Kajero 124084
Kvankam Jesuo estus povinta havi pli bonan oportunecon por instruiĝi en Alek- sandrio prefere ol en Galileo, tiam li ne estus profitinta belegan medion por solvi siajn proprajn vivajn problemojn kun minimumo de edukada gvidado, kaj samtempe ĝui la grandan avantaĝon de konstanta kontakto kun tiom granda nombro da ĉiuj klasoj de viroj kaj virinoj venantaj el ĉiuj partoj de la evoluinta mondo. Se li estus restinta en Aleksandrio, lian edukadon ministrus Judoj kaj ekskluzive laŭ la judaj moroj. En Nazareto, li akiris edukadon kaj ricevis instruadon, kiuj pli akcepteble preparis lin kompreni la Nejudojn, kaj, kiuj donis al li pli bonan kaj pli ekvilibran ideon pri la relativaj meritoj de la orientaj, aŭ Babiloniaj, kaj la okcidentaj, aŭ Helenaj, vidpunktoj de la Hebra teologio.
Kvankam estus apenaŭ eble diri, ke Jesuo neniam estis serioze malsana, tiun jaron li enfalis en malgravajn malsanojn de infanaĝo kiel liaj fratoj kaj beba fratino.
Instruado daŭris kaj li estis ankoraŭ favorita lernanto, havanta unu liberan semajnon po monate, kaj li pludisdividis sian tempon preskaŭ egale inter ekskursoj al najbaraj urboj kun sia patro, restadoj ĉe sia onkla farmo sude de Nazareto, kaj fiskaptadaj distraĵoj marvaste de Magdala.
ĝis nun La plej serioza perturbo, kiu prezentiĝis en la lernejo, okazis malfrue vintre, kiam Jesuo aŭdacis defii la ĥazan rilate al la instruo laŭ kiu ĉiuj figuroj, bildoj, kaj desegnaĵoj estis idolkultaj nature. Jesuo ŝatadis tiel bone desegni pejzaĝojn, kiel modli grandan diversecon de objektoj el potista argilo. Ĉiu tia aĵo estis strikte malpermesata per la juda leĝo, sed li sukcesis tiel bone malarmi la kontraŭargu-mentojn de siaj gepatro, ke ili permesis al li daŭrigi siajn aktivecojn.
Sed perturbo estis denove okazinta en la lernejo, kiam unu el la plej subevoluintaj lernejanoj malkovris Jesuon, kiu desegnis karban figuron de la instruisto sur la planko de la klasĉambro. ĝi estis tie, klara en la taglumo, kaj pluraj el la plejaĝaj estis vidintaj ĝin, antaŭ ol la komitato iris voki Jozefon por postuli de li, ke li elturniĝu por ĉesigi la senleĝan aktivecon de sia unuenaskita filo. Kaj kvankam ne estis la unua fojo, ke plendo alvenis ĝis Jozefo kaj Maria pri la aktivecoj de ilia diverstalenta kaj riskema infano, tiu ĉi estis la plej serioza el ĉiuj akuzoj ĝis nun deponitaj kontraŭ li. Jesuo aŭskultis la kondamnon de siaj artistikaj streboj dum kelka tempo, sidanta sur larĝa ŝtono ekstere ĝuste malantaŭ la pordo. Li sentis rankoron pri la riproĉoj al sia patro pro siaj supozitaj misagoj; do li senterure marŝis al siaj akuzantoj. La plejaĝuloj estis ĵetitaj en la konfuzo. Iuj estis inklinaj humure vidi laepizodon,dum unu aŭ du ŝajnis pensi, ke la knabo estis sakrilegia, se ne blasfema. Jozefo estis perpleksa, Maria indignita, sed Jesuo insistis por esti aŭskultita. Li povis paroli, kuraĝe li defendis sian vidpunkton, kaj kun perfekta sinregado anoncis, ke li restu fidela al la decido de sia patro pri tio, kiel pri ĉiuj aliaj debateblaj aferoj. Kaj la komitato de plejaĝuloj silente foriris.
Maria penis influi Jozefon por permesi al Jesuo hejme modli argilon, kondiĉe, ke li promesu ne daŭrigi iun ajn el tiuj kontesteblaj aktivecoj lerneje. Sed Jozefo kliniĝis por adopti la regulon, laŭ kiu la rabena interpretado pri la dua ordono devus superi. Kaj do Jesuo ne plu desegnis aŭ modlis la similaĵon de io ajn ekde tiu tago tiel longe, kiel li vivis en sia patra domo. Sed li ne estis konvinkita pri la maljusteco de tio, kion li estis farinta, kaj rezigni tian preferatan distraĵon fariĝis unu el la grandaj afliktoj de sia juna vivo.
En la lasta parto de Junio, Jesuo kune kun sia patro, unufoje grimpis ĝis la supro de la Monto Tabor. Estis klara tago kaj la vidaĵo estis belega. Ŝajnis al tiu naŭjara knabo, ke li vere kontemplis la tutan mondon krom Indio, Afriko kaj Romo.
Dua fratino de Jesuo, Marta, naskiĝis nokte ĵaŭdon, la 13-an de Septembro. Tri semajnoj post la veno de Marta, Jozefo, kiu estis hejme dum iom da tempo, komencis la konstruadon de aldono plilongige al ilia domo, kombinaĵon de laborejo kaj dormoĉambro. Malgranda labortablo estis konstruita por Jesuo, kaj estis la unua fojo, ke li posedis siajn proprajn ilojn. Tempaltempe dum pluraj jaroj li laboris per tiu labortablo kaj iĝis alte sperta en la farado de jugoj.
Tiu vintro kaj la sekvanta estis la plej malvarmaj en Nazareto de multaj jardekoj. Jesuo estis vidinta neĝon sur la montoj, kaj pluraj fojoj ĝi falis sur Nazareton, restante nur dum mallonga tempo sur la grundo; sed ne ĝis tiu vintro li estis vidinta glacion. Pri la fakto, ke akvo povas esti solidaĵo, likvaĵo, kaj vaporaĵo - li estis longe meditinta pri la vaporo eskapanta el la bolantaj potoj - longe pripensigis la knabon pri la fizika mondo kaj ĝia konsisto; kaj tamen la enkorpigita personeco en tiu kreskanta junulo estis dum ĉiu tiu tempo la vera Kreinto kaj organizisto de ĉiuj tiuj aĵoj entute vasta universo.
La Nazareta klimato ne estis severa. Januaro estis la plej malvarma monato, la temperaturo estis averaĝe 10ĤC. Dum Julio kaj Aŭgusto, la plej varmegaj monatoj, la temperaturo povis varii de 28ĤC ĝis 32ĤC. De la montoj ĝis la Jordano kaj la valo de la Morta Maro la klimato de Palestino etendiĝis de la fridega ĝis la varmega. Kaj do, iel, la Judoj estis preparitaj vivi en preskaŭ iaj ajn variemaj klimatoj de la mondo.
Eĉ dum la plej varmaj someraj monatoj malvarmeta mara brizo ordinare blovis el okcidento de la deka matene ĝis ĉirkaŭ la deka vespere. Sed tempaltempe teruraj varmegaj ventoj el la orienta dezerto blovis sur la tutan Palestinon. Tiuj varmegaj blovegoj ordinare okazis en Februaro kaj Marto, ĉirkaŭ la fino de la pluva sezono. Dum tiuj tagoj, ekpluvegis de Novembro ĝis Aprilo, sed ne konstante pluvis. Estis nur du sezonoj en Palestino, somero kaj vintro, la seka kaj pluva sezonoj. En Januaro la floroj ekfloris, kaj ĉirkaŭ la fino de Aprilo la tuta lando estis vasta ĝardeno.
En Majo de tiu jaro, ĉe slia onkla farmo, Jesuo unufoje helpis por rikolti la grenon. Antaŭ ol li estis tridekjara, li estis sukcesinta trovi ion pri praktike ĉiuj teknikoj,kiujn viroj kaj virinoj uzis ĉirkaŭ Nazareto krom la metallaboron, kaj li pasigis plurajn monatojn ĉe forĝisto, kiam li estis pliaĝa, post la morto de sia patro.
Kiam laboro kaj karavana trafiko malvigliĝis, Jesuo faris multajn plezur-aŭ afer-vojaĝojn kun sia patro al najbaraj urboj Kana, Endor, kaj Nain. Eĉ kiel juna knabo li plurfoje vizitis Sefor, nur iom pli ol kvin kilometroj nordokcidente fora de Nazareto, kaj de 4 a.k. ĝis 25 p.k. ĉefurbo de Galileo kaj unu el la restadejoj de Herodo Antipaso.
Jesuo fizike, intelekte, socie kaj spirite plukreskis. Liaj vojaĝoj fore de la hejmo faris multe por doni al li pli bonan kaj pli grandaniman komprenon pri sia propra familio, kaj en tiu tempo eĉ liaj gepatroj komencis lerni tiom de li, kiom ili instruis lin. Jesuo estis originala pensulo kaj lerta instruisto, eĉ dum sia junaĵo. Li estis konstante konflikte kun la supoza “parola leĝo”, sed li ĉiam serĉis adaptiĝi mem al la praktikoj de sia familio. Li sufiĉe bone sin komprenis kun la samaĝaj infanoj, sed li ofte estis senkuraĝigita pro iliaj malrapidaj mensoj por agi. Antaŭ ol li estis dekjara, li iĝis la grupa ĉefo de sep knaboj, kiuj fondis societon por promocii la homajn akiritaĵojn - fizikajn, intelektajn kaj religiajn. Inter tiuj knaboj, Jesuo sukcesis enigi multajn novajn ludojn kaj diverspecajn plibonigitajn metodojn de fizika distro.
La kvinan de Julio, la unuan sabaton de la monato, dum li promenis tra la kamparo kun sia patro, unuafoje Jesuo esprimis sentojn kaj ideojn, kiuj indikis, ke li ekkonsciis pri la neordinara naturo de sia viva misio. Jozefo atente aŭskultis la gravajn vortojn de sia filo, sed faris iom da komentoj; li spontane donis nenian informon. La sekvan tagon Jesuo havis similan kaj pli longan interparoladon kun sia patrino. Maria same aŭskultis la eldirojn de la knabo, sed ŝi ankaŭ spontane ne donis ian ajn informon. Pasis preskaŭ du jaroj antaŭ ol Jesuo denove parolis kun siaj gepatroj pri tiu kreskanta revelacio interne de sia propra konscienco koncernanta la naturon de sia personeco kaj la karakteron de sia misio sur la tero.
Li eniris la superan lernejon de la sinagogo en Aŭgusto. En la lernejo li estis konstante kreanta ĝenon pro la demandoj, kiujn li ĉiam pli metis. Pli kaj pli li tenis la tutan Nazareton en pli-malpli konfuza stato. Liaj gepatroj estis malinklinantaj prohibi al li meti tiujn maltrankviligantajn demandojn, kaj lia ĉefa instruisto estis grande intrigita pro la knaba sciavido, klarvido kaj sciemo.
La ludkamaradoj de Jesuo ne vidis supernaturan ion en lia konduto; multvidpunkte li estis tute kiel ili mem. Lia intereso pri la studado estis iom supre de la averaĝo sed ne plene neordinara. Lerneje, en sia klasĉambro li metis multe pli da demandoj ol aliaj .
Eble lia plej neordinara kaj escepta trajto estis lia nevolo por batali pri siaj rajtoj. Ĉar li estis tiel bone kreskinta kompare kun sia aĝo, liaj ludkamaradoj trovis strange, ke li estas malinklina sin defendi eĉ kontraŭ maljusteco aŭ kiam temis pri persona insulto. ĉiamaniere, li ne multe suferis pri tiu trajto dank’al la amikeco de Jakobo, najbara knabo, kiu estis unu jaron pliaĝa. Li estis la filo de masonisto, aferista asociito de Jozefo. Jakobo estis granda admiranto de Jesuo kaj li donis al si kiel devon atenti, ke neniu povu altrudiĝi al Jesuo kaŭze de lia malinklino pri la fizika batalo. Multfoje pli maljunaj kaj krudaj junuloj atakis Jesuon, fidantaj al liasupozata kvieteco, sed ili ĉiam suferis rapidan kaj certan punon per la manoj de lia mem-proklamita ĉampiono kaj ĉiam-preta defendanto, Jakobo la masonista filo.
Jesuo estis la ĝenerale akceptita ĉefo de la Nazaretaj knaboj, kiuj reprezentis la plej altajn idealojn de sia tempo kaj generacio. Li estis vere amata de siaj junaj asociitoj, ne nur ĉar li estis justa, sed ankaŭ ĉar li posedis maloftan kaj kompreneman simpation, kiu signis amon kaj rivelis diskretan kompaton.
Tiun jaron li ekmontris markitan preferon por la kompanio de pli maljunaj personoj. Li ravis interparoli pri kulturaj, edukaj, sociaj, ekonomiaj, politikaj kaj religiaj temoj kun pli maljunaj mensoj, kaj lia rezonada profundo kaj observa akreco tiel ĉarmis siajn adoltajn asociitojn, kiel ili estis ĉiam pli ol volontaj por interrilatiĝi kun li. ĝis li iĝis respondeca pri la subteno de la hejmo, liaj gepatroj konstante estis serĉantaj lin influi por lin asocii kun tiuj, kiuj estis samaĝaj aŭ pli proksime al lia aĝo, plivole ol kun pli maljunaj kaj pli bone informitaj individuoj por kiuj li aperigis tian preferon.
Malfrue tiun jaron li havis fiskaptadan sperton dum du monatoj kun sia onklo sur la Galilea Maro, kaj li estis tre sukcesa . Antaŭ ol atingi viraĝon, li estis iĝita sperta fiskaptisto.
Lia fizika disvolviĝo daŭris; lerneje li estis progresema kaj privilegia lernanto; hejme li sin akordiĝis sufiĉe bone kun siaj pli junaj fratoj kaj fratinoj, havante la avantaĝon esti pli maljuna je tri jaroj kaj duono ol la plej maljuna el la aliaj infanoj. Li estis bone estimata en Nazareto, krom de la gepatroj de iuj pli obtuzaj infanoj, kiuj ofte parolis pri Jesuo kiel estanta tro impertinenta, kiel ne havanta humilecon kaj diskretemon, propraĵojn de la juneco. Li manifestis kreskantan inklinon direkti la ludajn aktivecojn de siaj junaj asociitoj al pli seriozaj kaj pensemaj vojoj. Li estis denaska instruisto kaj simple ne povis refreni tiamaniere funkcii, eĉ kiam supoze li ludis.
Jozefo frue ekinstruis Jesuon pri la diverspecaj rimedoj por gajni vivpanon, klarigante la avantaĝojn de agrikulturo super industrio kaj komerco. Galileo estis pli bela kaj pli prospera distrikto ol Judeo, kaj la vivkosto estis nur la kvarono kompare al Jerusalemo kaj Judeo. Estis provinco de agrikulturaj vilaĝoj kaj prosperaj industriaj urboj, entenantaj pli ol ducent urbojn kun kvinmil loĝantoj kaj tridek kun pli ol dek kvin mil.
Dum lia unua vojaĝo kun sia patro por observi la fiskaptadan industrion sur la Galilea lago, Jesuo estis preskaŭ decidita iĝi fiskaptisto, sed proksima asocio kun la profesio de lia patro poste influis lin iĝi ĉarpentisto. Tamen ankoraŭ poste kombinaĵo de influoj kondukiis lin elekti finfine iĝi religia instruisto de nova rango.
Tra tiu tuta jaro la knabo pluvojaĝis fore de hejmo kun sia patro, sed li ankaŭ ofte vizitis la farmon de sia onklo kaj tempaltempe iris al Magdala por fiskapti kun la onklo, kiu estis stariginta sian sidejon proksime de tiu urbo.
Jozefo kaj Maria estis ofte tentataj montri iun specialan favoremon al Jesuo aŭ alie malkaŝi ilian konon, laŭ kiu li estis promesa infano, destina filo. Sed liaj gepatrojestis ambaŭ eksterordinare saĝaj kaj sagacaj pri ĉiuj tiuj aferoj. Kiam malofte ili iel montris iun preferon al li, eĉ laŭ la plej eta grado, la knabo estis rapida por rifuzi ĉian specialan konsideron.
Jesuo pasigis konsiderindan tempon en la karavana provizmagazeno, kaj interparolante kun la vojaĝantoj de ĉiuj partoj de la mondo, li akiris amason da informoj pri la internaciaj aferoj, kiu estis stuporiga rilate al lia aĝo. Estis la lasta jaro, dum kiu li multe ĝuis pri liberaj ludoj kaj juneca ĝojo. Ekde tiu tempo malfacilaĵoj kaj prirespondecoj rapide multiĝis en la vivo de tiu junulo.
La 24-an de Junio, jaro 5 p.k., merkredon vespere Jude naskiĝis. Komplikaĵoj akompanis la naskiĝon de li., la sepa infano. Maria estis tiel malsana dum pluraj semajnoj, ke Jozefo restis hejme. Jesuo estis tre okupata plenumi la irkomisioj por sia patro kaj pro multaj devoj kaŭze de la serioza malsano de sia patrino. De nun neniam eblis, ke tiu junulo returnu al la infana sinteno de siaj pli fruaj jaroj. Ekde la malsano de sia patrino - ĝuste antaŭ ol li estis dekjara - li estis devigita preni sur sin la responsecojn de unuenaskita filo, kaj fari ĉion unu aŭ du jarojn antaŭ ol tiuj ŝarĝoj normale devintus fali sur liajn ŝultrojn.
La ĥazano pasigis unu vesperon en ĉiu semajno kun Jesuo, helpanta lin por mastri la Hebreajn skribaĵojn. Li estis grande interesata pri la progreso de sia promesplena lernanto; tial li estis memvola por multmaniere lin asisti. Tiu juda pedagogo ekzercis grandan influon sur tiu kreskanta menso, sed li neniam estis kapabla kompreni kial Jesuo estis tiel indiferenta pri ĉiuj siaj sugestoj koncerne la perspektivon iri al Jerusalemo por daŭrigi sian edukadon sub la egido de rabenoj.
ĉirkaŭ la mezo de Majo la junulo akompanis sian patron por afervojaĝo al Scythopolis, la ĉefa greka urbo de la Dekapolo, la malnova Hebrea urbo de Beth-shean. Dum la vojaĝo Jozefo rakontis multe pri la malnova historio de reĝo Saul, la Filistinoj, kaj la postaj eventoj de la turbulenta historio de Israelo. Jesuo grandege impresiĝis pri la pura aspekto kaj bone-ordigita aranĝo de tiu dirita pagana urbo. Li miris pri la subĉiela teatro kaj admiris la belan marmoran templon dediĉitan al la kulto de la paganaj dioj. Jozefo estis tre perturbita pro la junula entuziasmo kaj serĉis kontraŭagi tiujn favorajn impresojn laŭdante la belecon kaj majeston de la juda templo en Jerusalemo. Jesuo estis ofte rigardadinta scivole al tiu grandioza Greka urbo de la monteto de Nazareto kaj multfoje informiĝis pri ĝiaj ampleksaj publikaj kaj ornamitaj konstruaĵoj, sed lia patro ĉiam estis serĉinta eviti respondi tiujn demandojn. Nun ili estis alfrontaj kun la belecoj de tiu nejuda urbo, kaj Jozefo ne povis gracie ignori la esplorojn de Jesuo.
ĝuste en tiu tempo okazis, ke la jaraj konkursaj ludoj kaj publikaj demonstroj de fizikaj bravecoj inter la Grekaj urboj de la Dekapolo estis kurantaj en la amfiteatro de Scythopolis, kaj Jesuo insistis por ke lia patro elkonduku lin vidi la ludojn, kaj Jozefo fronte al tiom da insisto hezitis rifuzi al li. La knabo estis tre emociigita pri la ludoj kaj eniris tutkore en la sprito de la demonstroj de fizika disvoloviĝo kaj atleta lerto. Jozefo estis neesprimeble ŭokita observi la entuziasmon de sia filo rigardanta tiujn elmontradojn de “pagana” vanteco. Kiam la ludoj estis finitaj, Jozefo ricevis la surprizon de sia vivo, kiam Jesuo esprimis sian aprobon pri ili, kaj sugestis, ke estusbone por la junaj viroj de Nazareto se ili povus tiele profiti sanajn subĉielajn fizikajn aktivecojn . Jozefo interparolis serioze kaj longe kun Jesuo pri la malbona naturo de tiaj praktikoj, sed li bone vidis , ke la junulo ne estis konvinkata.
La solan fojon kiam Jesuo vidis sian patron ekkolere kontraŭ li estis dum tiu nokto en ilia hotela ĉambro, kiam dum siaj diskutadoj, la knabo tiagrade forgesis la direktojn de juda penso, ke li sugestis reveni hejmen kaj eklabori por la konstruado de amfiteatro en Nazareto. Kiam Jozefo aŭdis sian unuenaskitan filon esprimi tiajn kontraŭ-judajn sentojn, li forgesis sian kutiman kvietan konduton kaj, ekkaptante la ŝultrojn de Jesuo, li kolere ekkriis, “Mia filo, neniam denove aŭdigu al mi la esprimon de tia malbona penso tiel longe, kiel vi vivos.” Jesuo estis stupora pro la emocia manifesto de sia patro; li neniam antaŭe sentis la personan viglecon de indigno de sia patro, kaj estis surprizita kaj ŭokita transe de tio, kio estas esprimebla. Li nur respondis: “Tre bone, mia patro, tio estos tiel.” Kaj neniam denove la knabo faris eĉ kun la pli malforta maniero aludon pri la ludoj kaj aliaj atletikaj aktivitecoj de la Grekoj tiel longe kiel lia patro vivis.
Pli malfrue, Jesuo vidis la grekan amfiteatron en Jerusalemo kaj lernis kiom abomenindaj estis tiuj aĵoj laŭ la juda vidpunkto. Malgraŭe, dum lia tuta vivo li penis enkonduki la ideon de sana distrigo en siaj personaj planoj kaj, laŭmezure la juda praktiko permesis, en la posta programo de regulaj aktivecoj de liaj dekdu apostoloj.
En la fino de sia dek unua jaro, Jesuo estis vivoplena , bone-disvolviĝita, modere humura, kaj certagrade gaja junulo, sed de tiu jaro li estis pli kaj pli trapasanta apartajn periodojn de profunda medito kaj serioza kontemplo. Li estis tre emanta pensi pri kia- maniere li devis efektivigi siajn devojn rilate al sia familio, kaj samtempe obei al la voko de sia misio kontraŭ la mondo; li estis jam kompreninta, ke lia ofico ne devis limiĝi je la plibonigo de la juda popolo.
Estis eventoplena jaro en la Jesua vivo. Li pluprogresis en la lernejo kaj estis nelacigebla en sia studo pri la naturo, dum pli kaj pli li daŭrigis sian studadon de la metodoj, per kiuj homoj vivtenas. Li ekis regule labori en la hejma ĉarpenta laborejo, kaj estis permesita al li administri sian propran laborpagon; tia aranĝo tre nekutima estis en juda familio. Li ekkonsciis pri la maniero, per kiu li estis kaŭzinta tumulton en la vilaĝo, kaj de nun li iĝis pli kaj pli diskreta kaŝante ĉion, kio povus konsiderigi lin kiel diferenca de ilia el siaj kamaradoj.
Dum tiu jaro, li spertis multajn periodojn de necerteco, se ne reala dubo, pri la naturo de sia misio. Lia homa menso laŭnature disvolviwĝis, tamen ne plene estis kompreninta la realecon de sia duala naturo. La fakto, ke li havis nur unu personecon malfaciligis por sia konscienco rekoni la duoblan originon de tiuj faktoroj, kiuj konsistigis la naturon asociitan kun tiu sama personeco .
Ekde tiu tempo li pli bone sukcesis sin kompreni kun siaj fratoj kaj fratinoj. Li estis pli kaj pli taktoplena, ĉiam kompata kaj kaj zorgema pri ilia bonfarto kaj feliĉo, kaj konservis bonajn rilatojn kun ili ĝis la komenco de sia publika misio. Por estipli eksplicita: li maksimume akordiĝis kune kun Jakobo kaj Miriam, kaj la du pli junaj infanoj (ankoraŭ naskiĝontaj), Amos kaj Rut. Li ĉiam sufiĉe bone sin komprenis kun Marta. Hejme li havis kelkajn malfacilaĵojn devenantajn el malkonsento kun Jozefo kaj Jude, aparte la lasta.
Estis malfacile eltenebla sperto por Jozefo kaj Maria entrepreni la edukadon de tiu neniam okazinta kombinaĵo de diaĵo kaj homeco, kaj ili meritas grandan krediton pro siaj tiel fidele kaj sukcese plenumitaj gepatraj responsecoj. Pli kaj pli la Jesuaj gepatroj komprenis, ke estis superhoma io loĝanta tiun plejaĝan filon, sed ili neniam eĉ malforte sonĝis, ke tiu promesa filo estis, fakte kaj vere la efektiva Kreinto de tiu loka universo de aĵoj kaj estaĵoj. Jozefo kaj Maria vivis kaj mortis neniam lerninte, ke ilia filo Jesuo estis la Universa Kreinto enkarniĝinta en la mortema karno.
Tiun jaron Jesuo pli ol neniam dediĉis sian atenton alla muziko, kaj li pluinstruis siajn fratojn kaj fratinojn hejme. Estis proksimume dum tiu tempo, ke la junulo akre konsciis pri la diferenco inter la vidpunktoj de Jozefo kaj Maria pri la naturo de sia misio. Li tre meditis pri la diverseco de opinioj de siaj gepatroj, ofte aŭdanta iliajn diskutojn kiam ili kredis lin frofunde dormanta. Pli kaj pli li inklinis tiel al la opinio de sia patro, kiel patrino ekofendis komprenante, ke ŭia filo grade rifuzis sian gvidon pri la temoj rilataj al lia vivkariero. Kaj laŭmezure kiel la tempo pasis, tiu interkomprena breĉo plilarĝiĝis. Maria malpli kaj malpli komprenis la signifon de la Jesua misio, pli kaj pli tiu bona patrino estis ofendita pro sia malsukceso por, ke ŭia favorata filo plenumu siajn amemajn esperojn.
Jozefo akiris kreskantan kredon pri la spirita naturo de la Jesua misio. Sed pro aliaj kaj pli gravaj kialoj, ŭajnas malfeliĉe, ke li ne estu vivinta por vidi la plenumadon de sia koncepto per la Jesua disdonaco sur la tero.
Dum lia lasta jaro en la lernejo, kiam li estis dekdujara, Jesuo kontestis al sia patro pri la juda kutimo tuŭi la pergamenan pecon najlitan sur la pordoframo ĉiufoje irante en kaj el domo, kaj tiam kisi la fingron kiu estis tuŭinta la pregamenon. Kiel parto de tiu ritaro estis kutime diri: “La Sinjoro protektos nian eliron kaj nian eniron de nun kaj por ĉiam.” Jozefo kaj Maria ripete instruis Jesuon pri la kialoj pro kiuj oni ne faru figurojn aŭ bildojn, klarigante al li, ke tiaj kreadoj povis esti idolkulte uzitaj. Kvankam Jesuo mankis plene kompreni iliajn malpermesojn kontraŭ figurojn kaj bildojn, li posedis altan koncepton de konsekvenceco, kaj pro tio li montris al sia patro la esence idolkultan naturon de tiu ordinara riverenco al la pordopargameno. Kaj Jozefo forigis la pargamenon post tiu protesto de Jesuo al li.
La tempo pasis kaj Jesuo faris multe por modifi ilian praktikon de religiaj formoj tiaj, kiaj la familiaj preĝoj kaj aliaj kutimoj. Estis eble fari tiajn aĵojn en Nazareto, ĉar ĝia sinagogo estis sub la influo de liberala instruo de rabenoj, ekzemplita de la renoma Nazareta instruisto, Joseo.
Dum tiu jaro kaj dum la du sekvantaj Jesuo suferis grandan mensan aflikton rezultantan de siaj penoj por pravigi siajn personajn opiniojn pri la religiaj praktikoj kaj sociaj agrablaĵoj kun la establitaj kredoj de siaj gepatroj. Li estis turmentita pro la konflikto inter la bezono esti lojala al siaj propraj konvinkoj kaj la konscienca admonode obeema submetiĝo al siaj gepatroj; lia plejsupera konflikto estis inter du ordonoj, kiuj superis en sia juna menso. La unua estis: “Estu lojala al la diktoj de viaj pli altaj konvinkoj de vereco kaj justeco.” La alia estis: “Honoru vian patron kaj vian patrinon, ĉar ili donis al vi la vivon kaj la edukadon pri ĝi.” Kiel ajn, li neniam evitis la responsecon ĉiutage fari necesajn alĝustigojn inter tiuj lojalecaj regnoj al siaj personaj konvinkoj kaj devo al sia propra familio, kaj li akiris la kontentigon pli kaj pli harmonie efektivigi la miksaĵon de siaj personaj konvinkoj kaj familiaj devigoj dank’al majstra koncepto de solidareco bazata sur lojaleco, senpartieco, tolero kaj amo.
Dum tiu jaro la Nazareta junulo pasis de knabaĵo al la komenco de juna vireco; lia voĉo ekŝanĝiĝis kaj aliaj mensaj kaj korpaj trajtoj montris evidente la alvenon de vireca rango.
Dimanĉon vespere, la 9-an de Januaro, Jaro 7 p.k., naskiĝis lia beba frato Amos. Jude ne ankoraŭ estis dujara, kaj la beba fratino Rut estis ankoraŭ venonta. Tiel oni povas vidi, ke Jesuo havis sufiĉe grandan familion de malgrandaj infanoj lasitaj al lia gardado, kiam, la sekvantan jaron, la morto akcidente trafis lian patron.
Estis ĉirkaŭ la mezo de Februaro, kiam Jesuo iĝis home certa, ke li estis destinata plenumi mision sur tero por informi homon kaj revelacii Dion. Gravegaj decidoj kunligitaj kun konsekvencplenaj planoj formiĝis en la menso de tiu junulo, kiu estis, laŭaspekte averaĝa juda Nazareta junulo. La inteligenta vivo de tuta Nebadon observis fascine kaj mirege kiel ĉio tio ekmalfaldiĝis en la pensado kaj la agado de la nova adoleska ĉarpentista filo.
La 2O-an de Marto de la Jaro 7 p.k., la unuan tagon de la semajno, Jesuo ricevis sian diplomon de studadfino en la loka lernejo alligita al la Nazareta sinagogo. Tio estis grava tago en la vivo de ĉiu ajn ambicia juda familio, kiam la unuenaskita filo estis deklarita “filo de la ordono” kaj la elaĉetita unuenaskito de la Sinjoro Dio de Israelo “Infano de la Plej Altulo” kaj servisto de la Sinjoro de la tuta mondo.
Vendredon de la antaŭa semajno, Jozefo revenis el Sefor, kie li estis preninta en ŭarĝo la starigon de nova publika konstruaĵo, por ĉeesti dum tiu feliĉa okazo. Jesua instruisto certe kredis, ke lia vigla kaj diligenta lernanto estis destinata por iu elstara kariero, por iu eminenta misio. La pliaĝuloj, malgraŭ ĉiu ilia perturbo pro la nekonformistaj tendencoj de Jesuo, estis tre fieraj pri la junulo kaj estis jam ekantaj starigi planojn , kiuj ebligus al li iri al Jerusalemo por daŭrigi sian edukadon en la bonfamaj Hebreaj akade- mioj.
Dum Jesuo aŭdis diskuti pri tiuj planoj tempaltempe, li iĝis pli kaj pli certa, ke li neniam iru al Jerusalemo por studi ĉe la rabenoj. Sed li malmulte imagis la tiel baldauan tragedion kiu estis devigonta lin rezigni ĉiujn tiujn projektojn, kaj preni sur sin la responsecon subteni kaj direkti larĝan familion, nun konsistantan el kvin fratoj kaj tri fratinoj aldone al sia patrino kaj li mem. Edukante tiun familion, Jesuo havis pli larĝan kaj pli longan sperton ol tiu atribuita al Jozefo, sia patro; kaj li regis la situacion laŭ tio, kion poste li starigis por li mem: iĝi saĝulo, pacienca, komprenema, efikainstruisto kaj plejaĝa frato de familio - sia familio - tiel subite ĉagren-premegita kaj tiel neatendite afliktita.
Nun Jesuo estis atinganta la sojlon de juna vireco kaj formale gradigata de la sinagogaj lernejoj, kvalifikata por iri al Jerusalemo kun siaj gepatroj por partopreni kun ili en la celebrado de sia unua Pasko. La Paska festo de tiu jaro okazis Sabaton 9-an de April, jaro 7 p.k.. Konsiderinda kompanio (103 personoj), la lundon 4-an de Aprilo, estis preta por foriri el Nazareto frue matene al Jerusalemo. Ili vojaĝis suden al Samario, sed atingante Jezreel, ili turnis oriente ĉirkaŭirante Monton Gilboa en la Jordana valo por eviti Samarion. Jozefo kaj lia familio estus ŝatintaj transiri Samarion tra la vojo de la Jakoba puto kaj Bethel. Sed ĉar la Judoj malŭatis negoci kun la Samaritanoj , ili decidis iri kun aliaj najbaruloj per la vojo de la Jordana valo.
La tre-timegita Arkelaŭs estis detronigita, kaj ne tre estis timo elkonduki Jesuon al Jerusalemo. Dek du jaroj pasis de kiam Herodo la unua estis pensinta detrui la bebon de Bet-Leĥem, kaj neniu nun pensus asocii tiun aferon kun tiu obskura junulo de Nazareto.
Antaŭ ol atingi la vojkuniĝon de Jezreel, kaj dum sia vojaĝo, ili pasis tre baldaŭ maldekstre de la malnova vilaĝo Shunem, kaj Jesuo denove aŭdis pri la pli bela junulino de Izraelio, kiu iam vivis tie, kaj ankaŭ pri la mirindaj laboroj tie plenumitaj de Eliŭa. Pasante tra Jezreel, la gepatroj de Jesuo rakontis agojn de Aĥab kaj Izebel kaj la heroaĵojn de Jehu. Ĉirkaŭante la Monton Gilboa ili multe parolis pri Saul, kiu sin mortigis sur la flankoj de tiu monto, ankaŭ pri la Reĝo Davido kaj la historiaj asocioj rilataj al tiu loko.
ĉirkaŭirante la bazon de Monto Gilboan la pilgrimantoj povis vidi la Grekan urbon Scythopolis dekstre. De malproksime ili admiris la marmorajn konstruaĵojn, sed ne alprok- simigis la nejudan urbon pro timo, ke ili makuliĝus kaj ne povus partopreni venontajn solenajn kaj sanktajn ceremoniojn de la Pasko en Jerusalemo. Maria ne povis kompreni kial nek Jozefo nek Jesuo volis paroli pri Scythopolis. Ŝi nenion konis pri ilia polemiko de la antaŭa jaro, ĉar ili neniam rivelis tiun epizodon al ŝi.
La vojo nun tuje malsupreniris en la tropikan Jordanan valon, kaj baldaŭ montriĝis antaŭ la admiraj okuloj de Jesuo la zigzaga kaj serpentforma Jordano kun siaj fajreraj kaj ondaj akvoj fluantaj al la Morta Maro. Ili demetis por vojaĝi suden en tiu tropika valo, ĝuante la luksajn kampojn de cerealoj kaj la belajn oleandrojn ŝarĝitajn el rozkoloraj floroj, dum la amasa neg-kapuĉita Monto Hermono stariĝis malproksime norde superanta majeste la historian valon. Iom pli ol tri voĵaghorojn post scythopolis ili atingis murmurantan fonton, kaj ĉi tie nokte tendumis, sub la stelita ĉielo.
La duan tagon de sia vojaĝo ili pasis tra la loko, kie la Jabbok, orient-venanta, enfluis en Jordanon, kaj rigardante tiun orientan valon, ili rakontis la tagojn de Gedeon, kiam la Medianitoj alŭutiĝis en tiun regionon por invadi la landon. ĉirkaŭ la fino de la dua vojaĝotago ili tendumis ĉe la piedoj de la plej alta monto superstaranta la Jordanan valon, Monto Sartaba, kies la kulmino estis okupata per la Aleksandria fortreso, kie Herodo estis enkarceriginta unu el siaj edzinoj kaj enteriginta siajn du filojn.
La trian tagon ili pasis tra du vilaĝoj, kiuj estis lastatempe konstruitaj de Herodo kaj konstatis ilian superan arkitekturon kaj iliajn belajn palmejojn. Krepuske ili atingis Jerikon, kie ili restadis ĝis la morgaŭo. Tiun vesperon Jozefo, Maria kaj Jesuo marŭis tri kilometrojn al la loko de la malnova Jeriko, kie Josuo, de kiu devenas la Jesua nomo, estis plenuminta siajn renomajn heroaĵojn, laŭ la Juda tradicio.
Dum la kvara kaj lasta vojaĝotago la vojo estis kontinua procesio de pilgrimantoj. Ili nun eksupreniris montetojn kondukantajn al Jerusalemo. Kiam ili alproksimigis la supron ili povis vidi transe de la jordano la montojn, kaj sude la malviglajn akvojn de la Morta Maro. Proksimume duonvoje de Jerusalemo, Jesuo unuafoje vidis la Olivarban Monton, (regionon iĝontan tiel grava dum lia venonta vivo) kaj Jozefo altiris lian atenton pri la sankta urbo ĝuste kuŝanta malantaŭ tiu kresto, kaj la koro de la junulo rapide batis pro la ĝoja atendo baldaŭ admiri la urbon kaj domon de sia ĉiela Patro.
Sur la orientaj deklivoj de Olivet ili paŭzis por ripozi en la najbaraĵo de vilaĝeto nomata Betanio. La gastigemaj vilaĝanoj sin proponis fari komplezon al la pilgrimantoj, kaj okazis, ke Jozefo kaj lia familio haltis apud la domo de iu Simono, kiu havis tri infanojn ĉirkaŭ samaĝajn kiel Jesuo. - Maria, Marta kaj Lazaro. Ili invitis la Nazaretan familion por sensoifiĝi, kaj tutviva amikeco ekkreskis inter la du familioj. Poste, dum lia eventoplena vivo, Jesuo multfoje haltis en tiu domo.
Ili rapidis, kaj baldaŭ troviĝis ĉe la ĉirkaŭaĵo de Olivet, kaj Jesuo vidis unuafoje (laŭ sia memoro) la sanktan urbon, la pretendemajn palacojn, kaj la inspirantan templon de sia Patro. Neniam plu dum sia vivo Jesuo faris tian sperton de tute homa emocio, kiel tiu ĉi, kiu tiel komplete tiam lin ravis, dum li estis tie staranta sur la Olivarba Monto tiun posttagmezon de Aprilo, unuafoje trinkanta kun la okuloj Jerusalemon. Kelkajn jarojn pli malfrue, li staros tie ĉi kaj ploros pri la urbo, kiu ankoraŭ unu profeton reĵetos, la lastan kaj la pli grandan de siaj ĉielaj instruistoj.
Sed ili rapidigis al Jerusalemo. Estis nun ĵaŭdan vesperon. Atingante la urbon, ili preterpasis la templon, kaj neniam Jesuo vidis tiajn amasojn da homaj estaĵoj. Li profun- de meditis pri kial tiuj Judoj estis arigitaj ĉi tie venantaj el la pli malproksimaj partoj de la konata mondo.
Baldaŭ ili atingis la lokon preparitan por ilia restado dum la Paska semajno, la grandan domon de riĉa parenco de Maria, kiu konis dank’al Zakario la antaŭan historion de ambaŭ Johano kaj Jesuo. La sekvan tagon, preparan tagon, ili pretiĝis por la adekvata celebrado de la Paska Sabato.
Dum tuta Jerusalemo estis moviĝanta pro la Paska preparo, Jozefo trovis la tempon por vizitigi al sia filo la akademion, kie estis konvenite, ke li daŭrigus sian edukadon post du jaroj, tuj kiam li estus dekkvinjara, la necesa aĝo. Jozefo estis vere perpleksa observante kiel tiel malmulte koncernita sin montris Jesuo pri ĉiuj tiuj planoj zorge ellaborigitaj.
Jesuo profunde impresiĝis pro la templo kaj ĉiuj asociitaj oficoj kaj aktivecoj. Por la unua fojo de kiam li estis kvarjara, li estis tro okupita pri siaj propraj pensoj por meti multajn demandojn. Tamen Li metis al sia patro plurajn embarasajn demandojn (kiel li faris dum antaŭaj okazoj) pri la kialoj pro kiuj la ĉiela Patro postulis labuĉadon de tiom da sen-kulpaj kaj senpovaj bestoj. Kaj lia patro bone sciis laŭ la esprimo sur la junula vizaĝo, ke liaj respondoj kaj provoj de klarigo ne estis akcepteblaj de la profunda pensado kaj la akra rezonado de lia filo.
Unu tagon antaŭ la Paska Sabato alfluego de spirita ilumino invadis la morteman menson de Jesuo kaj plenigis lian homan koron ĝis superfluo de ama kompato al la spirite blindaj kaj morale sensciaj multegoj arigitaj por la celebrado de la malnova Paska memorfesto. Tio estis unu el la pli eksterordinaraj tagoj, kiun la Filo de Dio vivis en la karno; kaj nokte, por la unua fojo dum lia tera kariero, aperis al li asignita mesaĝisto de Salvington, komisiita de Emanuelo, kiu diris: “La horo estas veninta. estas tempo, ke vi ekentreprenu la aferojn de via Patro.”
Kaj tiel, eĉ antaŭ ol la pezaj responsecoj de la Nazareta familio estos malsupreniritaj sur liajn junajn ŝultrojn, nun alvenis la ĉiela mesaĝisto por remorigi al tiu junulo, ne tute dektrijara, ke la horo estis venita por komenci reprenadon de la responsecoj de universo. Tio estis la unua akto de longa sinsekvo de eventoj, kiuj finfine kulminis en la elfaro de la Fila disdonaco sur Urantio kaj la remeto de “la regado de universo sur liaj homaj-diaj ŝultroj.
Dum pasis la tempo, la mistero de la enkarniĝo iĝis, por ĉiu el ni, pli kaj pli nesondebla. Ni malfacile povis kompreni, ke tiu Nazareta junulo estis la Kreinto de la tuta Nebadon. Nuntempe ni ne plu komprenas kiel la spirito de tiu sama Kreinto Filo kaj la spirito de lia Paradiza Patro estas asociitaj kun la animoj de homaro. Kun retroira tempo, ni povis vidi, ke lia homa menso estis pli kaj pli distinganta, ke, dum li vivis sian vivon en la karno, spirite baziĝis sur liaj ŭultroj la responseco de universo.
Tiel finiĝas la kariero de la Nazareta junulo, kaj ekas la rakonto de tiu adoleska junulo - la pli kaj pli mem-konscia dia homo - kiu nun ekkonsideras sian karieron en la mondo, klopodante por akordigi sian ekspansiantan vivcelon kun la deziroj de siaj gepatroj kaj siaj devoj al sia familio kaj la socio de sia generacio kaj epoko.