Kajero 100084
La sperto de vigla religia vivo transformas la mezbonan individuon en personeco de idealista povo. Religio kontribuas al la progreso de ĉiuj kuraĝigante la progreson de ĉiu individuo, kaj la progreso de ĉiu estas pliigita dank’al la progreso de ĉiuj.
Spirita kreskado estas reciproke stimulita per la intima asocio kun aliaj relogiuloj. Amo provizas la terenon por religia kreskado - allogan objektivon prefere ol subjektivan kontentigon - kaj tamen ĝi donas la plejsuperan subjektivan kontentigon. Religio nobligas la banalajn servutojn de ĉiutaga vivo.
Dum religio produktas kreskadon de signifoj kaj plialtigon de valoroj, malbono ĉiam rezultas de pure personaj taksadoj levitaj sur absolutaj niveloj. Infano taksadas sperton laŭ la plezura kontentigo; matureco proporcia konsistas en la substituo de pli altaj signifoj al persona plezuro, eĉ en fidelecoj al la plej altaj konceptoj de diversigitaj vivaj situacioj kaj kosmaj rilatoj.
Iuj personecoj estas tro multokupataj por kreskadi kaj estas en serioza danĝero de spirita fiksado. Dum diferencaj epokoj kaj sinsekvaj kulturoj kaj pasante en la fazojn de progresanta civilizado, disponoj devas esti faritaj pri la kreskado de signifoj. La ĉefaj inhibitoroj de kreskado estas antaŭjuĝo kaj nescio.
Donu al ĉiu disvolviĝanta infano Ŝancon kulturi sian propran religian sperton; ne altrudu al ĝi antaŭpreparitan adoltan sperton. Memoru, jaron post jaro, progreso tra establinta eduka reĝimo ne necese signifas intelektan progreson, multe malpli spiritan kreskadon. Plilarĝigo de vortotrezoro ne signifas disvolviĝo de karaktero. Kreskado ne estas vere indikata per simplaj rezultoj, sed prefere per progreso. Reala eduka kreskado estas indikata per plialtigo de idealoj, kreskiga aprezado, novaj signifoj kaj pliigita lojaleco kontraŭ plejsuperaj valoroj.
Infanoj estas permanente impresitaj nur pro la lojalecaj pruvoj de siaj adoltaj asociitoj; preceptoj aŭ eĉ ekzemplo ne estas daŭre decidigaj. Lojalaj personoj estas kreskantaj personoj, kaj kreskado estas impresa kaj inspiranta realeco. Hodiaŭ lojale vivu - kresku - kaj morgaŭ zorgos pri ĝi mem. La plej rapida maniero por ke ranido fariĝu rano estas lojale vivi ĉiun momenton kiel ranido.
La esenca tereno por religia kreskado antaŭsupozas pregresivan vivon de memplenumado, la kunordigadon de naturaj tendencoj, la uzon de sciemo kaj la plezuron de moderaj aventuroj, la elprovon de kontentigaj sentoj, la funkciadon de la timo, stimulo de atento kaj konscienco, la allogon de mirrakonto kaj la normala konscienco pri malgrandeco kaj humileco. Kreskado estas ankaŭ bazata sur laeltrovo de si akompanita de la memkritiko - konscienco, ĉar konscienco estas reale la kritiko de si pere de siaj propraj valoroj kaj personaj idealoj.
Religia sperto estas multe influata de fizika sano, heredata temperamento kaj socia medio. Sed tiuj tempaj kondiĉoj ne inhibicias enan spiritan progreson de animo dediĉanta por plenumi la volon de la ĉiela Patro. Estas nuntempe ĉe ĉiuj normalaj mortemuloj iuj kunnaskitaj tendencoj al kreskado kaj memplenumado, kiuj funkcias se ili ne estas specife inhibiciitaj. La certa tekniko por stimuli tiun realigan doton de la potencialo de spirita kreskado estas konservi sintenon de tutaproba sindonemo al plejsuperaj valoroj.
Religio ne povas esti donita, ricevita, pruntita, lernita aŭ perdita. Ĝi estas persona sperto, kiu kreskas proporcie alla kreskanta serĉado de finaj valoroj. Kosma kreskado sekve akompanas la akumuladon de signifoj kaj la ĉiam ekspansia plialtigo de valoroj. Sed nobleco mem estas ĉiam nekonscia kreskado.
Religiaj kutimoj de penso kaj ago kontribuas al ekonomio de spirita kreskado. Oni povas disvolvi religiajn antaŭdispoziciojn por favora reago al spirita stimulo , speco de kondiĉita spirita reflekso. Kutimoj faciligantaj religian kreskadon inkluzivas elprovitan sentemon kontraŭ diaj valoroj, agnoskon de religia vivo en aliaj, pripensan meditadon pri kosmaj signifoj, respektegan solvon de problemoj, partigonde sia spirita vivo kun siaj kunuloj, evitadon de egoismo, rifuzon antaŭkalkuli dian mizerikordon kaj vivi kiel en ĉeesto de Dio. La faktoroj de religia kreskado povas esti intencaj, sed la kresjado mem estas nevarie nekonscia.
Tamen, la nekonscia naturo de religia kreskado ne signifas, ke ĝi estas aktiveco funkcianta en la supoze subkonsciaj regnoj de homa intelekto; tio indikas prefere kreopovajn aktivecojn en la superkonsciaj niveloj de mortemula menso. La sperto de la kompreno de la la realeco de nekonscia religia kreskado estas la pozitiva pruvo de la funkcia ekzisto de la superkonscienco.
Spirita disvolviĝo unue dependas de la konservado de viva spirita konekto kun veraj spiritaj fortoj, kaj due de kontinua produkto de spiritaj fruktoj: adaptiĝado de servado kontraŭ viaj kompanoj depende de tio, kio estis donita al vi de viaj spiritaj bonfarantoj. Spirita progreso estas bazata sur intelekta agnosko de spirita malriĉeco asociata al la konscienco de sia propra bezono de perfekteco, la deziro koni Dion kaj esti kiel li, la sincera deziro plenumi la volon de la ĉiela Patro.
Spirita kreskado estas unue manifestiĝo de bezonoj, sekve juĝkapablo de signifoj, kaj fine eltrovo de valoroj. La pruvo de vera spirita disvolviĝo konsistas en la evidentigo de homa personeco motivita de amo, vigligita de neprofitcela servado kaj superita de la sincera kulto de perfektecaj idealoj de dieco. Kaj tiu tuta sperto konsistigas la religian realecon kontraste kun simplaj teologiaj kredoj.
Religio povas progresi ĝis la sperta nivelo kiam ĝi fariĝas klarigita kaj pridenta tekniko de spirita reago al la universo. Tia glorigita religio povas funkcii surtri niveloj de homa personeco: la intelekta, la morontia kaj la spirita; sur la menso, en la evoluanta animo kaj kun la enloĝanta spirito.
Spiriteco tuje indikas vian proksimecon kun Dio kaj aa mezuron de via utileco por viaj kompanoj. Spiriteco plialtigas la kapablecon por eltrovi belecon en aĵoj, agnoski veron en signifoj kaj malkovri bonecon en valoroj. Spirita disvolviĝo estas determinata per tiu kapableco kaj rekte porporcia al la eliminado de la egoistaj aspektoj de amo.
Reala spirita statuso estas la mezuro de Diaĵa finatingo, harmoniigo kun ĝustiganto. La plenumado de spiriteca finaleco ekvivalentas kiel la finatingo de la realeca maksimumo, kiel la maksimumo de simileco kun Dio. Eterna vivo estas la senfina serĉado de infinitaj valoroj.
La celo de homa memrealigado devus esti spirita, ne materia. La solaj serĉadindaj realecoj estas diaj, spiritaj kaj eternaj. Mortemulo rajtas la ĝojon de fizikaj plezuroj kaj la kontentigon de homaj korinklinoj; li tiras profiton el sia lojaleco kontraŭ homaj asocioj kaj tempaj institucioj; sed tiu ĉi ne estas la eternaj fundamentoj, sur kiuj konstrui la senmortan personecon, kiu devos trancendi spacon, venki tempon kaj atingi la eternan destinon de dia perfekteco kaj finatinginta servado.
Jesuo priskribis la profundan sekurecon de la mortemulo konanta Dion kiam li diris: “Por kredanto de la regno kiu konas Dion, kia ajn graveco se ĉiuj teraj ajĵoj disfalas? Tempaj sekurecoj estas vundeblaj, sed spiritaj garantioj estas neatakeblaj. Kiam la elĵetiĝantaj tajdoj de la homa kontraŭa sorto, egoismo, krueleco, malamo, malboneco kaj ĵaluzo alsaltas la animon de mortemulo, vi povas kalkuli sur la garantio, ke ekzistas unu enloĝanta malalttiono, la citadelo de la spirito, kiu estas absolute nevundebla; malpleje tio estas vera por ĉiu homa estaĵo kiu estas dediĉinta la gardon de sia animo al la enloĝanta spirito de la eterna Dio.
Post tia spirita finatingo, sekurigita per grada kreskado aŭ specifa krizo, okazas nova orientiĝo de la personeco akompanata de la disvolviĝo de nova normo de valoroj. Tiaj spirite naskiĝintaj individuoj estas tiel remotivitaj en siaj vivoj, ke ili povas kviete akcepti vidi perei siajn plej karajn ambiciojn kaj disfali siajn plej fervorajn esperojn. Ili senkonteste scias, ke tiaj katastrofoj estas nur la reĝustigaj kataklismoj, kiuj ruinigas iliajn tempajn kreojn prepare al la starigo de pli noblaj kaj daŭraj realecoj de nova kaj pli sublima nivelo de universa finatingo.
Religio ne estas tekniko por atingi statikan kaj feliĉegan pacon de menso; ĝi estas impulso destinata al la organizo de la animo por vigla servado. Ĝi estas la varbo de la tuta individueco en la lojala servado ami Dion kaj servadi homojn. Religio pagas iun ajn nemalhaveblan prezon por atingi la plejsuperan celon, la eternan rekompencon. Estas konsekrata completeco en religia lojaleco, kiu estas notinde sublima. Kaj tiu lojaleco estas socie efika kaj spirite progresiva.
Por religiulo la vorto Dio fariĝas simbolo signifanta la alproksimiĝon al plejsupera realeco kaj la agnosko de diaj valoroj. Homaj inklinoj kaj malinklinoj de determinas bonon kaj malbonon; moralaj valoroj ne rezultas de dezira kontentigo aŭ emocia frustracio.
En la taksado de valoroj vi devas distingi inter kio estas valoro kaj kio havas valoron. Vi devas agnoski la rilaton inter signifoplena asimilado de agrablaj aktivecojkaj ilia plialta realigado sur ĉiam pli kaj pli altaj niveloj de progresiva homa sperto.
Signifo estas io, kion sperto aldonas al valoro; ĝi estas la taksanta konscienco valorojn. Izolata kaj pure persona plezuro povas kromsignifi virtualan devalorigon de signifoj, sensignifan ĝuadon kiu preskaŭ tanĝas relativan malbonon. Valoroj estas spertecaj kiam realecoj estas signifoplenaj kaj mense asociitaj, kiam tiaj rilatoj estas agnoskitaj kaj mense aprezitaj.
Neniam valoroj povas esti statikaj; realeco signifas Ŝanĝon, kreskadon. Senvalora estas Ŝanĝo sen kreskado, sen signifa ekspansio kaj sen ekzaltiĝo de valoro - estas potenciala malbono. Ju pli granda estas la signifo de sperto, des pli granda estas la kvaleco de ĝia kosma adaptiĝado. Valoroj ne estas konceptaj iluzioj; ili estas realaj, sed ĉiam dependas de la fakto de rilatoj. Valoroj estas ĉiam ambaŭ efektivaj kaj potencialaj - ne kio estis, sed kio estas kaj estos.
La asocio de efektivoj kaj potencialoj ekvivalentas kreskadon, la spertecan realigadon de valoroj. Sed kreskado ne estas simple progreso. Progreso estas ĉiam signifa, sed, sen kreskado, ĝi estas relative senvalora. La plejsupera valoro de homa vivo konsistas en kreskado de valoroj, progreso en signifoj kaj realigado de la kosma interrilato de tiuj du spertoj. Kaj tia sperto ekvivalentas konsciencon pri Dio. Tia mortemulo, kvankam nesupernatura, vere iĝas superhoma; senmorta animo estas evoluanta.
Homo ne povas kaŭzi kreskadon, sed li povas provizi favorajn kondiĉojn. Fizika, intelekta aŭ spirita, la kreskado estas ĉiam nekonscia. Amo tiele kreskadas; ĝi ne povas esti kreita, fanota nek aĉetita; ĝi devas kreskadi. Evoluo estas kosma tekniko de kreskado. Socia kreskado ne povas esti sekurigita per leĝaro, nek morala kreskado per plibinigita administrado. Homo povas fabriki maŝinon, sed ĝia reala valoro devas esti devenita de homa kulturo kaj persona aprezado. La sola homa kontribuado por kreskadi estas la mobilizado de ĉiuj povoj de lia personeco - vivanta fido.
Religia vivo estas sindonema vivo, kaj sindonema vivo estas estas kreopova, origina kaj spontanea vivo. Novaj religiaj prezentadoj okazas kaŭze de konfliktoj, kiuj provokas la elekton de novaj kaj pli bonaj kutimoj de reago anstataŭ pli malnovaj kaj malsuperaj modeloj de reago. Novaj signifoj nur manifestiĝas meze de konfliktoj; kaj konfliktoj persistas nur kaŭze de rifuzo subteni pli altajn valorojn integritajn en superaj signifoj.
Religiaj perpleksecoj estas neeviteblaj; Ne povas esti kreskado sen psika konflikto kaj spirita maltrankviliĝo. La organizo de filozofia normo de vivo implikas konsiderindan komocion en la filozofiaj kampoj de la menso. Lojalecoj ne manifestiĝas sen lukto favore de grandanimeco, boneco, vereco kaj nobleco. Estas Klopodo, kiu kaŭzas klarigadon de spirita vidopovo kaj plialtigon de kosma klarvido. Kaj la homa intelekto protestas kiam ĝi estas senigita de la subteno de la nespiritaj energioj de tempa ekzisto. La apatia besta menso ribelas kontraŭ la postulita klopodo por lukti kaj solvi la kosman problemon.
Sed la granda problemo de religia vivo konsistas en la tasko unuigi la animajn povojn de la personeco per la supereco de AMO. Sano, mensa efikeco kaj feliĉo rezultas de la unuigado de fizikaj sistemoj, mensaj sistemoj kaj spiritaj sistemoj. Homo multe komprenas pri fizika kaj mensa sano, sed pri feliĉo li estas vere malmultege kompreninta. La plej granda feliĉo estas neapartigeble ligata al spirita progreso. Spirita kreskado okazigas daŭran ĝojon, pacon, kiu transpasas ĉiun ajn komprenon.
En fizika vivo la sensoj evidentigas la ekziston de aĵoj; menso malkovras la realecon de signifoj; sed la spirita sperto rivelas al la individuo la verajn valorojn de vivo. Tiuj altaj niveloj de homa vivo estas atingitaj en la plejsupera amo kontraŭ Dio kaj en la neprofitcela amo kontraŭ homoj. Se vi amas viajn samulojn, vi devas esti malkovrintaj iliajn valorojn. Jesuo amis homojn tre multe ĉar tre multe li estimis ilin. Vi pli bone povas eltrovi la valorojn de viaj asociitoj malkovrante iliajn motivadojn. Se iu incitas vin, kaŭzas en vi rankoron, vi devus simpatie serĉi distingi lian vidpunkton, la kialojn de tia netolerebla konduto. Se iam vi komprenas vian najbarulon, vi iĝos tolerema, kaj tiu toleremo kreskos en amikeco kaj transformiĝos en amo.
Enpense imagu la bildon de unu el viaj primitivaj prauloj - en la epoko de kavernoj - dikmalalta, malgracia, malpura kaj agresema plumpulo, sin tenanta disigitaj kruroj, levita klabo, spiranta malamon kaj incitecon dum li kruelege rigardas tuj antaŭen. Tia bildo malfacile priskribas la dian dignecon de homo. Sed permesu al ni plilarĝigi la bildon. Fronte al tiu aganta homo kuntiriĝas la Ŝeroda tigro. Malantaŭ li, virino kaj du infanoj. Tuj vi agnoskas, ke tia bildo reprezentas la komencojn de multe da boneco kaj nobleco en la homa raso, sed temas pri la sama homo en ambaŭ bildoj. Nur en la dua vi estas faciligitaj dank’al plilarĝigita horizonto. Vi distingas nun la motivadon de tiu evoluanta mortemulo. Lia sinteno fariĝas laŭdinda ĉar vi komprenas ĝin. Se vi povus nur sondi la motivojn de viaj samuloj, kiom multe pli bone vi komprenus ilin. Se vi povus nurkoni viajn samulojn, vi fine enamiĝus de ili.
Vi ne povas reale ami viajn kunulojn per simpla ago de volo. Amo nur naskiĝas de profundigita kompreno de la motivoj kaj sentoj de via proksimulo. Ami ĉiujn homojn hodiaŭ ne estas tiel grava kiel ĉiutage lerni ami pluan homan estaĵon. Se ĉiu tago aŭ ĉiu semajno vi sukcesas kompreni pluan kunulon, kaj se tio ĉi estas la limo de via kapableco, tiam vi estas certe socialiganta kaj vere spiriteciganta vian personecon. Amo estas kontaĝa, kaj kiam homa sindonemo estas inteligenta kaj prudenta, amo estas pli prenanta ol malamo. Sed nur aŭtentika kaj neprofitcela amo estas vere kontaĝa. Se ĉiu mortemulo povus nur iĝi fonto de vigla afekcio, tiu benigna viruso de amo baldaŭ sorbigus la sentimentalan emocian fluon de homaro tiel, ke la tuta civilizacio plenus je amo, kaj tio estus la plenumado de la homa frateco.
Mondo estas plena kun perditaj animoj, ne perditaj en la teologia senco sed perditaj en la orientada signifo, vaganta en la konfuzo inter la -ismoj kaj kultoj de epoko de nekontentiga filozofio. Tro malmulte estas lernintaj kiel starigi vivfilozofion anstataŭ religian aŭtoritaton. (La simboloj de socialigita religio ne devas esti spititaj kiel kanaloj de kreskado, kvankam la fluejo ne estas la rivero.)
La antaŭeniro de religia kreskado kondukaj tra konfliktoj de stagnado al kunordigado, de nesekureco al ne dubanta fido, de konfuzo de kosma konscienco alunuiĝo de personeco, de la tempa objektivo al la eterna, de la tima sklaveco al la libereco de dia fileco.
Devus esti klara, ke la deklaroj de lojaleco kontraŭ la plejsuperaj idealoj - psika, emocia laj spirita vekiĝo al la konscienco de Dio - povas manifestiĝi per natura progresiva kreskado aŭ iafoje esti spertigitaj okaze de iuj konjukturoj, kiel krizo. Ĝuste tiun memorindajn tagon sur la vojo de Damasko la apostolo Paŭlo travivis tian subitan kaj spektaklan konvertiĝon. Gotamo Sidarto havis similan sperton la nokton kiam li sidiĝis sola kaj serĉis penetri la misteron pri fina vereco. Multaj aliaj havis tiajn spertojn, kaj multaj veraj kredantoj spirite progresis sen subita konvertiĝo.
La plejmulto de la spektaklaj fenomenoj asociitaj al tiel-nomataj religiaj konvertiĝoj estas tute nature psikologiaj, sed tempaltempe okazas spertoj, kiuj havas spiritan originon. Kiam la mensa mobilizado estas absolute kompleta sur iu ajn nivelo de psika ekspansio al spirita plenumado, kiam ekzistas perfekteco de homa motivado de lojaleco al la dia ideo, tiam oftege okazas subita malaltiĝo de la enloĝanta spirito por sinkroniĝi kun la koncentrita kaj konsekrita celo de la superkonscia menso de la kredanta mortemulo. Kaj tiaj spertoj de unuigitaj intelektaj kaj spiritaj fenomenoj konsistigas la konvertiĝon konsistantan en faktoroj transpasantaj pure psikologian partoprenon.
Sed sola emocio estas falsa konvertiĝo; necesas havi fidon aldone al sento. Laŭmezure, kiel tia psika mobilizado estas parta, kaj kiel longe motivado de homa lojaleco estas nekompleta, tia sperto de konvertiĝo estos miksaĵo de intelekta, emocia kaj spirita realeco.
Se oni pretas agnoski teorian subkonscia menso kiel hipotezo de praktika laboro en la alie unuigita intelekta vivo, tiam, por esti kohera, oni devus postuli similan kaj respondan kampon de suprenira intelekta aktiveco kiel superkonscia nivelo, la zono de senpera kontakto kun la enloĝanta spirita ento, la Pensa Ĝustiganto. La granda danĝero en ĉiuj tiuj psikaj spekulativoj konsistas en la fakto, ke tiuj vizioj kaj aliaj tiel-nomataj mistikaj spertoj, kaj ankaŭ iuj eksterordinanarj revoj povas esti rigarditaj kiel diaj komunikoj al la homa menso. En la estinta tempo, diaj estoj manifestiĝis al iuj personoj kiuj konis Dion, ne kaŭze de iliaj mistikaj trancoj aŭ morbidaj vizioj, sed spite ĉiujn tiujn fenomenojn.
Kontraste kun serĉado de konvertiĝo, la plej bona alproksimiĝo al la morontiaj zonoj de ebla kontakto kun la Pensa Ĝustiganto devus esti vivanta fido kaj sincera adoro, fervora kaj neprofitecela preĝo. Ĉion enkalkulinte multe tro da reaperoj de memoroj de nekonsciaj niveloj de la homa menso estis erare konsideritaj kiel diaj revelacioj kaj spiritaj direktivoj.
Grandaj danĝeroj estas asociitaj al la kutima praktiko de religiaj revoj; mistikismo povas fariĝi tekniko por eviti realecon, kvankam ĝi estis kelkafoje rimedo de aŭtentika spirita komuneco. Mallongaj periodoj de izoleco el la aktiva sceno de vivo povas ne esti serioze danĝera, sed plidaŭrigita izoliteco de personeco estas tre nedezirebla; la duiĝostato de viziema konscienco neniaokaze devus esti praktikita kiel religia sperto.
La partikularo de la mistika stato estas difuza konscienco, kun vivemaj insuletoj de enfokusigita atento aganta sur komparative pasiva intelekto. Kaj ĉio tio gravitigasla konsciencon ĉirkaŭ la subkonscio prefere ol la direkto de la zono de spirita kontakto , la superkonscio. Multaj mistikuloj puŝis siajn mensajn malkombinojn ĝis la nivelo de anormalaj mensaj aperigoj.
La plej sana sinteno de spirita meditado troviĝas en pripensita adoro kaj dankopreĝo. La rekta komuneco kun la Pensa Ĝustiganto, kiel ĝi okazis en la lastaj jaroj de Jesua vivo en la karno, ne devus esti konfuzita kun tiuj supozataj mistikaj spertoj. La faktoroj kontribuantaj al la ekfunkciiĝo de mistika komuneco estas signifaj de la danĝero de tiaj psikaj statoj. La mistika stato estas faciligita dank’al faktoroj kiel laceco, fasto, psika malkombino, profunde estetikaj spertoj, seksaj impulsoj, timo, anksieco, furiozo kaj senbridaj dancoj. Multaj materiaj fenomenoj rezultantaj de tia antaŭa preparado havas sian originon en la subkonscia menso.
Kvankam la kondiĉoj estis certe favoraj por mistikaj fenomenoj, necesas klare kompreni, ke Jesuo de Nazareto neniam sin helpis per tiaj metodoj por komuneci kun sia Patro en Paradizo. Jesuo ne havis subkonsciajn delirojn aŭ superkonsciejn iluzojn.
Evoluaj religioj kaj revelaciaj religioj povas rimarkinde diferenci en metodo, sed ilia motivado estas grande simila. Religio ne estas specifa funkcio de vivo; ĝi estas prefere vivmaniero. Vera religio estas sincera sindonemo kontraŭ iu realeco, kiun la religiulo taksas esti de plejsupera valoro por si mem kaj por la tuta homaro. La rimarkindaj karakterizaĵoj de ĉiuj religioj estas: senkondiĉa lojaleco kaj sincera sindonemo kontraŭ plejsuperaj valoroj. Tiu religia sindonemo al plejsuperaj valoroj estas montrita en la rilato de supoze nereligia patrino kontraŭ sia infano kaj en la fervora lojaleco de nereligiuloj kontraŭ aliĝita kaŭzo.
La plejsupera valoro adoptita de la religiulo povas esti malinda aŭ eĉ falsa, sed ĝi estas tamen religia. Religio estas aŭtentika en la ekzakta mezuro kiam la valoro, kiu estas subtenita kiel plejsupera, estas reale kosma realeco de aŭtentike spirita valoro.
La signoj de homa respondo al la religia impulso entenas la ecojn de nobleco kaj grandanimeco. La sincera religiulo konscias pri universa civitaneco kaj kontakti fontojn de superhoma povo. Li estas ekzaltita kaj stimulita dank’al la certeco aparteni al supera kaj nobligita frataro de la filoj de Dio. La konscienco de sia propra valoro estas pligrandigita de la stimulo de la serĉado de la plej altaj universaj objektivoj - plejsuperaj celoj.
La mio estas fordonita al la fascina energio de motivado entutiganta ĉion kaj imponanta plialtigitan mem-disciplinon, malpligraviganta konfliktan emocion kaj vere digniganta vivi mortemulan vivon. La morbida agnosko de homaj limigoj Ŝanĝas en natura konscienco pri homaj neperfektecoj asociitaj al morala decidemo kaj spirita aspirado por atingi la plej altajn universajn kaj superuniversajn celojn. Kaj tiu intensa klopodo por atingi la supermortemulajn idealojn estas ĉiam karakterizita de pli kaj pli da pacienco, indulgo, decidemo kaj toleremo.
Sed vera religio estas vivanta amo, vivo de servado. La religiula indiferenteco kontraŭ multe da pure tempaj kaj bagatelaj aferoj kondukas al socia izoleco, kaj tio ne devus detrui la humuran sencon. aŭtentika religio nenion forprenas al homa ekzisto, sed male aldonas novajn signifojn al la tuta viv; ĝi generas novajn tipojnde entuziasmo, fervoro kaj kuraĝo. Ĝi povas eĉ naski la militantan spiriton, kiu estas pli ol danĝera se ĝi ne estas kontrolita per spirita klarvido kaj lojala sindonemo al la ordinaraj sociaj devoj de homaj reguloj.
Unu el la plej rimarkindaj trajtoj de religia vivo estas vigla kaj sublima paco, tiu paco kiu transpasas ĉian homan komprenon, tiu kosma memcerto kiu indikas la neĉeeston de ĉia dubo kaj konfuzo. Tiaj niveloj de spirita stabileco estas imunigo kontraŭ elreviĝo. Tiaj religiuloj estas kiel la apostolo Paŭlo, kiu diris: “Mi estas persvadita, ke nek morto, nek vivo, nek anĝeloj, nek anĝelkorusoj, nek povoj, nek estantaj aferoj, nek estontaj aferoj, nek alteco, nek profundeco, nek kio ajn kapablos disigi nin de la amo de Dio.“
Sento de sekureco, asociita al la realigado de triumfa gloro, rezidas en la konscienco de la religiulo, kiu estas kompreninta la realecon pri la Plejsuperulo, kaj daŭriginta la celon pri la Plejlastulo.
Eĉ evolua religio posedas lojalecon kaj grandanimecon, ĉar ĝi estas aŭtentika sperto. Sed revelacia religio estas samgrade eminenta, kiel aŭtentika. La novaj fidelecoj kaŭzitaj de plilarĝigita spirita vidpunkto kreas novajn nivelojn de amo kaj sindonemo, de servado kaj kunulareco; kaj tiu tuta plialtigita socia konceptado produktas plilarĝigitan konsciencon pri la Patreco de Dio kaj la Frateco de homoj.
La karakteriza diferenco inter evoluinta religio kaj revelacia religio estas nova kvaliteco de dia saĝeco, kiu aldoniĝas al pure sperteca homa prudento. Sed estas en kaj kun la homaj religioj, ke disvolviĝas la kapableco poste ricevi kreskigitajn donojn de dia saĝeco kaj kosma klarvideco.
Kvankam averaĝa mortemulo de Urantio ne povas esperi atingi la altan perfektecon de karaktero, kiun Jesuo de Nazareto akiris dum sia restado en la karno, tute eblas por ĉiu mortemula kredanto disvolvi fortan kaj unuigitan personecon helpe de la perfektigitaj elzemploj de la Jesua personeco. La senkompara trajto de la Majstra personeco estis ne tiel lia perfekteco prefere ol lia harmonio, lia ĉarma kaj ekvilibra unuigo. La plej efika prezento de Jesuo konsistas sekvi la ekzemplon de tiu, kiu diris, en gesto al la Majstro staranta antaŭ siaj akuzantoj , “Jen la homo!”
La konstanta bonvolo de Jesuo tuŝis la korojn de homoj, sed lia senkondiĉa forto de karaktero konsternis liajn disĉiplojn. Li estis sen afekto; ĉiam li malnobliĝis Ŝajnigi, kaj neniam li sin per ka Ŝado helpis. Li vivis la veron, ekzakte kiel li instruadis ĝin. Li estas la verecon. Li estis devigita proklami la sanatan veron al sia generacio, eĉ se tia sincereco kelkafoje kaŭzis ĉagrenon. Li estis senkondiĉe lojala kontraŭ la totala vereco.
La Majstro estis tre modera, tre akceptema. Li estis tre pragmata en sia tuta servado, kaj liaj planoj estis karekterizitaj de sanktifigita komuna prudento. Li estis sen neniu speco de strangaj, neantaŭvideblaj aŭ akstravagantaj tendencoj. Li estis neniam kaprica, lunatika aŭ histeria. Li instruis kaj ĉiam per ĉarma distingo kaj eksterordinara senco de konveneco agis.
La Homa Filo estis ĉiam bone ekvilibra personeco. Eĉ liaj malamikoj konservadis sanan respekton kontraŭ li; ili eĉ timis lian ĉeeston Jesuo estis sentima. Li plenis je dia entuziasmo, sed li neniam iĝis fanatika. Li estis emocie aktiva sed neniam nestabila. Li estis imagema sed ĉiam pragmata. Li senhezite frontis la realaĵojn de la vivo, sed li estis neniam teda aŭ proza. Li estis kuraĝa sed neniam troriskema, prudenta sed neniam poltrona. Li estis kompatema sed ne sentimentala; escepta sed ne ekstravaganta. Li estis pia sed ne sanktafekta. Kaj li estis tiel bone ekvilibra, ĉar li estis tiel perfekte unuigita.
La originaleco de Jesuo ne estis subpremita. Li ne estis ligita pro la tradicio aŭ handikapita pro submetiĝo al mallarĝa konformismo. Li paroladis per nedubebla konfido kaj instruadis per absoluta aŭtoritato. Sed lia superba originaleco ne malhelpis lin atenti la juvelojn de vero en la instruoj de siaj antaŭuloj kaj samtempuloj. Kaj la plej originala el liaj instruoj estis la emfazo pri amo kaj mizerikordo anstataŭ timo kaj oferdono.
Jesuo havis larĝegan vidpunkton. Li admonis siajn adeptojn por prediki la evangelion al ĉiuj homoj. Li estis sen neniu speco de etanimaj pensoj. Lia kompatema koro ampleksisla tutan homaron, eĉ universon. Ĉiam lia invito estis: “Kiu ajn volas veni, li venu.”
Pri Jesuo estis ĝuste dirita, “Li havis fidon pri Dio.” Kiel homo inter homoj li havis la plej subliman fidon pri la Patro en la ĉielo. Li havis fidon pri sia Patro kiel malgranda infano havas fidon pri siaj teraj gepatroj. Lia fido estis perfekta, sed neniam tromemfida. Tute egale povis Ŝajni kruela aŭ indiferenta la naturo alla homa bonstato sur tero, Jesuo neniam . Li estis malfortiĝis en sia fido. Li estis sensenta al elreviĝo kaj indiferenta al persekutado. Li ne estis impresita de Ŝajna malsukceso.
Li amis homojn kiel gefratojn kaj samtempe agnoskis kiel diferencaj estis iliaj kunnaskitaj dotoj kaj akiritaj kvalitoj. “Li vojiris farante bonon.”
Jesuo estis nekutime ĝoja persono, sed li ne estis blinda kaj neracia optimisto. Lia konstanta parolo de admono estis, “Prenu bonan esperon.” Li povis konservi tiun konfideman sintenon dank’al sia ne Ŝancelebla konfido en Dio kaj sia neskuebla fido en homo. Li estis ĉiam kortuŝe ministrema kontraŭ ĉiuj homoj, ĉar li amis ilin kaj kredis en ili. Li estis ĉiam fidela kontraŭ siaj konvinkoj kaj mirinde firma en sia sindonemo por plenumi la volon de sia Patro.
La Majstro estis ĉiam oferema. Li neniam laciĝis diri: “preferindas doni ol ricevi.” Li diris, “Donaceme mi ricevis, donaceme donu.” Kaj tamen, malgraŭ sia senlima malavareco, li estis neniam mal Ŝparema aŭ elspezema. Li instruis, ke vi devas kredi por reicevi savon. “ Ĉar kiu ajn serĉas ricevos.”
Li estis sincera, sed ĉiam afabla. Li diris , “Se ne tiel estus, mi dirus al vi.” Li estis rekta, sed ĉiam amika. Li simple parolis pri sia amo kontraŭ la pekulo, kaj pri sia malamo kontraŭ peko. Sed en tiu tuta mirinda sincereco li estis nepre justa.
Jesuo estis ĉiam bonhumora, kvankam kelkafoje li profunde trinkis en la kaliko de homa doloro. Li sentime alfrontis la realaĵojn de ekzistado, tamen li estis plena de entuziasmo por la evangelio de la regno. Sed li kontrolis sian entuziasmon; li neniam estis superita de ĝi. Li estis senrezerve dediĉita al “la Patraj aferoj.” Tiu dia entuziasmo kondukis siajn nespiritajn fratojn pensi li eraris, sed la observanta universo estimis lin kiel la modelon de mensa ekvilibro kaj la pratipon de plejsupera sindonemo de mortemulo al la altaj normoj de spirita vivo. Kaj lia kontrolita Entuzias-mo estis kontaĝa; liaj asociitoj estis devigitaj partopreni en sia dia optimismo.
Tiu Galileano ne estis viro de doloroj; li estis animo de ĝojo. Ĉiam li diris , “Ĝoju kaj estu ĝojegoplenaj.” Sed kiam devo postulis, li estis preta por kuraĝe mar Ŝi al la “valo de la ombro de la morto.” Li estis feliĉa sed samtempe humila.
Lia kuraĝo egalas nur lian paciencon. Kiam oni antaŭtempe urĝigis lin, li nur replikis, “mia horo ne ankoraŭ venis.” Li neniam urĝis; lia memrego estis sublima. Sed li estis ofte indigna pro malbono, kaj li ne toleris pekon. Ofte li estis forte instigita al rezisto kontraŭ tio kio estis kontraŭ la bonstato de siaj teraj infanoj. Sed lia indigno kontraŭ peko neniam kondukis lin ekkoleri kontraŭ la pekulo.
Belega estis lia kuraĝo, sed li estis neniam temerara. Lia pasvorto estis, “ne timu.” Lia braveco estis nobla kaj lia kuraĝo ofte heroa. Sed lia kuraĝo estis plena de diskreteco kaj kontrolita per racio. Temis pri kuraĝo naskita de fido, ne la temerareco de blinda tromemfido. Li estis vere brava sed neniam aŭdaca.
La majstro estis modelo de respektego. Jam la preĝo de lia infaneco komencis tiel, “Nia Patro kiu estas en ĉielo, estus sanktigita via nomo.” Li estis eĉ respektema pri la falsa kulto de siaj kunuloj. Sed tio ne malhelpis lin ataki religiajn tradiciojn aŭ alsalti erarojn de homa kredo; Li estis respektema kontraŭ vera sankteco, kaj ankoraŭ li povis prave apelacii al siaj kunuloj, dirante , “Kiu inter vi deklaras min kulpa de peko?”
Jesuo estis granda ĉar li estis bona, kaj tamen li fratiĝis kun la malgrandaj infanoj. Li estis ĝentila kaj modesta en sia persona vivo, kaj tamen li estis la perfektigita homo de universo. Liaj asociitoj spontane nomis lin Majstro.
Jesuo estis la perfekte unuigita homa personeco. Kaj hodiaŭ, kiel en Galileo, li daŭrigas unuigi la homan sperton kaj kunordigi homajn klopodojn. Li unuigas vivon, nobligas karakteron kaj simpligas sperton. Li penetras la homan menson por plialtigi, transformi kaj transfiguri ĝin. Litere veras: “Se iu ajn homo havas Kriston en si, timas pri nova kreitaĵo; malnovaĵoj estas pasantaj, jen, ĉiuj aĵoj estas fariĝantaj novaj.”
[Prezentita de Melkicedeko de Nebadon.]