Kajero 125084
Neniu incidento en la tuta tera eventoplena kariero de Jesuo estis pli alloga, pli home streĉa ol ĉi tiu, lia unua memorinda vizito en Jerusalemo. Li estis speciale stimulita per la sperto ĉeesti mem la templajn diskutadojn, kaj tio restis en lia memoro, kiel la plej granda evento de lia malfrua infanaĝo kaj frua Junuleco. Tio estis lia unua oportuneco ĝui kelkajn tagojn de sendependa vivo, la ĝojon iri kaj reiri sen devigo, sen limigoj. Tiu mallonga periodo de nedirektigita vivo, dum la semajno sekvanta la Paskon, estis la unua komplete libera pri la responseco, kiel li estis neniam havinta. Kaj pasis multaj jaroj post ĉi tiu, antaŭ ol li denove havis similan periodon liberan de ĉiu ajn responseca senso, eĉ por mallonga tempo.
Malofte virinoj foriris por la Paska festo al Jerusalemo; ne estis postulata ilia ĉeesto. Jesuo, kiel ajn, efektive rifuzis foriri, krom se lia patrino akompanis lin. Kaj kiam lia patrino decidis foriri, multe da aliaj Nazaretaj virinoj estis instigitaj fari la vojaĝon, tiel ke la Paska kompanio enhavis la plej grandan nombron de virinoj, proporcie kun la viroj, kiuj neniam foriris por la Pasko el Nazareto. Tempaltempe survoje al Jerusalemo ili kantis la cent tridek-an psalmon.
De la tempo, kiam ili forlasis Nazareton ĝis ili atingis la supron de la Olivarba Monto, Jesuo spertis longan streson de atenda anticipado. Dum sia tuta ĝoja infanaĝo, li respektoplene estis aŭdinta pri Jerusalemo kaj ties templo; nun li estis baldaŭ reale ilin kontemplonta. Atente rigardite de la Olivarba Monto, kaj de la ekstero, la templo plenumis la Jesuan atenton, sed tuj post kiam li estis transpaŝinta la sanktajn portalojn, ekis la granda seniluziiĝo.
En kompanio kun siaj gepatroj Jesuo trairis la templajn ĉirkaŭaĵojn por rekuniĝi kun la grupo de novaj filoj de la leĝo, kiuj estis konsekrontaj kiel Israelaj civitanoj. Li estis iom malkontentigita pro la ĝenerala konduto de la templaj svarmoj, sed la unua granda ŝoko de la tago ekis kiam lia patrino sin forpelis de ili por iri en la galerion de la virinoj. Neniam estis veninta al lia kapo, ke lia patrino ne akompanus lin al la ceremonioj de konsekrado, kaj li estis profunde indigna, ĉar ŝi devigis suferi tian maljustan diskriminon. Malgraŭ tio li forte indignis, krom kelkaj protestaj rimarkoj al sia patro, li nenion diris. Sed li pripensis, kaj profunde pripensis, kiel liaj demandoj al la skribistoj kaj instruistoj unu semajnon pli malfrue rivelis tion.
Li trapasis la ritarojn de konsekrado, sed estis malkontentigita pro iliaj supraĵaj kaj rutinaj naturoj. Li sentis la mankon de persona intereso kiu karakterizis la sinagogajn ceremoniojn de Nazareto. Tiam li returne iris saluti sian patrinon kaj sin preparis por akompani sian patron dum lia unua rondvizito en la templo kaj ĝiajdiversaj kortoj, galerioj kaj koridoroj. La templaj ĉirkaŭaĵoj povis enteni pli ol ducent mil fidelulojn kune, kaj kvankam la vasteco de tiuj konstruaĵoj - kompare kun tio, kion li jam estis vidinta - grande impresis lian menson, li estis pli intrigita pro la konsidero de la spirita signifo de la templaj ceremonioj kaj ilia asocia kulto.
Kvankam multe da templaj ritaroj kortuŝege impresis lian senson de la beleco kaj la simboliko, li estis ĉiam malkontentigita pro la klarigo pri la reala signifo de tiuj ceremonioj, kiujn liaj gepatroj donis al li por respondi liajn mutnombrajn serĉantajn esplorojn. Jesuo simple ne akceptis la klarigojn pri kulto kaj religia devoteco, kiuj implikus kredon al la kolero de Dio aŭ la furiozo de la ĉiopotenculo. En diskuto pri tiuj temoj, post la fino de la templa vizito, kiam lia patro milde insistis por ke li akceptu la ortodoksajn judajn kredojn, Jesuo subite sin turnis al siaj gepatroj, kaj petegante rigardante en la okulojn de sia patro, diris: Mia patro, tio ne povas esti vera - La Patro en ĉielo ne povas tiel rigardi siajn erarintajn infanojn sur tero. La ĉiela Patro ne povas ami siajn infanojn malpli ol vi amas min. Kaj mi bone scias, ke ian ajn nesingardan agon mi povus fari, vi neniam povus verŝi vian koleron sur min, nek turni vian furiozon kontraŭ mi. Se vi, mia tera patro, vi posedas tiajn homajn reflektojn de la Dieco, kiom multe pli devas la ĉiela Patro esti plenigata kun boneco kaj superflui kun kompato. Mi rifuzas kredi, ke mia ĉiela Patro malpli amas min ol mia tera patro.”
Kiam Jozefo kaj Maria aŭdis tiujn vortojn de sia unuenaskita filo, ili teniĝis mutaj. Neniam denove ili serĉis ŝanĝi lian koncepton pri la Dia amo kaj la kompata pleneco de la ĉiela Patro.
ĉie kie Jesuo iris tra la templaj kortoj, li estis ŝokita kaj naŭzita pro la nerespekta spirito, kiun li observis. Li opiniis, ke la konduto de la svarmoj en la templo estis neakordigebla kun ilia ĉeesto en la “Domo de sia Patro.” Sed li ricevis la ŝokon de sia juna vivo, kiam lia patro eskortis lin en la korton de la nejudoj kun ilia brua ĵargono, plenvoĉe kaj malbele, sendistinge miksita kun la ŝafblekoj kaj la brua babilado, kiu malkaŝis la ĉeeston de la mon-ŝanĝistoj kaj la vendistoj de buĉoferaj bestoj kaj diversaj aliaj komercaj varoj.
Sed pli ol ĉiu estis lia taŭgeca senso ofendigita pro la vido de frivolaj amoristinoj paradantaj en tiu ĉirkaŭo de la templo, ĝuste kiel farbitaj virinoj , kiujn li tiel lastatempe vidis dum vizito en Seforon. Tiu profano de la templo plene vekis lian junan indignon, kaj li ne hezitis esprimi ĝin al Jozefo.
Jesuo admiris la senton kaj diservo de la templo, sed estis ŝokita pro la spirita malbeleco, kiun li rimarkis sur la vizaĝoj de tiel multe da senzorgaj fideluloj.
Ili nun malsupreniris en la korton de la pastroj sub la roka kornico antaŭ la templo, kie staris la altaro, por observi la mortigon de la bestiaj brutaroj kaj la lavadon de la sange makulitaj manoj de la pastroj, kaj la blekoj de la mortiĝantaj bestoj estis pli ol tiu naturama junulo povis suferi. La terura spektaklo naŭzis tiun Nazaretan knabon; li ekkaptis la armon de sia patro kaj pregpetis al li alieniri. Ili retrairisla korton de la Nejudoj, kaj eĉ la maldecaj ridadoj kaj la profanaj ŝercoj, kiujn li tie aŭdis estis mildigo kompare kun la spektakloj, kiujn li ĵus vidis.
Jozefo vidis kiom multe lia filo estis naŭzita pro la vidado de la templa ritaro, kaj saĝe li elkondukis lin vidi la “belecan pordon”, la artan pordon faritan el Korinta bronzo. Sed Jesuo estis havinta sufiĉe por sia unua vizito en la templo. Ili reiris al la supra korto por serĉi Marian kaj ili marŝis en la libera aero kaj fore de la svarmoj dum unu horo, rigardantaj la Asmonean palacon, la majestan domon de Herodo, kaj la turon de la romaj gardistoj. Dum tiu promenado Jozefo klarigis al Jesuo, ke nur la loĝantoj de Jerusalemo estis permesitaj ĉeesti tagajn oferojn en la templo, kaj, ke la Galileaj loĝantoj venis nur trifoje en la jaro partopreni al la templa kulto: Por la Pasko, por la Pentekosta festo (sep semajnoj post la Pasko), kaj por la festo de la tabernakloj en Oktobro. Tiuj festoj estis establitaj de Moseo. Ili tiam diskutis pri la du lastaj establitaj festoj de la dediĉo kaj de Purim. Poste ili iris en sian loĝejon kaj sin preparis por la Paska celebrado.
Kvin Nazaretaj familioj estis invititaj de, aŭ asociitaj kun la Simona familio de betanio al la celebrado de la Pasko, ĉar Simono estis aĉetinta la paskan ŝafidon por la kompanio. Estis la buĉado de tiuj ŝafidoj en tiel granda nombro, kiu tiel afektis Jesuon dum lia templa vizitado. Estis antaŭkalkulita manĝi la Paskon ĉe parencoj de Maria, sed Jesuo persvadis siajn gepatrojn akcepti la inviton iri al Betanio.
Tiun nokton ili kuniĝis por la Paska ritaro, manĝantaj la rostitan karnon kun maco kaj amaraj herboj. Jesuo estanta nova filo de la interkontrakto estis petita por rakonti la originon de la Pasko, kaj tion li faris bone, sed li iom konsternis siajn gepatrojn per la inkluzivo de multnombraj rimarkoj milde reflektantaj la impresojn faritajn sur lia juna sed pensema menso pri la aferoj, kiujn li ĵus vidis kaj aŭdis. Tio estis la komenco de la sep-tagaj ceremonioj de la Paska festo.
Eĉ tiel juna, kvankam li nenion diris pri tio al siaj gepatroj, jam Jesuo ekpripensis pri la taŭgeco de Paska celebrado sen la buĉita ŝafido. Li sentis sin certigita en sia propra menso, ke la ĉiela Patro ne estis kontenta kun tiu spektaklo de oferdonaj buĉadoj, kaj laŭmezure, kiel la jaroj pasis, li iĝis pli kaj pli determinita iam establi la celebradon de sensanga Pasko.
Jesuo tre malmulte dormis tiun nokton. Lia ripozo estis grave perturbita per indignigaj sonĝoj de buĉado kaj suferado. Lia menso estis frenezigita kaj lia koro ŝirita per la nekonsekvencoj kaj absurdecoj de la teologio de la tuta sistemo de juda ceremoniaro. Liaj gepatroj same dormis malmulte. Ili estis grave konsternitaj pro la eventoj de la ĵus finita tago. Ili estis komplete ĉagrenitaj en siaj koroj kaŭze de la junula konduto, kiu laŭ ilia opinie estis stranga kaj determinata. Maria restis nervoze agitita dum la unua parto de la nokto, sed Jozefo restis kvieta, kvankam li estis egale embarasita. Ambaŭ timis malkaŝeme paroli kun la junulo pri tiuj problemoj, dum Jesuo estus volonte parolinta kun siaj gepatroj se ili estus riskintaj lin enkuraĝigi.
La morgaŭaj diservoj en la templo estis pli akcepteblaj por Jesuo kaj faris multe por kompensi la neagrablajn memorojn de la antaŭa tago. La sekvan matenonla juna Lazaro ministris Jesuon kaj ili komencis sisteman viziton de Jerusalemo kaj ĝiaj ĉirkaŭaĵoj. Antau la fino de la tago Jesuo estis malkovrinta la diversajn lokojn ĉirkaŭ la templo, kie okazis instruaj kaj demandaj konferencoj. Escepte kelkaj vizitoj en la plejsanktejon por miri kaj sin demandi kio reale estis malantaŭ la vualo de la apartigo, li pasigis la plejparton de sia tempo ĉirkaŭ la templo por ĉeesti al tiuj instruaj konferencoj.
Dum la tuta Paska semajno, Jesuo gardis sian lokon inter la novaj filoj de la ordono, kaj tio signifis, ke li devis sidiĝi ekster la barilo, kiu apartigis ĉiujn personojn ne plene estantajn ŝtatanoj de Israelo. Estanta tiel konsciigita pri sia junuleco, li sin detenis meti multajn demandojn, kiuj iris kaj reiris en lia kapo; almenaŭ li sin detenis ĝis la Paska celebrado estis finita kaj kiam tiuj limigoj koncerne la nove konsekritajn junulojn estis ĉesigitaj.
Merkredon de la Paska semajno, Jesuo estis permesita iri ĉe Lazaro por tranokti en Betanio. Tiun vesperon, Lazaro, Marta kaj Maria aŭskultis Jesuon diskuti pri tempaj kaj eternaj aferoj, homaj kaj diaj, kaj ekde tiu nokto ĉiuj tri amis lin kvazaŭ li estus sia propra frato.
Fine de la semajno, Jesuo vidis malpli Lazaron, ĉar tiu ĉi ne estis permesita atingi eĉ la eksteran cirklon en kiu okazis la templaj diskutadoj, kvankam li ĉeestis al kelkaj publikaj prelegoj eldiritaj en la eksteraj kortoj. Lazaro estis samaĝa kiel Jesuo, sed en Jerusalemo junuloj estis malofte rajtigitaj al la konsekrado de la leĝaj filoj ĝis kiam ili estis plene dektrijaraj.
Multfoje dum la Paska semajno, liaj gepatroj trovis Jesuon malproksime sidantan kaj profunde pripensantan kun sia juna kapo en la manoj. Ili neniam estis vidinta lin tiel konduti, kaj ne sciante kiel multe li estis mense konfuzita kaj spirite perturbita pro la sperto, kiun li trapasis, ili estis dolore perpleksaj; Ili ne sciis kion fari. Ili bonvenigis la pasadon de la tagoj de la Paska semajno, kaj deziregis vidi sian strange agantan filon sekure revenintan en Nazareton.
Tagon post tago Jesuo estis pripensanta pro siaj problemoj. Fine de la semajno li estis farinta multe da klarigoj. Sed kiam estis la tempo reveni al Nazareto, lia juna menso ankoraŭ plenis je perpleksecoj kaj sieĝita per amaso da senrespondaj demandoj kaj nerezolutaj problemoj.
Antaŭ ol forlasi Jerusalemon, Jozefo kaj Maria en kompanio kun la Nazareta instruisto de jesuo faris difinitivajn aranĝojn pri la Jesua reveno, kiam li estos dek kvinjara por komenci sian longan studadan kursaron en unu el la pli diskonataj akademioj de rabenoj. Jesuo akompanis siajn gepatrojn kaj instruiston dum ilia vizito en la lernejo, sed ĉiuj estis afliktaj, observante kiel li ŝajnis indiferenta pri ĉio, kion ili diris kaj faris. Maria estis profunde ĉagrenita pro liaj reagoj dum la Jerusalema vizito, kaj Jozefo estis profunde perpleksa pri la strangaj rimarkoj kaj nekutima konduto de la junulo.
Entute, la Paska semajno estis granda evento en la Jesua vivo. Li havis la okazon renkonti dekojn de ĉirkaŭ samaĝaj knaboj, kun kandidatoj por la konsekrado, kaj li utiligis tiajn kontaktojn kiel rimedo por lerni kiel la homoj vivas en Mezopotamio, Turkestio, kaj Partio tiel bone, kiel en la okcidentaj provincoj de Romo. Li estis jam sufiĉe konanta la manieron per kiu la junularo de Egiptio kaj aliaj regionoj apud Palestino plenaĝiĝis. Estis miloj da junuloj en Jerusalemo nuntempe, kaj la Nazareta junulorenkontis, kaj pli aŭ malpli amplekse intervjuvis kun pli ol cent kvindek. Li estis aparte interesita pri tiuj, kiuj venis el la Ekstrema-Oriento kaj la foraj okcidentaj landoj. Kiel rezulto de tiuj kontaktoj la junulo eksentis la deziron vojaĝi ĉirkaŭ la mondo por lerni kiel la diversaj grupoj de siaj samtempuloj laboris por pangajnadi.
Estis aranĝita, ke la Nazareta grupo kuniĝu apud la templo meze de la mateno de la unua tago de la semajna post la fino de la Paska festo. Do, ili faris tiel kaj ekvojiris por reveni al Nazareto. Jesuo estis irinta en la templon por aŭskulti la diskutojn, dum liaj gepatroj atendis la kolektiĝon de siaj vojaĝaj kunuloj. Nune la kompanio sin preparis foriri, viroj en unu grupo, virinoj en unu alia, kiel ili estis alkutumiĝintaj por iri kaj reveni el la Jerusalemaj festoj. Jesuo estis veninta en Jerusalemon kun sia patrino kaj la virinoj. Estanta nun junulo de la konsekrado, li estis supozita reiri al Nazareto en kompanio de sia patro kaj viroj. Sed dum la Nazareta grupo foriris al Betanio, Jesuo estis en la templo, komplete sorbita en la diskuto pri la anĝeloj, plene neatenta pri la preterpaso de la forira tempo de siaj gepatroj. Kaj ĝis la tagmeza interrompo de la templaj konferencoj, li ne ekkomprenis, ke li estis malantaŭe forlasita.
La Nazaretaj vojaĝantoj ne rimarkis la foreston de Jesuo. Maria konjektis, ke li vojaĝis kun viroj, kaj Jozefo pensis ke li vojaĝis kun virinoj, ĉar li estis veninta al Jerusalemo kun virinoj, gvidante la azenon de Maria. Ili malkovris lian foreston nur kiam ili atingis Jerikon kaj sin preparis tranokti tie. Poste ili estis informiĝintaj ĉe la lastuloj, kiuj atingis Jerikon, kaj lernantaj ke neniu inter ili estis vidinta ilian filon, ili sendorme tranoktis, reversantaj en siaj mensoj tion, kio estis povinta okazi pri li, precize rememorantaj multajn el liaj nekutimaj reagoj pri la eventoj de la Paska semajno, kaj milde reciproke riproĉantaj ne esti rigardinta, se li estis en la grupo antau ol ili forlasuisJerusalemon.
Intertempe Jesuo restis en la templo dum la tuta postagmezo, aŭskultanta la diskutadojn kaj ŝatanta la pli kvietan kaj decan etoson, kiam la grandaj svarmoj de la Paska semajno preskaŭ jam malaperis. Fine de la posttagmezaj diskutadoj, en kiuj Jesuo tute ne partoprenis, li iris al Betanio, kien li alvenis precize kiam la Simona familio estis preta por vespermanĝi. La tri junuloj estis ekstazaj akcepti Jesuon, kaj li tranoktis en la Simona domo. Li estis dum tre mallonga tempo kun ili, ĉar li pasigis multe da vespera tempo sola meditadanta en la ĝardeno.
La morgaŭon Jesuo frue estis vekiĝinta kaj ekvojiris al la templo. Sur la altaĵo de Olivet li paŭzis kaj ploris antaŭ la spektaklo, kiun liaj okuloj rigardis -spirite malriĉigitan popolon, tradicie ligitan kaj vivantan sub la kontrolo de la romianaj legioj. Frue antaŭ tagmezo li estis en la templo kun la firma intenco partopreni al la diskutadoj. Dume, Jozefo kaj Maria ankaŭ ektagiĝe leviĝis kun la intenco reiri al Jerusalemo. Unue ili hastis al la domo de iliaj parencoj, kie ili familie loĝis dum la Paska semajno, sed tiu esploro aperigis la fakton, ke neniu estis vidinta Jesuon. Post serĉado dum la tuta tago kaj trovante neniun postsignon de li, ili revenis tranokti ĉe siaj parencoj.
Dum la dua konferenco Jesuo kuraĝiĝis meti demandojn, kaj li partoprenis diskutadojn en la templo, stuporige sed ĉiam konforme al sia juneco. Iafoje liaj akraj demandoj iom embarasis la scioplenajn instruistojn de la juda leĝo. Sed li aperigis tian spiriton de malkaŝema honesteco, kuplita kun tiel evidenta malsato por scii, ke la plimulto de la templaj instruistoj estis pretigita lin trakti kun plena konsidero. Sed kiam li riskis la demandon pri la justeco mortigi ebrian nejudon vagitan ekstere de la nejuda korto, kaj nescie enirinta en la malpermasitajn kaj supoze sanktajn ĉirkaŭojn de la templo, unu el la pli netoleremaj instruistoj malpacienciĝis pri la implicitaj kritikoj de la junulo, kaj, minace rigardante lin, demandis kiom aĝa li estis. Jesuo respondis: “Mi estas dektrijara minus iom pli ol kvar monatoj.” “do” replikis la nun kolera instruisto, “Tial, ke vi ne estas aĝa kiel leĝa filo, kial vi estas tie?” Kaj kiam Jesuo klarigis, ke li ĵus ricevis konsekradon dum la Pasko, kaj estis studento diplomita de la Nazaretaj lernejoj, la instruistoj per komuna akordiĝo moke replikis, “Ni estus devintaj scii tion, li estas el Nazareto.” Sed la ĉefinstruisto asertis, ke Jesuo ne estis mallaŭdinda, se la regantoj de la Nazareta sinagogo teknike licencis lin, kiam li estis nur dek dujara anstataŭ dek trijara; kaj malgraŭ ke pluraj inter liaj malestimigantoj estis foriritaj, oni decidis, ke la junulo povis trankvile daŭrigi diskutadojn kiel templa lernanto.
Kiam tiu dua tago en la templo estis finita denove li iris en Betanion tranokti. Kaj denove li eliris en la ĝardenon por mediti kaj preĝi. Estis evidente, ke lia menso estis akaparita kun absorba zorgo de gravaj problemoj.
Dum la tria tago de Jesuo en la templo kun la skribistoj kaj instruistoj ĉeestis la popolamaso de multaj spektantoj, kiuj estis aŭdintaj pri tiu Galilea junulo, kaj venis por ĝui pri la spektaklo de junulo konfuzanta la leĝajn saĝulojn. Ankaŭ Simono venis el Betanio vidi, kion la junulo estis faronta. Tra tiu tuta tago Jozefo kaj Maria daŭrigis maltrankvile serĉadi Jesuon, irante eĉ multfoje en la templon sed neniam pensi ekzameni la multnombrajn diskutajn grupojn, kvankam unufoje ili preskaŭ kapablis aŭdi lian fascinan voĉon.
Antaŭ la fino de la tago, la tuta atento de la ĉefa diskutada grupo de la templo estis enfokusigita sur la demandoj metitaj de Jesuo. Inter liaj multaj demandoj estis:
1. Kio efektive ekzistas en la Plejsanktejo, malantaŭ la vualo?
2. Kial en Israelo la patrinoj devas esti apartigitaj de la viraj templaj fideluloj?
3. Se Dio estas patro, kiu amas siajn infanojn, kial ĉiuj tiuj buĉadoj de bestoj por gajni dian favoron - ĉu la Mosea instruo estis miskomprenita?
4. ĉar la templo estas dediĉita al la kulto de la Patro en la ĉielo, ĉu estas konforme permesi la ĉeeston de tiuj, kiuj praktikas sekularan interŭanĝon kaj komercon?
5. ĉu la atendita Mesio iĝos tempa princo sidanta sur la Davida trono, aŭ ĉu li agos kiel viva lumo starigante spiritan regnon?
Dum la tuta tago tiuj kiuj aŭskultis miris pri tiuj demandoj, kaj neniu estis pli mirigita ol Simono. Dum pli ol kvar horoj, tiu Nazareta junulo alsaltis tiujn judajn instruistojn per demandoj, kiuj pripensigis kaj sondis korojn. Li faris iom da komentoj pri la rimarkoj de siaj pliaĝaj. Li komunikis sian instruon per la demandoj, kiujn li metis. Per la lerta kaj subtila dirmaniero de demando li trafis simultane defii ilian instruon kaj sugesti sian propran. En lia maniero demandon meti estis kortuŝa kombinaĵo de sagaceco kaj humoro, kiu karigis lin eĉ al tiuj, kiuj plimalpli indignis pri lia juneco. Li estis ĉiam eminente lojala kaj komplezema metante siajn penetremajn demandojn. Dum tiu eventoplena posttagmezo en la templo, li elmontris tiun saman malinklinon eltiri mallojalan avantaĝon el oponanto, kiu karakterizis lian tutan postan publikan sacerdotecon. Kiel junulo, kaj pli malfrue kiel viro, li ŝajnis esti absolute libera de ĉiu ajn egoista deziro venki argumenton simple por sperti logikan triumfon super siaj kunuloj, interesite plejsupere pri unika afero: Proklami eternan veron kaj tiel efektivigi pli plenan revelacion pri la eterna Dio.
kiam la tago estis finita, Simono kaj Jesuo reiris en Betanion. Dum la pli granda parto de la distanco ambaŭ, viro kaj knabo estis silentaj. Denove Jesuo paŭzis sur la altaĵo de Olivet. Sed rigardante la urbon kaj ĝian templon, li ne ploris; li nur klinis la kapon en silenta devoteco.
Post la vespermanĝo en Betanio li ree rifuzis resti kun la gaja cirklo kaj anstataŭe iris en la ĝardenon, kie li malfrue restadis en la nokto, vane penanta ellabori difinitan planon por aliri la problemon de sia vivverko kaj decidi kiel li povus pli bone fari por atesti al siaj spirite blindaj samlandanoj pli belan koncepton pri sia ĉiela Patro, kaj ilin liberigi el ilia terura servuto pro la leĝo, ritaro, ceremoniaro, kaj pasinteca tradicio. Sed la klara lumo ne aperis al la verserĉanta junulo.
Jesuo estis strange forgesema pri siaj teraj gepatroj; eĉ matenmanĝante kiam la patrino rimarkis, ke liaj gepatroj devus nun esti hejme, jesuo ne ŝajnis ekkompreni, ke ili povus estis iom zorgoplenaj tial li estis tiel malantaŭ postrestinta.
Denove li iris en la templon, sed li ne paŭzis por mediti sur la kresto de Olivet. Dum la matenaj diskutadoj multe da tempo estis dediĉita al la leĝo kaj la profetoj, kaj la instruistoj estis mirigitaj, tial jesuo konis la skribaĵojn tiel bone en Hebreo, kiel en Greko. Sed ili ne estis mirigitaj, tiom kaŭze de lia kono pri la vero, kiom kaŭze de lia juneco.
Dum la konferenco de la posttagmezo ili apenaŭ ekrespondis al liaj demandoj pri la celo de la preĝo, kiam la ĉefinstruisto invitis la junulon antaueniri, sidiĝi apud li, proponis al li konigi sian propran vidpunkton pri la preĝo kaj la adoro.
Antaŭan vesperon, la Jesuaj gepatroj aŭdis pri tiu stranga junulo, kiu tiel lerte argumentis kun la prezentistoj de la leĝo, sed ili ne opiniis, ke tiu junulo estis ilia filo. Ili estis preskaŭ decidintaj reiri al la domo de Zakario, ĉar ili pensis, ke Jesuo estis povinta iri tien por vidi Elizabetan kaj Johanon. Pensante ke Zakario eble povus esti en la templo, ili ekhaltis sur la vojo de la Judea Urbo. Dum ili vagis tra la templajkortoj, vi imagu ilian surprizon kaj stuporon, kiam ili rekonis la voĉon de la mankanta junulo kaj ekvidis lin sidantan inter la templaj instruistoj.
Jozefo estis senvoĉa, sed Maria lasis liberigi sian longe retenitajn timon kaj anksiecon, kaj impetis al la junulo, nun staranta por saluti siajn surprizitajn gepatrojn, ŭi diris: “Mia infano, kial vi traktis nin tiel? Estas nun pli ol tri tagoj, ke via patro kaj mi aflikte estas serĉantaj vin. Kio okazis al vi por forlasi nin?” Estis streĉa momento . ĉiuj okuloj estis turnitaj al Jesuo por aŭdi, kion di dirus. Lia patro malaprobe rigardis al li kaj nenion diris.
Necesas nepre memori, ke Jesuo estis supoze juna viro. Kiel infano li estis fininta sian regulan lernotempon, rekonata kiel leĝa filo, kaj ricevinta konsekradon kiel Israela civitano. Tamen lia patrino senmildece riproĉis lin antaŭ la kunigita popolo, precize meze de la plej serioza kaj sublima klopodo de lia juna vivo, ĉesigante malglore unu el la pli grandaj oportunecoj donita al li agi kiel instruisto de la vero, predikanto de justeco, rivelanto de la amema karaktero de sia ĉiela Patro.
Sed la junulo regis la situacion. Kiam vi prenas en justa konsidero ĉiujn faktorojn, kiuj estigis tiun situacion, vi povas pli bone sondi la saĝecon de la knaba respondo al la neintenca riproĉo de lia patrino. Post pripensa momento, Jesuo respondis sian patrinon, dirante: “Kial vi estas tiel longe serĉintaj min? ĉu vi ne antaŭvidis trovi min en mia Patra domo, ĉar venas la tempo, kiam mi devas zorgi pri la aferoj de mia Patro? “
ĉiuj estis miregigitaj per la junula parolmaniero. Silente ili retiriĝis kaj lasis lin sola kun siaj gepatroj. Senprokraste la juna viro senpezigis la embarason de ĉiuj tri kiam li kviete diris: “Venu, miaj gepatroj, ĉiu faris tion, kion li trovas plej bona. Nia Patro en la ĉielo dekretis tiujn aĵojn, rehejmeniru.”
Silente ili foriris kaj alvenis al Jeriko por la nokto. Nur unufoje ili haltis sur la altaĵo de Olivet, kiam la junulo levis sian malalttonon supren, kaj dekape ĝispiede tremetante pro la alfluego de intenca emocio, diris: “ Ho Jerusalemo, Jerusalemo kaj ĝiaj loĝantoj, kiuj sklavoj vi estas - subservaj al la romiana jugo kaj viktimoj de viaj propraj tradicioj - sed mi revenos tie purigi la templon kaj liberigi mian popolon el la servuto!”
Dum la tri vojaĝaj tagoj al Nazareto Jesuo parolis malmulte; liaj gepatroj ne parolis ankaŭ multe en lia ĉeesto. Ili estis vere konfuzitaj pro la sinteno de sia unuenaskita filo, sed ili zorge konservis en sia koro liajn parolojn, eĉ kvankam ili ne povis plene kompreni ĝiajn signifojn.
Atingante la hejmon, Jesuo faris koncizan deklaron al siaj gepatroj, certiganta ilin pri sia korinklino kaj sugestanta, ke ili ne bezonus timi, ke li donus al ili iun ajn okazon de dolora anksieco pro sia konduto. Li konkludis tiun gravegan deklaron dirante: “Kvankam mi devas fari la volon de mia ĉiela Patro, mi volas ankaŭ obei al mia tera patro . Mi atendos mian horon.”
Kvankam Jesuo, en sia menso, ofte rifuzis akcepti la bonintensajn sed miscelajn penojn de siaj gepatroj por dikti la sinsekvon de sia pripenso aŭ establi la planon de sia tera verko, tamen, ĉiumaniere konforme kun sia dediĉo plenumi la volon de sia Paradiza Patro, li plej gracie konformiĝis al la deziroj de sia tera patrokaj al la uzadoj de sia familio en la karno. eĉ kiam li ne povis konsenti, li klopodis kiel eble plej multe por konformiĝi al ĉio. Li estis artisto en la maniero akomodi sian dediĉon al la devo kun siaj devigoj de familia lojaleco kaj socia servado.
Jozefo estis perpleksa, sed Maria, kiam ŝi konsideris tiujn spertojn, fine trovis konsolon en tiu promeso eldirita sur la monto Olivet, laŭ ŝi, profeta de la mesia misio de ŝia filo, kiel Israela liberiganto. Ŝi eklaboris kun renovigita energio por modli siajn pensojn laŭ patriotaj kaj naciismaj modeloj, kaj rekrutis la streĉojn de sia frato, la favorata onklo de Jesuo; kaj ĉiel la Jesua patrino jugiĝis al la tasko prepari sian unuenaskitan filon preni sur sin la gvidadon de tiuj, kiuj volus la resurtronigon de la Davida trono kaj por ĉiam reĵeti la nejudan jugon de politika servuto.