Kajero 121084
Agante sub la superrigardo de komisio de dekdu anoj de la kuniigita Frataro de Urantiaj Mezvojuloj, kune patronita de la oficianta prezidento de nia ordeno, kaj de la raportanto Melkicedeko, mi estas la duaranga mezvojulo, kiu iam estis alligita al la apostolo Andreo, kaj mi estas permesata redakti rakonton pri la agoj de la vivo de Nazareta Jesuo tiaj, kiaj ili estis observitaj de mia ordeno de teraj kreitaĵoj, kaj tiaj, kiaj ili estis konsekvence parte transdiritaj de la homo provizore konfidita al mia gardo. Sciante kiamaniere lia mastro zorge evitis lasi skribitajn postsignojn malantaŭ si, Andreo firme rifuzis multipliki kopiojn de sia skribita rakonto. Simila sinteno ĉe la aliaj apostoloj de Jesuo tre grande prokrastigis la redakton de la evangelioj.
Jesuo ne venis en tiu mondo dum jarcento de spirita dekadenco; ĝuste kiam li naskiĝis, Urantio estis vivanta tian renaskiĝon de spirita penso kaj religia vivo, kian ĝi neniam konis dum sia tuta antaŭa historio ekde Adamo, kaj kian ĝi ne plu spertis de tiam. Kiam Mikael enkarniĝis sur Urantio, la mondo prezentis, por la disdonaco de la Kreinto Filo, la plej favorajn kondiĉojn, kiu neniam antaŭe superis aŭ post neniam estis renkontitaj. Dum la jarcentoj ĵus antaŭ tiuj tempoj, la grekaj kulturo kaj lingvo disvastiĝis Okcidenten kaj Orienten kaj, ĉar la Judoj estis de levantena raso nature parte Okcidenta parte Orienta, konvenis do eminente por uzi tiun kulturan kaj lingvan kadron por efike disdoni novan religion samtempe okcidenten kaj orienten. Tiuj pleje favoraj cirkonstancoj estis ankoraŭ pligrandigitaj per la tolerema politika leĝaro de la mediteranea mondo de la Romianoj.
Tiu tuta kombinado de mondaj influoj estas bone ilustrita per agmanieroj de Paŭlo, kiu, estanta pri la religia kulturo Hebreo inter Hebreoj, proklamis la evangelion de juda Mesio en greka lingvo, dum li mem estis Romana civitano.
Nenio simila al la civilizado de la Jesua tempo estis vidita en Okcidento antaŭ nek post tiu epoko. Eŭropa civilizado estis unuigita kaj kun-ordigita sub eksterordinara triobla influo:
1. Romanaj politikaj kaj sociaj sistemoj
2. Grekaj lingvo kaj kulturo - kaj filozofio iamezure
3. Rapida ekspansio de la influo pri la religiaj kaj moralaj judaj lernigoj.
Kiam Jesuo naskiĝis, la tuta mediteranea mondo estis unuigita imperio. Porla unua fojo dum la monda historio, bonaj vojoj konektis multajn gravajn centrojn. La maroj estis sen piratoj, kaj granda erao de komerco kaj vojaĝo rapide progresis. Eŭropo ne konis plu tian periodon de vojaĝo kaj komerco ĝis la deknaŭa jarcento post Kristo.
Spite al la interna paco kaj la malprofunda prospero de la Greka-Romiana mondo, plejmulto de la imperiaj loĝantoj langvoris en la malpureco kaj la malriĉeco. La kvante malgranda supera klaso estis riĉa; mizera kaj malriĉigita malsupera klaso konsistigis la plebon de la homaro. Estis neniu feliĉa kaj prospera meza klaso dum tiuj tagoj; ĝi tuj komencis aperi en la Romiana socio.
La unuaj luktoj inter la ekspansiistaj Romiana kaj Sparta ŝtatoj ĵus ĉesis en freŝdata estinteco, forlasante sirion en la manoj de la Romianoj. Dum la Jesua tempo, Palestino kaj Sirio ĝuis prosperan periodon, relativan pacon kaj vastajn komercajn rilatojn kun la landoj samtempe Oriente kaj Okcidente
Judoj apartenis al la semida raso pli malnova kiu ankaŭ inkluzivis la babilonojn, la fenicojn, kaj la pli novajn malamikojn de Romo, la Kartagenojn. Dum la unua parto de la unua jarcento post Kristo, Judoj estis la plej influa grupo inter la semidaj popoloj, kaj okazis ke ili okupis aparte strategian goegrafian pozicion en la mondo tiel, kiel ĝi estis tiam reglamentata kaj organizata por la komerco.
Multaj grandaj vojoj konektantaj la naciojn de la antikva periodo pasis tra la Palestino, kiu iĝis do la kunliga punkto, aŭ vojkruciĝejo, de tri kontinentoj. Vojaĝantoj, komercistoj kaj armeoj de Babilonio, Asirio, Egiptio, Sirio, Grekio, Partio kaj Romio sinsekve balais Palestinon. Ekde nememorebla tempo, multaj karavanaj vojoj el Oriento pasis tra iu ajn parto de tiu regiono ĝis maloftaj bonaj havenoj de la ekstremorienta Mediteranea marbordo, de kie la ŝipoj transportis iliajn kargojn al la tuta apudmara okcidento. Kaj pli ol la duono de tiuj karavanaj trafikoj pasis tra aŭ proksime de la urbeto Nazareto en Galileo.
Kvankam Palestino estis la kovejo de la juda religia kulturo kaj la naskiĝloko de la Kristanismo, judoj estis dissemitaj en la mondo, loĝantaj en multaj nacioj kaj komercantaj en ĉiu provinco de la Romianaj kaj Partaj ŝtatoj.
Grekio alportis lingvon kaj kulturon, Romo konstruis vojojn kaj unuigis imperion, sed la disigo de la Judoj, kun iliaj pli ol du cent sinagogoj kaj bone organizitaj religiaj komunaĵoj distribuitaj tie kaj tie ĉi en la tuta Romiana mondo, alportis la kulturajn centrojn en kiuj la nova evangelio pri la ĉiela regno trovis komencan akcepton, kaj el kiuj konsekvence propagiiĝis ĝis la limoj de la mondo.
ĉiu sinagogo toleris franĝon de nejudaj kredantoj, “devotuloj” aŭ “Dion-timantaj ”, kaj okazis en tiu franĝo de prozelitoj ke Paŭlo faris la plimulton de siaj fruaj konvertigoj al la Kristanismo. eĉ la templo de Jerusalemo posedis sian ornamitan korton por la nejudoj. Estis firmega konektado inter kulturo, komerco kaj kulto de Jerusalemo kaj Antiokio. En Antiokio disĉiploj de Paŭlo estis unue nomitaj “Kristanoj.”
La centralizado de la juda templa kulto en Jerusalemo konsistigis kune la sekreton de la postvivo de ilia monoteismo kaj la promeson de nutro kaj donaco alla mondo de nova kaj larĝigita koncepto de sola Dio por ĉiuj nacioj kaj Patron por ĉiuj mortemuloj. La templa diservo en Jerusalemo kaŭzis la postvivon de religia kultura koncepto fronte al defalo de sinsekvo de najudaj naciaj suzerenoj kaj rasiaj persekutantoj.
Kvankam la juda popolo tiam estis sub la Romiana suzereneco, ĝi ĝuis konsiderindan gradon de mem-regado kaj, memorante pri heroaj bravegaĝoj de liberiĝo tiam freshdate plenumitaj de Judaso Makabeo kaj liaj senperaj posteuloj, ĝi vibris en la atendo de ege baldaŭa apero de ankoraŭ pli granda liberiganto, la delonge atendata Mesio.
La sekreto pri la Palestina postvivoo, reĝolando de Judoj, kiel duon-sendependa ŝtato estis komponanto de la eksterlanda politiko de la Romiana registaro, kiu deziris konservi la kontrolon de la granda Palestina vojo de transito inter Sirio kaj Egiptio, kaj ankaŭ kontroli la okcidentajn finstaciojn de la karavanaj vojoj inter Oriento kaj okcidento. Romo deziris ke neniu potenca regno povu leviĝi en la Levanto kaj povu kurbigi ĝian estontan ekspansion en tiuj regionoj. La intriga politiko, kiu havis kiel celo kontraŭmeti Seleŭcidan Sirion kaj Ptolemean Egiption, konservigis Palestinon kiel disigita kaj sendependa Ŝtato. La Romana politiko, la Egipta degenerado kaj la progresiva malfortiĝo de la Seleŭcidoj kontraŭ la kreska povo de la Partanoj klarigas kial, dum pluraj generacioj, malgranda kaj malforta grupo de Judoj kapablis konservi sian sendependencon kune norde kontraŭ seleŭcidoj kaj sude kontraŭ Ptolemeoj. Tiujn okazajn liberecon kaj sendependencon rilate al la politika regulo de la najbaraj kaj pli potencaj popoloj, la Judoj atribuis al la fakto ke ili estis la “elektata popolo”, al la senpera interveno de Javeo. Tia sinteno de rasa supereco igis al ili des pli malfacile elteni la Romianan suzerenecon kiam ĝi finfine deflugis sur ilian landon. Sed eĉ dum tiu malĝoja momento Judoj rifuzis lerni ke ilia monda misio estis spirita, ne politika.
Judoj estis anormale timemaj kaj suspektemaj dum la tempo de Jesuo, ĉar ili estis regitaj de alilandano, Herodo de Idumeo, kiu estis preninta la Judean suzerenecon lerte enŭoviĝante inter la Romianaj estroj. Kvankam Herodo estis deklarinta lojale observi la hebrean ceremoniaron, li ekkonstruis templojn por multaj alinaciaj dioj.
La amikaj rilatoj de herodo kun la Romianaj estroj sekurigis la mondon por la Judaj vojaĝantoj kaj do malfermis la vojon por Juda kreska penetrado kun la nova evangelio de la ĉiela regno, eĉ en la malproksimajn regionojn de la Romia Imperio kaj traktintajn eksterlandajn naciojn. La Heroda regado ankaŭ multe kontribuis al plua pliproksimiĝo de la hebrea kaj helena filozofioj.
Herodo konstruis la havenon Cezareo, kiu ankoraŭ kunhelpis la faradon fari en Palestino de la voj-kruciĝejo de la civilizita mondo. Li mortis en 45 a.K., kaj lia filo, Herodo Antipaso, regis Galileon kaj Pereon dum la junaĝo kaj la misio de Jesuo en 39 p.K.. Antipaso, kiel sia patro, estis granda konstruanto. Li rekonstruis multajn urbojn en Galileo, inkluzive la gravan komercan centron de Seforo.
Galileanoj ne estis plenfavore konsiderataj de la religiaj proparolantoj de Jerusalemo kaj rabenaj majstroj. Galileo estis pli nejuda ol juda kiam jesuo naskiĝis.
Kvankam la sociaj kaj ekonomiaj kondiĉoj de la Romana ŝtato ne estis la plej bonaj, la ĝenerala hejma paco kaj prospero estis favoraj por la Mikaela disdonaco. Dum la unua jarcento post Kristo la socio de la Mediteranea mondo konsistisen kvin bone-difini-taj tavoloj:
1. Aristokratio. La superaj klasoj kun mono kaj oficiala povo, la estraj kaj privilegiaj grupoj.
2. Negocaj grupo. La marĉandaj princoj kaj la bankistoj, la negociistoj -gravaj importistoj kaj eksportistoj - La internaciaj komercistoj.
3. Malmulta meza klaso. Kvankam tiu grupo estis fakte malmulta, ĝi estis tre influa kaj provizis la moralan skeleton de la origina kristana Eklezio, kiu enkuraĝigis tiujn grupojn daŭrigi siajn diverspecajn metiojn kaj komercojn. Inter la Judoj, multaj Fariseoj apartenis al tiu klaso de komercistoj.
4. Libera proletaro. Tiu grupo havis malmulte aŭ tute ne socian statuson. Kvankam ili estis fieraj pri sia libereco, ili estis malfavoritaj, ĉar ili estis devigataj konkuri kun la sklava laboristaro. La superaj klasoj rigardis ilin disdegne, taksante ke ili estis neutilaj, krom cele al “la naskado”.
5. Sklavoj. En la Romana ŝtato duono de la loĝantaro konsistis el sklavoj; multaj estis superaj individuoj, kiuj rapide faris sian vojon en la libera proletaro, kaj eĉ inter la komercistoj. La plimulto estis aŭ mezbona, aŭ malplejsupera.
Sklavismo, eĉ por la superaj homoj, estis aspekto de la Romiana milita konkero. Senlima estis la povo de mastro sur lia sklavo. La origina Kristana Eklezio larĝe konsistis el malsuperaj klasoj kaj sklavoj.
Superaj sklavoj ricevis salajrojn, kaj ŝparante, ili kapablis aĉeti sian liberecon. Multaj inter tiuj emancipataj sklavoj akiris altajn statusojn ĉe la ŝtato, la Eklezio, kaj en la negoca mondo. Estis precize tiuj eblecoj, kiuj faris ke la origina Kristana Eklezio estis tiel tolerema pri tiu modifata formo de sklavismo.
Estis neniu ĝenerala socia problemo en la Romiana Imperio dum la unua jarcento post Kristo. La plejparto de la loĝantaro sin rigardis kiel apartenanta al la grupo en kiu la hazardo ĝin aperigis. ĉiam estis malfermita pordo per kiu la talentaj kaj kapablaj individuoj povis supreniri el la plej malsupra ĝis la plej supra tavolo de la Romiana socio, sed la loĝantaro estis ĝenerale kontenta pri sia socia rango. Ne estis klaskonscio kaj ili ne konsideris tiujn klasdistingon maljusta aŭ malkonvena. Kristanismo estis neniel ekonomia movado celanta la plibonigadon de la mizero de la malfavoritaj klasoj.
Kvankam virino havis multe pli da libero en la Romiana Imperio ol en sia limigita pozicio en Palestino, la familia devotaĵo kaj la natura korinklino de la Judoj multege transcendis tiujn de la nejuda mondo.
Pri la morala vidpunkto, la Nejudoj estis iomete plimalsuperaj ol la Judoj, sed ĉeestis en la koroj de la noblaj Nejudoj vastan kampon da natura boneco kaj potenciala homa korinklino, en kiu eblis ke la Kristana semo ĝermu kaj produktu abundan rikolton de moralaj karakteroj kaj spiritaj plenumadoj. La nejuda mondo estis tiam ĉefe influita per kvar grandaj filozofioj, ĉiuj plimalpli derivitaj de la pli frua Platonismo de la Grekoj. Tiuj filozofiaj skoloj estis:
1. La Epikura. Tiu pensoskolo estis dediĉita al la strebado al la feliĉo. La pli bonaj epikuranoj ne fordonis sin al ĝuemaj ekcesoj. Almenaŭ tiu doktrino helpisliberigi la Romianojn de pli mortigema fatalisma formo. Ĝi instruis ke homoj povis fari ion por plibonigi sian teran statuson. ĝi efike batalis la senscian superstiĉon.
2. La stoika. Stoikismo estis supera filozofio de la plej bonaj klasoj. La Stoikuloj kredis ke kontrolanta Racio-Destino superis la tutan naturon. Ili instruis, ke la homa animo estis dia, kaj enprizonigita en la malbona korpo de fizika naturo. La homa animo atingis la liberecon harmonie vivante kun la naturo, kun Dio; tiam la virto fariĝis sia propra rekompenco. Stoikismo supreniris ĝis sublima moraleco, ĝis idealoj kiuj neniam antaŭe estis transcenditaj per iu ajn pure homa sistemo de filozofio. La Stoikuloj konsideris idoj de Dio”, sed ili malsukcesis koni lin, do malsukcesis trovi lin. Stoikismo restis filozofio, kaj neniam iĝis religio. ĝiaj adeptoj penis kutimigi siajn mensojn al la harmonio de la Universa Menso, sed ili malsukcesis konsideri sin kiel infanojn de amema Patro. Paŭlo forte inklinis al la stoikismo kiam li skribis: “En ia ajn stato, mi estas lerninta esti kontenta per ĝi.”
3. La cinika. Kvankam la cinikuloj devenigis sian filozofion el Diogeno, la atenano, ili eltiris grandan parton de ĝia doktrino el vestiĝoj de la indtruoj de Machiventa Melkicedeko. Antaŭe la Cinikismo similis pli al religio ol filozofio. Almenaŭ la Cinikuloj sian religion-filozofion demokratigis. sur la kamparoj kaj merkatoj ili senĉese predikis sian doktrinon, laŭ kiu “homo povus sin savi se li volus.” Ili predikis simplecon kaj virton, kaj urĝis homojn sentime alfronti la morton. Tiuj migraj cinikaj predikantoj plupreparis la spirite malsatatan popolaĉon por la postaj Kristanaj misiistoj. Ilia plano de popolaj predikoj estis laŭ la modelo de la Paŭlaj epistoloj, kaj en la konformeco kun lia stilo.
4. La skeptika. keptikismo asertis, la kono estis falsa, kaj neeblaj estis konvinko kaj certeco. Estis tute nea sinteno kiu neniam ekkomencis ĝeneraliĝi.
Tiuj ĉi filozofioj estis duonreligiaj; ili estis ofte revigligaj, etikaj, kaj nobligantaj, sed kutime superaj al la kompreno de la simpla mortemulo. Krom eble por la Cinikismo, temis pri filozofioj por la fortuloj kaj saĝuloj, kaj ne savreligioj por la malriĉuloj kaj malfortuloj.
Dum la antaŭaj eraoj religio estis ĉefe triba kaj nacia afero. Ĝi ne ofte estis temo de individua intereso. Tiaj religiaj sistemoj malmulte kontentigis la individuajn spiritajn aspiradojn de la averaĝa persono.
En la tempo de Jesuo Okcidentaj religioj inkluzivis:
1. Paganajn kultojn. Estis kombinaĵo de Helenaj kaj latinaj mitologioj, patriotismo kaj tradicio.
2. Adoron por la Imperiestro. Tiu diigo de homo kiel Ŝtata simbolo seriozege indignis la Judojn kaj unuajn Kristanojn, kaj senpere kondukis al kruelaj persekutadoj de la du Eklezioj far la Romana regado.
3. Astrologion. Tiu babilona pseŭdoscienco disvolviĝis kiel religio tra la Greko- Romiana Imperio. Eĉ dum la dudeka jarcento, homaro ne estas plene liberigita de tiu superstiĉa kredo.
4. Religiojn de mistero. Tiun spirite malsatan mondon invadis amasoj da misteraj kultoj, strangaj kaj novaj religioj vrnintaj el la Levanto, kaj kiuj allogis la ordinarajn homojn promesante al ili individuan saviĝon. Tiuj religioj rapide iĝis la akceptita kredo de la malsuperaj klasoj en la Greko-Romiana mondo. Ili multe kontribuis en la pretigado de la vojo por la rapida diskonigo de la vaste superaj Kristanaj instruoj, kiuj prezentis majestan koncepton pri la Diaĵo, asociitan kun fascina teologio por la inteligentuloj kaj profunda propono de saviĝo de ĉiuj, inkluzivante la malkleran sed spirite malsatan averaĝan homon de tiuj tagoj.
Religioj de mistero signifis la finon de naciaj kredoj kaj kaŭzis la naskiĝon de multnombraj personaj kultoj. Multaj la misteroj estis, sed ĉiuj karakterizitaj per:
1. Mita legendo, mistero - El tio ĉi devenas ilia nomo. ĝenerale tiu mistero koncernis historion de la vivo, morto kaj resurekto de iu ajn dio, kiel tio estas ilustrita per la instruoj de la Mitraismo, kiu iam, samtempe konkurencis kun la kreskanta Paŭla kulto de la Kristanismo.
2. La misteroj estis nenaciaj kaj interrasaj. Ili estis personaj kaj frataj, naskantaj religiajn fratarojn kaj multnombrajn sektajn sociojn.
3. Iliaj diservoj estis karakterizitaj per kompleksaj ceremonioj de iniciato kaj impresaj sakramentoj de adoro. Iliaj sekretaj ritoj kaj kutimoj estis iafoje makabraj kaj indignigaj.
4. Sed kia ajn estu la naturo de iliaj ceremonioj aŭ la grado de iliaj ekscesoj, tiuj misteroj nevarie promesis al iliaj devotuloj saviĝon, “liberiĝon de la malbono, travivon post la morto kaj daŭra vivon en la feliĉegaj regnoj transe de tiu malĝojeca kaj sklaveca mondo.”
Sed ne faru la eraron intermiksi intruadojn de Jesuo kaj la misterojn. La populareco de la misteroj rivelas ke homoj serĉadas postvivon, kaj tio montras realajn malsaton kaj soifon pri persona religio kaj individua rekteco. Kvankam la misteroj ne sufiĉis por taŭge kontentigi tiun aspiradon, ili preparis la vojon por la posta aperado de Jesuo, kiu vere alportis al tiu mondo la viv-panon kaj la viv-akvon.
Paŭlo, penante utiligi ĝeneralan akcepton al pli bonaj tipoj de misteraj religioj, faris iujn adaptiĝadojn pri la instruoj de Jesuo por igi tiujn ĉi pli akcepteblaj de la grandan nombron de eventualaj konvertitoj. Sed eĉ la Paŭla kompromiso pri la Jesuaj instruoj (la kristanismo) estis supera al pli bonaj misteroj ĉar:
1. Paŭlo instruis moralan redempton, etikan saviĝon. Kristanismo celis novan vivon kaj proklamis novan idealon. Paŭlo malakceptis la magiajn ritojn kaj ceremoniajn ensorĉojn.
2. Kristanismo prezentis religion kiu sin turnis al finaj solvoj de la homa problemo, ĉar ĝi ne nur proponis liberigon de la ĉagreno kaj eĉ de la morto, sed ankaŭ promesis saviĝon pri la peko, kaj konsekvence la doton de rektanima karaktero de eternaj transvivaj kvalitoj.
3. La misteroj estis konstruitaj sur mitoj. Kristanismo, kiel Paŭlo predikis ĝin, estis bazita sur historia fakto: la disdonaco de Mikaelo, la Filo de Dio, sur la homaro.
ĉe la Nejudoj la moraleco ne estis necese ligita kun ia ajn filozofio aŭ religio. Ekster Palestino, homoj ne ĉiam pensis ke pastro nepre devis vivi morale. Juda religio, kaj konsekvence la instruoj de Jesuo, kaj poste la disvolviĝanta Paŭla Kristanismo, estis la unuaj eŭropaj religioj, kiuj zorgis unuflanke pri la moralo, aliflanke pri la etiko, insiste petante ke la religiuloj dediĉu atenton al ambaŭ.
En tia generacio da homoj, ĉefe influitaj per tiaj nekompletaj sistemoj de filozofio kaj perpleksigitaj per tiaj kompleksaj kultoj, Jesuo naskiĝis en Palestino. Kaj al tiu sama generacio li konsekvence donis sian evangelion de persona religio - fileco kun Dio.
ĉirkaŭ la fino de la unua jarcento antaŭ kristo la religia penso de Jerusalemo estis profunde influita kaj iom modifita per grekaj kulturaj lernigoj, kaj eĉ per la Greka filozofio. En la longa malkonsento inter la vidpunktoj de la orienta kaj okcidenta skoloj de Hebrea penso, Jerusalemo kaj la cetero de la Okcidento, ankaŭ la Levanto ĝenerale adoptis la Okcidentan Judan aŭ modifitan Helenan vidpunkton.
Dum la tempo de Jesuo tri lingvoj superis en Palestino. La popolamaso uzis aramean dialekton, la pastroj kaj rabenoj Hebrean lingvon, kaj la edukitaj klasoj kaj la plej bona tavolo el Judoj ĝenerale Grekalingve parolis. En Aleksandrio la frua traduko de la hebreaj sanktaj skribaĵoj en la grekan linkvon responsis, en ne neglektebla mezuro, pri la konsekvenca superregado en la Greka flugilo de Judaj kulturo kaj teologio. Kaj baldaŭ la skribaĵoj de la kristanaj edukistoj aperis en la sama lingvo. La Judaisma renoviĝo datas de la Greka traduko de la Hebreaj skribaĵoj. Estis forta influo kiu pli malfrue determinis la movsencon de la kristana kulto de Paŭlo okcidenten prefere orienten.
Kvankam la helenigitaj Judaj kredoj estis tre malmulte influitaj per la instruoj de la Epikuranoj, ili estis treesence tuŝitaj per la filozofio de Plato kaj la sin-forgesaj doktrinoj de la Stoikistoj. La granda invado de la Stoikismo estas ekzemplita per la kvara libro de la Makabeoj. La penetrado de la Plata filozofio kaj la stoikistaj doktrinoj sin montras en la saĝo de Salomono. La Helenigitaj Judoj alportis al Hebreaj Skribaĵoj tiel alegorian interpretadon, ke ili ne trovis malfacile konformigi la Hebrean teologion kun sia respektegita Aristotela filozofio. Sed ĉio tio kondukis al katastrofa konfuzo, ĝis tiuj problemoj estis akaparitaj de Filono de Akeksandrio, kiu ekharmoniigis kaj eksistemigis Grekan filozofion kaj hebrean teologion en kompaktann kaj juste logikmensan sistemon de religiaj kredo kaj praktiko. Estis tiu posta lernigo de kombinitaj Greka filozofio kaj Hebrea teologio kiu superis en Palestino, kiam Jesuo vivis kaj instruadis, kaj kiun Paŭlo utiligis kiel bazo por konstrui sian pli progreseman kaj pli luman kulton de kristanismo.
Filono estis granda instruisto; De post Moseo ne vivis homo kiu ekzercis tian profundan influon sur la etika kaj religia penso de la Okcidenta mondo. Koncerne la kombinado de la pli bonaj elementoj devenintaj el samtempaj sistemoj de etikajkaj religiaj instruoj, estis sep elstaraj homaj instruistoj: Sethard, Moseo, Zoroastro, Lao-Ce, Budho, Filono kaj Paŭlo.
Multajn, sed ne ĉiujn, inter la Filonaj senlogikecoj rezultantaj el peno por kombini Grekan mistikan filozofion kaj Romianajn doktrinojn kun la troleĝa teologio de la Hebreoj, Paŭlo rekonis kaj saĝe eliminis el sia prekristana baza teologio. Filono malfermis la vojon por Paŭlo por pli plene restaŭri la koncepton de la Paradiza Trinitato, kiu estis longe dormanta en la juda teologio. Pri nur unu kampo Paŭlo sukcesis nek sin teni sur la sama alteco kun Filono, nek transcendi la instruadojn de tiu riĉa kaj klera Judo de Aleksandrio, kaj estis la doktrino pri la pentofero; Filono instruis sin liberigi disde la pardona doktrino akirita per la sola disverŝo de sango. Li ankaŭ eble suspektis la realecon kaj la ĉeeston de la Adjustoroj de penso pli klare ol Paŭlo. Sed la teorio de Paŭlo pri la origina peko, pri la doktrinoj de la hereda kulpeco kaj la denaska kaj elaĉetada malbono, parte fontis el Mitraismo, havanta iom kune kun Hebrea teologio, Filona filozofio aŭ instruadoj de Jesuo. Iuj fazoj de instruoj de Paŭlo koncerne la originan pekon kaj la pentoferon estis de Paŭlo mem..
La evangelio laŭ Johano, la lasta rakonto pri la tera vivo de Jesuo, alparolis Okcidentajn popolojn, kaj prezentas lian historion pli en la lumo de la vidpunkto de la lastaj Aleksandriaj Kristanoj, kiuj estis ankaŭ disĉiploj de la Filonaj instruoj.
Proksimume dum la tempo de Jesuo Kristo, stranga sentrenverso rilate al Judoj okazis en Aleksandrio, kaj el tiu malnova juda malalttiono foriris virulenta ondo de persekutado, disvastiĝanta eĉ ĝis Romo, el kie pluraj miloj estis eksigitaj. Sed tia kampanjo de misprezentado estis efemera; tre baldaŭ la imperia regado plene restaŭris limigitajn liberojn de la Judoj tra la tuta imperio.
Kie ajn estis disigitaj pro la komerco aŭ la opreso la Judoj en la tuta vasta mondo, ĉiuj per komuna akordiĝo konservis siajn korojn centrataj sur la sankta templo de Jerusalemo. La juda teologio transvivis kiel ĝi estis interpretita kaj praktikita en Jerusalemo, kvankam multfoje ĝi estis savita de la forgeso per la oportuna interveno de iuj babiloniaj mastroj.
Almenaŭ du kaj duono milionoj da tiuj disigitaj Judoj kutimis veni al Jerusalemo por la celebrado de siaj naciaj religiaj festoj. Iaj ajn estas la teologiaj aŭ filozofiaj diferencoj inter la Orientaj (Babilonaj) kaj la Okcidentaj (Helenaj) Judoj, ĉiuj favore akceptis Jerusalemon kiel centron de sia kulto, ĉiam senpacience atendante la alvenon de la Mesio.
En la Jesua tempo la Judoj estis atingintaj daŭreman koncepton pri siaj originoj, historio kaj destino. Ili estis konstruintaj rigoran muron de disigo inter si kaj la nejuda mondo; ili absolute malestimis ĉiujn nejudajn morojn. Ili kultis laŭvorte la leĝon kaj favoris formon de memrekteco bazata sur la orgojlo de pseŭdo-idaro. Ili estis formintaj antaŭjuĝajn nociojn pri la promesata Mesio kiu venus kiel parto de ilia nacia kaj rasa historio. Laŭ la tiamaj Hebreoj la Juda teologio estis neinversigeble stabiligita, definitive fiksita.
La instruadoj kaj praktikadoj de Jesuo rilate al la toleremo kaj boneco kontraŭis la tre malnovan sintenon de Judoj kontraŭ la aliaj popoloj, kiujn ili konsideris kiel paganojn.Dum generacioj la sinteno de judoj rilate al la ekstera mondo ne ebligis al ili aksepti la instruojn de la Mastro pri spirita homa frateco. Ili rifuzis partigi Javeon egalmaniere kun la Nejudoj, kaj ankaŭ ne akceptis kiel Filo de Dio iun, kiu instruadis tiajn novajn kaj strangajn doktrinojn.
La skribistojn, la Fariseoj kaj la pastraro firme tenis la Judojn en terura sklaveco de ritismo kaj legalismo, sklaveco multe pli efektiva ol la Romana politika regulo. La Judoj de la tempo de Jesuo estis ne nur tenataj en subjugigo antaŭ la leĝo, sed estis egale ligataj per la sklavaj postuloj de la tradicioj, kiuj akaparis kaj invadis ĉiujn kampojn de la persona vivo. Tiuj zorgemaj reguloj de sinteno obsedis kaj superis ĉiun lojalan Judon, kaj ne estis strange ke ili senprokraste forĵetu unu el ili, kiu konjektis ignori iliajn sanktajn tradiciojn, kaj kiu aŭdacis fajfi pri iliaj delonge-honorataj reguloj de socia sinteno. Ili povis malfacile favore rigardi la instruadojn de iu, kiu ne hezitis ekkonflikti kun dogmoj, kiujn ili rigardis kiel ordonataj de ilia Patro Abraham mem. Moseo estis doninta al ili ilian leĝon, kaj ili volis neniun kompromison.
Dum la tempo de la unua jarcento post Kristo la parola interpretado de la leĝo de la nekontesteblaj edukistoj, la skribistoj, estis akirinta pli gravan aŭtoritaton ol la skribita leĝo. Tial iuj religiaj pastroj konvinkis homojn malakcepti la novan evangelion.
Tiuj cirkonstancoj neebligis al la Judoj plenumi sian dian destinon kiel mesaĝistoj de la nova evangelio pri la religia sendependeco kaj spirita libero. Ili ne sukcesis rompi la ligilojn de la tradicio. Jeremio estis sciiginta ke la “leĝo devas esti skribita en la homaj koroj,” Ezekielo estis perolinta pri “nova spirito vivanta en la homa animo,” kaj la psalmisto estis predikinta ke Dio “ interne kreu puran koron kaj renovigu rektan spiriton.” Sed kiam la juda religio de bonaj laboroj kaj sklaveco al la leĝo subfalis pro la stagnado de la tradicia inercio, la movado de religia evoluo delokiĝis al la Eŭropaj popoloj.
Kaj tiel okazis, ke aliaa popolo alportis al la mondo progresantan teologion, sistemon de instruadoj, kunigantan la Grekan filozofion, la Romaanan leĝon, la Hebrean moralon, kaj la evangelion de personeca sankteco kaj spirita libero, formulata de Paŭlo kaj bazata sur la instruadoj de Jesuo.
La kristana kulto de Paŭlo indikis sian moralecon kiel juda denaska signo. Judoj konsideris la historion kiel la providenco de Dio - Javeo labore. grekoj alportis en la nova instruo pli klarajn konceptojn pri la eterna vivo. La Paŭlaj doktrinoj estis influitaj en teologio kaj filozofio ne nur per la instruoj de Jesuo, sed ankaŭ de Platono kaj Filono. Sur la etika kampo ili estis inspiritaj ne nur de Kristo sed ankaŭ de la stoikistoj.
La evangelio de jesuo tia, kia ĝi estis enkorpiĝita en la Paŭla kulto de la Antiokia kristanismo, miksiĝis kun la sekvaj instruoj:
1. La filozofia argumentado de la Grekaj prozelitoj de la Judaismo, inkluzivanta iujn el iliaj konceptoj pri la eterna vivo.
2. La allogaj instruoj de la superaj misteraj kultoj, aparte la Mitraismaj doktrinoj de redempto, elaĉeto kaj saviĝo dank’al la sinofero farita de iu dio.
3. La neŝancelebla moralo de la estigata juda religio.
La Mediteranea Romiana Imperio, la Parta Regno, kaj la apudaj popoloj dum la Jesua tempo, ĉiuj havis simpligatajn kaj praajn ideojn pri la sano kaj malsano, astronomio, geografio de la mondo; kaj kompreneble ili estis konfuzitaj pro la novaj kaj frapaj deklaroj de la Nazareta ĉarpentisto. La ideoj pri la demonhavanto de bonaj aŭ malbonaj spiritoj ne aplikiĝis nur al homaj estaĵoj, sed multaj konsideris ĉiun rokon kaj arbon demonposedata de spirito. Estis magia erao, kaj ĉiu kredis miraklojn kiel banalajn okazaĵojn.
Tiom, kiom eble plej konforme al nia mandato, ni penadis uzi, kaj en iu mezuro, kun-ordigi la ekzistantan arkivon rilatan al la vivo de Jesuo sur Urantio. Kvankam ni estus povintaj ĝui la aliron al la perdita skribaĵo de la apostolo Andreo, kaj profiti de la kontribuado de vasta svarmo de ĉielaj estoj, kiuj estis sur tero dum la disdonaca tempo de Mikaelo (aparte lia nun personigata Adjustoro), estis ankaŭ nia celo uzi la tiel-nomatajn evangeliojn de Mateo, Marko, Luko kaj Johano.
Tiuj verkoj de la Nova testamento havis sian originon en la sekvaj cirkonstancoj:
1. Evangelio laŭ Marko. Johano-Marko skribis la plej fruan (escepte la Andreaj notoj), la plej mallongan, kaj la plej simplan skribaĵon pri la vivo de Jesuo. Li prezentis la Mastron kiel pastron, homon inter la homoj. Kvankam Marko estis juna knabo ĉeestanta multajn scenojn, kiujn li priskribas, lia skribaĵo estas reale la evangelio laŭ Simono Petro. Li estis frue asociita kun Petro, pli malfrue kun Paŭlo. Marko skribis tiun dokumenton sub la instigo de Petro, kaj kaŭze de insista peto de la Roma Eklezio. Scianta kiel regule la Mastro rifuzis skribi siajn instruadojn dum sia tera enkarniĝo, Marko, kiel la apostoloj kaj aliaj superaj disĉiploj, hezitis skribi ilin. Sed Petro sentis ke la Roma Eklezio postulis asistadon de tia skribita rakonto, kaj Marko konsentis entrepreni ĝian preparon. Li faris multajn notojn antaŭ la morto de Petro en 67 p.k., kaj konforme al la kadro aprobita de Petro, kaj por la Roma Eklezio, li komencis sian skribaĵon baldaŭ post la Petra morto. La evangelio estis finita ĉirkaŭ la fino de 68 p.k.. Marko entute parkere skribis kaj laŭ memorigoj de Petro. Ekde tiam estis treege ŝanĝita la dokumento, multnombraj pecoj estis nuligitaj, kaj iom pli malfrue aldonoj faritaj je la fino por anstataŭigi la lastan kvinonon de la origina evangelio, la unua manuskripto, kiu estis antaŭe perdita, neniam estis kopiita. Tiu dokumento de Marko, kune, kun la Andreaj kaj Mateaj notoj de Andreo kaj Mateo, estis la skribita bazo de ĉiuj postaj Evangeliaj rakontoj, kiuj serĉis priskribi la vivon kaj la instruojn de Jesuo.
2. Evangelio laŭ Mateo. La tiel-nomata Evangelio laŭ Mateo estas la dokumento pri la vivo de la Mastro, kiu estis skribita por la edifo de judaj Kristanoj. La aŭtoro de tiu dokumento konstante serĉas montri en la vivo de Jesuo, ke multaj aferoj estis faritaj por, ke “povu esti plenumita kion diris la profeta parolo”. La Evangelio de Mateo prezentas Jesuon kiel Filon de Davido, priskribante lin kiel montranta grandan respekton pri la leĝo kaj la profetoj.
La Apostolo Mateo ne skribis tiun Evangelion. Gi estis skribita de Isador, unu el liaj disĉiploj, kiu havis kiel helpo por sia laboro ne nur la personan memoron de Mateo pri tiuj eventoj, sedankaŭ dokumenton, kiu estis verkita el la diroj de Jesuo, tuj post la krucumado. Tiu dokumento de Mateo estis skribita en la aramea lingvo; Isador skribis en la greka lingvo. Signi Mateon kiel aŭtoron ne estis farite trompintence. En tiu epoko, La kutimo estis ke la disĉiploj tiel honoru siajn mastrojn.
La origina rakonto de Mateo estis eldonita kaj kompletigita en 4O p.k., ĝuste kiam li zqtiq forlasonta Jerusalemon por sin impliki en la evangelia predikado. Temis pri privata dokumento, kies lasta kopio estis detruita en la encendio de Siria monaĥejo en 416 p.k..
Isador forfuĝis el Jerusalemo en 70 p.k. post la investado de la urbo fare de la armeoj de Titus, kunprenante kun li al Pelo kopion de la notoj de Mateo. En la Jaro 71 p.k., dum li vivis en Pelo, Izadoro skribis la Evangelion laŭ Mateo. Li havis ankaŭ la unuajn kvar-kvinonojn de la Marka rakonto.
3. Evangelio laŭ Luko. Luko, la kuracisto de Antiokio en Pizidio, estis nejudo konvertita de Paŭlo, kaj li skribis tute alian historion de la Mastra vivo. Li eksekvis Paŭlon kaj eklernis pri la vivo kaj la instruoj de Jesuo en 47 p.k.. Luko konservis multe pri la “graco de la Sinjoro Jesuo Kristo” en sia raporto, kies faktojn li amasigis ekde Paŭlo kaj aliaj. Luko prezentas la Mastron kiel “la amikon de la kolektantoj kaj pekuloj”. Li faris el siaj multnombraj notoj Evangelion nur post la Paŭla morto. Luko skribis en la jaro 82 p.k. en Akaio. Li planis tri librojn pritraktantajn la historion de Kristo kaj kristanismo, sed li mortis en 90 p.k., ĝuste antaŭ ol fini la duan parton de tiuj verkoj, “la agoj de la Apostoloj”.
Kiel kompiladan materialon por sia Evangelio, Luko unue ekspluatis unue la historion pri la vivo de Jesuo tia, kian Paŭlo raportis al li. La Evangelio laŭ Luko estas do, iamaniere Evangelio laŭ Paŭlo. Sed Luko havis aliajn fontojn de informo. Ne nur li intervjuis multajn vidatestantojn pri multaj epizodoj de la vivo de Jesuo, kiujn li raportas, sed li ankaŭ havis kun li kopion de la Evangelio de Marko, tio estas la unuajn kvarkvinonojn, la Izadoran rakonton, kaj mallongan dokumenton verkitan en la jaro 78 p.k. de kredanto nomita Cedes. Luko havis ankaŭ stumpigitan kopion de kelkaj notoj laŭsupoze faritaj de la Apostolo Andreo.
4. Evangelio laŭ Johano. La Evangelio laŭ Johano rakontas multajn laborojn de Jesuo en Judeo kaj ĉirkaŭ Jerusalemo, kiujn oni ne trovas en la aliaj raportoj. Estas la Evangelio dirita laŭ Johano, la filo de Zebedeo, kaj kvankam Johano ne ĝin skribis, li ĝin inspiris. Ekde sia unua versio ĝi multfoje estis rearanĝita por esti prezentita kvazaŭ ĝi estus skribita de Johano mem. Kiam tiu dokumento estis verkita, Johano havis la aliajn Evangeliojn, kaj li konstatis ke multaj aferoj estis tie forgesitaj. Konsekvence, en la jaro 101 p.k. li spronis sian asociiton Natano, Grekan Judon el Cezareo, komenci la verkadon. Johano provizis sian materialon laŭmemore kaj laŭ la tri dokumentoj tiam ekzistantaj. Li ne havis propran skribaĵon. La epistolo konata kiel “unua de Johano” estis skribita de Johano mem kiel prezent letero de la verko, kiun Natano plenumis sub lia gvidado.
ĉiuj tiuj verkantoj prezentis honestajn bildojn de Jesuo laŭ tio, kion ili vidis, memoris aŭ lernis pri li, kaj laŭ kiel iliaj konceptoj pri tiuj malproksimaj eventoj estis ifluitaj pro ilia posta kunigo al la kristana teologio de Paŭlo. kaj tiuj dokumentoj, neperfektaj kiel ili estas, sufiĉis por ŝanĝi la fluon de la Urantia historio dum preskaŭ du mil jaroj.
[Agnosko. Efektivigante mian taskon reeksponi la instruojn kaj rediri la agojn de Jesuo de Nazareto, mi libere ĉerpis el ĉiuj fontoj de arkiva kaj planeda informo. Mia unuavica motivo estis pretigi dokumenton, kiu ne nur lumigos la generacion de la nun vivantaj homoj, sed ankaŭ estos helpo por ĉiuj estontaj generacioj. El la vasta provizo de informo je mia dispono, mi elektis tion, kio pli bone konvenas por la plenumado de tiu celo. Mi kiel eble plej ĉerpis miajn informojn el nur homaj fontoj. Nur kiam tiaj fontoj mankis, mi verkis helpe de superhomaj dokumentoj. Kiam ideoj kaj konceptoj pri la vivo kaj la instruadoj de Jesuo estis akcepteble esprimitaj de homa menso, mi senŝanĝe donis la preferon al tiaj modeloj de ŝajne homaj pensoj. Kvankam mi ĉiam klopodas trovi la plej bonan vortan esprimadon por ĝin konformigi al nia koncepto de la reala signifo kaj la vera senco de la vivo kaj instruoj de la Mastro, mi kiel eble plej aliĝis al la nuna homa koncepto kaj pensa modelo en ĉiuj miaj rakontoj. Mi bone scias ke tiuj konceptoj kiuj havis originon en la homa menso montriĝos pli akcepteblaj kaj pli helpaj por ĉiuj aliaj homaj mensoj. Kiam mi estis nekapabla trovi necesajn konceptojn en la homaj dokumentoj aŭ en homaj esprimoj, mi uzis tiam memorajn riĉofontojn de mia propra ordeno de teraj kreitaĵoj, la Mezvojuloj. Kaj kiam tiu dua informa fonto montriĝis neadekvata, mi senhezite uzis superplanedajn fontojn de informo.
La memorandoj, kiujn mi kolektis, kaj el kiuj mi preparis tiun rakonton pri la vivo kaj instruoj de Jesuo - escepte la raporto de la Apostolo Andreo - enhavas pensajn juvelojn kaj superajn konceptojn de la instruo de Jesuo kolektitajn el pli ol du mil homaj estaĵoj kiuj vivis sur tero de la epoko de Jesuo ĝis la tempo de la komponado de tiuj ĉi riveloj, pli trafe reraportoj. La permeso riveli estis uzita nur kiam la homaj dokumentaro kaj konceptoj mankis por havigi adekvatan modelon de penso. Mia rivelada komisiono malpermesis al mi uzi eksterhomajn fontojn de informo aŭ esprimo ĉiam kiam mi ne povus certigi ke mi estis malsukcesinta en miaj penoj por trovi la necesan konceptan esprimon en pure homaj fontoj.
Kvankam, kun la kunlaborado de miaj dek unu mezvojulaj kolegoj kaj sub la superrigardo de la Melkicedeko de arkivo, mi priskribis tiun rakonton konforme al mia koncepto pri ĝia efektiva disvolviĝo, kaj responde al mia elekto de spontana esprimo, malgraŭ tio, la plimulto de la ideoj kaj eĉ kelkaj efektivaj esprimoj, kiujn mi uzis tiel, havis sian fonton en la homaj mensoj de multaj rasoj, kiuj vivis sur tero dum antaŭaj generacioj, kaj eĉ en la mensoj de iuj, kiuj ankoraŭ nun vivas dum tiu entreprenado. Ĉiaokaze mi servis pli kiel kolektanto kaj redaktanto ol kiel originala rakontanto. Mi senhezite proprigis al mi tiujn ideojn kaj konceptojn, prefere homajn, kiuj devus ebligi al mi krei la pli efektivan prezenton de la Jesua vivo kaj, kiuj min kvalifikus por ree prezenti liajn nekompareblajn instruojn en la pli imprese utila kaj universe inspira frazeologio. En la nomo de la Frateco de la Unuigitaj Urantiaj Mezvojuloj mi dankemege agnoskas nian ŝuldantecon kontraŭ ĉiuj fontoj de arkivo kaj konceptoj, kiuj estis uzitaj ĉi poste en la finfarita ellaborado de nia reekspono de la tera vivo de Jesuo.]