Kajero 98084
La instruoj de Melkicedek eniris Eŭropon tra multaj vojoj, sed ĉefe ili venis tra Egiptio kaj estis enkorpigitaj en la okcidenta filozofio post kiam ili estis komplete helenigitaj kaj sekve kristanigitaj. La idealoj de la okcidenta mondo estis fundamente sokrataj, kaj ĝia posta religia filozofio fariĝis la filozofio de Jesuo modifita kaj adaptita rilate al la evoluanta filozofio de okcidento, kiu kulminis en la kristana eklezio.
Dum longe en Eŭropo la missistoj de Salemo daŭrigis siajn aktivecojn, grade absorbitaj en multaj kultaj kaj ritaj grupoj, kiuj periode aperis. Inter tiuj kiuj daŭrigis la instruoj de Salemo en la pli pura formo devas esti menciitaj la Cinikuloj. Tiuj predikantoj de fido kaj konfido en Dio ankoraŭ agis en romiana Eŭropo dum la unua jarcento post Kristo, pli poste enkorpigitaj en la nove formiĝanta kristana religio.
Granda parto de la doktrino de Salemo estis disvastigita en Eŭropo de la judaj dungitaj soldatoj, kiuj luktis en la tiel multnombraj militaj bataloj en Okcidento. En la estinta tempo la Judoj estis famkonataj samgrade por milita valoro kiel por teologiaj apartecoj.
La fundamentaj doktrinoj de greka filozofio, juda teologio kaj kristana etiko estis esence konsekvencoj de la fruaj instruoj de Melkicedek.
La misiistoj de Salemo estus konstruintaj grandan religian strukturon ĉe la Grekoj sen sia strikta interpreto pri sia ĵuro de ordinacio, promesso altrudita de Makivento, kiu malpermesis la organizadon de ekskluzivaj kongregacioj de kulto kaj postulis ke ĉiu instruisto promesu neniam agi kiel pastro, neniam ricevi por diservo alian salajron ke nutraĵon, veston kaj Ŝirmejon. Kiam la instruistoj de Melkicedek penetris prehelenan Grekion ili trovis popolon, kiu ankoraŭ ministris la tradiciojn de Adamson kaj la andida epoko, sed tiuj instruoj estis grave falsitaj pro la nocioj kaj kredoj de la hordoj de malsuperaj gesklavoj, kiuj estis en kreskanta kvanto alkondukitaj sur la grekajn marbordojn. Tiu adulterado produktis regreson al kruda animismo kun sangaj ritoj, la malsuperaj klasoj eĉ farantaj ceremoniaron por la ekzekuto de kondamnitaj krimuloj.
La frua influo de la Instruistoj de Salemo estis malfrue detruita pro la tiel-nomata arja invado el suda Eŭropo kaj oriento. Tiuj helenaj invadantoj kunalportis konceptojn pri antropomorfa Dio samajn al tiuj, kiuj iliaj arjaj kunuloj estis alportintaj en Hindion. Tiu importado inaŭguris la evoluon de la greka familio de dioj kaj diinoj. Tiu novareligio estis parte bazata sur la kultoj de la alvenantaj helenaj barbaroj, sed ĝi ankaŭ ĉerpis el la mitoj de la malnovaj loĝantoj de Grekio.
La helenaj Grekoj trovis la mediteranean mondon larĝe superata de la patrina kulto, kaj ili altrudis al tiuj popoloj sian dion-viron, Diaŭso-Ze ŝso, kiu estis preskaŭ fariĝinta, kiel Javeo ĉe la henoteistaj Semidoj, ĉefo de la tuta greka panteono de subordigitaj dioj. Kaj la Grekoj estus baldaŭ konceptintaj veran monoteismon laŭ Ze ŝso sen sia konservatismo rilate al la superkontrolo de la destino. Dio de fina valoro devas esti la arbitracianto de ekzisto kaj la kreinto de destino.
Kiel konsekvenco de tiuj faktoroj en religia evoluo, baldaŭ disvolviĝis la popola kredo en la senzorgaj dioj de Monto Olimpo, dioj pli homaj ol diaj, dioj kiujn la inteligentaj Grekoj neniam tre serioze konsideris. Ili nek multe amis nek multe timis tiujn diaĵojn, kiujn ili kreis mem. Ili havis patriotan kaj rasan senton kontraŭ Ze ŝso kaj lia familio de duonhomoj kaj duondioj, sed ili malmulte honoris aŭ adoris ilin.
La Helenoj fariĝis tiel plenaj de la kontraŭklerikalaj doktrinoj de la fruaj instruistoj de Salemo, ke neniu pastraro de ia ajn graveco neniam aperis en Grekio. Eĉ la farado de bildoj por la dioj fariĝi pli artista laboro ol kulta afero.
La olimpaj dioj ilustras la tipan antropomorfismon de la homo. Sed la greka mitologio estis pli estetika ol etika. La greka religio helpis ĉar ĝi priskribis universon regatan de diaĵa grupo. Sed grekaj moralo, etiko kaj filozofio baldaŭ progresis tiel transe de la dia koncepto, ke tiu malekvilibro inter intelekta kaj spirita kreskado estis tiel riska por Grekio, kiel ĝis estis por Hindio.
Senkonsidera kaj supraĵa religio ne povas daŭri, speciale kiam ĝi ne havas pastraron por ministri ĝiajn formojn kaj plenigi la korojn de la devotuloj kun timo kaj respekto. La olimpa religio ne promesis savon nek qvietigis la spiritan soifon de siaj kredantoj; ĝi estis do kondamnita perei. Malpli ol jarmilo post sia komenco ĝi estis preskaŭ malaperita, kaj la Grekoj estis sen nacia religio, la olimpaj dioj perdintaj sian imponon sur la plejbonaj mensoj.
Tia estis la situacio kiam, dum la sesa jarcento antaŭ Kristo, Oriento kaj Levanto spertis renoviĝon de spirita konscienco kaj novan vekiĝon de la monoteista rekono. Sed Okcidento ne partoprenis en tiu nova disvolviĝo; nek Eŭropo nek norda Afriko multe partoprenis en tiu religia renaskiĝo. La Grekoj, tamen, komenciĝis en belegan intelektan progreson. Ili estis komencintaj superi timon kaj do ne pli longe serĉis religion kiel antidoton, sed ili ne perceptis, ke vera religio estas helpo por malsata, spirite maltrankvila kaj morale malespera animo. Ili serĉis la konsoladon de la animo en la profunda penso - filozofio kaj metafiziko. Ili deturniĝis de la kontemplado de memantaŭgardo - saviĝo - por memrealigado kaj memkompreno.
Per rigora penso la Grekoj provis atingi tiun konsciencon de sekureco, kiu devus servi kiel surogato al la kredo en postvivo, sed ili komplete malsukcesis. Nurla plej inteligentaj el la superaj klasoj de la helenaj popoloj povis kompreni tiun novan instruon; la baza posteularo de la gesklavoj de antaŭaj generacioj ne havis neniun kapablecon por kompreni tiun novan surogaton al la religio.
La filozofoj mal Ŝatis ĉiujn formojn de kulto, tamen ĉiuj estis svage alligitaj al malantaŭaĵo de kredo en la doktrino de Salemo pri “inteligenteco de la universo,” “la ideo pri Dio,” kaj “la granda Fonto.” Laŭmezure, kiel la grekaj filozofoj rekonis la dia kaj superfinita, ili estis fakte monoteistaj; ili donacis malmulte da rekono al la tuta plejado de dioj kaj diinoj de la Olimpo.
La poetoj de kvina kaj sesa jarcento, interalie Pindaro, provis reformi la grekan religion. Ili plialtigis ĝiajn idealojn, sed ili estis pli artistoj ol religiuloj. Ili malsukcesis disvolvi teknikon por promocii kaj konservi plejsuperajn valorojn.
Ksenofono instruis unu solan Dion, sed por la mortemuloj lia diaĵa koncepto estis tro panteisma por esti persona Patro . Anaksagoro estis mekanismo, krom tio ke li agnoskis unuan Kaŭzon, Komencan Menson. Sokrato kaj liaj sekvantoj, Plato kaj Aristoto, instruis, ke virto estas scio; boneco, anima sano; ke plibonas suferi maljustecon ke esti kulpa de ĝi, ke malbonas fari malbonon pro malbono, kaj ke la dioj estas saĝaj kaj bonaj. Iliaj fundamentaj virtoj estis prudento, kuraĝo, modereco kaj justeco.
La evoluo de la religia filozofio inter la Helenaj kaj Hebreaj loĝantaroj donas kontrastan ilustradon pri la funkcio de la eklezio kiel institucio en la determino de la kultura progreso. En Palestino, la homa penso estis tiel kontrolata de la pastraro kaj tiel direktata per la skriboj, ke filozofio kaj estetiko estis tute mergata en religio kaj moraleco. En Grekio, la preskaŭ kompleta neesto de pastraro kaj “sakrala skribo” lasis libera kaj senbrida la homan menson, kaŭzanta impresan disvolviĝon de la pensprofundeco. . Sed la religio kiel persona sperto malsukcesis sekvi la intelektajn esploradojn en la naturo kaj la kosmo.
En Grekio, kredo estis subordigata al penso; en Palestino, penso estis sub la jugo de kredo. Multe da la forto de Kristanismo estis kaŭzita de ĝia grava prunto al la hebrea moraleco kaj greka penso.
En Palestino, religia dogmo fariĝis tiel kristaligita, ke ĝi kompromitu postan kreskadon; en Grekio, homa penso fariĝis tiel abstrakta, ke la koncepto pri Dio transformiĝis en vaporeca nubulo de panteisma spekulativo malmulte malsama de la nepersona infiniteco de la brahmoanismaj filozofoj.
Sed la averaĝaj homoj de tiuj tempoj ne povis kompreni, nek estis multe interesataj en la greka filozofio de memrealigado kaj abstrakta Diaĵo; ili prefere serĉis promesojn de savo, kuplitajn kun persona Dio, kiu povus aŭskulti iliajn preĝojn. Ili ekzilis la filozofojn, persekutis la lastajn fidelulojn de la Salema kulto, la du doktrinoj multe miksiĝintaj, kaj sin preparis por tiu terura orgia plonĝado en la frenezaĵoj de la misterkultoj, kiuj tiam propagiĝis en la mediteraneaj landoj. La misteroj de Ele ŝziso grandiĝis en la olimpa panteono, greka versio de fekundeca kulto. Dioniza kulto de naturo floris; la plejbona el la kultoj estis la Orfea frateco, kies la moralaj predikoj kaj promesoj de savo havis grandan logpovon por multaj.
La tuta Grekio estis devojigita en tiujn novajn metodojn por atingi la savon, tiuj emociaj kaj ardaj ceremoniaroj. Neniam nacio atingis tian altecon de arta filozofio en tiel mallonga tempo; neniam iu kreis tian avangardan sistemon de etiko praktike sen Diaĵo kaj tute sen promeso de homa savo; neniu nacio tiel rapide, profunde kaj violente mergis en tiajn profundecojn de intelekta stagnado, morala depravacio kaj spirita malriĉeco, kiel tiuj grekaj loĉantaroj kiam ili engaĝis en la frenezan vorticon de la misterkultoj.
Religioj longe daŭris sen filozofa subteno, sed malmulte da filozofioj, kiel tiaj, pludaŭris sen iu identigo kun religio. Filozofio estas por religio kiel konceptado estas por ago. Sed la ideala homa stato estas tiu en kiu filozofio, religio kaj scienco estas velditaj en signifoplena unueco per la kuna ago de saĉeco, fido kaj sperto.
Devenantaj de la fruaj religiaj formoj de kulto de la familiaj dioj en la triba kultado kontraŭ Marso, dio de la milito, naturis ke la posta religio de la Latinoj estis politika observado prefere ol intelekta sistemo kiel tiuj de la Grekoj kaj Brahmoanoj aŭ la plej spiritaj religioj de pluraj aliaj loĝantaroj.
Dum la granda monoteisma renaskiĝo de Melkicedeka evangelio dum la sesa jarcento antaŭ Kristo, tro malmulte da Salemaj misiistoj penetris Italion, kaj ili estis nekapablaj superi la influon de la etruska pastraro, kiu rapide Ŝutiĉis kun sia nova plejado de dioj kaj temploj, kiuj ĉiuj estis organigitaj en la religio de la romana Ŝtato. Tiu religio de la latinaj triboj estis nek bagatela kaj koruptebla kiel tiu de la Grekoj, nek aŭstera kaj tirana kiel tiu de la Hebreoj ; ĉi plejparte konsistis en la observado de simplaj formuladoj, votoj kaj tabuoj.
Romana religio estis grande influita pro larĉaj kulturaj importadoj el Grekio. Fine la plejmulto de la olimpiaj dioj estis transplantitaj kaj enkorpigitaj en la latinan panteonon. La Grekoj longe adoris la fajron de la hejma fajrejo —Hestia estis la virga diino de la fajrujo; Vesta estis la romana diino de la hejmo. Zeŭso fariĝis Jupitero; Afrodita, Venera; kaj sekve por la multaj diaĵoj de Olimpo.
La religia inicado de romanaj junuloj estis la okazo de ilia solena dediĉo al la Ŝtatservo. Ĵuroj kaj akceptoj al civitaneco estis reale religiaj ceremonioj. La latinaj loĝantaroj ministris templojn, altarojn kaj sanktejojn, kaj dum krizo konsultis la orakolojn. Ili konservis la ostojn de la herooj kaj pli poste tiujn de la kristanaj sanktuloj.
Tiu oficiala kaj sensenta formo de pseŭdoreligia patriotismo estis kondamnita malaperi sammaniere, kiel estis sinkinta la alte intelekta kaj arta kulto de la Grekoj antaŭ la pasia kaj profunde emocia adoro de la misterkultoj. La plej granda el tiuj ruinigaj kultoj estis la mistera religio de la sekto de la Patrino de Dio, kiu, en tiu epoko, havis sian sidejon ekzakte sur situo de la nuna kirko de San-Petro en Romo.
La emerĝa romana Ŝtato estis politike konkeranta, sed estis siavice konkerita de la kultoj, ritoj, misteroj kaj bonaj konceptoj de Egiptio, Grekio kaj Levanteno. Tiuj importitaj kultoj daŭrigis flori tra la tuta romiana Ŝtato ĝis la epoko de aŭgusto, kiupor pure politikaj kaj civitemaj kialoj, faris heroan kaj parte sukcesan klopodon por detrui la misterojn kaj revigligi la malnovan politikan religion.
Unu el la Ŝtataj pastroj parolis al aŭgusto pri la fruaj provoj de la instruistoj de Salem por disvastigi la doktrinon de unu sola Dio, fina Diaĵo prezidanta sur ĉiuj supernaturaj estoj; kaj tiu ideo havis tiel firman imponon sur la imperiestro, ke li konstruigis multajn templojn, abunde garnis ilin kun belaj bildoj, reorganizis la Ŝtatan pastraron, restarigis la Ŝtatan religion, nomis sin mem kiel oficantan ĉefpastron, kaj kiel imperiestro ne hezitis proklami sin mem kiel plejsuperan dion.
Tiu nova religio de aŭgusta kulto floris kaj estis observata tra la tuta imperio dum lia vivo krom en Palestino, juda hejmo. Kaj tiu erao de la homaj dioj daŭris ĝis kiam la romana kulto havis konstatan samplon de pli ol kvardek memproklamintaj homaj diaĵoj, ĉiuj depostulantaj miraklajn naskiĉojn kaj aliajn superhomajn atributojn.
La lasta batalo de la grupo de Salemaj kredantoj estis farita de fervora familio de predikantoj, la Cinikuloj, kiuj admonis la Romanojn forlasi siajn sovaĝajn kaj sensencajn religiajn ritarojn por formo de adoro enkorpiganta la evangelion de Melkicedek tian, kia ĝi estis modifita kaj malbonigita pro la kontakto kun la filozofio de la Grekoj. Sed ĝenerale la popolo malakceptis la Cinikulojn; ili preferis sin riski en la ritarojn de la misteroj, kiuj ne nur proponis esperojn de saviĝo sed ankaŭ kontentigis la dezirojn de deturno, ekscito kaj distro.
En la grekromia mondo la plejmulto de la popoloj estis perdintaj siajn primitivajn familiajn kaj Ŝtatajn religiojn, ankaŭ ili estis nekapablaj kaj ne deziris kompreni la signifon de la greka filozofio, tial ili turnis sian atenton al la spektaklaj kaj emociaj misterkultoj de Egiptio kaj Levanteno. La popolaj homoj arde serĉis savajn promesojn - religian konsolon por hodiaŭ kaj esperajn garantiojn de senmorteco post morto.
La tri misterkultoj kiuj fariĝis popolaj estis:
1. La frigia kulto de Cibela kaj Ŝia filo Atiso.
2. La egipta kulto de Oziriso kaj lia patrino Izisa.
3. La irana kulto de la adoro de Mitrao kiel savanto kaj redemptoro de peka homaro.
La frigia kaj egipta misteroj instruis ke la dia filo (respektive Atiso kaj Oziriso) estis spertinta morton kaj resurektinta per dia povo, kaj konsekvence iu ajn estis konvene inicita en la mistero kaj respektoplene festis la datrevenon de la morto kaj resurekto de la dio, pro tio estus parte samnatura, kiel lia dia naturo kaj lia senmorteco.
La frigiaj ceremonioj estis imponaj sed malnobligaj; iliaj sangaj festoj montras kiom multe malnobligitaj kaj primitivaj estis tiuj levantenaj misteroj. La plej sankta tago estis nigra vendredo, la “sanga tago,” memorfestanta la morton truditan al si de Atiso. Post tri tagoj de celebrado de la sinofero kaj morto de Atiso la festo estis turnis en ĝojo honore al lia resurekto.
La ritoj de la kulto de Oziriso estis pli rafinitaj kaj impresaj ol tiuj de la frigia kulto. Tiu egipta ritaro estis konstruata ĉirkaŭ la legendo de la malnova dio de Nilo, dio kiu mortis kaj estis resurektita. Temis pri koncepto devenanta de la observado de la jara perioda interrompo de kreskado vegetalaro sekvita de la printempa regeneracio de ĉiuj vivaj plantoj. La frenezeco en la celebrado de tiuj misterkultoj kaj la orgioj de de tiuj ceremonioj, kiuj supoze devis konduki al la “entuziasmo” de la dieca realigado, estis iafoje tre indignigaj.
La frigia kaj egipta misteroj fine lasis lokon al la plej granda el ĉiuj misteraj kultoj, la adoro pri Mitrao. La mitraa kulto altiris larĝan gamon de homa naturo kaj grade anstataŭis la du antaŭajn kultojn. Mitraismo disvastiĉis tra la romiana imperio dank’al la propagando de romianaj legionoj rekrutitaj en la Levanteno, kie tiu religio laŭmoda, ĉar ili alportis tiun kredon ĉie kie ili iris. Kaj tiu nova religia ritaro estis granda progreso kompare kun la plej fruaj misterkultoj.
La kulto de Mitrao naskiĉis en Irano kaj longe daŭris en sia naskiĝlando malgraŭ la militanta opono de Zoroastro. Sed en tiu epoko, kiam Mitraismo atingis Romon, ĉi estis grande pliboniĉinta per la sorbo de multaj instruoj de Zoroastro. Estis precipe dank’al la kulto de Mitrao, ke Zoroastra religio influis sur pli malfrue aperinta kristanismo.
La Mitraa kulto priskribis militantan dion naskiĝantan en granda roko, sin ĵetantan en kuraĝajn heroaĵojn, kaj Ŝprucigantan akvon el Ŝtonego per siaj sagoj. Estis diluvo el kiu nur unu viro eskapis en speciale konstruinta boato kaj lasta supeo, kiun Mitrao celebris kun la suna dio antaŭ ol supreniri en la ĉielon. Tiu suna dio, aŭ sol invictus, estis degenerado de Ahura Mazdao, la diaĵa koncepto de Zoroastrismo. Mitrao estis konceptata kiel la transvivanta ĉampiono de la suna dioen en lia lukto kontraŭ la dio de mallumo. Kaj dankeme pro la ekzekuto de la mita sakrala virbovo, Mitrao estis senmortigita, kaj distingita kiel propetanto por la homa raso inter la ĉielaj dioj.
La aliĝantoj de tiu kulto observis en grotoj kaj aliaj sekretaj lokoj, kantantaj himnojn, murmurantaj magiajn parolojn, manĝantaj la karnon de la oferdonaj bestoj, kaj trinkantaj la sangon. Trifoje ĉiutage ili adoris, kun ĉiusemajne ceremoniaro la tagon de la suna dio, kaj la plej komplika observado el ĉiuj okazis dum la jara festo de Mitrao, la dudek kvinan de decembro. Oni kredis ke la partopreno al la sakramento garantis eternan vivon, la senperan trairon post la morto en la sinon de Mitrao por resti tie en la feliĉego ĉis la juĝotago. La Juĝotagon la mitraaj Ŝlosiloj de ĉielo malfermus la pordojn de Paradizo por akcepti la gefidelulojn; post kio ĉiuj nebaptitaj vivantoj kaj mortintoj estus nuligitaj kiam revenus Mitrao teren. Lernigis, kiam mortis homo, li iris antaŭ Mitrao por juĉo, kaj kiam okazus la fino de l’mondo, Mitrao elirigus el iliaj tomboj ĉiujn mortintojn por la lasta juĝo. La gemalbonuloj estus detruitaj per fajro, kaj la gebonuloj por ĉiam regadus kun Mitrao.
En la komenco estis religio por viroj laŭ sep diferencaj ordenoj en kiuj kredantoj povis sinsekve esti inicigitaj. Pli poste la edzinoj kaj fratinoj de kredantoj estis akceptitaj en la temploj de la Granda Patrino, kiuj apudis la mitraajn templojn. La inakulto estis miksaĵo de mitraa ritaro kaj la ceremonioj de la frigia kulto de Cibela, la patrino de Atiso.
Antaŭ la apero de la misterkultoj kaj kristanismo, persona religio estis apenaŭ disvolviĉinta kiel sendependa institucio en la civiligitaj landoj de Norda Afriko kaj Eŭropo; ĉi estis pli familia, urba- Ŝtata, politika kaj imperia afero. La helenaj Grekoj neniam evoluis al sistemo de centraligita kulto; la ritaro estis loka; ili havis neniun klerikaron kaj neniun “sakralan libron.” Tute kiel ĉe la Romanoj, iliaj religiaj institucioj malhavis potencan kondukan aganton por antaŭ Ŝirmi la plej altajn moralajn kaj spiritajn valorojn. Veras la instituciigado de religio ordinare nocis ĝian spiritecon, sed estas ankaŭ fakto, ke neniu religio ĝis nun sukcesis postvivi sen la helpo de institucia organizo pli aŭ malpli ellaborata.
Okcidenta religio do malaktivis ĉis la tagoj de la skeptikuloj, cinikuloj, epikuristoj kaj stoikuloj, sed pli grava ol ĉio, ĉis la epoko de la granda kontesto inter Mitraismo kaj nova religio de Paŭlo pri Kristanismo.
Dum la tria jarcento post Kristo, Mitraaj kaj kristanaj eklezioj estis tre similaj en sia aspekto kaj en la karaktero de sia ritaro. Granda parto de iliaj adorlokoj estis subteraj, kaj ambaŭ entenis altarojn, kies la malantaŭaĵoj diverse priskribis la suferojn de la savanto, kiu estis alportinta la savon al homa raso malbenita pro peko.
Ĉiam la Mitraaj adorantoj, kiam ili eniris templon, kutimis trempi siajn fingrojn en sanktan akvon. Kaj ĉar en iuj distriktoj estis tiuj, kiuj, dum iu epoko, apartenis al ambaŭ religioj, ili establis la kutimon en la plejmulto de la kristanaj preĝejoj ĉirkaŭ Romo. Ambaŭ religioj uzis la bapton kaj partigis la sakramenton de pano kaj vino. La sola granda diferenco inter Mitraismo kaj Kristanismo, krom la karakteroj de Mitrao kaj Jesuo, estis ke la unua kuraĝigis militismon dum la alia estis ultrapacema. Mitraisma toleremo kontraŭ aliaj religioj (krom kontraŭ la plej freŝdata kristanismo) kaŭzis ĉian finan perdon. Sed la decidiga faktoroen la lukto inter la du estis la fakto plene akcepti la virinojn en la fratosocio de la kristana fido.
Fine en Okcidento superis la alnomata kristana fido. Greka filozofio provizis la konceptojn de etika valoro; Mitraismo, la ritaron de kulta observado; kaj Kristanismo, kiel tia, la tknikon por la konservado de la moralaj kaj sociaj valoroj.
Kreinto Filo ne enkarniĝis en la similecon de mortemula karno kaj ne disdonacis sin sur la homaron de Urantio por repacigi koleran Dion, sed prefere por gajni la tutan homaron al la agnosko de la Patra amo kaj la realigado de ĝia fileco kun Dio. Post ĉio, eĉ la granda avokato de la redempta doktrino iom komprenis tiun veron, ĉar li deklaris: “Dio estis en Kristo repaciganta la mondon kun ĝi mem.”
Ne temas en tiu kajero zorgi pri la origino kaj disiĝo de la kristana religio. Sufiĉas diri, ke ĝi estis konstruita ĉirkaŭ la persono Jesuo de Nazareto, la hume enkarniginta Mikaelo Filo de Nebadon, konata sur Urantio kiel la Kristo, la sola sanktoleito. Kristanismo estis diskonigita tra la tuta Levanteno kaj Okcidento de la adeptoj de tiu Galileano, kaj ilis misia fervoro egalis tiun de iliaj famkonataj antaŭuloj, la Setitoj kaj Salemitoj tiom, kiom tiu de iliaj fervoraj samtempuloj, la budhistaj instruistoj.
La kristana religio, kiel urantia sistemo de kredo, rezultis de la kombinado de la jenaj instruoj, influoj, kredoj, kultoj kaj personaj individuaj kondutoj:
1. La instruoj de Melkicedek, kiuj estas fundamenta faktoro en ĉiuj religioj de Okcidento kaj Oriento, kiuj preciziĝis dum la lastaj kvar mil jaroj.
2. La hebrea sistemo de moraleco, etiko, teologio kaj kredo en Providenco kaj ankaŭ la plejsupera Javeo.
3. La zoroastria koncepto pri la lukto inter kosmaj bono kaj malbono, kiu estis jam lasinta markon sur Judaismo kaj Mitraismo. Tra daŭra kontakto kunestanta al la luktoj inter Mitraismo kaj Kristanismo, la doktrinoj de la Irania profeto fariĉis potenca faktoro por determini la teologiajn kaj filozofiajn organizojn kaj strukturojn de la dogmoj, principoj kaj kosmologio de la helenigitaj ka latinigitaj versioj de la instruoj de Jesuo.
4. La misterkultoj speciale Mitraismo sed ankaŭ la kulto de la Granda Patrino en la frigia kulto. Eĉ la legendoj pri la naskiĝo de Jesuo sur Urantio malpuriĝis pro la romana versio de la mirakla naskiĉo de la irania savanto-heroo, Mitrao, kies la alveno teren estis supoze vidinta nur de areto de paŝtistoj portantaj donacojn, kiuj estis informitaj pri tiu tuja evento de anĉeloj.
5. La historia fakto pri la homa vivo de Je Ŝua ben Jozef, la realeco de Jesuo de Nazareto kiel la glorigita Kristo, la Filo de Dio.
6. La persona vidpunkto de Paŭlo de Tarso. Kaj necesas noti, ke Mitraismo estis la plej grava religio en Tarso dum lia adoleskanto. Paŭlo malmulte opiniis, ke liaj bonintencaj leteroj al siaj konvertitoj estus iam konsideritaj de postaj Kristanoj kiel la “parolo de Dio.” Tiaj bonintencaj instruistoj ne devas esti rigarditaj kiel responsaj pri la uzado farita kun iliaj skribaĵoj de pli postaj sekvantoj.
7. La filozofia penso de la helenaj popoloj, de Aleksandrio kaj Antioko tra Grekio ĉis Sirakuzo kaj Romo. La filozofio de la Grekoj estis pli en harmonio kun Paŭla versio de Kristanismo, ol kun iu ajn alia kuranta religia sistemo, kaj fariĝis grava faktoro en la sukceso de Kristanismo en Okcidento. Greka filozofio, kombinata kun Paŭla teologio ankoraŭ formas la fondamenton de eŭropa etiko.
Samtempe kiel la originaj instruoj de Jesuo penetris Okcidenton, ili okcidentaliĉis, kaj samtempe kiel ili okcidentaliĉis, ili ekperdis sian pontenciale universalan allogon kontraŭ ĉiuj rasoj kaj specoj de homoj. Kristanismo, hodiaŭ, estas fariĝinta religio bone adaptata al la sociaj, ekonomiaj kaj politikaj moroj de la blankaj rasoj. De longe ĝi ne estas plu la Jesua religio, malgraŭ ankoraŭ brave priskribanta beleganreligion pri Jesuo al la individuoj, kiuj sincere serĉas sekvi la vojon de lia instruo. ĉi glorigis Jesuon kiel Kriston, la mesian sanktoleiton de Dio, sed larĝe forgesis la personan evangelion de la Mastro, la patrecon de Dio kaj la universalan fratecon de ĉiuj homoj.
Tia estas la longa historio pri la instruoj de Makivento Melkicedek sur Urantio. De baldaŭ kvar mil jaroj tiu urĉeca Filo de Nebadon disdonacis sur Urantio, kaj en tiu epoko la instruoj de la “pastro de Eljon, la Plejalta Dio, “ estis penetrinta ĉiujn rasojn kaj popolojn. Kaj Makivento sukcesis plenumi la celon de sia nekutima disdonaco; kiam Mikael estis aperonta sur Urantio, la koncepto pri Dio ĉeestis en la koroj de geviroj, tiu sama koncepto pri Dio, kiu ankoraŭ denove flamas en la vivanta spirita sperto de la multnombraj infanoj de la Universala Patro, dum ili vivas sian fascinan tempan vivon sur la kirliĝantaj planedoj de spaco.
[Prezentita de Melkicedeko de Nebadon.]