Kajero 94084
La fruaj instruistoj de la religio de Salemo penetris ĝis la plej malproksimaj triboj de Afriko kaj Eŭrazio, predikante ĉiam la evangelion de Makivento, la fidon kaj la konfidon de la homo en la unika universa Dio, kiel la sola kosto por akiri dian favoron. La alianco de Melkicedek kun Abrahamo estis la modelo por la tuta frua propagando emananta el Salemo kaj aliaj centroj. Urantio neniam havis pli entuziasmajn kaj vigliniciatemajn misiistojn de iu ajn religio ol tiuj noblaj gehomoj, kiuj portis la instruojn de Melkicedek en la tutan orientan hemisferon. Tiuj misiistoj estis rekrutigitaj inter multaj popoloj kaj rasoj, kaj ili larĝe diskonigis siajn instruojn pere de enlandulaj konvertitoj. Ili starigis centrojn de trejnado en diversaj partoj de la mondo, kie ili instruadis la indiĝenojn pri la religio de Salemo, kaj tiel delegis siajn lernantojn por agi kiel instruistoj en sia propra popolo.
En la epoko de Melkicedek, Hindio estis kosmopolita lando, kiu freŝdate falis sub la politikan kaj religian superecon de la Arjaj-Andidaj invadantoj de nordo kaj okcidento. Tiam nur la norda kaj okcidenta partoj de la duoninsulo estis abunde trasorbita de la Arjanoj. Tiuj vedaj novevenintoj estis kunportintaj siajn multajn tribajn diaĵojn. Iliaj religiaj formoj de adoro strikte sekvis la ceremoniajn praktikojn de iliaj fruaj Andidaj geprapatroj, pro tio ke la patro agis kiel pastro kaj la patrino kiel pastrino, kaj ĉar la fajrejo estis ankoraŭ uzita kiel altaro.
La veda kulto estis tiam en procezo de kreskado kaj metamorfozo sub la direkto de la bramana kasto de instruistoj-pastroj, kiuj iompostiome prenis sur sin la kontrolon sur la disvolviĝanta ritaro de adoro. La mikskonfuzaĵo de la iamaj tridek tri arjaj diaĵoj estis bone kuranta kiam la misiistoj de Salemo penetris la Nord-Hindion.
La politeismo de tiuj Arjanoj reprezentis degeneradon de ilia frua monoteismo kaŭzita de ilia apartigo en tribaj unuoj, ĉiu tribo havanta sian respektegitan dion. Tiu degenerado de la originaj monoteismo kaj trinitatanismo de Andida Mezopotamio estis ekresintezigata dum la fruaj jarcentoj de la dua milenio antaŭ Kristo. La multaj dioj estis organizitaj en panteono sub la trinitatana komando de Djaŭs Pitar, la sinjoro de ĉielo, Indra, la tempesta sinjoro de la atmosfero, kaj Agni, la tricefala dio de la fajro, sinjoro de la tero kaj simbola vestiĝo de pli frua Trinitata koncepto.
Nete henoteistaj disvolviĝoj preparis la vojon por evoluonta monoteismo. Agni, la plej malnova diaĵo, estis ofte ekzaltita kiel la patro-ĉefo de la tuta panteono. Laprincipo de diaĵo-patro, nomita jen Prajapati jen Brama, estis submergita kiam la brahmoanaj pastroj teologie ekbatalis kontraŭ la instruistoj de Salemo. La Brahmoano estis konceptita kiel la principo de energio-dieco animanta la tutan vedan panteonon.
La misiistoj de Salemo predikis la solan Dion de Melkicedek, la Plej Altulo de ĉielo. Tiu portreto estis ne tute malharmonia kun la emerĝa koncepto pri la patro-Bramo kiel fonto de ĉiuj dioj, sed la doktrino de Salemo estis senritara kaj do rekte kontraŭstaris la dogmojn, tradiciojn kaj instruojn de la Bramana pastraro. Neniam volis la bramanaj pastroj akcepti la Saleman instruon pri saviĝo per la fido, la favoron de Dio sen ritaj observadoj kaj buĉoferaj ceremonioj.
La malakcepto de la evangelio de Melkicedek pri la konfido en Dio kaj saviĝo per la fido, markis esencan turnon por Hindio. La misiistoj de Salemo multe kontribuis al la perdo de fido en ĉiuj malnovaj vedaj dioj, sed la ĉefoj, la pastroj de Vedismo, rifuzis akcepti la instruon de melkicedek pri unu sola Dio kaj unu simpla fido.
La Bramanoj kolektis la sakralajn skribaĵojn de sia epoko en klopodo por lukti kontraŭ la instruistoj de Salemo, kaj tiu kompilaĵo tia, kia ĝi estis pli poste reviziita, trafis la modernajn tempojn kiel la Rigvedo, unu el la plej malnovaj sakralaj libroj. La dua, tria kaj kvara Vedoj sekvis samtempe kiel la Bramanoj serĉis kristaligi, formaligi kaj fiksi siajn ritarojn de adoro kaj buĉofero por la homoj de tiuj tagoj. En sia plej bona okazo, tiuj skribaĵoj estas la ekvivalento de iu ajn alia korpo de simila karaktero en koncepta beleco kaj juĝkapabla vero. Sed samtempe kiel tiu supera religio estis infektita pro la miloj kaj miloj da superstiĉoj, kultoj kaj ritaroj de suda Hindio, ĝi progresive transformiĝis en la plej varia sistemo de teologio neniam disvolvita de mortemuloj. Ekzameni la Vedojn rivelos iujn el la plej altaj kaj iujn el la plej malnobligita konceptoj pri Diaĵo neniam konceptitajn.
Samtempe kiam la misiistoj de Salemo penetris pli suden en la Dekanon, ili renkontis kreskintan sistemon de kastoj, la planon de la Arjanoj por antaŭeviti perdon de rasa identeco fronte al fluso de duarangaj Sangikaj popoloj. De tiam la kasto de la bramanaj pastroj estis la esenco mem de la sistemo, kaj tiu socio ordo grande prokrastis la progreson de la instruistoj de Salemo. Tiu kasta sistemo malsukcesis savi la arjanan rason, sed ĝi sukcesis pluigi la Bramanojn, kiuj siavice konservis sian religian hegemonion en Hindio ĝis la nuna epoko.
Tiam, kun la malfortiĝo de Vedismo pro la reĵeto de supera vero, la kulto de la Arjanoj estis submetita al pli kaj pli da ekspedicioj el la Dekano. En malespera klopodo por digi la tajdon de rasa finiĝo kaj religia detruo, la bramana kasto serĉis plialtigi sin supren de ĉio. Ili instruadis ke la buĉofero al diaĵo en ĝi mem estis tute efika, ke ĝi estis tute konvinka per ĝia potenco. Ili proklamis ke, el la du esencaj diaj principoj de la universo, unu estis la Bramana diaĵo, kaj la alia estis la Bramana pastraro. Ĉe neniu alia popolo de Urantio la pastroj pretendis pliajtigi sin mem supren de siaj dioj, relegacii al ili mem la honorojn Ŝulditajn al siaj dioj. Sed ili tiel absurdetroigis kun tiuj tromemfidaj depostuloj, ke la ensemblo de tiu necerta sistemo disfalisantaŭ la malnobligaj kultoj, kiuj alfluis de la ĉirkaŭantaj kaj malpli evoluintaj civilizacioj. La grandega veda pastraro mem baraktis kaj sinkis sub la nigra fluo de inerteco kaj pesimismo, de kiu ilia propra egoista kaj malprudenta tromemfido estis invadinta la tutan Hindion.
La eksterregula koncentrado sur la mio neeviteble alkondukis timi la neevoluan pluigon de la mio en senfina ciklo de sinsekvaj enkarniĝoj kiel homo, besto aŭ herbaĉo. Kaj de ĉiuj infektantaj kredoj, kiuj estus povintaj esti ligitaj al eventuala emerĝa monoteismo, neniu estis tiel stultiga ke tiu kredo en metempsikozo - la doktrino de la reenkarniĝoj de animoj - kiu venis de la dravida Dekano. Tiu kredo en la laciga kaj monotona ciklo de ripetadaj animmigradoj senigis luktantajn mortemulojn je la longe kara espero trovi mortante la liberecon kaj la spiritan progreson, kiuj estis parto de la frua veda fido.
Tiu filozofie debiliganta instruo estis baldaŭ sekvita de la invento de la doktrino pri eterna problemevito de si mem pere de submergo en la universa ripozo kaj paco de absoluta unuiĝo kun Brahmo, la superanimo de la tuta kreitaĵaro. Mortemula deziro kaj homa ambicio estis efike subtrahitaj kaj virtuale detruitaj. Dum pli ol du mil jaroj la plej bonaj pensuloj de Hindio serĉis eviti ĉiun specon de deziro, kaj tiel estis larĝe malfermita la pordo por la eniro de tiuj postaj kultoj kaj instruoj, kiuj virtuale enkatenigis la animojn de multaj hinduaj popoloj en la malpermesoj de spirita malespero. El ĉiuj civilizacioj, la Veda-Arjana pagis la plej teruran prezon por sia reĵeto de la evangelio de Salemo.
Kastoj solaj ne povis ĉiamigi la arjan relig-kulturan sistemon, kaj samtempe la malsuperaj religioj de la Dekano enfiltriĝis norden, disvolviĝis erao de senespereco kaj senkuraĝiĝo. Tio estis dum tiu malluma epoko ke naskiĝis la kulto nuligi neniun vivon, kaj de tio ĉiam persistis. multaj el la novaj kultoj estis nete ateismaj, pretendantaj, ke tia saviĝo povis esti atingita nur per personaj klopodoj kaj sen ekstera helpo. Sed en la ensemblo de tiu tuta malfeliĉa filozofio, misformitaj vestiĝoj de la instruoj de Melkicedek kaj eĉ de Adamo povis esti trovitaj.
Estis la epoko de la kompilado de la pli postaj skribaĵoj de la hindua fido, la Bramanasoj kaj la Upani Ŝadoj. Reĵetinta la instruojn pri persona religio bazata sur sperto de persona fido en unu sola Dio, kaj malpuriĝinta pro la kontakto kun malnobligaj kaj malfortigaj kultoj kaj kredoj, kun iliaj antropomorfismoj kaj reenkarniĝoj venintaj de la Dekano, la bramana pastraro evidentigis gravan reagon kontraŭ tiuj malpurigaj kredoj; okazis klara klopodo por serĉi kaj trovi veran realecon. La Bramanoj entreprenis malantropomorfigi la Hindian koncepton pri diaĵo. sed en tia ago ili stumblis en la gravan eraron senpersonecigi la koncepton pri Dio. Ili tiel finkondukis, ne al nobla kaj spirita idealo pri la Paradiza Patro, sed al distanca kaj metafizika ideo pri Absoluto entenanta ĉion
En siaj klopodoj de mem-antaŭgardo, la bramanoj estis reĵetintaj la solan Dion de Melkicedek, kaj nun ili troviĝis kun la hipotezo de Brahmo, tiu malpreciza kaj iluzia filozofia memo, tiu nepersona kaj senpotenta tio, kiu de tiu malfeliĉa tago ĝis la dudeka jarcento lasis la spiritan vivon de Hindio senespera kaj prostracia.
Estis dum la tempo de la skribado de la Upani Ŝadoj, ke Budismo aperis en Hindio. Sed malgraŭ siaj sukcesoj dum mil jaroj, ĝi ne povis konkurenci pli postan Hinduismon; malgraŭ pli alta moraleco, ĝia frua priskribo de Dio estis eĉ malpli bone definita ol tiu de Hinduismo, kiu provizis malsuperajn kaj personajn diaĵojn. Finfine, norde de Hindio, Budisme cedis antaŭ la atako de militanta Islamo kaj ĝia klara koncepto pri Alaho kiel plejsupera Dio de la universo.
Kvankam la plej alta fazo de Bramanismo estis apenaŭ religio, ĝi estis vere unu el la plej noblaj kulminoj de la mortemula menso en la filozofaj kaj metafizikaj kampoj. Ekentrepreninta eltrovi finan realecon, la hindia menso ne haltis antaŭ esti spekulinta pri preskaŭ ĉiu teologia fazo krom pri la esenca kaj duobla koncepto pri la religio: la ekzisto de la Universala Patro de ĉiuj universaj kreitaĵoj kaj la fakto de la supreniranta sperto en la universo de tiuj samaj kreitaĵoj serĉantaj atingi la eternan Patron, kiu ordonis al ili esti perfektaj, kiel li mem estas perfekta.
En la koncepto pri Brahmo, la menso de tiu epoko reale kaptis la ideon de Absoluto sorbiganta ĉion, ĉar tiu postulato estis samtempe identigita kiel krea energio kaj kosma reago. Brahmo estis konceptata kiel estanta transe de ĉiu speco de difino, kapabla esti komprenita nur la sinsekva neado de ĉiuj finitaj kvalecoj. Ĝi estis finanalize kredo en absoluta, eĉ infinita esto, sed tiu koncepto estis larĝe malprovizata de personecaj atributoj, kaj estis do ne eksperimentebla de individuaj religiuloj.
Brahmo-Narajano estis konceptata kiel la Absoluto, la infinita TIO ESTAS, la ĉefa krea potenco de la potenciala kosmo, la Universa memo statike kaj potenciale ekzistanta dum la tuta eterneco. Se la filozofoj de tiu epoko estus kapablintaj plenumi la sekvantan paŝon en la koncepto pri la diaĵo, se ili estus povintaj koncepti la Brahmon kiel asocian kaj kreopovan, kiel alproksimigeblan personecon de kreitaj kaj evoluantaj estaĵoj, tiam tia instruo estus povinta fariĝi la plej evoluinta priskribo pri la Diaĵo sur Urantio, ĉar ĝi estus enteninta la kvin unuajn nivelojn de funkciado de la tuta diaĵo, kaj eble estus povinta antaŭvidi la du restaĵojn.
En iuj fazoj la koncepto pri la Sola Universa Superanimo kiel la totala sumo de la tuta kreitaĵa ekzisto kondukis la hindiajn filozofojn tre proksime de la vero pri la Plejsupera Estaĵo, sed al ili tiu vero servis al nenio, ĉar ili malsukcesis ellabori iun ajn konvenan aŭ racian personan alproksimiĝon por trafi sian teorian monoteisan celon de Brahmo-Narajano.
La karma principo de kaŭzeca kontinueco estas, krome, tre proksima de la vero laŭ kiu ĉiuj spactempaj agoj havas sintezan konsekvencon en la Diaĵa ĉeesto de la Plejsuperulo; sed neniam religia individuo akiris personan plenumadon kunordigitan kun la Diaĵo per tiu postulato, sed nur sian plejlastan englutadon en la universan superanimon.
La bramanisma filozofio ankaŭ tre alproksimiĝis al la konceptado de la enlo- ĝanta Pensa Ĝustiganto, sed ĝi estis perversigita pro malvera ideo pri vero. La instruo laŭ kiu la animo estas la loĝejo de la Brahmo estus preparinta la vojon por evoluinta religio se tiu koncepto ne estus estinta malpurigita de la kredo, ke estas neniu homa individueco ekster tiu ekzisto de la Universa Unu.
En la doktrino de la kuniĝo de la individua animo kun la Superanimo, la teologoj de Hindio malsukcesis antaŭvidi l a postvivon de homa io, nova kaj unika io, ionaskita de la uniĝo de la homa volo kun la volo de Dio. La instruo pri la anima reveno al la Brahmo estas stikte paralela kun la vero de la Ĝustiganta reveno al la sino de la Universala Patro, sed estas distinkta io de la Ĝustiganto kiu ankaŭ postvivas, la morontia kontraŭparto de la homa personeco. Kaj tiu viva koncepto definitive mankis en la bramana filozofio.
Bramana filozofio estas proksimuminta multajn faktojn de la universo kaj alproksimiĝinta al multnombraj kosmaj veraĵoj, sed ĝi tro ofte viktimiĝis de sia eraro, manko diferencigi la diversajn nivelojn de la realeco tiajn, kiaj absoluta, transcendentala kaj finita. Ĝi malsukcesis konsideri, ke tio kio povas esti finita, iluzia sur la absoluta nivelo povas esti absolute reala sur la finita nivelo. Ĝi ankaŭ ne prenis konon pri la esenca personeco de la Universala Patro, kiu estas persone kontaktebla sur ĉiuj niveloj de la limigita sperto de evolua kreitaĵo kun Dio ĝis la senlima sperto de la Eterna Filo kun la Universala Patro.
Samtempe kiel pasis la jarcentoj en Hindio, la loĝantaro revenis en ia mezuro al la malnovaj ritaroj de la Vedoj tiaj, kiaj ili estis modifitaj per la instruoj de la misiistoj de Melkicedek kaj kristaligitaj de la pli posta bramana pastraro. Tiu ĉi, la plej malnova kaj plej kosmopolita el la mondaj religioj, ricevis novajn Ŝanĝojn kiel respondo al Budismo kaj Ĵajnismo kaj al la pli poste aperintaj influoj de Mahometanismo kaj Kristanismo. Sed kiam alvenis en Hindion la instruoj de Jesuo, ili estis fariĝintaj okcidentaligitaj ĝis esti “religio de la blanka homo,” do stranga kaj senrilata kun la hindua menso.
Hodiaŭ, Hindua teologio prezentas kvar malsuprenirantajn nivelojn de diaĵo kaj dieco.
1. La Brahmo, la Absoluto, la Infinita Unu, la TIO ESTAS.
2. La Trimurto, la plejsupera trinitato de Hinduismo. En tiu asocio, Bramo, la unua membro, estas konceptata kiel estanta memkreata de la Brahmo-Infinito. Se li ne estus strikte identigita kun la panteista Infinita Unu, Bramo povus konsistigi la fundamenton de koncepto pri la Universala Patro. Bramo estas ankaŭ identigita kun la destino.
La adoro de la dua kaj tria membroj, Ŝivao kaj Vi Ŝnuo, aperis dum la unua jarmilo post Kristo. Ŝivao estas sinjoro de vivo kaj morto, dio de fekundeco kaj mastro de detruo. ViŜnuo estas ekstreme populara kaŭze de la kredo laŭ kiu li periode enkarniĝas en homan formon. Tiamaniere, ViŜnuo iĝas reala kaj vivanta en la imago de la Hindoj. Ŝivao kaj Vi Ŝnuo estas konsideritaj de iuj kiel plejsuperaj supre de ĉio.
3. Vedaj kaj post-vedaj diaĵoj. Multaj el la malnovaj dioj de la Arjanoj, kiel Agnio, Indro, Somo estas postrestintaj kiel duarangaj kompare kun la tri membroj de la Trimurto. Multaj aldonaj dioj estas aperintaj de la fruaj tagoj de veda Hindio, kaj tiuj ĉi ankaŭ estis enkorporigitaj en la hinduan panteonon.
4. La duondioj: superhomoj, herooj, demonoj, fantomoj, malbonaj spiritoj, spiritoj, monstroj, koboldoj kaj sanktuloj de la pli freŝdataj kultoj.
Kvankam Hinduismo longe malsukcesis vivigi la hindan popolon, samtempe ĝi ĝenerale estis tolerema religio. Ĝia granda forto kuŝas en la fakto, ke ĝi reveliĝisesti la plej adaptebla kaj malstrikta religio aperinta sur Urantio. Ĝi estas kapabla preskaŭ senlime Ŝanĝi kaj posedas nekutiman elekteblecon de fleksebla alĝustiĝo, de la altaj kaj duonmonoteismaj spekulativoj de la intelektaj Bramanoj ĝis la absurda fetiĉismo kaj primitivaj kultaj praktikoj de la malpurigitaj kaj deprimitaj klasoj de malkleraj kredantoj.
Hinduismo transvivis ĉar ĝi estas esence integra parto de la fundamente socia teksaĵo de Hindio. Ĝi ne havas grandan hierarkion, kiu povas esti perturbita aŭ detruita, ĝi estas interplektita en la vivmodelo de la loĝantaro. Ĝi havas adapteblecon por ŝanĝi la kondiĉojn, kiu superpasas ĉiujn aliajn kultojn, kaj ĝi montras tolereman sintenon de adapto kontraŭ multaj aliaj religioj, Gotamo Budao kaj eĉ Kristo mem estantaj depostulitaj kiel enkarniĝoj de Vi Ŝnuo.
Hodiaŭ, en Hindio, grande estas necesa priskribo de evangelio laŭ Jesuo - la Patreco de Dio kaj la fileco kaj lonsekvence la grataro de ĉiuj homoj, kiu estas persone realigita en amema servado kaj socia ofico. En Hindio la filozofia kadro ekzistas, la kulta strukturo ĉeestas, ĉio kio necesas estas la viviga fajrero de la vigla amo priskribata en la origina evangelio de la Homa Filo, senigita de la okcidentaj dogmoj kaj doktrinoj, kiuj tendencis fari kun la disdonaco de Mikaela vivo religion de la blanka homo.
Samtempe kiel la misiistoj de Salemo pasis tra Azio, diskinigante la doktrinon pri la Plej Altula Dio kaj la saviĝi per la fido, ili multe sorbiĝis perla filozofia kaj religia penso de tiuj diverspecaj trairitaj landoj, sed la instruistoj komisiitaj de Melkicedek kaj liaj disĉiploj ne mankis en sia misio; ili penetris ĉe ĉiuj popoloj de la eŭrazia kontinento, kaj ili alvenis en Ĉinion dum la mezo de la dua jarmilo antaŭ Kristo. En Si Fu Ŝ, dum pli ol mil jaroj, la Salemitoj persistigis siajn sidejojn, tie ili trejnadis ĉiniajn instruistojn, kiuj lernigis en ĉiuj landoj de la flava raso.
Estis kiel rekta konsekvenco de tiu instruo, ke la plej frua formo de taoismo aperis en Ĉinionn, konsiderinde diferenca religio de tiu, kiu portan tiun nomon hodiaŭ. Frua aŭ prototaoismo estis aranĝado de la jenaj faktoroj:
1. La persistantaj instruoj de Singlangton, kiuj postvivis en la koncepto de Ŝang Ti, la Dio de la ĉielo. En la epoko de Singlangton la ĉina popolo fariĝis virtuale monoteista; la ĉinoj koncentris sian adoron sur la Unika Vero, pli poste konata kiel la Spirito de la ĉielo, la universa suvereno. Kaj la flava raso neniam plene perdis tiun fruan koncepton, pri Diaĵo, kvankam dum la postaj jarcentoj multaj subordigitaj dioj kaj spiritoj inside en Ŝoviĝis en ilian religion.
2. La religio de Salemo pri Plej Alta Krea Diaĵo, kiu disdonacus sian favoron al Homaro inter Ŝanĝe de homa fido. Sed tute veras ke, kiam la misiistoj de Melkicedek penetris en la landojn de la flava raso, ilia origina mesaĝo estis konsiderinde modifita kompare kun la simplaj doktrinoj de Salemo en la epoko de Makivento.
3. La koncepto de absoluta Brahmo de la hindiaj filozofoj, ligita al la deziro eviti ĉian malbonon. Eble en la diskonigo orienten de la religio de Salemo, la plej granda ekstera influo estis tiu de la hindiaj instruistoj de la veda fido, kiuj alportis sian koncepton pri la Brahmo - la Absoluto - en la saviĝa penso de la Salemitoj.
Tiu diverselementa kredo disvastiĝis tra la landoj de la flava kaj bruna rasoj kiel subkuŝanta influo en la religia-filozofia penso. En Japanio tiu proto-taoismo estis konata kiel Ŝintoo. Kaj en tiu lando, tre malproksime de Salemo de Palestino, la popoloj lernis la enkarniĝon de Makivento Melkicedek , kiu loĝis sur tero por ke la nomo de Dio povu ne esti forgesita de homaro.
En Ĉinio ĉiuj tiuj kredoj estis pli poste intermiksitaj kun la ĉiam kreskanta kulto pri la praula adoro. Sed de la tempo de Singlangton neniam plu la Ĉinoj falis en la senhelpan sklavecon de pastraro. La flava raso estis la unua kiu eliris el la barbara servuteco por eniri ordigitan civilizacion, ĉar ĝi estis la unua, kiu laŭ iu mezuro liberiĝis de la malnoblega timo pri la dioj, kaj eĉ ne timis la fantomojn de la mortintoj kiel la aliaj rasoj timis ilin. Ĉinio eltenis malvenkon ĉar ĝi malsukcesis progresi transe de sia frua emancipiĝo de pastroj; Ŝi falis en preskaŭ egale katastrofa eraro, la adoro pri prauloj.
Sed la Salemitoj ne vane laboris. Estis sur la bazoj de sia evangelio ke la grandaj filozofoj de la Ĉinio de la sesa jarcento fondis siajn instruojn. La morala atmosfero kaj la spiritaj sentoj en la epoko de Lao-Ce kaj Konfuceo devenis de la antaŭaj instruoj de la misiistoj de Salemo.
Ĉirkaŭ ses jarcentoj antaŭ la alveno de Mikael, Ŝajnis al Melkicedek, de longe elkarniĝinta, ke la pureco de sia instruo sur tero estis senrajte endanĝerigita pro ĝenerala sorbo en la plej maljunaj urantiaj kredoj. Aperis dum iu tempo ke lia misio kiel antaŭveninto de Mikael povus malsukcesi. Kaj dum la sesa jarcento antaŭ Kristo, per nekutima kunordigado de spiritaj peradoj, inter kiuj ĉiuj ne estas komprenitaj eĉ de la planedaj superrigardistoj, Urantio vidis aperi tre nekutiman multforman prezentadon de religia vero. Perade de pluraj homaj instruistoj la evangelio de Salemo estis reasertita kaj revigligita, kaj tia, kia ĝi estis prezentita, granda parto persistis ĝis la epoko de tiuj nunaj skribaĵoj.
Tiu senkompara jarcento de spirita progreso estis karakterizita de grande religiaj, moralaj kaj filozofaj instruistoj sur la tuta mondo. En Ĉinio, la du rimarkindaj instruistoj estis Lao-Ce kaj Konfuseo.
Lao-Ce rekte konstruis sur la tradiciaj konceptoj de salemo deklarante Tao kiel estanta la Sola Unua Kaŭzo de la tuta kreitaĵaro. Lao estis viro kun grande spirita vidopovo. Li instruis ke “eterna destino de la homo estis ĉiama unuiĝo kun Tao, Plejsupera Dio kaj Universa Reĝo.” Lia kompreno pri plejlasta kaŭzeco estis tre sagaca, ĉar li skribis: “Unuo naskiĝas de la Absoluto Tao, kaj de Unuo aperas kosma Dualo, kaj de tia Dualo, Triunuo spruĉas en la ekziston, kaj Triunuo estas la ĉefa fonto de la tuta realeco.” La tuta realeco ĉiam ekvilibras inter la potencialoj kaj la efektivoj de la kosmo, kaj tiuj ĉi eterne estas harmonigitaj de la dieca spirito.
Lao-Ce ankaŭ estis unua por fruege prezenti la doktrinon redoni bonon inter Ŝanĝe de malbono: “Boneco generas bonecon, sed por kiu estas vere bona, malboneco ankaŭ generas bonecon.”
Li instuadis la revenon de la kreitaĵo al la Kreinto kaj priskribis la vivon kiel la ekaperon de personeco deveninta de kosmaj potencialoj, dum morto estis kiel larehejmeniro de tiu kreitaĵa personeco. Lia koncepto pri la vera fido estis nekutima, kaj ankaŭ li asimilis ĝin al la “sinteno de malgranda infano.”
Lia kompreno pri la eterna celo de Dio estis klara, ĉar li diris: “La Absoluta Diaĵo ne luktas, sed ĉiam venkas; ne devigas homojn, sed ĉiam estas preta por respondi al iliaj veraj deziroj; la volo de Dio estas eterne pacienca kaj eterne neevitebla sia esprimo.” Kaj pri la veraj religiuloj, esprimante la veron laŭ kiu oni estas pli benita doni ol ricevi, li diris: “La bona persono serĉas ne konservi la veron por si mem sed prefere provas disdonaci tiujn riĉaĵojn al siaj kunuloj, ĉar tiel estas la realigado de vero. La volo de la Absoluta Dio ĉiam favoras, neniam detruas; La celo de la vera kredanto konsistas ĉiam agi sed neniam devigi.”
La instruo de Lao pri la nerezisto kaj la distingo inter ago kaj devigo pli poste transformiĝis en la kredoj “vidi, fari kaj pensi nenion.” Sed Lao neniam instruis tian eraron, malgraŭ ol lia prezentado de nerezisto estis faktoro por disvolvi la pacajn pliamojn de la ĉinaj popoloj.
Sed la populara Taoismo de la dudeka jarcento sur Urantio estas tre diferenca de la noblaj sentoj kaj la kosmaj konceptoj de la maljuna filozofo, kiu instruis la veron tian, kia li perceptis ĝin: Tiu fido en la Absoluta Dio estas la fonto de tiu dia energio, kiu rekreos la mondon, kaj per kiu homo supreniros al spirita unuiĝo kun Tao, la eterna Diaĵo kaj Kreinta Absoluto de la universoj.
Konfuceo (Kung Fu-ce) estis pli juna samtempulo de Lao dum la sesa jarcento en Ĉinio. Konficeo bazis siajn doktrinojn sur la plej moralaj tradicioj de la longa historio de la flava raso, kaj li estis ankaŭ iomete influita de la vestiĝaj tradicioj de la misiistoj de Salemo. Li ĉefa laboro konsistis en la kompilado de la prudentaj diroj de malnovaj filozofoj. Li estis reĵetita instruisto dum sia vivo, sed liaj skribaĵoj kaj instruoj ĉiam de estigis grandan influon en Ĉinio kaj Japanio. Konfuceo donis novan orientadon al la Ŝamanoj, pro tio ke li anstataŭis magion per moraleco. Sed li tro bone konstruis; li faris novan fetiĉon kun la ordo kaj starigis respekton pri la praula konduto, kiu estas ankoraŭ respektegita de la Ĉinoj en la epoko de tiuj skribaĵoj.
La Konfucea prediko pri moraleco estis fondita sur la teorio laŭ kiu la tera vojo estas la misfoata ombro de la ĉiela vojo, la vera modelo de tempa civilizacio estanta la spegula bildo de la eterna ordo de ĉielo. La koncepto pri potenciala Dio en Konfuceanismo estis preskaŭ komplete subordigita al la akcento metita sur la Vojo de ĉielo, la kosma modelo.
La instruoj de Lao estis perditaj por preskaŭ ĉiuj en Oriento, sed la skribaĵoj de Konfuceo ĉiam de estis la bazo de la morala strukturo de la kulturo de preskaŭ triono de la Urantianoj. Tiuj preceptoj de Konfuceo, kvankam pluigantaj la plejbonon de la estinteco, estis iom malamikaj kontraŭ la ĉina spirito de esplorado, kiu estis produktinta tiujn tiel respektigintajn plenumadojn. La influo de tiuj doktrinoj estis malsukcese bataligitaj de la klopodoj de la imperiestro Ĉin Ŝi Huang Ti kaj ankaŭ de la instruoj de Mo Ti, kiu proklamis fratecon fonditan ne sur etika devo sed sur la amo kontraŭ Dio. Li provis revigligi la malnovan serĉadon de nova vero, sed tiuj instruoj malsukcesis antaŭ la vigla kontraŭstaro de la disĉiploj de Konfuceo.
Kiel multaj aliaj spiritaj kaj moralaj instruistoj, Konfuceo kaj Lao-Ce estis fine diigitaj de iliaj sekvantoj dum la spirite mallumaj epokoj de Ĉinio, kiuj intervenis interla ekfiniĝo kaj misprezentado de la taoista fido kaj la alveno de la budistaj misiistoj de Hindio. Dum tiuj spirite dekadencaj jarcentoj la religio de la flava raso degeneris en kompatinda teologio, en kiu svarme multiĝis la demonoj, dragonoj kaj malbonaj spiritoj, ĉiuj aŭgurantaj la revenon de la timoj de la malluma menso de la mortemuloj. Kaj Ĉinio, iam ĉe la kapo de la homa socio pro sia evoluinta religio, tiam postrestis kaŭze de provizora manko de progreso, ne nur de la individua mostemulo, sed ankaŭ de la intermiksitaj kaj kompleksaj civilizacioj, kiuj karakterizas la progresadon de kulturo kaj socio sur evolua planedo de tempo kaj spaco.
Samtempulo kun Lao-Ce kaj Konfuceo en Ĉinio, alia granda instruisto aperis en Hindio. Gotamo Sidarto naskiĝis en la sesa jarcento antaŭ Kristo en la norda hindia provinco de Nepalo. Liaj sekvantoj pli poste aperigis lin kiel la filo de fabele riĉa estro, sed vere, li estis la heredonto al la trono de sensignifa ĉefo de klano, kiu superis per nevortigita konsento sur malgranda kaj izola montara valo en la sudaj Himalajoj.
Post ses jaroj de la malgrava praktiko de jogo, Gotamo formulis tiujn teoriojn, kiuj fariĝis la filozofio de Budismo. Sidarto rezolute sed vane luktis kontraŭ la kreskanta kastsistemo. Estis nobla sincereco kaj escepta neprofitemo de tiu juna profeto princo kiu grande plaĉis al la homoj de tiuj tagoj. Li forlasis la praktikon serĉi individuan saviĝon pere de fizika aflikto kaj persona puno. Kaj li instigis siajn adeptojn alporti lian evangelion al la tuta mondo.
Meze de la konfuzo kaj ekstremaj kultaj praktikoj de Hindio, la pli sanaj kaj pli moderaj instruoj de Gotamo alvenis kiel refre Ŝiga sen Ŝarĝiĝo. Li denoncis diojn, pastrojn kaj iliajn buĉoferojn, sed li malsukcesis percepti la personecon de la Universala Unu. Ne kredanta en la ekzisto de individuaj homaj animoj, Gotama, kompreneble, brave luktis kontraŭ la komunuza kredo en animmigrado. Li faris noblan klopodon por liberigi de timo la homojn, komfortigi ilin kaj hejme en la granda universo, sed li malsukcesis montri al ili la vojon al tiu reala kaj ĉiela hejmo de suprenirantaj mortemuloj - Paradizo - kaj al la ekspansie servo de eterna ekzisto.
Gotamo estis reala profeto, kaj se li estus konsiderinta la klarigon de la ermito Godad, li estus povinta altiri la atenton de la tuta Hindio al la inspiro de la renoviĝo dank’al la saviĝo per la fido de la evangelio de Salemo. Godad estis posteulo de familio, kiu neniam perdis la tradiciojn de la misiistoj de Melkicedek.
Gotamo fondis sian skolon en Banaraso, kaj tio estis dum lia dua jaro, ke skolano, Botan, transmetis al sia instruisto la tradiciojn de la misiistoj de Salemo pri la alianco de Melkicedek kun Abrahamo, kaj kvankam Sidarto ne havis tre klaran koncepton pri la Universala Patro, li prenis avangardan pozicion pri la saviĝo per la fido - simpla kredo. Li tiel deklariĝis antaŭ siaj adeptoj kaj eksendis siajn skolanojn eksteren po sesdek uloj por proklami al la popoloj de Hindio “la feliĉan novaĵon pri senkosta saviĝo; ke ĉiuj homoj, superaj kaj malsuperaj, povas atingi feliĉegon per fido en la rekteco kaj justeco.”
La edzino de Gotamo kredis la evangelion de sia edzo kaj estisla fondintino de ordeno de religiulinoj. Lia filo iĝis lia sekvanto kaj grande etendis la kulton; li bonekomprenis la novan ideon de saviĝo per la fido, sed maljuniĝante hezitis pri la evangelio de Salemo pri dia favoro dank’al nur fido, kaj en sia maljuna aĝo liaj lastaj vortoj estis, “Forĝu vian propran savon.”
En la plej bona okazo de ĝia proklamo, la evangelio de universa savo de Gotamo, sen buĉofero, torturo, ritaro kaj sen pastroj, estis revolua kaj nekredebla doktrino por lia epoko. Kaj ĝi mirinde alproksimiĝis esti preskaŭ renoviĝo de la evangelio de Salemo. Ĝi alportis helpon al milionoj da senesperaj animoj, kaj malgraŭ sia groteskaj misprezentadoj dum pli postaj jarcentoj, ĝi ankoraŭ persistas kiel la espero de milionoj da homaj estaĵoj.
Sidarto instruis multe pli da veraĵoj ol postvivis el tiuj ĉi en la modernaj kultoj portantaj lian nomon. Moderna Budismo ne estas pli la instruoj de Gotamo Sidarto ol kristanismo estas la instruoj de Jesuo de Nazareto.
Por iĝi budhisto, oni simple faris publikan kredokonfesson recitante la Rifuĝon: “Mi prenas rifuĝon en la Budho; mi prenas rifuĝon en la Doktrino; mi prenas rifuĝon en la Frataro.”
Ne mito, sed historia persono estas la origino de Budhismo. La sekvantoj de Gotamo nomis lin Sasta, kiu signifas mastro aŭ instruisto. Kvankam li havis neniun superhoman pretendon por li mem aŭ por siaj instruoj, liaj disĉiploj frue eknomi lin la iluminato, la Budho; pli poste , Ŝakjamunio Budho.
La origina evangelio de Gotamo estis bazita sur la kvar noblaj veraĵoj:
1. La noblaj veraĵoj pri la sufero.
2. La originoj de la sufero.
3. La detruo de la sufero.
4. La vojo por detrui la suferon.
Strikte ligita al la doktrino pri sufero kaj ĝia evitado estis la filozofio de la Okobla Vojo: justaj vidpunktoj, aspiroj, paroloj, konduto, vivrimedo, klopodo, atento kaj kontemplo. Ne estis la intenco de Gotamo provi detrui ĉian klopodon, deziron kaj korinklinon por eviti suferon; prefere estis lia instruo priskribi al mortemuloj la vantecon atribui ĉian esperon kaj aspirojn tute sur tempaj celoj kaj materiaj objektivoj. Ne temis tiel por la vera kredanto reĵeti la korinklinon de la gekunuloj, ke ankaŭ rigardi, transe de la asocioj de tiu materia mondo, la realaĵojn de la eterna estonteco.
La moralaj ordonoj de la predikoj de Gotamo estis kvinope.
1. Vi ne mortigos.
2. Vi ne Ŝtelos.
3. Vi ne estos malpura.
4. Vi ne mensogos.
5. Vi ne trinkos ebriigajn likvorojn.
Estis pluraj pluaj aŭ duarangaj ordonoj, pri kiuj la obeemo de la kredantoj estis nedeviga.
Sidarto malfacile kredis en la senmorteco de la homa personeco; lia filozofio nur provizis specon de funkcia kontinueco. Li neniam klare definis kion li volis inkluzivi enla doktrino pri Nirvano. La fakto ke tio povis esti teorie spertita dum mortemula ekzisto indikus ke ĝi ne estis konsiderita kiel stato de kompleta neniigo. Tio implikis kondiĉon de plejsupera iluminado kaj ĉiela feliĉego en kiu ĉiuj ĉenoj ligantaj homon al la materia mondo estis rompitaj; estis foresto de la deziroj de mortemula vivo kaj liberiĝo de ĉiu speco de danĝero ĉiam denove sperti enkarniĝon.
Laŭ la originaj instruoj de Gotamo, saviĝo estas plenumita per homa klopodo, sen dia helpo; estas neniu loko por sava fido aŭ preĝoj al superhomaj potenculoj. En sia provo por minimumigi la superstiĉojn en Hindio, li klopodis por deturni la homojn de la senhontaj pretendoj de magia saviĝo. Kaj plenumante tiun klopodon, li lasis la pordon larĝe malfermatan por siaj sekvantoj misinterpreti lian instruon kaj proklami ke ĉiu ajn homa klopodo por sukcesi estas malagrabla kaj dolora. Liaj sekvantoj neglektis la fakton ke la plej alta feliĉo estas ligita al la inteligenta kaj entuziasma daŭrigo de meritaj celoj, kaj ke tiaj plenumadoj konsistigas veran progreson en kosma memrealigado.
La granda veraĵo en la instruo de Sidarto estis lia proklamo pri universo de absoluta justeco. Li instruis la plej bonan sendian filozofion neniam inventitan de mortemulo; ĝi estis la ideala humanismo kiu pli efike forigis ĉiun ajn fundamenton al superstiĉo, magiaj ritaroj kaj timo pri fantomoj aŭ demonoj.
La granda malforto en la origina evangelio de Budhismo estis ke ĝi ne produktis religion de neprofitcela socia servo. La budha frataro stis, dum longa tempo, ne frataro de kredantoj sed prefere komunumo de studantaj instruistoj. Gotamo malpermesis al ili ricevi monon, kaj per tio serĉis malhelpi la kreskadon de hierarkaj tendencoj. Gotamo mem estis alte socia; fakte, lia vivo estis multe pli nobla ol liaj predikoj.
Budhismo prosperis ĉar ĝi ofertis savon per la kredo en la Budho, la iluminata Unu. Ĝi estis pli reprezenta de la veraĵoj de Melkicedek ol iu ajn alia religia sistemo povanta esti trovita en la tuta orienta Azio. Sed Budhismo ne diskoniĝis kiel religio ĝis kiam ĝi estis adoptita kiel memprotektado de la monarko de malsupera klaso, A Ŝoko, kiu, post Ikhnatono en Egiptio, estis unu el la plej rimarkindaj civilaj regantoj inter Melkicedek kaj Mikael. A Ŝoko starigis grandan hindian imperion dank’al la propagando de siaj budhistaj misiistoj. Dum periodo de dudek kvin jaroj li trejnadis kaj sendis pli ol dek sep mil misiistojn ĝis la plej malproksimaj limoj de la konata mondo. Dum nur generacio li faris kun Budhismo la superan religion de la duono de la mondo. Baldaŭ ĝi estis estigita en Tibeto, Ka Ŝmiro, Cejlono, Birmo, Javo, Siamo, Koreo, Ĉinio kaj Japano. Kaj ĝenerale ĝi estis religio treege supera al tiuj, kiujn ĝi anstataŭis aŭ plialtigis.
La diskonigo de Budhismo tra la tuta Azio de ĝia patrio en Hindio estas unu el la plej pasiigaj historioj de la spirita fideleco kaj misia persistemo de sinceraj religiuloj. La instruistoj de la evangelio de Gotamo ne nur maltimis la danĝerojn de la karavanaj vojoj, sed ili frontis la danĝerojn de la ĉinaj maroj daŭrigante sian mision tra la azia kontinento kaj alportante al ĉiuj popoloj la mesaĝon de sia fido. sed tiu Budhismo ne estis plu la simpla doktrino de Gotamo; ĝi estis la mirakligita evangelio, kiu diigis lin. Kaj ju pli Budhismo diskoniĝis malproksime de sia hejmo en la altaj teroj de Hindio, des pli transformiĝis la instruoj de Gotamo, kaj des pli gi similis al la religioj, kiujn ĝi anstataŭis.
Pli poste Budhismo estis multe influita de Taoismo en Ĉinio, de Ŝintoo en Japano, kaj de Kristanismo en Tibeto. Post mil jaroj, en hindio, Bidhismo simple malfortiĝis kaj malaperis. Ĝi brahmoiĝis kaj pli poste mizere kapitulacis antaŭ Islamo, dum en pli granda parto de Oriento ĝi degeneris en ritao, kiun Gotamo Sidarto neniam agnoskus.
Sude la fundamentalista stereotipo de la instruoj de Sidarto persistis en Cejlono, en Birmo kaj en la duoninsulo de Hindoĉino. Tio ĉi estas la Hinajano branĉo de Budhismo, kiu firmtenas al la frua aŭ nesocia doktrino.
Sed, eĉ antaŭ ĝia disfalo en Hindio, la grupoj da disĉiploj de Gotamo en Ĉinio kaj en norda Hindio estis ekdisvolvintaj la mahayanan instruadon de la “Maĵora Vojo” al la saviĝo kontraste kun la puristoj de la suda, kiuj konservis la Hinajanon, aŭ “Minoran Vojon.” Kaj tiuj Mahajanistoj rompis kun la sociaj limigoj esence propraj al la budhisma doktrino, kaj ĉiam de tiu norda branĉo de Budhismo daŭrigis evolui en Ĉinio kaj Japano.
Budhismo estas vivanta, kreskanta religio hodiaŭ, ĉar ĝi sukcesas konservi multajn el la plej altaj moralaj valoroj de siaj aliĝantoj. Ĝi disvolvas trankvilecon kaj memregadon, pligrandigas serenecon kaj feliĉon, kaj ĝi multe faras por malhelpi ĉagrenon kaj lamentojn. Kiu kredas tiun filozofion pli bone vivas ol kiu ne kredas ĝin.
En Tibeto povas esti trovita la plej stranga asocio de la instruoj de Melkicedek miksataj kun Budhismo, Hinduismo, Taoismo kaj Krsitanismo. Kiam la Budhismaj misiistoj eniris Tibeton, ili renkontis staton de primitiva barbareco tre simila al tiu, ke la fruaj kristanaj misiistoj trovis ĉe la nordaj triboj de Eŭropo.
Tiuj simplanimaj Tibetanoj ne volis tute forlasi siajnmalnovajn magion kaj sorĉojn. Ekzameno de la religiaj ceremonioj de nunaj ritaroj de Tibeto rivelas superabundan frataron de pastroj kun tonditaj kapoj, kiu praktikas kompleksan ritaron entenantan sonorilojn, kantojn, incenson, procesiojn, rozariojn, bildojn, sorĉojn, pentraĵojn, sanktakvon, pompajn vestojn kaj kompleksajn korusojn. Ili havas striktajn dogmojn kaj kristaligitajn kredojn, mistikajn ritojn kaj specialajn fastojn. Ilia hierarkio entutigas monaĥojn, monaĥinojn, abatojn kaj Granda Lamao. ili preĝas anĝelojn, sanktulojn, Sankatan Patrinon, kaj la diojn. Ili praktikas konfesojn kaj kredas purgatorion. Iliaj monaĥejoj estas tre vastaj kaj iliaj katedraloj belegaj. Ili konservas senfinan refaron de sakralaj ritaroj kaj kredas ke tiaj ceremoniaroj disdonacas la savon. Preĝoj estas alligitaj al rado, kaj kiam ĝi turnas ili kredas la petskriboj estas efikaj. Ĉe neniu alia popolo de modernaj tempoj povas esti trovita la observadon de tiom da multaj religioj; kaj neeviteblas ke tia kumula liturgio fariĝu ekscese embarasa kaj netolereble malvigla.
La Tibetanoj havas ion de ĉiu el la ĉefaj mondaj religioj krom la simplajn instruojn de la evangelio de Jesuo: fileco kun Dio, frateco kun homoj, kaj ĉi am supreniranta civitaneco en la eterna universo.
Budhismo penetris Ĉinion dum la unua jarmilo post Kristo, kaj ĝi bone konvenis al la religiaj kutimoj de la flava raso. En la kulto kontraŭ prauloj longe ili preĝis porla mortintoj; nun ili povis preĝi ankaŭ por ili. Budhismo baldaŭ amalgamiĝis kun la malprecizaj ritaj praktikoj de diseriĝanta Taoismo. Tiu nova sinteza religio kun siaj temploj de kulto kaj siaj precizaj religiaj ceremoniaroj baldaŭ fariĝis la kulto ĝenerale akceptita de la popoloj de Ĉinio, Koreo kaj Japano.
Kvankam iajvidpunkte malfeliĉas ke Budhismo ne estis diskonigita tra la mondo antaŭ ol la disĉiploj de Gotamo estis perversigintaj la tradiciojn kaj instruojn de la kulto ĝis fari kun li dian estaĵon, tamen la mito pri lia vivo, plibeligita kiej ĝi estis pro multego da mirakloj, riveliĝas tre alloga por la aŭskultantoj de la norda aŭ mahajana evangelio de Budhismo.
Iuj el liaj postaj disĉiploj instruadis ke spirito de Ŝakjamunio Budho periode revenis sur teron kiel vivanta Budho, tiel malfermantaj la vojon por nedifinita pluigo de bildoj de Budho, temploj, ritaroj kaj trompantaj “vivantaj Budhoj.” Tiamaniere la religio de la granda protestulo de Hindio finfine troviĝis enkatenigita en tiuj tre cereminiaj praktikoj kaj ritaj sorĉalvokoj, kontraŭ kiuj li estis tiel bravege luktinta, kaj kiujn li estis tiel brave nuliginta.
La grava progreso plenumita en budhisma filozofio konsistis en ĝia kompreno pri la relativeco de ĉiu ajn vero. Per la mekanismo de tiu hipotezo Budhistoj estis kapablaj akordigi kaj interrilati la internajn diverĝojn de siaj propraj religiaj skribaĵoj, kaj ankaŭ la diverĝojn inter tiuj ĉi kaj multaj aliaj. Estis instruita la malgranda vero estis por la mallarĝaj mensoj, la larĝaj veroj por la grandaj mensoj.
Tiu filozofio ankaŭ asertis ke la budha (dia) naturo loĝis en ĉiuj homoj; ke homo, per siaj propraj klopodoj, povis sukcesi ekkompreni tiun enan diecon. Kaj tiu instruo estas unu el la plej klaraj prezentoj de la vero pri la enloĝantaj Ĝustigantoj neniam faritaj de religio de Urantio.
Sed, tia kia estis interpretita de liaj disĉiploj, la origina evangelio de Sidarto implicis grandan limigon, ĉar ĝi provis kompletan liberigon de la homa mio de ĉiuj limigoj de la mortemula naturo pere de tekniko izolanta tiun mion de la objektiva realeco. Vera kosma memrealigado rezultas de identigo kun kosma realeco kaj kun la finita kosmo de energio, menso kaj spirito, space ligitaj kaj tempe kondiĉitaj.
Sed kvankam la ceremonioj kaj eksteraj observadoj de Budhismo estis krude infektitaj de tiuj de la landoj, kiujn ĝi penetris, tiu degenenerado ne komplete okazis en la filozofia vivo de la grandaj pensuloj kiuj, tempaltempe, aliĝis al tiu sistemo de penso kaj kredo. Dum plu ol du mil jaroj, multaj el la plej bonaj mensoj de Azio koncentris siajn klopodojn sur la problemo difini absolutan verecon kaj la verecon de la Absoluto.
La evoluo de alta koncepto pri la Absoluto estis plenumita tra multaj penskanaloj kaj komplikaj vojoj de rezonado. La suprenira movo de tiu doktrino pri infinito ne estis tiel klare definita kiel estis la koncepto pri Dio en la hebrea teologio. Tamen, la budha penso certe atingis altajn nivelojn, haltis tie, kaj transpasis ilin sur sia vojo al la klarvideco de la Fundamenta Fonto de universoj.
1. La legendo pri Gotamo. La baza koncepto estis en la historia fakto de la vivo kaj instruoj de Sidarto, la profeta princo de Hindio. Tiu legendo transformiĝis en mito dum sia progresado tra la jarcentoj kaj la vastaj landoj de Azio ĝis preteriri la statuson de la ideo de Gotamo kiel iluminato kaj ekasimilis pluajn atributojn.
2. La multnombraj Budhoj. Estis argumentita ke, se Gotamo venis al la popoloj de hindio, tiam, en la malproksima pasintaĵo kaj en la malproksima estontaĵo, la rasoj de homaro estis, kaj sendube estos, benitaj de aliaj instruistoj pri la vereco. Tio ĉi naskis la instruon, ke ekzistis multaj , senlima kaj senfina nombro da Budhoj, kaj eĉ ke iu ajn povis aspiri budhiĝi - atingi la diecon de unu Budho.
3. La Absoluta Budho. Post iu tempo la nombro de Budhoj alproksimiĝis al la senfineco, kaj la mensuloj de tiuj tagoj devis reunuigi tiun embarasan koncepton. Konsekvence ekinstruis, ke ĉiuj Budhoj estis nur la evidentigo de supera esenco, iu Eterna Unu de senlima kaj ne kvalifikata ekzisto, iu Absoluta Fonto de ĉiu realeco. Ekde tie, la Diaĵa koncepto pri Budho, en sia pli alta formo, estis diferencigita disde la homa persono de Gotamo Sidarto, kaj ĝi forĵetis la antropomofajn limigojn, kiuj estis traktintaj ĝin laŭ sia volo. La fina koncepto pri la budha Eternulo povas bone esti identigita al la Absoluto, iafoje eĉ kiel la infinita MI ESTAS.
Kvankam tiu ideo pri Absoluta Diaĵo neniam trovis grandan popularan favoron ĉe la loĝantaroj de Azio, ĝi ebligis la intelektulojn de tiuj landoj unuigi sian filozofion kaj harmoniigi sian kosmologion. La koncepto de la Budha Absoluto estas jen kvazaŭ persona, kvazaŭ tute nepersona - eĉ senlima kreopova forto. Tiaj konceptoj, kvankam utilaj por la filozofio, ne estas vivaj por la religia disvolviĝo. Eĉ antropomorfa Javeo havas pli grandan valoron ke senlime malproksima Absoluto de Budhismo aŭ Bramanismo.
Iafoje eĉ la Absoluto estis konsiderita kiel entenata en la senlima MI ESTAS. Sed tiuj spekulativoj estis malvarma konsoligo por la malsataj homamasoj, kiuj arde deziris parolojn de promeso, aŭdi la simplan evangelion de Salemo, laŭ kiu la fido en Dio alportus dian favoron kaj eternan postvivon.
En la kosmologio de Budhismo la granda malforto estis duobla: ĝia infekto per multaj el la superstiĉoj de Hindio kaj Ĉinio, kaj ankaŭ ĝia sublimigado de Gotamo, unue kiel la iluminato, kaj sekve kiel la Eterna Budho. Same kiel Kristanismo suferis pro la absorbo de multe da erara homa folozofio, same Budhismo portas sian homan denaskan markon. Sed la instruoj de Gotamo daŭrigis disvolviĝi dum la pasintaj du kaj duono jarmiloj. La koncepto de Budho por klera budhisto ne estas pli la homa personeco de Gotama ol la koncepto de Jehovo estas identa kun la spirita dio de Ĥorebo por klera Kristano. Malriĉeco de terminologio kaj ankaŭ la sentimentala reteno de maljuna nomenklaturo, ofte provokas la malsukceson kompreni la veran signifo, de la evoluo de religiaj konceptoj.
La koncepto pri Dio kontraste kun la Absoluto grade ekaperis en Budhismo. Ĝiaj fontoj datumas de la fruaj tagoj de tiu diferencigo inter la disĉiploj de la Minora Vojo kaj tiuj de la Maĵora Vojo. Tio estis en la lasta branĉo de Budhismo ke la duobla konceptado pri Dio kaj la Absoluto finfine maturiĝis. Pa Ŝo post paŝo, jarcento post jarcento, la koncepto pri Dio evoluis, kaj, tra la instruoj de Rionin, Honen Ŝonin kaj Ŝinran en Japano, tiu koncepto fine fruktigis en la kredo en Amida Budho.
Ĉe tiuj kredantoj estas instruita, ke la animo, post la sperto de la morto, povas elekti restadi en Paradizo antaŭ eniri Nirvanon, la plejlastulo de ekzisto. Tio estas proklamita, ke tiu nova saviĝo estas atingita per la fido en la diaj kompatindulgoj kaj amemaj zorgoj de Amida, Dio de la Paradizo en okcidento. En sia filozofio, la Amidistoj tenas por senfina realeco, kiu estas transe de ĉiu finita kompreno de mortemuloj; en sia religio, ili aliĝas al fido en tutkompatindulga Amida, kiu tiel amas la mondon, ke li ne toleras nur unu mortemulo, kiu sincere kaj tutkore apelacias en la nomo de li, malsukcesu atingi la ĉielan feliĉon de Paradizo.
La granda forto de Budhismo estas ke ĝiaj aliĝantoj estas liberaj elekti veron en ĉiuj religioj; tia libereco de elekto malofte karakterizis fidon sur Urantio. Tiurilate la sekto Ŝin en Japano fariĝis unu el la plej progresemaj religiaj grupoj en la mondo; ĝi estas revigliginta la malnovan misiian spiriton de la disĉiploj de Gotamo, kaj komencis sendi instruistojn al aliaj popoloj. Tiu diligenteco proprigi al si la veron pere de iu ajn rimedo kaj fonto estas vere rekomendinda tendenco aperanta inter kredantoj dum la unua duono de la dudeka jarcento post Kristo.
Budhismo mem spertis renoviĝan dudekan jarcenton. Dank’ al kontakto kun Kristianismo la sociaj aspektoj de Budhismo estis grande plialtigitaj. La feziro lerni estis revigligita en la loroj de monaĥoj pastroj de la frataro, kaj diskonigo de edukado en tiu tuta fido certe estos faktoro de novaj progresoj en religia evoluo.
Ĝuste kiam aperas tiu raporto, granda parto de Azio metas sian esperon en Budhismo. Ĉu tiu nobla fido, kiu brave trairis la mallumajn eraojn de pasintaĵo, denove rivcevos la veron pri la pligrandigitaj kosmaj realaĵoj, kiel iam la disĉiploj de la granda instruist en Hindio aŭskultis lian proklamon pri nova vero? Ĉu tiu malnova fido ankoraŭ unufoje respondos al la revigliga stimulo de la presentado de novaj konceptoj pri Dio kaj la Absoluto por kiuj ĝi tiel longe serĉis?
Tuta Urantio atendas la proklamon de la ennobliganta mesaĝo de Mikael, liberigita de la akumulitaj dogmoj de naŭdek jarcentoj de kontakto kun la religioj de evolua origino. La horo sonas prezenti al Budhismo, al Kristanismo, al Hinduismo, eĉ al popoloj de ĉiuj fidoj, ne la evangelion pri Jesuo, sed la vivan, spiritan realecon de la evangelio de Jesuo.
[Prezentita de Melkicedeko de Nebadon.]