Kajero 127084
Ĉar Jesuo atingis sian adoleskantan aĝon, li devis esti la ĉefo kaj la sola subteno de granda familio. Malmulte da jaroj post la morto de lia patro ĉiuj proprietaĵoj estis venditaj. Proporcie, kiel pasis la tempo li iom post iom ekkonsciis pri sia antaŭekzisto; samtempe li pli plene ekkomprenis, ke li ĉeestis sur tero kaj en la karno por la nepra celo revelacii sian Paradizan Patron al la homaj infanoj.
Neniu juna adoleskanto, kiu vivis aŭ vivos sur tiu aŭ iu ajn alia mondo neniam devis aŭ devos pli gravajn problemojn solvi aŭ pli intermiksitajn malfacilaĵojn klarigi. Neniu junulo de Urantio estos nomumita por travivi pli da afliktaj konfliktoj aŭ pli da penigaj situacioj, kiujn Jesuo mem eltenis dum tiuj penplenaj jaroj de dek kvin ĝis dudek.
Tiel gustuminta efektivan sperton vivi tiujn adoleskantecajn jarojn sur mondo sieĝita per la malbono kaj frenezigita per la peko, la Filo de Homo ekposedis la plenan konon pri la viva sperto de la juneco en ĉiuj regnoj de Nebadono, kaj tiel por ĉiam iĝis la komprenema rifuĝo por la mizerigitaj kaj perpleksigitaj adoleskantoj de ĉiuj aĝoj kaj sur ciuj mondoj tra la tuta loka universo.
Malrapide, sed certe kaj per efektiva sperto, tiu dia Filo gajnas la rajton iĝi suvereno de sia universo, la nepridiskutata kaj plejsupera reganto de ĉiuj kreaj inteligentuloj sur ĉiuj mondoj de la loka universo, la komprenema rifuĝo de la estaĵoj de ĉiuj aĝoj kaj de ĉiuj gradoj de personaj doto kaj sperto.
La enkarniĝinta Filo vivis bebecon kaj spertis seneventoplenan infanaĝon. Tiam li elmerĝiĝis el tiu aflikta kaj pena transira etapo inter infanaĝo kaj juna viraĝo - li iĝis la adoleskanto Jesuo.
Tiun jaron li atingis plenan fizikan kreskon. Li estis vira kaj plaĉa junulo. Li iĝis iom post iome kvieta kaj serioza , sed estis afabla kaj simpatia . Lia rigardo estis milda sed esplora; lia rideto ĉiam estis alloga kaj trankviliga. Lia voĉo estis muzika sed regema; lia saluto kora sed sen afekta. ĉiam, eĉ por la plej banala kontakto, tie ŝajnis ĉeesti evidente duobla naturo, la homa kaj la dia. ĉiam li montris tiun kombinaĵon de simpatianta amiko kaj ordonema instruisto. Kaj tiuj personecaj trajtoj frue ekefektiviĝis evidente, eĉ dum tiuj adoleskantecaj jaroj.
Tiu fizike potenca kaj fortika junulo ankaŭ akiris la plenan kreskon de sia homa intelekto, ne la plenan sperton de homa penso sed la plenecon de kapableco por tia intelekta disvolviĝo. Li posedis sanan kaj bonproporcian korpon, akran kaj analitikanmenson, afablan kaj simpatian emon, iom fluktuantan sed vigliniciateman tempera-menton, kaj ĉio tio ekformis fortan, frapantan kaj allogan personecon.
Laŭmezure, kiel pasis la tempo, iĝis pli malfacile por lia patrino kaj liaj fratoj kaj fratinoj kompreni lin; ili stumblis sur liaj diroj kaj misinterpretis liajn agojn. ĉiuj estis nekapablaj kompreni la vivon de ilia plejaĝa frato, ĉar ilia patrino estis doninta al ili kompreni, ke li estis iĝonta la liberiganto de la juda popolo. Post kiam ili estis akceptintaj de Maria tiajn konfidencojn kiel familiajn sekretojn, vi imagu ilian konfuzon, kiam Jesuo senhezite neis ĉiujn tiajn ideojn kaj intencojn.
Tiun jaron Simono eklernejiris, kaj ili devis vendi alian domon. Nun Jakobo prenis sur sin la instruon de siaj tri fratinoj, el kiuj du estis sufiĉe maljunaj por serioze ekstudi. Tuj, Kiam Rut kreskis, ŝi estis ministrita de Miriam kaj Marta. Kutime la knabinoj de judaj familioj akceptis iom da edukado, sed Jesuo subtenis (kaj lia patrino samopiniis kiel li), ke knabinoj devu lernejiri kiel knaboj, kaj ĉar la sinagoga lernejo ne akceptis ilin, endis nur hejman lernejon estigi speciale por ili.
Dum tiu tuta jaro Jesuo estis kontinue enfermita en sia laborejo. Feliĉe li havis multe da laboro, kaj li faris ĝin tiel bone, ke li neniam estis senlabora, eĉ kiam ĝi mankis en la regiono. Iafoje tiom li devis labori, ke Jakobo helpis al li.
En la fino de tiu jaro li estis proksimume decidinta , ke post kiam li estus edukinta sian familion kaj vidinta ilin edz(in)iĝintaj, li publike ekagus kiel instruisto de vero kaj atestanto de la ĉiela Patro al la mondo. Li sciis, ke li ne iĝus la atendata juda Mesio, kaj li konkludis, ke estis ekde nun senutile diskutadi tiujn aferojn kun sia patrino; li decidis permesi al ŝi koncepti kian ajn ideon, laŭ sia elekto, ĉar ĉio, kion li antaŭe estis dirinta, estis farinta malmulte aŭ neniun impreson sur ŝi, kaj li memoris, ke lia patro neniam kapablis diri ion ajn, kio estus povinta ŝanĝi ŝian opinion. Ekde tiu jaro li parolis malpli kaj malpli kun sia patrino, aŭ aliaj personoj, pri tiuj problemoj. Estis tiel aparta lia misio, ke neniu en la mondo povis doni al li konsilon rilate al ĝia realigo.
Kvankam juna, li estis vera patro por sia familio; li kiel eble plej pasigis tempon kun la plej junaj; kaj ili sincere amis lin. Lia patrino ĉagreniĝis vidi, ke li tiel penige laboris; ŝi malĝojis, ĉar tagon post tago li laboregis antaŭ la ĉarpentista stablo, por perlabori la familian vivon anstataŭ esti, kiel ili estis tiel ameme planizintaj, en Jerusalemo studanta kun la rabenoj. Kvankam Maria ne multe komprenis sian filon, ŝi amis lin, kaj pli komplete taksis la bonvolan manieron, per kiu li ekprirespondecis pri la hejmo.
Dum tiu tempo okazis konsiderinda agitiĝo, speciale en Jerusalemo kaj en Judeo, favore al ribelo kontraŭ la pago de impostoj al Romo. Tiam aperis forta naciisma partio, kiu estis baldaŭ nomita la zelota partio. Zelotoj, riference de Fariseoj, ne volis atendi la alvenon de la Mesio. Ili proponis rapidigi la aferon per politika ribelo.
Grupo de Jerusalemaj organizantoj alvenis en Galileo kaj akiris sukceson ĝis kiam li atingis Nazareton. Kiam ili venis vidi Jesuon, li atenteme aŭskultis ilin kaj metis multajn demandojn sed rifuzis kuniĝi al la partio. Li rifuzis plene riveli siajnkialojn ne varbiĝi, kaj lia rifuzo estigis la malkonsenton de liaj junaj amikoj en Nazareto.
Maria kiel eble plej strebis persvadi lin varbiĝi, sed ŝi ne cedigis lin. ŝi iris ĝis sciigi al li, ke lia rifuzo subteni la naciisman kaŭzon laŭ ŝia ordono estis malobeemo, malobservo de lia promeso farita okaze de ilia reveno el Jerusalemo, laŭ kiu li estus submetita al ŝiaj gepatroj; sed kiel respondon al tiu aludo, li nur metis bonkoran manon sur ŝian ŝultron, kaj fronte rigardante ŝin, diris: “Mia patrino, kiel vi povas?” Kaj Maria retiris sian diron.
Unu el la onkloj de Jesuo, (Simono, frato de Maria) estis jam kuniĝinta al tiu grupo, poste iĝonta kadro en la Galilea divizio. Kaj dum pluraj jaroj, estis iom da malpaco inter Jesuo kaj lia onklo.
Sed perturbo ekprepariĝis en Nazareto. La Jesua sinteno pri tiuj aferoj rezultigis estigi dividon inter la judaj junuloj de la urbo. ĉirkaŭ la duono estis kuniĝinta al la naciisma organizo, kaj la alia duono ekformis opozician grupon de pli moderaj patriotoj, esperante ke Jesuo prenus sur sin la gvidadon de ĝi. Ili estis konsternitaj kiam li rifuzis la honoron al li proponitan, pretekstante kiel motivon siajn pezajn familiajn respondecojn, kiujn ĉiuj koncesiis. Sed la situacio plikomplikiĝis kiam, baldaŭ, riĉa Judo, Izaako, garantipruntisto al la Nejudoj, proponis helpi al la Jesua familio, se li demetis siajn ilojn por preni sur sin la gvidadon de tiuj Nazaretaj patriotoj.
Jesuo, tiam apenaŭ dek sepjara, devis alfronti unu el la pli delikataj kaj malfacilaj situacioj de sia eka vivo. Decidiĝi pri patriotaj kaŭzoj, speciale kiam ili estas komplikitaj de impost-kolektantaj eksterlandaj premantoj, estas ĉiam malfacila por spiritaj ĉefoj, kaj estis duoble tiel en tiu kazo, ĉar la juda religio estis implicata en tiu agitiĝo kontraŭ Romo.
La Jesua pozicio estis plimalfaciligita, ĉar lia patrino, lia onklo kaj eĉ lia pli juna frato Jakobo, ĉiuj instigis lin kuniĝi al la naciisma kaŭzo. ĉiuj pli bonaj Nazaretaj Judoj varbiĝis, kaj ĉiuj junaj viroj, kiuj ne estis kuniĝintaj al la movo estis varbiĝontaj tuj se Jesuo ŝanĝus sian opinion. Li havis nur unu saĝan konsilanton en tuta Nazareto, sian maljunan instruiston, la ĥazanon, kiu konsilis al li pri lia repliko al la komitato de civitanoj, kiam ili venus demandi al li lian respondon pri la publika voko. En la tuta juna vivo de Jesuo estis la tute unua fojo, ke li sin konscie helpis per strategio al publiko. ĝis tiam, ĉiam li kalkulis kun sincera raporto de la vero por klarigi la situacion, sed nun li ne povis deklari la plenan veron. Li ne povis konigi , ke li estis pli ol viro. Li ne povis malkaŝi sian ideon pri sia misio, kiu atendis lian pli maturan virecon. Malgraŭ tiuj limigoj lia religia fideleco kaj nacia lojaleco estis rekte defiitaj. Lia familio estis perturbita, liaj junaj amikoj dividitaj, kaj la tuta juda kontingento de la urbo en efervesko. Kaj pensi, ke li estis mallaŭdinda pri ĉio tio! Kaj kiel senkulpa li estis pri iu ajn intenco fari tumulton de ia ajn speco, malpli ankoraŭ bruegon de tiu speco .
Endis ion fari. Li devis diri sian pozicion, kaj tion li faris kuraĝe kaj diplomate kontentige por multaj, sed ne ĉiuj. Li konservis la terminojn de sia origina pledo, subtenante, ke lia unua devo estis al sia familio, ke vidvina patrino kaj ok fratoj kaj fratinoj bezonis ion pli ol tio, kion mono povas aĉeti - la fizikajn necesaĵojn de vivo - ke ili rajtis la gardadon kaj la gvidadon de patro, kaj ke li klarkonscie ne povis sin liberigi el devigo, kiun kruela akcidento estis puŝinta sur lin. Li komplimentis sianpatrinon kaj la plejaĝan el siaj fratoj, ĉar ili volis liberigi lin, sed li ripetis, ke la lojaleco al morta patro malpermesis al li forlasi la familion, kia ajn estus la monsumo proponita por ilia materiala subteno, esprimante sian neforgeseblan aksiomon ke “mono ne povas ami.” Dum tiu alparolo Jesuo faris plurajn vualitajn referencojn al “sia viva misio”, sed klarigis ke, senkonsidere ke ĝi povus estis aŭ ne nekonsekvenca kun la milita ideo, tio, kaj ankaŭ multaj aliaj aĵoj en sia vivo estis forlasitaj por, ke li povu kapabli fidele plenumi sian devon al sia familio. Kaj tio estis nocio tiel proksima de la koro de ĉiu nobla judo, ke la Jesua pledo trovis laŭdan respondon en la koroj de multe da liaj aŭskultantoj, kaj kelkaj el tiuj, kiuj ne same opiniis estis malarmitaj per oratoraĵo de Jakobo, kiu, kvankam ne programe, estis tiam elparolita. Tiun saman tagon la ŭazano estis antaŭprovinta Jakobon pri lia oratoraĵo, sed tio estis ilia sekreto.
Jakobo asertis, ke Jesuo helpus por liberigi sian popolon se li, (Jakobo) sufiĉe agus por preni sur sin la respondecon de la familio, kaj, ke se ili nur konsentus permesi al Jesuo resti “kun ni, por esti nia patro kaj instruisto, tiam vi ne havos nur unu ĉefon de la Jozefa familio, sed baldaŭ kvin lojalajn naciistojn, ĉar, ĉu ne estas ĉi tie kvin knaboj, kiuj kreskas kaj forlasos la tutelon de nia frato-patro por servi nian nacion? Kaj tiel la junulo sufiĉe feliĉe finigis tre streĉitan kaj minacan situacion.
La krizo nun estis finita, sed neniam estis tiu incidento forgesita en Nazareto. La agitiĝo persistis; ne denove Jesuo estis en universala favoro; la opiniaj diverĝoj neniam estis plene superitaj. Kaj tio, pliigita per aliaj kaj postaj eventoj, estis unu el ĉefaj kialoj pro kiuj post kelkaj jaroj li transloĝiĝis en Kapernaŭmon. Ekde nun opinia diverĝo persistis rilate al la Homa Filo.
Jakobo estis diplomita tiun jaron kaj ekis plentempe labori hejme en la ĉarpentista laborejo. Li estis iĝinta lerta laboristo per la iloj kaj nun entreprenis la fabrikadon de jugoj kaj plugiloj, dum Jesuo ekfaris multe da doma rafinado kaj laboro de sperta meblistarto.
Tiun jaron Jesuo faris grandan progreson en la organizado de sia menso. Grade li akordigis siajn dian kaj homan naturojn, kaj li plenumis ĉiun tiun intelektan organizadon per la forto de siaj propraj decidoj kaj kun nur la helpo de sia ena Monitoro, Monitoro tia, kia ĉiuj normaj mortemuloj sur ĉiuj mondoj post la disdonaco de Filo havas en siaj mensoj. ĝis nun, supernatura nenio okazis en tiu kariero de Juna viro, krom la vizito de mesaĝisto, sendita de lia plejaĝa frato Emanuelo, kiu iufoje aperis al li dum la nokto en Jerussalemo.
Dum tiu jaro ĉiu familia proprietaĵo, krom la hejmo kaj ĝardeno, estis fordonita. La lasta peco de Kapernauma bieno (krom posedvaloro en unu alia), jam hipotekita, estis vendita. La enspezoj estis utiligitaj por la impostoj, aĉeti kelkajn novajn ilojn por Jakobo, kaj fari pagadon pri la malnova familia magazeno de provizoj kaj riparoj proksima de la karavanejo, kiun Jesuo nun intencis reaĉeti, ĉar Jakobo estis sufiĉe maljuna por labori en la doma laborejo kaj helpi al Maria hejme. Ĉar la financapremo estis nun tiel malpliigita, Jesuo decidis kunkonduki Jakobon al la Pasko. Ili iris al Jerusalemo unu tagon pli frue por esti solaj, kaj pasis tra Samario. Ili piediris, kaj survoje Jesuo informis Jakobon pri la historiaj lokoj, kiel ilia patro estis instruinta lin dum simila vojaĝo antaŭ kvin jaroj.
Pasinte tra Samario, ili vidis multe da strangaj vidindaĵoj. Dum tiu vojaĝo ili paroladis pri multe da siaj problemoj, personaj, familiaj kaj naciaj. Jakobo estis tre religia tipo de junulo, kaj kvankam li ne plene konsentis kun sia patrino rilate al la malmulto, kion li sciis pri la planoj koncernantaj la Jesuan vivmision, li atendis la tempon, kiam li kapablus preni sur sin la familian respondecon por, ke Jesuo povu ekigi sian mision. Li tre taksis, ke Jesuo kunkonduku lin al la Pasko, kaj ili paroladis pri la futuro pli plene ol neniam antaŭe.
Jesuo tre pripensis dum ili vojaĝis tra Samario, aparte en Betel kaj kiam ili drinkis el la Jakoba puto. Li kaj lia frato diskutis la tradiciojn de Abrahamo, Izaako kaj Jakobo. Li faris multe por prepari Jakobon pri tio, kion li estis vidonta en Jerusalemo, tiel serĉanta malpliigi la ŝokon tian, kian ki spertis dum sia unua vizito en la templo. Sed Jakobo ne estis tiel sentema antaŭ iuj el tiuj spektakloj. Li komentis supraĵan kaj senkompatan manieron per kiu iuj pastroj plenumis iliajn devojn, sed entute li estis tre kontenta pri sia restado en Jerusalemo.
Jesuo kunkondukis Jakobon al Batanio por la Paska vespermanĝo. Simono estis entombigita kun siaj prapatroj. Alportinte el templo la Paskan ŝafidon, Jesuo prezidis tiun kunvenantaron kiel ĉefo de Paska familio.
Post la Paska vespermanĝo Maria sidiĝis por paroli kun Jakobo, dum Marta, Lazaro kaj Jesuo interparolis malfrue en la nokto. La sekvan tagon ili ĉeestis la templajn diser- vojn, kaj Jakobo estis akceptita en la Israela komunumo. Tiun matenon, dum ili paŭzis sur la kresto de Oliveto por spekti la templon, Jakobo ekkriis admira, dum Jesuo silente fiksis Jerusalemon. Jakobo ne povis kompreni la sintenon de sia frato. Tiun nokton ili ree iris al Betanio kaj estis revenontaj hejmen la sekvan tagon, sed Jakobo insistis por ree iri viziti la templon, klarigante, ke li deziris aŭskulti la instruistojn. Kaj kvankam tio estu vera, sekrete en sia koro li deziris aŭdi Jesuon partoprenantan la diskutadojn, kiel lia patrino estis dirinta al li. Do, ili iris en la templon kaj aŭskultis la diskutadojn, sed Jesuo metis neniun demandon. Ĉio tio ŝajnis tiel infaneca kaj sensignifa por tiu vekiĝanta menso de homo kaj Dio - li povis nur kompati ilin. Jakobo estis elrevigita, ĉar Jesuo nenion diris. Al liaj demandoj Jesuo nur respondis, “Mia horo ne ankoraŭ venis.”
La sekvantan tagon ili rehejmeniris tra Jeriko kaj la Jordana valo, kaj Jesuo survoje rakontis multe da aĵoj, interalie sian unuan vojaĝon sur tiu vojo, kiam li estis dektrijara.
Post sia reveno en Nazareton Jesuo eklaboris en la malnova familia ripar-laborejo kaj estis grande kontenta povi renkonti tiel multe da homoj ĉiutage el ĉiuj partoj de la lando kaj ĉirkaŭaj distriktoj. Jesuo vere amis popolon - ĝuste komunajn homojn. ĉiumonate li faris siajn pagojn por la magazeno, kaj per la Jakoba helpo pluprovizis la familion.
Plurfoje ĉiujare, kiam vizitanto ne ĉeestis por fari tion, Jesuo plulegis la Sabatajn skribaĵojn en la sinagogo kaj plurfoje li proponis siajn komentojn pri la leciono, sed kutime li elektis la ekstraktojn, kiuj necesigis neniun komenton. Li estis lerta poraranĝi la ordon de legado de la diverspecaj ekstraktoj, kiuj reciproke klariĝis. Li neniam malpermesis, belvetere, kunkonduki siajn fratojn kaj fratinojn promeni tra la kamparo dum la sabataj posttagmezoj.
En tiu tempo la ĥazano inaŭguris asocion de filozofa diskutado por junaj viroj, kiuj kunvenis en la hejmoj de diferencaj membroj kaj ofte en sia propra hejmo, kaj Jesuo iĝis eminenta membro de tiu grupo. Per tiu rimedo eblis, ke li reakiru iom da loka prestiĝo, kiun li estis perdinta dum la tempo de la ĵusaj naciismaj debatoj.
Lia socia vivo, kvankam limigita, ne tute estis neglektita. Li havis multajn varmkorajn amikojn kaj fidelajn admirantojn inter la junaj viroj kaj la junaj virinoj de Nazareto.
En septembro, Elizabeta kaj Johano venis viziti la Nazaretan familion. Johano, havanta perdita sian patron, intencis reiri en la Judeajn montojn por sin okupi pri kampkultivado kaj bredado de ŝafoj, se Jesuo ne konsilus al li resti en Nazareto por fari ĉarpentan aŭ iun ajn alian laboron. Ili ne sciis, ke la Nazareta familio estis praktike senmona. Ju pli Maria kaj Elizabeta parolis pri iliaj filoj, des pli ili iĝis konvinkitaj, ke estus bone por la du junaj viroj kune labori kaj sin interviziti plue.
Jesuo kaj Johano longe interparolis kaj kune diskutadis pri iuj intimaj kaj personaj temoj. Kiam estis finita tiu vizito, ili decidis ne denove interviziti ĝis ili renkontiĝos dum sia publika servado, post kiam “la ĉiela Patro estus vokinta” ilin por kune labori. ĉar Johano estis tiel eksterordinare imponita per tio, kion li vidis en Nazareto, li ekkomprenis, ke li devis rehejmeniri kaj labori por helpi sian patrinon. Kvankam li iĝis konvinkita, ke li estus partoprenonta al la misio de la Jesua vivo, li ekkomprenis, ke Jesuo estis dum multaj jaroj zorgonta pri la edukado de sia propra familio; tiel li estis tre kontenta rehejmeniri kaj ministri ilian grandan farmodomon kaj provizi bezonojn de sia patrino. Kaj neniam plu Johano kaj Jesuo renkontiĝis ĝis la tago ĉe la Jordano, kiam la Homa Filo sin prezentis mem por bapto.
Posttagmezan Sabaton, la 3-an de Decembro de tiu jaro, duan fojon la morto trafis tiun Nazaretan familion. La malgranda Amos, ilia beba frato, malsana dum unu semajno, mortis pro maligna febro. Pasiginte tiun malĝojan periodon kun sia unuenaskita filo, kiel sia sola subteno, Maria fine kaj plene rekonis, ke Jesuo estis la vera familiestro, kaj estis vere valorĉefo.
Dum kvar jaroj ilia vivnivelo konstante ekmalfortiĝis, jaron post jaro ili sentis la pinĉon de la malriĉeco. En la fino de tiu jaro ili alfrontis unu el la plej malfacilaj spertoj de ĉiuj siaj penigaj luktoj. Jakobo ne estis ankoraŭ komencinta multe gajni, kaj la elspezoj de entombigo plie ilin konsternis. Sed Jesuo nur diris al sia anksia kaj aflikta patrino: “Patrino-Maria, ĉagreno ne helpos al ni; ĉiuj ni faras kiel eble plej bone, kaj patrina rideto, ŝance, eĉ povus inspiri nin por pli bone fari. Tagon post tago ni estas plifortigitaj pri tiuj taskoj per nia espero pri pli bonaj estontaj tagoj.” Lia fortika kaj praktika optimismo estis vere kontaĝa; ĉiuj infanoj vivis en atmosfero de anticipo pri pli bonaj tempoj kaj aĵoj. Kaj tiu esperoplena kuraĝo potence kontribuis por la disvolviĝo de fortaj kaj noblaj karakteroj, spite ilian depriman malriĉecon.
Jesuo posedis la kapablon efike mobilizi ĉiujn mensajn, animajn kaj korpajn povojn por tuje plenumi taskon. Li povis koncentri sian sagacegan menson sur unu problemon, kiun li deziris solvi, kaj tio, konektita al lia nelacigebla pacienco,kapabligis lin serene suferi la provojn de malfacila mortema ekzisto - vivi kvazaŭ li estus “vidanta tiun, kiu estas nevidebla.”
Ekde tiu epoko, Jesuo kaj Maria sin multe pli bone komprenis. ŝi konsideris lin malpli kiel sia filo; li estis iĝinta, laŭ ŝi, la patro de ŝiaj infanoj. La ĉiutaga vivo svarmis kun praktikaj kaj tujaj malfacilaĵoj. Malpli ofte ili parolis pri lia vivmisio, ĉar, kun la paso de la tempo, ĉiuj iliaj pensoj estis reciproke dediĉitaj al la subteno kaj edukado de ilia familio de kvar knaboj kaj tri knabinoj.
En la komenco de tiu jaro Jesuo estis plene konvinkinta sian patrinon akcepti sian propran metodon pri la edukado de infanoj - la pozitiva ordono bone fari anstataŭ la malnova juda metodo de malpermeso malbone fari. En tiu hejmo kaj dumslia tuta kariero de publika-instruo Jesuo nevarie uzis la pozitivan formon de ordono. ĉiam kaj ĉie li diris: “Vi faros tion ĉi - vi devus tion fari.” Neniam li uzis la negativan modon de instruo devenantan de la malnovaj tabuoj. Li sin detenis gravigi la malbonon malpermesante ĝin, dum li altigis la bonon ordonante ĝian plenumadon. La preĝotempo en tiu familio estis la okazo por diskuti pri io kaj alia rilate al la bonfarto de la familio.
Jesuo saĝe ekdisciplinis siajn fratojn kaj fratinojn tiel frue, ke ĉiam iom aŭ neniom da puno estis postulita por akiri rapidan kaj tutkoran obeon. La sola escepto estis Jude, al kiu, pri diversaj okazoj Jesuo taksis, ke necesis devigi punojn pro liaj malobeoj al la hejmaj reguloj. Trifoje, kiam li opiniis, ke estis saĝe puni Jude pro mem-konfesitaj kaj intencaj malobservoj de la familiaj reguloj de konduto, lia puno estis fiksita per la unuanima decido de la plej maljunaj infanoj kaj estis aprobita de Jude mem antaŭ ol esti suferigita.
Kvankam Jesuo pri ĉiu okazo tre metode kaj sisteme agis; estis ankaŭ en ĉiuj liaj administraj decidoj refreŭiganta fleksebleco de interpretado kaj individueco de adapto, kiuj grande impresis ĉiujn infanojn pro la spirito de justeco, kiu agigis ilian fraton-patron. Li neniam arbitre disciplinis siajn fratojn kaj fratinojn, kaj tia konstanta senpartieco kaj persona konsidero grande karigis Jesuon de lia tuta familio.
Jakobo kaj Simono grandiĝis provante sekvi la Jesuan planon de pacigo al siaj atakemaj kaj kelkafoje koleraj ludokamaradoj per persvado kaj nerezisto, kaj ili sufiĉe sukcesis; sed Jozefo kaj Jude, kvankam hejme ili akceptis tiujn instruojn, hastis sin defendi kiam ili estis atakitaj de siaj kamaradoj; aparte Jude estis kulpa malobservi spiriton de tiuj instruoj. Sed nerezisteco ne estis regulo de la familio. Neniu puno estis alligita al la malobservo de personaj instruoj.
ĝenerale ĉiuj infanoj, kaj aparte la knabinoj konsultis Jesuon pri siaj infanaj ĉagrenoj, kaj sin konfidis al li kiel al tenera patro.
Jakobo grandiĝis kaj iĝis bone-ekvilibrita kaj egalhumora junulo, sed li ne estis tiel inklina al la spiriteco, kiel Jesuo. Li estis tre pli bona studanto ol Jozefo, kiu, kvankam konscienca laboristo, estis ankoraŭ malpli inklina al la spiriteco. Jozefo estis studemulo kaj ne atingis la intelektan nivelon de la aliaj infanoj. Simono estis bonintenca sed tro multe revema knabo. Li estis malrapida por instaliĝi en la vivo kajkaŭzis konsiderindan ankciecon al Jesuo kaj Maria. Sed li estis ĉiam bona kaj bonintenca junulo. Jude estis kverel-kaŭzo. Li havis la pli altajn idealojn, sed kun fluktua temperamento. Li estis tute tiom decidema kaj vigliniciatema kiom sia patrino, sed mankis al multe da ŝia senco de proporcio kaj diskreteco.
Miriam estis bone-ekvilibrita kaj kvieta filino kun akra aprezo pri la nobleco kaj spiriteco. Marta malrapide pensis kaj agis sed estis tre fidinda kaj kapabla infanino. La eta Rut estis la hejma sunradio; kvankam senkonsidere parolanta, ŝi havis tre sinceran koron. ŝi preskaŭ adoris sian grandan fraton kaj patron. Sed ili ne trodorlotis ŝin. ŝi estis plaĉa infanino sed ne tiel bela kiel Miriam, kiu estis la belulino el la familio, se ne el la urbo.
Kun la paso de la tempo, Jesuo faris multe por liberaligi kaj modifi la familiajn instruojn kaj praktikojn rilatajn al la Sabataj observadoj, kaj multajn aliajn religiajn fazojn, kaj Maria donis varmkoran aprobon pri ĉiuj tiuj ŝanĝoj. Tiam Jesuo iĝis la nediskutebla domestro.
Tiun jaron Jude ekiris en la lernejon, kaj Jesuo devis vendi sian harpon por pagi tiujn elspezojn. Tiel malaperis la lasta el siaj distraj plezuroj. Li amis multe harpludi, kiam li estis mense kaj korpe laca, sed li sin konsolis kun la penso, ke fine la harpo ne estus konfiskita de la impostisto.
Kvankam Jesuo estis malriĉa, lia situacio en Nazareto neniel estis difektita. Li estis unu el la plej evidentaj junaj viroj de la urbo kaj altgradege konsiderita de la plimulto el la junaj virinoj. ĉar Jesuo estis tia belega specimeno de fortika kaj intelekta vireco, kaj konsiderante lian reputacion kiel spirita ĉefo, ne estis strange, ke Rebeka, la unuenaskita filino de Ezra, riĉa komercisto kaj negocisto de Nazareto, malkovris, ke ŭi malrapide enamiĝis al tiu filo de Jozefo. ŝi unue konfidis sian korinklinon al Miriam, fratino de Jesuo, kaj Miriam ŭiavice parolis pri ĉio tio ĉi kun sia patrino. Maria estis intense emociigita. ĉu ŝi estis perdonta sian filon, nun iĝitan la nemalhavebla ĉefo de familio? ĉu la afliktoj neniam ĉesus? Kio poste povus okazi? Tiam ŝi paŭzis por konsideri kian rezulton edziĝo kaŭzus rilate al la estonta kariero de Jesuo; ne ofte, sed almenaŭ iafoje, ŝi memoris, ke Jesuo estis “promesa infano.” Post kiam Miriam kaj ŝi estis parolintaj pri tiu afero, ili decidis klopodi por ĉesigi tion antaŭ ol Jesuo estu informita pri tio, irante rekte viziti Rebekan por prezenti al ŝi la tutan historion, kaj honeste diri al ŝi sian kredon, laŭ kiu Jesuo estis destina filo; kaj ke li estis iĝonta granda religia ĉefo, eble la Mesio.
Rebeka intense aŭskultis, ŝi estis fascinita per la rakonto kaj pli ol neniam decidita esti la samsortulino de tiu viro elektita de ŝi kaj partopreni lian estrecan karieron. Ŝi argumentis (en sia konscio), ke tia viro des pli bezonus fidela kaj kapabla edzino. Ŝi interpretis la klopodojn de Maria por malpersvadi ŝin kiel naturan reagon kontraŭ la timo perdi la ĉefon kaj solan subtenon de sia familio; sed sciante, ke ŝia patro aprobis sian allogon al la ĉarpentista filo, ŝi rajte kalkulis, ke li ĝoje provizis la familion kun sufiĉa enspezo por plene kompensi la perdon de la Jesuaj laborenspezoj. Kiam ŝia patro akceptis tiun planon, Rebeka denove parolis kun Maria kaj Miriam, kaj tial ŝi malsukcesis akiri ilian subtenon, ŝi iris kuraĝe al Jesuo. Tion ŝi faris per la kunagado de sia patro, kiu invitis Jesuon en ilia domo okaze de la celebrado de la deksepa datreveno de Rebeka.
Jesuo aŭkultis atente kaj kompateme la rakonton de tiuj aferoj, unue de la patro, poste de Rebeka ŭi mem. Li afable respondis, ke fakte neniu monsumo povus preni la lokon de lia devo persone eduki sian patran familion, “plenumi la pli sanktan el ĉiuj homaj prirespondecoj - lojaleco al propra karno kaj sango.” Rebeka patro estis profunde kortuŭita pro la Jesuaj vortoj de familia devoteco kaj izoliĝis el la interparolado. Lia sola rimarko al Maria, sia edzino, estis: “Ni ne povas havi lin kiel filon, li estas tro nobla por ni.”
Tiam komencis la eventoplena interparolado kun Rebeka. ĝis nun Jesuo estis farinta malmulte da distingo en sia asocio kun knaboj kaj knabinoj, kun junaj viroj kaj junaj virinoj. Lia menso estis multe tro tute okupata kun la premaj problemoj de praktikaj teraj aferoj kaj la intriganta konsidero de sia eventuala kariero ”pri sia Patra misio” por iam havi donita seriozan konsideron al la konsumado de persona amo en homa edziĝo. Sed nun li estis fronte al alia el tiuj problemoj, kiun ĉiu averaĝa homa estaĵo devas alfronti kaj solvi. Fakte li estis “elprovita absolute kiel vi mem estas.”
Post atenta aŭskulto, li sincere dankis Rebekan pro ties esprimata admiro, aldonante: “ĉiutage dum mia vivo tio kuraĝigos kaj konsolos min.” Li klarigis, ke li ne estis libera por eniri en rilatojn kun iu ajn virino alie ol laŭ respekto de simpla frateco kaj pura amikeco. Li klarigis, ke lia unua kaj ĉefa devo estis la edukado de sia patra familio, ke li ne povus konsideri edziĝon ĝis kiam tio estus plenumita; kaj tiam li aldonis: “Se mi estas destina filo, mi ne devas preni sur min devojn dum la vivtempo ĝis mia destino estu evidentigita.”
La koro de Rebeka estis ŭirita. ŝi rifuzis esti konsolita kaj incitis sian patron por forlasi Nazareton ĝis li fine konsentos instaliĝi en Seforo. Dum la sekvantaj jaroj, al multnombraj virokoroj, iuj edziĝopetis sian manon, ŝi havis nur unu respondon. ŝi vivis por nur unu celo - atendi la horon kiam tiu, kiu estis, laŭ ŝi, la pli granda homo, kiu jam vivis komencus sian karieron kiel instruisto de la viva vero. ŝi devote sekvis lin tra liaj eventoplenaj jaroj de publika misio, ĉeestanta (nerimarkita de Jesuo) tiun tagon, kiam li rajdis triumfe en Jerusalemo; kaj ŝi staris “inter la aliaj virinoj” flanke de Maria tiun fatalan kaj tragikan posttagmezon, kiam la Homa Filo estis krucumita. Por ŝi, tiel bone kiel por nenombreblaj mondoj desupre, “la unika tute rava kaj la plej granda inter dek mil.”
La historio de la Rebeka amo al Jesuo estis flustrita ĉirkaŭ Nazareto kaj pli malfrue ĝis Kapernaumo tiel, ke dum la sekvantaj jaroj multaj virinoj amis Jesuon kiel viroj amis lin, kaj li ne estis denove rifuzonta la personan proponon de alia bona virina devoteco. De tiu tempo la homa korinklino por Jesuo konsistis pli el la naturo de respektoplena kaj adora konsidero. Viroj kaj virinoj amis lin devotece pro tio, kio li estis, kaj kun neniu ajn nuanco de memkontenteco aŭ deziro de korinklina posedo. Sed dum multnombraj jaroj, kiam ajn la historio de la homa personeco de Jesuo estis raportita, la devoteco de Rebeka estis rakontita.
Miriam, bone konante la amaferon de Rebeka kaj sciante kiamaniere ŝia frato estis rezigninta eĉ la amon de bela junulino (ne bone komprenante la faktoron de lia futura kariero de destino ), ekidealigis Jesuon kaj lin amis per kortuŭanta kaj profunda amo tiel filina, kiel fratina.
Kvankam ili apenaŭ povis elporti la elspezon, Jesuo havis strangan deziron iri al Jerusalemo okaze de la Pasko. Lia patrino, konante lian fresdatan sperton kun Rebeka, saĝe instigis lin fari la vojaĝon. Li estis ne rimarkeble konscienca pri tio, sed kion li pleje deziris, estis okazo paroli kun Lazaro kaj viziti Martan kaj Marian. Krom lian propran familion li amis tiujn tri pli ol ĉio.
Farante tiun vojaĝon al Jerusalemo, li iris tra Meggido, Antipatris kaj Lydda, parte uzante la saman vojon uzita kiam li revenis el Egipto ĝis Nazareto. Li pasigis kvar tagojn por iri al la Pasko kaj multe pensis pri la pasintaj eventoj, kiuj okazis en kaj ĉirkaŭ Meggido, la internacia batalkampo de Palestino.
Jesuo trairis Jerusalemon, kaj foje haltis nur por rigardi la templon kaj la arigitajn svarmojn de vizitantoj. Li havis strangan kaj kreskantan malinklinon al tiu templo, konstruata de Herodo, kun ĝiaj pastroj politike elektitaj. Pli ol ĉio, li deziris vidi Lazaron, Martan kaj Marian. Lazaro estis samaĝa kiel Jesuo, kaj nun familiestro. ĝuste kiam okazis tiu vizito la patrino de Lazaro estis ankaŭ entombigita. Marta estis iom pli ol unu jaron pli maljuna ol Jesuo, kaj Maria estis du jarojn pli juna. Kaj Jesuo estis la idoligita idealo de ĉiuj tri.
Dum tiu vizito okazis unu el tiuj periodaj eksplodoj de ribelo kontraŭ la tradicio - la esprimo de indigno pri tiuj ceremoniaj praktikoj, kiuj laŭ la Jesua opinio falsas la naturon de lia ĉiela Patro. Nesciante, ke Jesuo venis, Lazaro sin aranĝis por celebri la Paskon kun amikoj en najbara vilaĝo malsupre de la vojo de Jeriko. Jesuo nun proponis, ke ili celebru la feston, kie ili estis, en la Domo de Lazaro. “Sed”, diris Lazaro “ni havas neniun ŝafidon.” Tiam Jesuo komencis plidaŭrigitan kaj konvinkan disertacion pri la fakto, ke la Patro en ĉielo ne estis vere koncernita kun tiaj infanaj kaj sensignifaj ritaroj. Post solena kaj fervora preĝo ili stariĝis, kaj Jesuo diris: “Lasu la infanajn kaj mallumitajn mensojn de mia popolo servi sian Dion laŭ la Moseaj direktivoj; estas pli bone, ke ili faru tiel, sed lasu tiujn, kiuj estas vidintaj la vivlumon ne pli longe alproksimigi nian Patron per la mallumo de la morto. Estu liberaj en la kono de la vero pri la eterna amo de nia Patro.”
Tiun vesperon krepuske tiuj kvar sidiĝis kaj partoprenis la unuan Paskan feston, kiu neniam estis antaŭe celebrita de piaj Judoj sen paska ŝafido. La sengista pano kaj la vino estis pretaj por tiu Pasko, kaj tiujn emblemojn, kiujn Jesuo nomis “Vivpano” kaj “Vivakvo”, li servis al siaj geamikoj, kaj ili manĝis konforme kun la instruoj ĵus donitaj. Estis ilia kutimo observi tiun sakramentan riton, kiam ajn li faris postajn vizitojn en Betanio. Kiam li hejmeniris, li diris ĉion tion al sia patrino. ŝi unue estis ŝokita, sed grade ekkomprenis lian vidpunkton. Tamen, ŝi estis grande trankviligita, kiam Jesuo certigis ŝin, ke li ne estis intencanta enkonduki tiun novan ideon pri la Pasko en sia familio. Hejme, kun la infanoj, jaron post jaro, li plumanĝis la Paskon “laŭ la leĝo de Moseo.”
Estis dum tiu jaro, ke Maria havis longan interparoladon kun Jesuo pri la geedziĝo. Ŝi malkaŝeme al li demandis, ĉu li edziĝus se li estus liberigita el siajfamiliaj respondecoj. Jesuo klarigis al ŝi, ke la senpera devo malpermesis al li edziĝon, li estis do iomete pensinta pri tiu subjekto. Li esprimiĝis kvazaŭ li neniam devus edziĝi. Li diris, ke ĉiuj tiuj aferoj devis atendi “mian horon”, la tempon kiam “mia Patra misio devos eki.” Jam mense decidinte, ke li ne estis iĝonta patro de infanoj en la karno, li iomete pripensis la subjekton de homa geedziĝo.
Tiun jaron li denove entreprenis la taskon kunfandi siajn morteman kaj dian naturojn en simplan kaj efikan homan individuecon. Kaj li plukreskigis sian moralan statuson kaj spiritan komprenon.
Kvankam ĉiuj iliaj Nazaretaj bienoj (krom ilia domo) estu venditaj, tiun jaron ili ricevis iom da financa helpo dank’al la vendo de posedvaloro de proprietaĵo en Kapernaumo. Tio estis la lasta el kompleta bieno de Jozefo. Tiu bieno estis traktadita en Kapernaŭmo kun ŝipkonstruisto nomata Zebedeo.
Tiun jaron Jozefo, diplomita de la sinagoga lernejo, sin preparis eklabori pri la malgranda stablo en la hejma ĉarpentista fabriko. Kvankam la bieno de ilia patro estis elĉerpita, estis perspektivoj, ke ili povu sukcese batali la malriĉecon, ĉar tri el ili nun estis regule laborantaj.
Jesuo rapide iĝas viro, ne ĝuste juna viro sed adolto. Li estas lerninta bone akcepti la respondecon. Li scias kiel persisti en ĉeesto de la desaponto. Li suferas brave, kiam liaj planoj estas malhelpitaj kaj liaj celoj provizore nuligitaj. Li estis lerninta esti lojala kaj justa eĉ en la ĉeesto de maljusteco. Li lernas nun kiel adjustigi siajn idealojn de spirita vivo kun la praktikaj postuloj dela tera ekzisto. Li lernas kiel plani por atingi superan kaj foran celon de idealismo, dum li serioze laboregas por efektivigi pli proksiman kaj tujan celon de neceso. Li estas konstante akiranta la arton, kiel adjustigi siajn aspirojn kun la banalaj demandoj de la homa kondiĉo. Li estas preskaŭ komplete mastrinta la teknikon por uzi la energion de la spirita konduto kaj funkciigi la mekanismon de materia plenumado. Li malrapide lernas kiel vivi la ĉielan vivon dum li daŭrigas sian teran ekziston. Pli kaj pli li dependas de la lasta gvido de sia ĉiela Patro, dum li patre prenas sur sin la rolon gvidi kaj direkti la infanojn de sia tera familio. Li iĝas sperta en la lerteco forŝiri la venkon el la makzeloj de malsukceso; li lernas kiel transformi tempajn malfacilaĵojn en eternajn triumfojn.
Kaj tiel, dum la jaroj pasas, tiu juna viro de Nazareto pluspertas vivon tian, kia ĝi estas vivata en mortemula karno sur la spactempaj mondoj. Li vivas kompletan, reprezentan kaj plenan vivon sur Urantio. Li forlasis tiun mondon matura en la sperto, kiun liaj kreitaĵoj trapasas dum la mallongaj kaj penplenaj jaroj de ilia unua vivo, la vivo en la karno. Kaj tiu tuta homa sperto estas la eterna posedo de la Universa Suvereno. Li estas nia komprenema frato, simpatia amiko, sperta suvereno kaj kompatindulga patro.
Kiel infano li akumulis vastan tuton de konoj; kiel junulo li elektis, klasifikis kaj korelaciis tiun informon; kaj nun kiel viro de la regno li ekorganizis tiujn mensajn posedojn antaŭajn por ilin uzi en siaj postaj instruoj, registaro kaj sacerdoteco en la nomo de siaj mortemulaj uloj sur tiu mondo kaj sur ĉiuj aliaj sferoj loĝataj tra la tuta Nebadona universo.
Naskiĝinte en la mondo kiel regna bebo, li vivis sian infanan vivon kaj pasis tra la sinsekvaj etapoj de junuleco kaj adoleskanteco; li nun estas sur la sojlo de plenamatureco,riĉa kun la sperto de homa vivo, sata kun la kompreno de la homa naturo, kaj plena de simpatio por ĝiaj fraĝilecoj. Li ekiĝas sperta en la dia arto revelacii sian Paradizan Patron al mortemaj kreitaĵoj de ĉiuj epokoj kaj stadioj.
Kaj nun kiel plene-matura viro - adolto de la regno - li prepariĝas por daŭrigi sian plejsuperan mision revelacii Dion al homoj kaj konduki homojn al Dio.