Kajero 126084
Inter ĉiuj spertoj de la tera vivo de Jesuo, la dek kvara kaj dek kvina jaroj estis la plej decidigaj. Tiuj du jaroj, de post li estis ekkonsciinta pri sia dieco kaj destino, kaj antaŭ ol li estis sukcesonta larĝmezure komuniki kun sia ena Ĝustiganto, estis la plej malfacile elteneblaj de sia eventoplena vivo sur Urantio. Tio estas tiu periodo, kiun endas nomi la granda testo, la vera tentiĝo. Neniu juna homo, trapasanta la unuajn perturbojn kaj la adaptiĝemon al la problemoj de la viriĝeco, neniam spertis pli decidigan teston ol tiu, kiun trapasis Jesuo dum sia transiro de la infanaĝo ĝis la juna vireco.
Tiu grava periodo en la disvolviĝo de la Jesua juneco ekis kun la konkludo de la Jerusalema vizito kaj kun lia reveno al Nazareto. Unue Maria estis kontenta pro la penso, laŭ kiu ŭi estis ankoraŭ retrovinta sian knabon, ĉar Jesuo estis rehejmenirinta por esti obeema filo - kvankam neniam li estis io ajn alia - kaj ke li estis de nun pli respondema pri ŭiaj planoj rilate al sia estonteca vivo. Sed ŭi ne longatempe estis sin varmigonta per tiu sunbrilo de patrina iluzio kaj nekonscia familia fiero. Tre baldaŭ ŭi estis iĝonta pli komplete seniluziigita . Pli kaj pli la knabo estis en kompanio de sia patro; malpli kaj malpli li konsultis ŭin pri siaj problemoj. Samtempe pligrandiĝis la nekomprenemo de liaj gepatroj pri liaj oftaj alternadoj inter la aferoj de tiu mondo kaj la meditadoj pri liaj propraj rilatoj kun la aferoj de lia Patro. Vere, ili ne komprenis lin, sed ili sincere amis lin.
Laŭmezure, kiel li pligrandiĝis, la kompato kaj amo de Jesuo kontraŭ la juda popolo pliprofundiĝis, sed kiel pasis jaroj, disvolviĝis en lia menso kreskanta justa rankoro kontraŭ la ĉeesto de pastroj, politike nomumitaj en la templo de lia Patro. Jesuo havis grandan respekton kontraŭ sinceraj Fariseoj kaj honestaj skribistoj, sed li tenis en granda malestimo la malsincerajn Fariseojn kaj mallojalajn teologiojn; li malŭate konsideris ĉiujn tiujn religiajn ĉefojn, kiuj ne estis sinceraj. Kiam li ekzamenis la Israelan estraron, li estis iafoje tentita favore konsideri la eblecon iĝi la Mesio de la Juda atendo, sed li neniam cedis al tia tento.
La rakonto de liaj prodaĵoj inter la saĝuloj de la Jerusalema templo estis gratifika por ĉiu Nazareto, specie por liaj malnovaj instruistoj de la sinagoga lernejo. Dum iu tempo lia laŭdo estis sur ĉiuj lipoj. La tuta vilaĝo rakontis lian infanaĝan saĝecon kaj lian laŭdindan konduton, kaj antaŭdiris, ke li estis destinata por iĝi granda ĉefo en Israelo. Fine, vere granda instruisto estis ekdevenanta el Nazareto de Galileo. ĉiujantaŭĝojis, ĉar kiam li atingus lian dekkvinan jaron kaj la sabatan tagon li estus regule permesita legi Skribaĵojn en la Sinagogo.
Jen la kalendara jaro de lia dekkvara datreveno. Li estis iĝinta bona jugofabrikisto kaj bone prilaboris ambaŭ tolon kaj ledon. Ankaŭ li rapide iĝis lerta ĉarpentisto kaj meblisto. Tiun someron li ofte soriris ĝis la supro de la monteto nordokcidente de Nazareto por preĝi kaj mediti. Li iom post iom iĝis pli konscia pri la naturo de sia disdonaco sur tero.
Iom pli ol cent jaroj antaŭe, tiu monteto estis la “Altloko de Baalo”, kaj nun tio estis la loko de la Simeona tombmonumento, sankta viro fama en Israelo. De la supro de tiu Simeona monteto, Jesuo elvidis super Nazareto kaj la ĉirkaŭa lando. Rigardante al Megido, li rememoris la rakonton de la egipta armeo gajnanta sian unuan grandan venkon en Azio; kaj kiel, pli malfrue, sama armeo venkis la Judean reĝon Joŭijan. Ne malproksime de tie, li povis vidi Taanach, kie Debora kaj Barak venkis Sisera. Malproksime li povis ekvidi la montetojn de Dothan, kie li estis lerninta, ke la fratoj de Jozefo vendis ĉi tiun kiel sklavon en Egiptio. Poste direktante sian rigardon al Ebal kaj Gerizim, li rakontis al li mem la tradiciojn pri Abrahamo, Jakobo kaj Abimeleko. Tiel li rememoris kaj returnis en sia menso la historiajn kaj tradiciajn eventojn de la popolo de sia patro Jozefo.
Li plukondukis siajn superajn kursojn de legado sub la gvidado de la sinagogaj instruistoj, kaj li ankaŭ daŭrigis la familian edukadon de siaj fratoj kaj fratinoj laŭmezure kiel ili atingis la konvevan aĝon.
Frue tiun jaron Jozefo sin aranĝis ŝpari la enspezon de siaj proprietaĵoj en Nazareto kaj Kapernaumo por pagi la Jesuan longan ciklon de studado en Jerusalemo, ĉar estis autaŭkalkulinta, ke Jesuo iru al Jerusalemo en Aŭgusto de la sekvanta jaro, kiam li estos dekkvinjara.
En la komenco de tiu jaro ambaŭ Jozefo kaj Maria sentis oftajn dubojn pri la destino de sia unuenaskita filo. Li estis fakte brilanta kaj afabla knabo, sed tute malfacile komprenebla kaj sondebla, kaj plue neniam eksterordinara aŭ mirakla evento ankoraŭ okazis. Multfoje lia fiera patrino restis en anhelanta atendo, esperanta vidi sian filon engaĝiĝi en iu superhoma aŭ mirakla plenumado, sed ĉiam ŭiaj esperoj rompiĝis en kruela elreviĝo. ĉio tio ĉi estis senkuraĝiga kaj eĉ demoraliza. La piaj homoj de tiu tempo vere kredis, ke profetoj kaj viroj de promeso ĉiam demonstris sian alvokiĝon kaj establis sian dian aŭtoritaton plenumante miraklojn kaj mirindaĵojn . Sed Jesuo nenion faris pri tio; tial estis la konfuzo de siaj gepatroj senĉese pliigita, kiam ili prikonsideris lian estontecon.
La plibonigita ekonomia stato de la Nazareta familio estis hejme sentita per multaj manieroj, kaj speciale per la kreskanta nombro de blankaj poluritaj tabeloj, kiuj estis uzitaj kiel ardezoj por skribi, la skribado estanta farita per lignokarbo. Jesuo estis ankaŭ permesita repreni lecionojn de muziko. Li plejŭatis harpludi.
Dum tiu tuta jaro vere povas esti dirite, ke Jesuo “kreskis en la homa kaj dia favoro.” La familiaj perspektivoj ŭajnis bonaj; la estonteco estis brila.
Ĉio pliboniĝis ĝis tiu fatala tago, la mardon 25-an de Septembro, kiam Sefora kuriero alportis en la Nazaretan hejmon la tragikan novaĵon, laŭ kiu Jozefo estis danĝere vundinta kaŭze de la falo de levbumo, dum li laboris en la guberniestra restadejo. La sefora kuriero unue haltis en la laborejo sur la vojo de la Jozefa hejmo, informanta Jesuon pri la Jozefa akcidento, kaj ili kune iris en la domon por informi Marian pri la malgaja novaĵo. Jesuo deziris tuj iri al sia patro, sed Maria volis nenion aŭdi, sed nur rapide iri al Seforo, dum Jesuo restus hejme kun la plej junaj infanoj ĝis ŝia reveno, ĉar ŝi ne konis la gravecon de la Jozefa vundo. Sed Jozefo mortis pro siaj vundoj antaŭ la Maria alveno. Li estis revenigita en Nazareton, kaj la sekvantan tagon entombigita kun siaj prapatroj.
ĝuste kiam la perspektivoj estis bonaj kaj la estonteco ŭajnis brila, unu ŭajne kruela mano faligis la kapon de tiu Nazareta familio. La aferoj de tiu hejmo estis disrompitaj, kaj ĉiu plano pri la Jesua venonta edukado estis detruita. Tiu juna ĉarpentisto, kiu nun ĵus estis dekkvarjara, ekkonsciis pri siaj devoj, ne nur plenumi la mision de sia ĉiela Patro, revelacii la dian naturon sur tero kaj en la karno, sed ankaŭ lia homa naturo devis surŭultrigi la respondecon zorgi pri sia vidvina patrino kaj siaj sep fratoj kaj fratinoj - kaj ankoraŭ unu naskiĝonta. Tiu Nazareta junulo nun iĝis la sola subteno kaj konsoliĝo de tiu tiel subita aflikta familio. Tiamaniere estis permesita sur Urantio la natura sinsekvo de eventoj, kiuj pelis tiun junan viron de la destino preni sur sin tiel frue tiujn pezegajn sed altgrade pedagogajn kaj disciplinajn respondecojn, atendante iĝi la ĉefo de homa familio, la patro de siaj propraj fratoj kaj fratinoj, la subteno kaj protektanto de sia patrino, kiel gardisto de sia patra hejmo, la sola hejmo, kiun li estis kononta sur tiu mondo.
Jesuo gaje akceptis la respondecojn, kiuj tiel subite trudiĝis al li, kaj li fidele ilin prenis sur lin ĝis la fino. Almenaŭ unu grava problemo kaj atendita malfacilaĵo en lia vivo estis tragike solvita - li ne estus nun plu antaŭvidonta, ke li iru al Jerusalemo por studi kun la rabenoj. Restis ĉiam vere, ke jesuo “estis disciplo de neniu.” Li estis ĉiam volonta por lerni dank’ al la plej humila el malgrandaj infanoj, sed li neniam ricevis aŭtoritaton por instrui la veron el homaj fontoj.
Tamen, li ankoraŭ nenion sciis pri la Gabriela aperado al sia patrino antaŭ sia naskiĝo. Li tion nur lernis de Johano dum la tago de sia bapto, en la komenco de sia publika misio.
La jaroj pasis, kaj tiu juna ĉarpentisto de Nazareto pli kaj pli mezuris ĉiun institucion de socio kaj ĉiun uzadon de religio per nevaria testo: Kion ĝi faris por la animo? Ĉu ĝi alkondukas Dion al homo? Ĉu ĝi alkondukas homon al Dio? Sen komplete neglekti la distrajn kaj sociajn aspektojn de la vivo, li pli kaj pli dediĉis sian tempon kaj siajn fortojn nur pri du celoj: zorgi pri sia familio kaj sin prepari plenumi sur tero la volon de sia ĉiela Patro.
Tiun jaron dum la vintraj vesperoj la najbaroj alkutimiĝis improvize eniri por aŭdi Jesuon harpludantan, aŭskulti liajn rakontojn (la junulo estis mastro rakontanto) kaj aŭdi lin legi Grekajn Skribaĵojn.
La ekonomiaj aferoj de la familio sufiĉe bone kaj glate pludisvolviĝis, ĉar estis sufiĉa sumo de mono je dispono kiam mortis Jozefo. Frue Jesuo elmontris ke li posedis akran sencon pri la aferoj kaj financan sagacecon. Li estis liberala sed simpla, ŭparema sed malavara. Li pruvis, ke li estis saĝa kaj efika administranto de la bieno de sia patro.
Malgraŭ ĉio tio, kion Jesuo kaj la Nazaretaj najbaroj povis fari por alporti bonhumoron hejmen, Maria, kaj eĉ la infanoj, restis malgaje plennubaj. Jozefo estis foririnta. Jozefa estis neordinara edzo kaj patro, kaj li mankis al ĉiuj. Kaj tio ŭajnis ju pli tragika al ili, ke li mortis kaj ili ne estis povinta paroli al li aŭ ricevi lian benon.
En la mezo de lia dekkvina jaro - kaj ni kalkulas laŭ la kalendaro de la dudeka jarcento, ne laŭ la Juda jaro - Jesuo estis firme ministrinta la regadon de sia familio. Antaŭ la fino de tiu jaro, iliaj ŝparaĵoj estis preskaŭ malaperintaj, kaj ili troviĝis fronte al la neceso vendi unu el Nazaretaj domoj, kiujn Jozefo kaj lia najbaro Jakobo asocie posedis.
Merkredon vespere, la 17-an de Aprilo, Rut, la bebo de la familio, naskiĝis, kaj, kadre de siaj ebloj, Jesuo strebis anstataŭigi sian patron, kuraĝigante kaj zorgante pri sia patrino dum tiu malfacila kaj aparte malĝoja aflikto. Dum preskaŭ dudek jaroj (ĝis la komenco de lia publika sacerdoteco) neniu patro estus povinta ami kaj eduki sian filinon pli tutkore kaj fidele ol Jesuo zorganta pri la malgranda Rut. Li estis same bona patro ankaŭ kun la aliaj familiaj membroj.
Dum tiu jaro Jesuo unue formulis la preĝon, kiun li poste instruis al siaj apostoloj, kaj kiun multaj konas kiel “La Sinjora Preĝo”. Por tiel diri tio estis unu evoluo de la familia kulto; ili havis multajn formojn de laŭdoj kaj plurajn formalajn preĝojn. Post la morto se sia patro Jesuo penis instrui la unuenaskitajn infanojn individue esprimiĝi per preĝoj - tiel kiel li mem ŝatis fari - sed ili ne povis kompreni lian penson kaj nevarie returnis al siaj formoj de parkerigitaj preĝoj. Estis en tiu peno stimuli siajn unuenaskitajn fratojn kaj fratinojn por diri individualajn preĝojn, ke Jesuo penis gvidi ilin per elvokaj frazoj, kaj baldaŭ, sen intenco de li, tio disvolvis ĉe ili la uzadon de formo de preĝo, kiu estis larĝe konstruita per tiuj sugestiaj linioj, kiujn Jesuo estis instruinta al ili.
Fine, Jesuo rezignis la ideon laŭ kiu, ĉiu familia membro formulus spontanajn preĝojn, kaj iun vesperon en Oktobro li sidiĝis ĉe la malgranda masiva lampo, antaŭ la malalta tablo el ŝtono, kaj, sur pecon de kvadrata tabulo de ĉirkaŭ kvardek kvin centimetroj kaj polurita el cedro li skribis per karbopeco la preĝon, kiu ekde nun fariĝis la norma petskribo de la familio.
Tiun jaron Jesuo estis tre perturbita per konfuzaj pripensoj. Familiaj respondecoj estis tute efike eksigintaj ĉiun penson senpere plenumi iun ajn planon por respondi al la Jerusalema vizito invitanta lin “zorgi pri la aferoj de sia Patro.” Jesuo praverezonis, ke ministri la teran familion de sia patro devis antaŭi ĉiujn aliajn devojn; la subteno de sia familio devis fariĝi lia unua devo.
Dum tiu jaro Jesuo trovis ekstrakton en la tiel-nomata Libro de Enoch, kiu instigis lin adopti pli malfrue la terminon “Filo de Homo” kiel nomo por sia disdonaca misio sur Urantio. Li ĝisfunde studis la ideon de Juda Mesio kaj estis konvinkita, ke li ne estis iĝonta tiu Mesio. Li arde deziris helpi la popolon de sia patro, sed li neniam antaŭvidis konduki Judajn armeojn por renversi la alilandan superregon de Palestino. Li sciis, ke li neniam sidiĝus sur la Davidan tronon en Jerusalemo. Plie li ne kredis, ke lia misio estis tiu de spirita liberiganto aŭ morala instruisto nur por la Juda popolo. En neniu kazo, do, povis lia viva misio esti la plenumado de la intensegaj deziroj kaj supozitaj mesiaj profetaĵoj de la Hebreaj skriboj; almenaŭ ne kiel la Judoj komprenis tiujn antaŭdiraĵojn de la profetoj. Same, li estis certa, ke li estis neniam aperonta kiel la Filo de Homo priskribita de la profeto Danielo.
Sed kiam venus la tempo por li antaŭeniri kiel monda instruisto, kiu estus lia nomo? Kian depostulon li prezentus rilate al sia misio? Kiel li estus nomita de la homoj, kiuj ekkredus je siaj instruoj?
Dum li returnis ĉiujn tiujn problemojn en sia menso, li trovis en la sinagoga biblioteko de Nazareto inter la apokalipsaj libroj, kiujn li studis, tiun manuskripton nomatan “Libro de Enoch”; kaj kvankam li estis certa, ke ĝi ne estis skribita de la antikva Enoch, ĝi intrigis lin, kaj li multfoje legis kaj relegis ĝin. Estis ekstrakto, kiu aparte impresis lin, ekstrakto en kiu tiu termino “Filo de Homo” aperis. La verkisto de tiu tiel nomata Libro de Enoch pluparolis pri tiu Filo de Homo, priskribanta la laboron, kiun li estis plenumonta sur tero, kaj klariganta, ke tiu Filo de Homo, antaŭ ol malsupreniri sur tiun teron por alporti saviĝon al la homaro, estis trairinta la kortojn de ĉiela gloro kun sia Patro, la Patro de ĉiuj, kaj ke li estis forlasinta ĉiun tiun tutan majestecon kaj gloron por malsupreniri sur teron kaj proklami saviĝon al la senhavaj mortemuloj. Leginta tiujn ekstraktojn (bone komprenante, ke multe da orienta mistikismo, kiuj estis iĝinta miksita kun tiuj lernigoj, estis eraraj), Jesuo sentis en sia koro, kaj rekonis en sia menso, ke inter ĉiuj la Mesiaj antaŭdiraĵoj de la Hebreaj skribaĵoj kaj la teorioj pri la Juda liberiganto, nenio alproksimigis tiel la veron, kiel tiu rakonto, kaŭita en tiu nur parte akreditita Libro de Enoch; kaj senprokraste li decidis adopti kiel sian inaŭguran titolon “La Filo de Homo.” Kaj tion li faris, kiam li poste ekigis sian publikan laboron.Jesuo havis tute certan kapablon por rekoni la veron, kaj neniam hezitis ampleksi ĝin, kiu ajn estas la fonto el kiu ĝi ŝajnis emani.
Tiam li estis tute ĝisfunde estiginta multe da aĵoj pri sia venonta laboro por la mondo, sed li nenion diris pri tiuj aferoj al sia patrino, kiu ankoraŭ solide tenis al la ideo, ke li estis la Juda Mesio.
La grava konfuzo de la juneca epoko de Jesuo nun subite okazis. Havanta preskaŭ determinita la naturon de sia misio sur tero, “zorgi pri la aferoj de sia Patro”, - demonstri la ameman naturon de sia Patro al la tuta homaro - li ekpripensis denove pri la multaj asertoj en la skribaĵoj rilate al la veno de nacia liberiganto, Juda instruisto aŭ reĝo. Al kiu evento, ĉu tiuj profetaĵoj referencis? Ĉu li estis aŭ ne el la Davidadomanaro? Lia patrino jese respondis; lia patro nee. Li decidis nee. Sed, ĉu la profetoj estis konfuzintaj la naturon kaj mision de la Mesio?
Post ĉio, ĉu eblis, ke lia patrino pravu? En la plejmulto de la kazoj, kiam diferencoj de opinio aperis antaŭe, ŝi pravis. Se li estis nova instruisto, kaj ne la Mesio, kiel tiam li rekonus la Judan Mesion, se ĉi tiu aperus en Jerusalemo dum la tempo de sia tera misio, kaj plu, kia devus esti lia rilato kun tiu Juda Mesio? Kaj kia devus esti lia rilato, post impliciĝo en lia viva misio, kontraŭ lia familio? kontraŭ la Juda Ŝtato kaj religio? kontraŭ la Romiana imperio? Kontraŭ la Nejudoj kaj iliaj religioj? Pri tiuj gravegaj problemoj tiu juna Galileano returnis en sia menso kaj serioze meditis, dum li plulaboris en la ĉarpentista stablo, penige pangajnante por si mem, sia patrino kaj ok aliaj malsataj buŝoj.
Antaŭ la fino de tiu jaro Maria vidis la familiajn fondusojn malpliiĝi. Ŝi konfidis la vendon de la kolomboj al Jakobo. Baldaŭ ili aĉetis duan bovinon, kaj kun la helpo de Miriam ili ekvendis lakton al siaj Nazaretaj najbaroj.
Liaj profundaj periodoj de meditado, liaj oftaj delokigoj al la monteta supro por preĝi, kal la multaj strangaj ideoj, kiujn Jesuo tempaltempe esprimis plene alarmis sian patrinon. Iafoje ŭi pensis, ke la junulo estis ekster el si mem, kaj tiam ŭi stabiligis siajn timojn, memorante, ke li estis, post ĉio, promesa infano kaj iamaniere diferenca de la aliaj junuloj.
Sed Jesuo lernis ne paroli pri ĉiuj siaj pensoj, ne prezenti ĉiujn siajn ideojn al la mondo, eĉ nek al sia propra patrino. Ekde tiu jaro la Jesuaj sciigoj pri tio, kio okazis en lia menso konstante malpliiĝis; tio estas, li malpli parolis pri tiuj aĵoj, kiujn averaĝa persono ne povus kompreni, kaj kiuj lin konsiderigus kiel stranga au diferenca de ordinaraj homoj. Laŭ ĉiuj aspektoj, li iĝis banala kaj konvencia, kvankam li arde deziru fari la konon de iu, kiu povus kompreni liajn problemojn. Li avidis fidindan kaj konfidencan amikon, sed liajn tro kompleksajn problemojn liaj homaj asocioj ne povis kompreni. La unikeco de la nekutima situacio devigis lin sole porti sian ŝarĝon.
Ekde sia dek kvinan datreveno, la sabatan tagon Jesuo povis oficiale okupi la sinagogan predikejon. Multfoje antaŭe, dum la foresto de oratoroj, Jesuo estis petegita por legi la skribaĵojn, sed nun la tago estis alvenita kiam, laŭ la leĝo, li povis direkti la diservon. Tial, la unuan sabaton post lia dek kvina datreveno la ĥazano aranĝis por, ke Jesuo konduku la matenan diservon de la sinagogo. Kaj kiam ĉiuj Nazaretaj fideluloj estis arigitaj, la juna viro, farinte sian selektadon de skribaĵoj, starigis kaj eklegis:
“La spirito de la Sinjoro Dio estas sur mi, ĉar la Sinjoro min sanktoleis; li sendis min por alporti bonajn novaĵojn al humiluloj, bandaĝi la vunditajn korojn, proklami liberecon al kaptitoj kaj malsklavigi la spiritajn malliberigitojn; proklami la jaron de la Dia favoro kaj la juĝotagon de nia Dio; por konsoli ĉiujn malĝojulojn kaj doni al ili belecon anstataŭ cindrojn, ĝojan oleon anstataŭ funebron, laŭdkanton anstataŭ malĝojan spiriton, ke ili povu esti nomitaj justecaj arboj, plantitaj de la Sinjoro, per kiuj li povu esti glorigita.
“Serĉu bonon, ne malbonon, por ke vi vivu; kaj tiam la Sinjoro, la Dio de armeoj, estos kun vi. Malamu la malbonon, amu la bonon; starigu la juĝon sub la pordego, eble la Sinjoro Dio estos favora por la restaĵo de Jozefo.
“Lavu vin, purigu vin, forigu la malbonon de viaj agoj el antaŭ miaj okuloj; ĉesu malbonagi kaj lernu bonagi; serĉu la justecon, senpezigu la prematon. Defendu la orfon kaj pledu por la vidvino.
“Kun kio mi povas min prezenti antaŭ la Sinjoro, min klini antaŭ la Sinjoro de la tuta tero? ĉu mi venos antaŭ li kun bruloferoj, kun jaraĝaj bovidoj? ĉu estos kontenta la Sinjoro kun miloj da ramoj dek miloj da ŭafoj, aŭ kun oleoriveroj? ĉu mi donos mian unuenaskiton pro mia transpasado, la frukton de mia korpo pro la peko de mia animo? Ne, ĉar la Sinjoro montris al ni, ho homoj, tion, kio estas bona. Kion la Sinjoro postulas de krom agi juste, ami kompaton kaj humile marŝi kun via Dio?
“Kun kiu , do, vi komparos Dion, kiu superas la teran cirklon? Levu alten viajn okulojn, kaj rigardu, kiu kreis ĉiujn tiujn mondojn, kiu kaŭzis multnombre iliajn armeojn, kaj ilin ĉiujn vokas laŭ iliaj nomoj. Li faras ĉiujn tiujn aĵojn dank’al sia povo, kaj kaŭze de la forto de sia povo, ne unu mankas. Li donas povon al la malfortuloj, kaj al tiuj, kiuj estas lacaj li donas forton. Ne timu, ĉar mi estas kun vi; ne estu konsternitaj, ĉar mi estas via Dio. Mi vin plifortigos kaj helpos vin; jes mi vin subtenos per la dekstra mano de mia justeco, ĉar mi estas la Sinjoro via Dio. Kaj mi tenos vian dekstran manon, dirante al vi, ne timu, ĉar mi helpos al vi.
“Vi estas mia atestanto, diras la Sinjoro, kaj mia servanto, kiun mi elektis por, ke ĉiuj povu min koni, kredi kaj kompreni, ke mi estas la Eternulo. Mi, ja mi, estas la Sinjoro, kaj krom mi neniu savanto estas.
Kaj kiam li estis tiel leginta, li sidiĝis, kaj la homoj hejmeniris, meditante pri la paroloj, kiujn li tiel gracie legis al ili. Neniam vidis liaj samcivitanoj lin tiel solena; neniam ili aŭdis lian voĉon, tiel serioza kaj tiel sincera; neniam ili observis lin tiel vireca kaj decidiga, tiel aŭtoritata.
Tiun Sabatan posttagmezon Jesuo grimpis la Nazaretan monteton kun Jakobo kaj, kiam ili estis revenintaj hejme, skribis per karbo la dek ordonojn en la Greka lingvo sur du glatajn tabulojn. Poste Marta koloris kaj ornamis tiujn tabulojn, kiuj dum longa tempo estis pendantaj sur la muro supre de la malgranda laborstablo de Jakobo.
Grade Jesuo kaj lia familio retrovis la simplan vivon de siaj unuaj jaroj. Iliaj vestoj kaj eĉ ilia nutraĵo iĝis pli simplaj. Ili havis abundon de lakto, butero kaj fromaĝo. Laŭ la sezono ili ĝuis la produkton de sia ĝardeno, sed ĉiu pasanta monato necesigis praktikon de pli grava sobreco. Iliaj matenmanĝoj estis tre simplaj. Ili rezervis ilian plibonan nutraĵon por la vespermanĝo. Tamen, inter tiuj Judoj manko de riĉeco ne implicis socian malsuperecon.
Jam tiu junulo estis tre proksime ĉirkaŭinta la komprenon pri kiel vivis liaj samepokuloj. Kaj kiel li bone komprenis la hejman, kamparan kaj metiejan vivon, kiu estis montrata per liaj postaj lernigoj, kiuj tiel plene rivelas lian intiman kontakton kun ĉiuj fazoj de la homa sperto.
La Nazareta ŭazano plualkroĉiĝis al la kredo, ke Jesuo iĝus grava instruisto, probable la posteulo de la renoma Gamalielo en Jerusalemo.
ĉiuj karieraj planoj de Jesuo ŭajnis obstrukcitaj. Ne aperis brila la estonteco tiel, kiel la nunaj eventoj disvolviĝis. Sed li ne ŝancelis; li ne estis senkuraĝigita. Li vivis tagon post tago, bone farante la nunan devon kaj fidele plenumante la senperajn respondecojn de sia viva rango. La Jesua vivo estas la eterna konsoliĝo de ĉiuj desapontitaj idealistoj.
La pago de ordinara taglaboranta ĉarpentisto malrapide malpliiĝis. En la fino de tiu jaro la Jesua tagsalajro, laborante frue kaj malfrue, povis nur esti la ekvivalento de ĉirkaŭ dudek kvin cendoj. la sekvantan jaron li trovis malfacile pagi la civilajn taksojn, sen mencii la sinagogajn kotizojn kaj la templan takson de duonsiklo. Dum tiu jaro la kolektisto provis eltrudi al Jesuo ekstran imposton, eĉ minacante preni lian harpon.
Timante ke la kopio de la Grekaj skribaĵoj povus esti malkovrita kaj konfiskita de la kolektistoj, Jesuo, la tagon de sia dek kvina datreveno, prezentis ĝin al la Nazareta sinagoga biblioteko, kiel sian maturecan oferdonon al la Sinjoro.
La grava ŝoko de lia dek kvina jaro alvenis, kiam Jesuo iris al Seforo por aŭdi la Herodan decidon rilate al la apelacio farita al li en la disputo pri la sumo de mono pagenda al Jozefo en la momento de lia morto. Jesuo kaj Maria esperis ricevi konsiderindan sumon da mono kiam la sefora kasisto proponis al ili bagatelan sumon. Jozefaj fratoj apelaciis al Herodo li mem, kaj nun Jesuo ĉeestis en la palaco kaj aŭdis Herodon dekreti, ke nenio estis pagonta al lia patro en la momento de lia morto. Post tiu maljusta decido, Jesuo neniam denove fidis al Herodo Antipaso. Ne estas surpriza, ke li iufoje aludis al Herodo kiel “tiu vulpo.”
Tiun jaron kaj la sekvantajn la asidua laboro antaŭ la ĉarpentista stablo senigis Jesuon je la oportuneco miksiĝi kun la karavanaj vojaĝantoj. La proviza butiko de la familio estis jam aĉetita de lia onklo, kaj Jesuo tute laboris en la hejmlaborejo, kie li povis helpi Marian pri la familia vivo. ĉirkaŭ tiu tempo li eksendis Jakobon al la karavanejo por kolekti informon pri la mondaj eventoj, kaj tiel serĉis informiĝi pri la tagaj novaĵoj.
Kreskante al la vireco, li trapasis ĉiujn tiujn konfliktojn kaj konfuzojn, kiujn la averaĝaj junaj personoj de antaŭaj kaj postaj epokoj estas travivendaj. Kaj la rigora sperto por subteni lian familion estis certa protekto kontraŭ la ekscesa emo al la vana medito aŭ la mistikaj tendencoj.
Tiun jaron Jesuo luprenis konsiderindan terpecon ĝuste norde de ilia hejmo, kiun estis partigita kiel familiaj ĝardenaj parceloj. ĉiu el la plejaĝuloj ricevis individuan ĝardenon, kaj ili eniris al fervora konkurso pri siaj agrikulturaj penoj. IIia pliaĝa frato pasigis kelkan tempon kun ili en la ĝardeno ĉiutage dum la sezono de legoma kultivo. Dum Jesuo laboris kun siaj fratoj kaj fratinoj en la ĝardeno, ofte li sentis la deziron, ke ĉiuj loĝu farmodomon en la kamparo, kie ili povus ŝati la liberecon kaj sendependecon de senobstakla vivo. Sed ili ne havis la okazon kreski en la kamparo; kaj jesuo, estanta tiel plene praktika, kiel idealisma junulo, inteligente kaj vigle atakis sian problemon tiel, ke ĝi prezentiĝis, kaj faris ĉion tion, kio estis ebla al li kaj lia familio alĝustiĝi laŭ la realecoj de sia situacio kaj adapti sian vivkondiĉon laŭ la plej ebla granda kontentiĝo de siaj individuaj kaj kolektivaj deziroj.
Dum iu tempo Jesuo iom esperis, ke li povus akiri sufiĉajn monrimedojn, provizitajn per la konsiderinda monsumo ŝuldita al lia patro por ties laboro en la Heroda palaco, kaj tiel akiri la garantion povi entrepreni la aĉetadon de malgranda farmodomo. Li reale tre serioze pensis transloĝigi sian familion en la kamparon. Sed kiam Herodo rifuzis pagi al ili, kion ajn de la sumo ŝuldita al Jozefo, ili rezignis la ambicion posedi kamparan hejmon. Fakte, ili trovis rimedon por multe ĝui la sperton de farmovivo, ĉar nun ili havis tri bovinojn, kvar ŝafojn, multegon da kokidoj, azenon kaj hundon, krom la kolombojn. ĉe la knabetoj devis plenumi siajn regulajn taskojn en la bone-reguligita aranĝo de la organizo, kiu karakterizis la hejman vivon de tiu Nazareta familio.
Kun la fino de tiu dek kvina jaro, Jesuo finis la travivon de tiu danĝera kaj malfacila periodo de la homa ekzisto, tiu tempo de transiro inter la plej memkontentaj jaroj de infanaĝo kaj la konscienco de la alproksimiĝanta vireco kun ĝiaj kreskantaj respondecoj kaj ĝiaj oportunecoj akiri pli bonan sperton en la disvolviĝo de nobla karaktero. La mensa kaj fizika periodo de kreskado estis finita, kaj nun ekis la reala kariero de tiu juna viro de Nazareto.