Kajero 99084
Religio plenumas sian plej altan socian servadon kiam ĝi havas tute neniun konektadon kun la eksterreligiaj institucioj de socio. En la estintaj tempoj, ĉar sociaj reformoj estis larĝe limigitaj al la moralaj fakoj, religio ne estis devigita alĝustigi sian sintenon al vastaj Ŝanĝoj en ekonomia kaj politika sistemoj. La ĉefa problemo de religio estis provi anstataŭi malbonon per bono ene de la ekzistanta socia ordo de politika kaj ekonomia kulturo. Religio tendencis tiel nerekte al ĉiamigo de la establigata ordo de socio, al subteno por konservi la ekzistantan tipon de civilizacio.
Sed religio ne devus rekte esti koncernata aŭ kun la kreado de novaj sociaj ordoj aŭ kun la konservado de maljunaj. La tekniko de socia evoluo de vera religio estas konstraŭstaro al violento, sed ĝi ne malpermesas la inteligentajn klopodojn de socio por adapti siajn uzojn kaj alĝustigi siajn instituciojn al novaj ekonomiaj kondiĉoj kaj kulturaj postuloj?
Religio aprobis la laŭokazajn sociajn reformojn de estintaj jarcentoj, sed en la dudeka jarcento, ĝi estas minacavertita alĝustiĝi al vasta kaj kontinua socia rekonstruado. Vivkondiĉoj tiel rapide transformiĝas, ke instituciaj modifoj devas esti grande akcelitaj. Konsekvence religio devas stimuli sian adaptiĝemon al tiu nova kaj ĉiam Ŝanĝanta ordo.
Mekanikaj inventaĵoj kaj la disemado de la kono estas modifantaj la civilizacion; certaj ekonomiaj alĝustigoj kaj sociaj Ŝanĝoj estas necesegaj por eviti kulturan katastrofon. Tiu nova kaj tujvenonta socia ordo ne kompleze establiĝis por jarmilo. La homa raso devas akcepti kun rezignacio serion da Ŝanĝoj, alĝustigoj kaj realĝustigoj. Homaro estas ekiras al nova kaj nerivelata planeda destino.
Religio devas energie ekinflui por morala stabileco kaj spirita progreso vigle manifestiĝantaj en medio de ĉiam ŝanĝaj kondiĉoj kaj senfinaj ekonomiaj alĝustigoj.
Urantia socio neniam povas esperi stabiliĝi kiel en la estintaj tempoj. La socia Ŝipo estas elirinta el la Ŝirmitaj havenoj de establata tradicio kaj komencinta sian krozadon sur la altaj maroj de evolua destino; kaj la animo de la homo , kiel neniam antaŭ en la monda historio, bezonas zorge pririgardi siajn kontroltabulojn de moraleco kaj detalege observadi la kompason de religia empenerono. La precipa misio de religio kiel socia influo estas stabiligi la idealojn de homaro dum tiuj danĝeraj tempoj de transiro de civilizacia fazo al alia, de kultura nivelo al alia.
Religio ne estas devonta plenumi novajn devojn, sed urĝe petas al ĝi agi kiel prudenta gvidanto kaj spertita konsilanto en ĉiuj tiuj novaj kaj rapide Ŝanĝaj homaj situacioj. Socio fariĝas pli mekanika, pli kompakta, pli kompleksa kaj pli kritike interdependa. Religio devas manifestiĝi por antaŭeviti, ke tiuj novaj kaj densaj interasocioj reciproke regresigu aŭ eĉ sin detruu. Religio devas agi kiel la kosma salo, kiu malhelpas, ke la fermentoj de progreso nuligu la kulturan dolĉecon de civilizado. Tiuj novaj sociaj rilatoj kaj ekonomiaj renversoj povas finkonduki al daŭra frateco nur dank’al la servado de religio.
Home parolante, sendia humanitarismo estas nobla gesto, sed vera religio estas la sola potenco, kiu povas daŭre kreskigi la ricevemecon de socia grupo al la bezonoj kaj suferoj de aliaj grupoj. En la estinta tempo, institucia religio povis resti pasiva dum la superaj tavoloj de socio Ŝajnignoris la suferojn kaj premegon de la sendefendaj malsuperaj klasoj, sed en modernaj tempoj tiuj malsuperaj sociaj klasoj ne estas plu tiel malnoblege malkleraj nek tiel politike senhelpaj.
Religio ne devas esti organe implikita en la laika laboro de socia rekonstruado kaj ekonomia reorganizado. Sed ĝi devas aktive regi la situacion rilate al tiuj ĉiuj progresoj de civilizado klare kaj vigle reasertante siajn moralajn mandatojn kaj spiritajn preceptojn, sian progresivan filozofion de homa vivo kaj trsupreniranta postvivo. La spirito de religio estas eterna, sed la formo de ĝia esprimo devas esti reasertita ĉiufoje kiam la homa vortaro estas modifita.
Institucia religio ne havas eblecon havigi inspiron kaj provizi estrecon en tiu tujvenonta mondskale socia rekonstruado kaj ekonomia reorganizado, ĉar ĝi estas malfeliĉe pli aŭ mapli fariĝinta organa parto de la socia ordo kaj la ekonomia sistemo, kiuj estas destinataj al rekonstruado. Sole la reala religio de persona spirita sperto povas utile kaj krepove funkcii en la nuna krizo de civilizacio.
Institucia religio estas nun kaptita en senelira situacio. Ĝi ne povas rekonstrui socion sen unue sin konstrui mem, kaj ĉar ĝi estas grandparte integrata en la establata ordo ĝi ne povas sin rekonstrui mem kiel longe socio ne estas radikale rekonstruita.
Religiuloj devas labori en socio, industrio kaj politiko kiel individuoj, ne kiel grupoj partioj aŭ institucioj. Religia grupo pretendanta funkcii kiel tia, for de religiaj aktivecoj, tuje fariĝas politika partio, ekonomia organizacio aŭ socia institucio. Religia kolektivismo devas limigi siajn klopodojn al la promocio de religiaj kaŭzoj.
En la taskoj de socia rekonstruado religiuloj ne valoras pli ol nereligiuloj, krom laŭmezure, kiel ilia religio estas doninta al ili plialtigitan kosman klarvidecon kaj dotinta ilin per supera socia saĝeco, devenanta de sincera deziro plejsupere ami Dion kaj ami ĉiun homon kiel fraton en ĉiela regno. Ideala estas socia ordo en kiu ĉiu homo amas sian najbarulon kiel li amas sin mem.
La institucialigata eklezio povas Ŝajni esti servinta societon en la estinta tempo glorigante la establitajn politikan kaj ekonomian ordojn, sed ĝi devas rapide ĉesitian agon, se ĝi volas postvivi. Ĝia sola konvena sinteno konsistas en la instruo de neperforto, la doktrino de pacema evoluo anstataŭ violenta revoluo - paco sur tero kaj bonvolo inter la homoj.
Moderna religio trovas, malfacilas alĝustigi sian sintenon kontraŭ la rapide Ŝanĝantaj sociaj modifoj nur ĉar ĝi permesis al si fariĝi tiel komplete tradiciigita, dogmumita kaj instituciigita. La religio de viva sperto spertas neniun malfacilaĵon por anticipi ĉiujn tiujn sociajn disvolviĝojn kaj ekonomiajn renversojn, sur kiuj ĝi ĉiam agas kiel morala stabiliganto, socia gvidanto kaj spirita piloto. De epoko al alia vera religio transportas la akcepteblan kulturon kaj tiun prudenton, naskiĝintan de la sperto koni Dion kaj klopodi por esti kiel li.
Frua Kristanismo estis tute sen civilaj implikadoj, sociaj engaĝiĝoj kaj ekonomiaj aliancoj. Estas nur pli poste, ke instituciigita Kristanismo fariĝis organa parto de la politika kaj socia strukturo de okcidenta civilizacio.
La ĉiela regno estas nek socia nek ekonomia ordo, ĝi estas ekskluzive spirita frataro de individuoj konantaj Dion. Vere, tia frataro estas en si nova kaj mirinda fenomeno akompanata de nekredeblaj politikaj kaj ekonomiaj konsekvencoj.
La religiulo ne estas senkompatema kontraŭ la socia sufero nek senatentema al la civila maljusteco; li estas nek izolata de ekonomia pripenso nek sensenca al la politika tiranismo. Religio rekte influas socian rekonstruadon ĉar ĝi spiritigas kaj idealigas la individuan civitanon. Nerekte, kultura civilizacio estas influata de la sinteno de tiuj individuaj religiuloj samtempe, kiel ili iĝas aktivaj kaj influhavaj anoj de diversaj sociaj, moralaj, ekonomiaj kaj politikaj grupoj.
La plenumado de alte kultura civilizacio postulas unue la idealan tipon de civitano, kaj sekve idealajn kaj adekvatajn sociajn mekanismojn, per kiuj tia civitaneco povas kontroli la ekonomiajn kaj politikajn instituciojn de tia avangarda homa socio.
Kaŭze de ekscesa afekta sentemo la religio longe priatentis la mizerulojn kaj la malfeliĉulojn, kaj tio estis tute bona, sed tiu sama afekta sentemo kondukis al la malprudenta pluigo de rase degeneritaj devenoj, kiuj multege prokrastis la progreson de civilizado.
Multaj individuaj sociaj rekonstruantoj, impetege forpuŝante instituciigintan religion, estas, post ĉio, fervore religiaj en la disvastigo de siaj sociaj reformoj. Tiele tiu persona kaj pli aŭ malpli neagnoskata religia motivado ludas grandan rolon en la nuna programo de socia rekonstruo.
La granda malforto de tiu neagnoskata kaj nekonscia speco de religia aktiveco konsistas en la fakto, ke ĝi ne kapablas profiti de libera religia kritiko, kaj per tio atingi profitajn nivelojn de memkorekto. Estas fakto, ke religio ne kreskas sen la disciplino de konstruiga kritiko, amplifita de filozofio, purigita de scienco kaj nutrita de lojala kamaradeco.
Ĉiam ekzistas la granda danĝero de misformiĝo kaj perversio de religio en la strebado de falsaj celoj, kiel dum la milittempo kiam ĉiu militanta nacio prostituassian religion en milita propagando. Senama fervoro estas ĉiam noca por religio, kvankam persekuto deturnas la aktivecojn de religio al la plenumado de kia ajn sociologia aŭ teologia puŝo.
Religio povas resi libera de kontraŭnaturaj laikaj aliancoj nur dank’al:
1. Kritike korekta filozofio.
2. Sendependeco de ĉiuj sociaj, ekonomiaj kaj politikaj aliancoj.
3. Kreopovaj, kuraĝigaj komunumoj, kiuj disvolvas amon.
4. Progresiva plialtigo de spirita klarvido kaj la aprezado de kosmaj valoroj.
5. Antaŭgardo de fanatismo per la kompensa scienca mensa sinteno.
Kiel grupo la religiuloj neniam devas ministri alian aferon ol religio, kvankam ĉiu el ili, kiel individua civitano, povas iĝi rimarkinda ĉefo de iu ajn socia, ekonomia aŭ politika rekonstruada movo.
La religia tasko konsistas en la kreado, subteno kaj inspiro ĉe ĉiu individua civitano de kosma lojaleco, kiu direktos lin al la sukcesa plenumado en la progreso de ĉiuj malfacilaj sed dezireblaj sociaj servadoj.
aŭtentika religio socie evidentigas la religiulon kaj provizas supraĵajn vidojn pri homa komunumo. Sed la oficialigo de religiaj grupoj oftege detruas la valorojn por la promocio de kiuj la grupo estis organizinta. Homa amikeco kaj dia religio estas reciproke utilaj kaj signife lumigantaj se en ĉiu el ili la kreskado estas egala kaj harmonia. Religio alportas novan signifon en ĉiujn grupajn asociojn - familiojn, lernejojn kaj klubojn. Ĝi donas novajn valorojn por ludi kaj ekzaltas veran humuron.
Socia estreco estas transformita de spirita klarvideco; religio evitigas al ĉiuj grupaj movoj perdi el la vido siajn verajn objektivojn. Laŭ la ekzemplo de la infanoj, religio estas la grande unuiganto de familia vivo, kondiĉe ke ĝi estu viva kaj kreskanta fido. Familia vivo ne povas ekzisti sen infanoj; ĝi povas esti vivita sen religio, sed tia handikapo multobligas la malfacilaĵojn de tiu intima homa asocio. Dum la fruaj jardekoj de la dudeka jarcento, familia vivo, post la sperto de persona religio, pleje suferis pro la dekadenco sinsekva al la transiro inter la maljunaj religiaj submetiĝoj kal la emerĝaj novaj signifoj kaj valoroj.
Vera religio estas pozitiva maniero vigle vivi fronte al ordinaraj realecoj de la ĉiutaga vivo. Sed se religio devas stimuli individuan disvolviĝon de karaktero kaj pligrandigi personecan integradon, ĝi ne devas esti samaspektigita. Se ĝi devas stimuli taksadon de sperto kaj servi kiel valoro-allogado, ĝi ne devas esti stereotipa. Se religio devas promocii plejsuperajn lojalecojn; ĝi ne devas esti formaligita.
Negravas se renversoj povas akompani la socian kaj ekonomian kreskadon de civilizado, religio estas aŭtentika kaj valora kiam ĝi promocias ĉe la individuo sperton, en kiu la suverenco de vereco, beleco kaj boneco superas, ĉar tia estas la vera spirita koncepto de plejsupera realeco. Dank’al amo kaj adoro ĝi fariĝas signifoplena kiel frateco kun homoj kaj fileco kun Dio.
Post ĉio, kion oni kredas prefere ol kion oni scias determinas konduton kaj superas personajn interpretadojn. Pure fakta scio malmultege influas averaĝan homon, krom se ĝi estas emocie aktivigita. Sed la religia aktivado estas superemocia, ĉar ĝi unigas la tutan homan sperton sur transcendantaj niveloj dank’al la kontakto kun spiritaj energioj kaj ilia liberiĝo en la mortemula vivo.
Dum la psikologie malkvietaj tempoj, meze de la ekonomiaj renversoj, la morala kontraŭfluoj kaj la sociologikaj sismaj ondegoj de ciklonaj transiroj de scienca epoko, miloj kaj miloj da geviroj iĝis humane malorganizitaj; ili estas anksiaj, maltrankvilaj, timemaj, hezitaj kaj senfundamentaj; kiel neniam antaŭe en la monda historio, ili bezonas konsoladon kaj stabiligadon de klara religio. Fronte al neniam okazintaj sciencaj plenumadoj kaj mekanikaj disvolviĝoj troviĝas spirita stagnado kaj filozofia kaoso.
Ne danĝeras se religio pli kaj pli privatiĝas - fariĝas persona sperto - kondiĉe ke ĝi ne perdu sian motivadon por neprofitcela kaj amema socia servado. Religio suferis pro multaj duarangaj influoj: subitaj miksadoj de kulturoj, interplektoj de kredoj, malgrandiĝo de klerika aŭtoritato, Ŝanĝoj en la famila vivo, kaj ankaŭ urbanizado kaj mekanizado.
La plej granda spirita danĝero konsistas en parta progreso, la malfacila situacio de nefinita kreskado konsistanta en rezigno pri evoluaj religioj de timo sen tuje kapti la rivelantan religion de amo. Moderna scienco, speciale psikologio, malfortigis nur tiujn religiojn, kiuj estas esence dependaj de timo, superstiĉo kaj emocio.
Transiro ĉiam estas akompanata de konfuzo, kaj estos malmulte trankvila la religia mondo kiel longe daŭros la granda lukto inter la tri religiaj filozofioj:
1. La spiritualisma kredo (en providenca Diaĵo) de multaj religioj.
2. La humanismaj kaj idealismaj kredoj de multaj filozofioj.
3. La mekanismaj kaj naturalismaj konceptadoj de multaj sciencoj.
Tiuj tri partaj ektraktadoj de la kosma realeco devas fine harminiiĝi per la rivelanta prezentado de religio, filozofio kaj kosmologio priskribantaj la triunuan ekziston de spirito, menso kaj energio devenanta de la Trinitato de Paradizo kaj atinganta spactempan unuiĝon en la Diaĵo de la Plejsuperulo.
Ĉar religio estas ekskluzive persona spirita sperto - koni Dion kiel Patron - la korolario de tiu sperto - koni homon kiel fraton - postulas la alĝustiĝon de si al aliaj, kaj tio implikas la socian aŭ grupan aspekton de religia vivo. Religio estas unue ena aŭ persona alĝustiĝo. kaj sekve ĝi fariĝas afero de socia servado aŭ grupa alĝustiĝo. Homo estas grega kaj tiu fakto necese determinas la naskiĝon de tiaj grupoj. Kio okazas al tiuj religiaj grupoj multege dependas de inteligenta estreco. En primitiva socio la religia grupo ne estas ĉiam tre diferenca de ekonomiaj kaj politikajgrupoj. Religio ĉiam konservadis moralon kaj stabiligis socion. Kaj tio esats ankoraŭ vera, malgraŭ ke la mala instruo de multaj modernaj socialistoj kaj humanistoj.
Ĉiam memoru: Vera religio estas koni Dion kiel vian Patron kaj homon kiel vian fraton. Religio ne estas sklava kredo en minacoj de puno aŭ magiaj promesoj de estontaj mistikaj rekompensoj.
La religio de Jesuo estas la plej vigla kiu neniam stimulis la homan rason. Jesuo nuligis tradition, detruis dogmon kaj alvokis homaron al la plenumado de siaj plej altaj idealoj en tempo kaj eterneco - estii perfekta, kiel la ĉiela Patro estas perfekta.
Religio havas malmulte da Ŝanco funkcii kiel longe la religia grupo ne apartiĝas de ĉiuj aliaj grupoj - la socia asocio de la spirita membraro de la ĉiela regno.
La doktrino pri la tuta depravacio de la homo detruis grandan parton de la religia potencialo destinata por efektivigi sociajn konsekvencojn de tonusaltiga naturo kaj inspira valoro. Jesuo serĉis restaŭri homan dignecon kiam li deklaris, ĉiuj homoj estas infanoj de Dio.
Iu ajn religia kredo kiu estas efika por spiritigi la kredanton estas certa havi potencajn konsekvencojn en la socia vivo de tia religiulo. Religia sperto nepre produktas “fruktojn de la spirito” en la ĉiutaga vivo de la mortemulo kondukita de spirito.
Certas ke homoj partigantaj siajn religiajn kredojn kreas iun ajn specon de religia grupo, kiu fine kreas komunajn celojn. Iam religiuloj unuiĝos kaj reale ekkunagados sur la bazo de unueco de idealoj kaj celoj prefere ol provi agadi sur la bazo de psikologiaj opinioj kaj teologiaj kredoj. Prefere ol kredoj, celoj devus unuigi religiuloj. Ĉar vera religio estas speco de persona spirita sperto, neeviteblas ke ĉiu individua religiulo devas havi sian propran kaj personan interpreton pri la realigado de tiu spirita sperto. Lasu la terminon “fido” por la individua rilato kun Dio prefere ol por la kreda formulado de iu ajn grupo de mortemuloj akordiĝintaj pri komuna religia sinteno. Ĉu vi havas fidon? Tiam havu ĝin por vi mem.”
La fakto, ke fido estas koncernata nur en la kaptado de idealaj valoroj estas montrata en la Nova Testamento, kiu deklaras, fido estas la substanco de esperataj aferoj kaj la atesto de ne viditaj aferoj.
Primitiva homo faris malmulte da klopodoj por parole esprimi siajn religiajn konvinkojn. Lia fido estis dancita prefere ol bone pripensita. Modernaj homoj estas konceptintaj multajn kredojn kaj kreintaj multajn kriteriojn de religia fido. Estontaj religiuloj devos vivi sian religion, sin dediĉi al la sincera servado de la homa frateco. Estas grande la tempo ke homo havu religian sperton tiel persona kaj tiel sublima, ke ĝi ne povu esti efektivigita kaj esprimita nur per “tro profunde travivitaj sentoj por esti esprimitaj.”
Jesuo ne petis al siaj disĉiploj periode ariĝi kaj reciti formulojn indikantajn ilian komunan kredon. Li nur postulis, ke ili kuniĝu por vere fari ion - partigi la komunan supeon de la rememoro pri lia disdonaca vivo sur Urantio.
Kian eraron faras la Kristanoj kiam, prezentante Kriston kiel la plejsuperan idealon de spirita estreco, aŭdacas peti al geviroj konantaj Dion reĵeti la historian estreconde la homoj, kiuj konis Dion kaj dum eraoj kontribuis al la prilumadu de ilia propra nacio aŭ raso.
Sektarismo estas malsano de institucia religio , kaj dogmatismo estas sklaveco de la spirita naturo. Preferindas sen kontesto havi religion sen eklezio prefere ol eklezion sen religio. La religia konfuzego de la dudeka jarcento ne estas, en kaj de ĝi mem, signo de spirita dekadenco. Konfuzo okazas tiom bone antaŭ kreskado kiom antaŭ detruo.
Estas reala celo en la socialigado de religio. La celo de grupaj religiaj aktivecoj konsistas evidentigi la ecojn de religiaj obeoj; glori la allogojn de vereco, beleco kaj boneco; daŭrigi la logpovojn de plejsuperaj valoroj; plialtigi la servadon de neprofitcela frateco; glori la potencialojn de familia vivo; promocii religian edukadon; provizi prudentajn konsilojn kaj spiritajn direktivojn kaj kuraĝigi grupan kulton. Ĉiuj religioj kuraĝigas homan amikecon, antaŭgardas moralecon, promocias najbaran bonstaton kaj faciligas la diskonigon de siaj respektivaj mesaĝoj de eterna saviĝo.
Samtempe kiel religio instituciiĝas, ĝia povo por bono malpliiĝas, dum la eblecoj por malbono estas grande pliigitaj. La danĝeroj de oficialigita religio estas fiksado de kredoj kaj kristaligado de sentoj, akumulado de interesaj transmetoj kun pligrandigo de sekularigo; tendenco al normigo kaj fosiliigo de vero; devojigo de religio el la diservado de Dio por la servado de la eklezio; inklino de estroj iĝi administrantoj prefere ol pastoroj; inklino formadi sektojn kaj konkurencajn grupojn; starigo de opresa klerikara aŭtoritato; kreado de la aristokrata sinteno de “elektata popolo”; daŭrigo de falsaj kaj troaj ideoj pri sankto; religia rutinigo kaj kulta Ŝtonigo; inklino respektegi la estintecon ignorante nunajn postulojn; malsukceso por provizi freŝdatajn interpretojn pri religio; konfuzegaĵo kun la funkcioj de laikaj institucioj; la religio kreas la bedaŭrindan diskriminon de religiaj kastoj; ĝi fariĝas netolerma decidanto de ortodoksio.; ĝi malsukcesas reteni la intereson de aventurema juneco kaj grade perdas la savantan mesaĝon de la evangelio de eterna savo.
Oficiala religio limigas homojn en iliaj personaj spiritaj aktivecoj anstataŭ liberigi ilin por kreskiga servado kiel konstruantoj de la regno.
Kvankam eklezioj kaj ĉiuj aliaj religiaj grupoj devus gardi sin distance de ĉiu ajn laikaj aktivecoj, samtempe religio devas nenion fari por malhelpi aŭ prokrasti la socian kunordigadon de homaj institucioj. Vivo devas daŭrigi en signifo; homo devas daŭrigi sian reformon pri filozofio kaj sian klarigadon pri religio.
Politika scienco devas rekonstrui ekonomion kaj industrion per la teknikoj lernigitaj de sociaj sciencoj kaj per la prezentadoj kaj motivoj aplikitaj en la religia vivo. En ĉiu socia rekonstruado religio provizas stabiligantan lojalecon por transcendanta objekto, stabiliganta celo supre kaj transe de la senpera kaj tempa objektivo. Meze de konfuzoj de rapide Ŝanĝanta ĉirkaŭaĵo mortemulo bezonas subtenon de vasta kosma perspektivo.
Religio inspiras al homo kuraĝe kaj ĝoje vivi sur tero; ĝi unuigas paciencon kun pasio, klarvidon al fervoro, solidarecon kun povo kaj idealoj kun energio.
Homo neniam povas prudente decidi pri tempaj problemoj aŭ transcendi la egoismon de personaj interesoj, krom se li meditas en la ĉeesto de la suvereneco de Dio kaj kalkulas kun la realecoj de diaj signifoj kaj spiritaj valoroj.
Ekonomia interligiteco kaj socia frateco fine kondukos al la frataro. Homo estas nature revema, sed scienco malebriigas lin tiel, ke baldaŭ religio povas stimuli lin sen danĝere provoki fanatikajn reagojn. Ekonomiaj necesecoj ligas homon al realeco, kaj persona religia sperto kondukas tiun saman homon fronte al la eternaj realaĵoj de ĉiam kreskanta kaj progresanta kosma civitaneco.
[Prezentita de Melkicedeko de Nebadon.]