Kajero 93084
La Melkicedekoj estas larĝe konataj kiel Filoj de helpo, ĉar ili engaĝas en stuporigan serion da aktivecoj sur la mondoj de loka universo. Kiam iu eksterordinara problemo stariĝas, aŭ kiam nekutima io devas esti provita, estas ofte Melkicedeko kiu akceptas la mision. La kapableco de la Melkicedekaj Filoj funkcii en la okazo de urĝo kaj sur tre diferencaj niveloj de la universo, eĉ sur la fizika nivelo de personeca evidentigo, estas specifa al ilia ordeno. Nur la Vivo-Portantoj partigas en iu mezuro tiun metamorfozan gamon de personeca funkcio.
La Melkicedeka ordeno de universa fileco estis ekstreme aktiva sur Urantio. Aro de dek du Melkicedekoj servadis konjunkcie kun la Vivo-Portantoj. Posta aro de dek du aliaj iĝis provizoraj administrantoj por via mondo malmulte da tempo post la secesio de Kaligastia, kaj konservis tiun aŭtoritaton ĝis la epoko de Adamo kaj Eva.Tiuj dek du Melkicedekoj revenis sur Urantion post la manko de Adamo kaj Eva, kaj ili daurigis sekve kiel planedaj provizoraj administrantoj ĝis la tago kiam Jesuo de Nazareto, kiel Filo de la Homo, iĝis la titulara Planeda Princo de Urantio.
La revelaciita vero estis minacita de estingiĝo dum la jarmiloj kiuj sekvis la aborton de la misio de Adamo sur Urantio. Kvankam intelekte progresanta, la homaj rasoj malrapide spirite regresis. Ĉirkaŭ 3000 a.K. la koncepto pri Dio svagiĝis en la homaj mensoj.
La dek du Melkicedekoj provizoraj administrantoj estis informitaj pri la baldaŭa disdonaco de Mikael sur ilian planedon, sed ili ne sciis en kiom da tempo ĝi okazus; konsekvence ili kuniĝis en solena konsilio kaj peticiis la Plejaltulojn de Edentio fari ion por, ke estu konservita la lumo sur Urantio. Tiu voko estis rifuzita kun la mandato, laŭ kiu “la konduto de aferoj sur 606 de Satanio estas tute en la manoj de la Melkicedekoj gardistoj.” Tiam la administrantoj petadis helpon ĉe la Patro Melkicedeko, sed nur ricevis averton laŭ kiu ili devis plusubteni la veron laŭ la maniero de sia propra elekto “ĝis la alveno de la disdonaca Filo,” kiu “savus la planedajn titolojn de la dekadenco kaj necerteco.”
Estis kiel konsekvenco esti tiel komplete devigitaj uzi siajn proprajn rimedoj, ke Makiventa Melkicedeko, unu el la dek du administrantoj de la planedo, estis volontulo por fari tion, kio estis farita nur sesfoje dum la tuta historio de Nebadon: provizore personecigi sin sur tero kiel viro de la regno, sin disdonaci kiel Helpfilo de monda servado. Permeso estis konsentita por tiu aventuro de la aŭtoritatuloj de Salvington, kaj la efektiva enkarniĝo de Makiventa Melkicedek estis plenumita surla loko, kiu pli poste fariĝis la urbo de Salem, en Palestino. La tuta operacio de materiiĝo de tiu Melkicedeka Filo estis plenumita far la planedaj administrantoj kun la kunigado de la Vivo-Portantoj, iuj el la Pastraj Fizikaj Kontrolistoj kaj aliaj ĉielaj personecoj restadantaj sur Urantio.
Estis 1 973 jaroj antaŭ la naskiĝo de Jesuo, kiam Makiventa estis sinekver Ŝita sur la homajn rasojn de Urantio. Lia veno estis senspektakla, lia materiiĝo ne estis vidita de homaj okuloj. Li estis observita unue de mortemulo kiam li eniris la tendon de Amdon, kaldea paŭtisto de sumera origino. La proklamo de lia misio estis enkorpigita en la simpla deklaro, kiun li faris al tiu paŭtisto, “Mi estas Melkicedek, pastro d’ El Eljon, la Plejsupra, la sola kaj unika Dio.”
Kiam la paŭtisto estis reveninta el sia surprizo, kaj post kiam li estis alsaltinta la fremdulon per multaj demandoj, li petis al Melkicedek vespermanĝi kun li, kaj estis la unua fojo en sia longa universa kariero, ke Makiventa manĝis materian nutraĵon, la nutraĵon kiu estis nutrosubtenonta lin dum siaj tutaj naŭdek kvar jaroj de vivo kiel materia estaĵo.
Kaj tiun nokton, dum ili interparoladis sub la steloj, Melkicedek komencis sian mision de revelacio pri la vero de la realeco de Dio kiam, kun balaada movo de sia brako, li turniĝis al Amdon kaj diris, ‘El Iljon, la Plejsupra, estas la dia kreinto de la firmamentaj steloj kaj eĉ de tiu ĉi tero sur kiu ni vivas, kaj li estas la plejsupera Dio de ĉielo.”
Post malmulte da jaroj Melkicedek estis ariginta ĉirkaŭ lin grupon da lernantoj, disciploj kaj kredantoj, kiuj formis la kernon de la posta komunumo de Salemo. Li baldaŭ estis konata en la tuta Palestino kiel la pastro d’El Eljon, la Plejsupra, kaj kiel la saĝulo de Salemo. Inter iuj el la ĉirkaŭaj triboj li estis ofte nomitaj la Ŝejko, aŭ reĝo de Salemo. Salemo estis la loko, kiu post la malapero de Melkicedek, fariĝis la urbo de Jebuso, poste nomata Jerusalemo.
En sia persona aspekto, Melkicedek similis al ulo de la tiam miksitaj popoloj de Nodidoj kaj Sumeranoj; li estis preskaŭ 180 centimetrojn (ses futojn) alta kaj posedis imponan aspekton. Li scipovis Kaldean lingvon kaj duondekduon da aliaj. Li vestiĝis multe kiel la pastroj de Kanaano, kromke sur sia brusto li portis emblemon de tri samcentraj cirkloj, la satanian simbolon de la Paradiza Trinitato. Dum lia servado tiu insigno de tri samcentraj cirkloj fariĝis konsideritaj kiel tiel sakralaj de liaj sekvantoj, ke ili neniam aŭdacis uzi lin tiel, ke baldaŭ ĝi estis forgesita post la trapasado de kelkaj generacioj.
Kvankam Makiventa vivis sammaniere la homoj de la regno, li neniam edziĝis kaj ne estus povinta lasi idaron sur tero. Lia fizika korpo, kvankam similanta al tiu de viro, estis reale konstruita kiel la specialaj korpoj uzitaj de la cent materiigitaj anoj de la personaro de la Princo Kaligastia, krom ke ĝi ne portis la vivan plasmon de iu ajn homa raso. Krome la Vivarbo ne estis plu disponebla sur Urantio. Se Makiventa estus restadinta dum pli longa periodo sur tero, lia fizika mekanismo estus grade difektinta; ĉiel ajn, li finis sian disdonacan mision en naŭdek kvar jaroj, longe antaŭ ol lia materia korpo komencas diseriĝi.
Tiu enkarnigita Melkicedeko ricevis Pensan Ĝustiganton, kiu loĝis en lia superhoma personeco kiel monitoro de la tempo kaj mentoro de la karno; tial tiamaniere akirinta tiun sperton kaj praktikan enkondukon en la problemojn de Urantio kaj en la tekniko por loĝi en enkarnigita Filo, tiu spirito de la Patro kapabliĝis funkcii tiel brave en la homa menso de la Filo de Dio, Mikael, kiam li aperis sur tero en la simileco de la mortemula karno. Kaj tiu Pensa Ĝustiganto estas la sola, kiu iam funkciis en du mensoj sur Urantio, sed ambaŭ mensoj estis diaj kaj ankaŭ homaj.
Dum sua enkarniĝo Makiventa estis plene en kontakto kun siaj dek unu kunuloj de la aro de planedaj gardistoj, sed li ne povis komuniki kun aliaj ordenoj de ĉielaj personecoj. Escepte da la Melkicedekoj provizoraj administrantoj, li ne havis pli da kontaktoj kun superhomaj inteligentuloj ol homa estaĵo.
Post dek jaroj, Melkicedek organizis siajn lernejojn en Salemo, modelante ilin sur la maljuna sistemo, kiu estis disvolvita de la fruaj Setitaj pastroj de la dua Edeno. Eĉ la ideo de disma sistemo, kiu estis enkondukita de Abrahamo, lia posta konvertito, ankaŭ devenis de la svagaj tradicioj pri la metodoj de la malnovaj Setitoj.
Melkicedek instruis la koncepton de sola Dio, universa Diaĵo, sed li permesis la popolon asocii tiun instruon kun la Patro de la Konstelacio Norlatiadek, kiun li nomis El Iljon - La Plej Altulo. Melkicedek restis preskaŭ tute silenta pri la statuso de Lucifero kaj la stato de la aferoj sur Jerusem. Lanaforge, la sistema suvereno, estis malmulte okupita pri Urantio, ĝis post la elfino de la disdonaco de Mikael. Por plejmulto da studantoj de Salemo, Edentio estis ĉielo kaj la Plej Altulo estis Dio.
La simbolo de la tri samcentraj cirkloj, kiun Melkicedek adoptis kiel insignon de sia disdonaco, estis interpretita de la plejmulto de la homoj kiel reprezentanta la tri regnojn de homoj, anĝeloj kaj Dio. Kaj permesis al ili persisti en tia kredo; tre malmulte el liaj adeptoj sciis, ke tiuj tri cirkloj estis emblemaj de la infiniteco, eterneco kaj universaleco de la Paradiza Trinitato de diaj konservado kaj direkto; eĉ Abrahamo konsideris prefere tiun simbolon kiel reprezentanta la tri Plej Altuloj de Edentio, ĉar estis instruita al li, ke la tri Plej Altuloj funkciis kiel unu. Laŭmezure, kiel Melkicedek instruis la koncepton de la Trinitato simboligita en sia insigno, li kutime asociis ĝin kun la tri estroj Vorondadekoj de la konstelacio de Norlatiadek.
Por la kutima kategorio de siaj adeptoj li faris neniun klopodon por prezenti instruon koncernantan la ekziston de komando transe de la Plej Altuloj de Edentio - Dioj de Urantio. Sed tamen, Melkicedeko instruis avangardan veron, entenantan la direktadon kaj organizadon de la loka universo, dum al sia brila disĉiplo Nordan, la Kenito, kaj al la grupo de siaj asiduaj studentoj li instruis la veraĵojn pri la superuniversoj kaj eĉ pri Havona.
La anoj de la familio de Katro, ĉe kiu vivis Melkicedek dum pli ol tridek jaroj, konis multajn el tiuj superaj veraĵoj kaj longe konservis ilin en sia familio, eĉ ĝis la epoko de sia famkonata posteulo Moseo, kiu tiel profitis de konvinka tradicio devenanta de la epoko de Melkicedek kaj transdirita ĝis li de la patra deveno kaj ankaŭ de aliaj fontoj de la patrina deveno.
Melkicedek instruis al siaj adeptoj ĉion, kion ili estis kapablaj akcepti kaj kompreni. Eĉ multaj modernaj religiaj ideoj pri ĉielo, kaj tero, homo, Dio kaj anĝelojne estas tre malproksimaj de tiuj instruoj de Melkicedek. Sed tiu granda instruisto subordigis ĉion al la doktrino pri sola Dio, universa Diaĵo, ĉiela Kreinto, dia Patro. Li emfazis tiun instruon por estigi la homan adoron kaj prepari la vojon cele al la posta apero de Mikael kiel Filo de tiu sama Universala Patro.
Melkicedek instruis, ke en la estonteco alia Filo de Dio venos en la karno, kiel li venis mem, sed ke li naskiĝos de virino; tial multnombraj pli postaj instruistoj asertis, ke Jesuo estis pastro aŭ “ministro por ĉiam laŭ la ordeno de Melkicedek.”
Tiel Melkicedek preparis la vojon kaj estigis la monoteisman stadion de monda tendenco por la disdonaco de reala Paradiza Filo de la sola Dio, kiun li tiel vive priskribis kiel la Patro de ĉiuj, kaj kiun li reprezentis al Abrahamo kiel Dio, kiu akceptis iun ajn sub kondiĉoj de persona fido. Kaj kiam Mikael aperis sur tero, li konfirmis ĉion, kion Melkicedek estis instruinta pri la Paradiza Patro.
La ceremonioj de la Salema kulto estis simplega. Ĉiu persono kiu faris signaturon aŭ markon sur la nomaro de argilaj tabeloj de la eklezio de Melkicedek promesis memori kaj subskribis al la sekvanta kredo:
1. Mi kredas en El Eljon, la Plej Altula Dio, la sola Universala Patro kaj kreinto de ĉiuj aferoj.
2. Mi akceptas la interkontrakton de Melkicedek kun la Plej Altulo, kiu donas la favoron de Dio dank’al mia fido, ne dank’al buĉoferoj kaj bruligitaj oferdonoj.
3. Mi promesas obei la sep ordonojn de Melkicedek kaj diri al ĉiuj homoj la bonan novaĵon de tiu interkontrakto kun la Plej Altulo.
Kaj tio estis la tuta kredo de la Salema kolonio. Sed eĉ tiel mallonga kaj simpla deklaro de fido estis ekscesa kaj tro avangarda por la homoj de tiuj tagoj. Ili simple ne povas kompreni la ideon akiri dian favoron kontraŭ nenio - simple per fido. Ili estis tro profunde konfirmitaj en la kredo, ke homo estis naskita submetata al la dioj. Ili Tro longe kaj tro serioze estis buĉoferintaj kaj farintaj donacojn al la pastroj por esti kapablaj kompreni la bonan novaĵon ke la saviĝo, la dia favoro, estis senpaga donaco al iu kiu volus kredi en la interkontrakto de Melkicedek. Sed Abrahamo senkonvinke kredis, kaj eĉ tio estis “kalkulita kiel rekteco.”
La sep ordonoj promulgitaj de Melkicedek estis modelitaj laŭ la direktivoj de la malnova plejsupera leĝo de Dalamatio, kaj multe similis al la sep ordonoj instruitaj en la unua kaj la dua Edenoj. Tiuj ordonoj de la religio de Salemo estis:
1. Vi ne servados neniun alian Dion ol la Plej Altulo, Kreinto de ĉielo kaj tero.
2. Vi ne dubos, ke fido estas la sola kondiĉo por eterna savo.
3. Vi ne false atestos.
4. Vi ne mortigos.
5. Vi ne Ŝtelos.
6. Vi ne adultos.
7. Vi ne montros nerespekton kontraŭ viaj gepatroj kaj plejaĝuloj.
Neniu buĉofero estis permesata interne de la kolonio, sed Melkicedek bone sciis, kiel malfacilas subite elradikigi tradiciajn kutimojn, kaj konsekvence li prudente proponis al tiuj homoj substitui sakramenton de pano kaj vino al la malnova oferdono de karno kaj sango. Skribitas, ke “Melkicedek, reĝo de Salemo, inaŭguris panon kaj vinon.” Sed eĉ tiu singarda novigaĵo ne estis kompleta sukceso; la ĉiuj diversaj triboj konservis en la ĉirkaŭaĵoj de Salemo flankajn centrojn, kie ili buĉoferis kaj faris bruligitajn oferdonojn. Eĉ Abrahamo uzis tiun barbaran praktikon post sia venko sur Kedorlaomer; li simple ne sentis sin tute komforta ĉiam liam li ne estis konvencie oferdoninta. Kaj Melkicedek neniam sukcesis plene malaperigi tiun inklinon de siaj adeptoj, kaj eĉ de Abrahamo, praktiki religiajn oferdonojn.
Laŭ la maniero de Jesuo, Melkicedek atentis strikte al la plenumado de la misio de sia disdonaco. Li ne provis reformi la morojn, Ŝanĝi la kutimojn de la mondo, nek promulgi eĉ avangardajn sanitarajn praktikojn aŭ sciencajn veraĵojn. Li venis plenumi du taskojn: Konservi sur tero la vivantan veraĵon pri la sola Dio kaj prepari la vojon por la posta homa disdonaco de Paradiza Filo de tiu Universala Patro.
Dum naŭdek kvar jaroj Melkicedek instruadis en Salemo la elementan revela- ciitan veron, kaj dum tiu tempo Abrahamo trifoje frekventis la lernejon de Salemo. Li fine konvertiĝis al la instruoj de Salemo, kaj fariĝis unu el la plej brilaj lernantoj kaj ĉefaj partizanoj de Melkicedek.
Kvankam tio estas eraro paroli pri “elekta popolo”, ne malveras konsideri Abrahamon kiel elektan individuon. Melkicedek konfidis al Abrahamo la responsecon konservi vivanta la veron pri unu sola Dio, nete malsama de la validanta kredo en pluralo de diaĵoj.
La elekto de Palestino kiel sidejo de la aktivecoj de Melkicedek estis parte bazita sur la deziro estigi kontakton kun homa familio enkorpiganta potencialojn de estreco. En la epoko de la enkarniĝo de Melkicedek estis sur tero pluraj familioj tiel bone preparitaj por ricevi la doktrinon de Salemo, kiel la familio de Abrahamo. Estis egale dotitaj familioj inter la ruĝaj homoj, la flavaj homoj kaj la posteularo de la Andidoj ĝis okcidentaj kaj nordaj regionoj. Sed, aldone, neniu el tiuj regionoj tiel favore situis por posta apero sur tero de Mikael, kiel estis la okcidenta marborde da la Mediteranea Maro. La Melkicedeka misio en Palestino kaj la posta apero de Mikael ĉe la Hebrea popolo estis larĝe decidigita pro la geografio, pro la fakto ke Palestino estis centre situita kompare kun la komerco, la transportoj kaj la civilizacio tiam validantaj en la mondo.
Dum iu tempo la Melkicedekoj provizoraj administrantoj estis observintaj la praularon de Abrahamo, kaj ili konfide antaŭvidis ke en iu generado aperis infanon, kiu karakteriziĝus per inteligenteco, iniciativo, sagaceco kaj sincereco. La infanoj de Teraĥ, la patro de Abrahamo, absolute kontentigis tiujn antaŭvidojn. Estis tiu ebleco de kontakto kun tiuj talentaj infanoj de Teraĥ, kiu estis prenita en konsidero por la apero de Makiventa Melkicedek en Salemo, prefere ol en Egipto, Ĉinio, Hindio aŭ ĉe la nordaj triboj.
Teraĥ kaj lia tuta familio estis malviglaj konvertitoj al la religio de Salem, kiu estis predikita en Kaldeo; ili aŭdis pri Melkicedek per la prediko de Ovido, fenicia instruisto, kiu proklamis la doktrinojn de Salemo en Ur. Ili forlasi Ur intenciante rekte iri al Salemo, sed Nahor, la frato de Abrahamo, ne vidinta Melkizezdek, estis malmulte entuziasma, kaj persvadis ilin loĝi en Haran. Kaj pasis longa tempo post ilia alveno en Palestinon antaŭ ol ili volu detrui ĉiujn hejmajn diojn, kiujn ili estis alportintaj kun ili; ili estis malrapidaj ekneglekti la multajn diojn de Mezopotamio por la unu sola Dio de Salemo.
Kelkaj semajnoj post la morto de Teraĥ, la patro de Abrahamo, Melkicedek sendis unu el siaj studentoj, Jaram la Hititon, por transmeti al Abrahamo kaj Nahor tiun inviton: “Venu en Salemon, kie vi aŭdos niajn instruadojn pri la vero pri la eterna Kreinto, kaj dank’al la klera idaro de vi ambaŭ, fratoj, la mondo estos benita.” Sed Nahor ne plene akceptis la evangelion de Melkicedek; li restis malantaŭe kaj konstruis fortan urbon-staton, kiu portis lian nomon. Kompense Lot, la nevo de Abrahamo, decidis iri kun sia onklo al Salemo.
Alvenante en Salemon, Abrahamo kaj Lot elektis fortifikitan lokon sur monteto proksime de la urbo, kie ili povis sin defendi kontraŭ la multaj surprizoj atakoj de nordaj rabistoj. En tiu epoko la Hititoj, Asirianoj, Fili Ŝtoj kaj aliaj grupoj estis konstante rabantaj la tribojn de centra kaj suda Palestino. De tiu fortikita loko en la montetoj Abrahamo kaj Lot ofte pilgrimis en Salemon.
Malmulte da tempo post sia instalado proksime de Salemo, Abrahamo kaj Lot vojaĝis al la valo de la Nilo por havigi al si provizaĵojn de nutraĵo, ĉar sekeco tiam plagis Palestinon. Dum sia mallonga restado en Egiptio, Abrahamo trovis malproksiman parencon sur la trono de tiu lando, kaj li servadis kiel komandanto de du tre sukcesaj militaj ekspedicioj por tiu reĝo. Dum la lasta parto de sia restado sur la Nilo, li kaj lia edzino, Sara, vivi en la kortego, kaj kiam ili forlasis Egiption, estis donita al li parton de la predo de siaj militaj kampanjoj.
Necesis granda decido en la nomo de Abrahamo por rezigni la honorojn de la egipta kortego kaj reveni al pli spirita tasko patronita de Makivento. Sed Melkicedek estis respektegita eĉ en Egiptio, kaj kiam la tuta historio estis transdirita al Faraono, li forte instigis Abrahamon reiri por plenumi siajn votojn por la kaŭzo de Salemo.
Abrahamo havis reĝajn ambiciojn, kaj sur la reira vojo de Egiptio li eksponis al Lot sian planon por submeti tutan kanaanon kaj alkonduki sian popolon sub la leĝo de Salemo. Lot inklinis prefere al negocoj; tial, post posta malkonsento, li iris al Sodomo kaj sin ĵetis en komerco kaj bredado de bestoj. Lot Ŝatis nek militan vivon nek gardi la gregojn.
Post sia reveno en Salemon kun sia familio, Abrahamo ekmaturigi siajn militajn projektojn. Li estis baldaŭ rekonita kiel la civila ĉefo de la Salema teritorio, kaj estis konfederaciinta sub sia aŭtoritato sep najbarajn tribojn. Fakte, malfacilegis, ke Melkicedek bridis Abrahamon, kiu estis ekzaltigita de fervoro por ataki kaj arigi la najbarajn tribojn spadtrudante ilin por, ke ili povus tiam pli rapide estis alkondikitaj al la kono de la veraĵoj de Salemo.
Melkicedek konservis pacajn rilatojn kun ĉuj ĉirkaŭaj triboj; Li ne estis militisma, kaj neniam estis atakita de iu ajn el la armeoj, dum iliaj manovroj de antaŭ- kaj malantaŭeniroj. Li tute konsentis por, ke Abrahamo formulu defendan potitikon por Salemo, tia kia fakte ĝi estis poste starigita, sed li ne aprobis la ambiciajn planojn dekonkero de sia lernanto; Ili do ĉesis siajn rilatojn per komuna akordiĝo, kaj Abrahamo supreniris al Ĥebrono por starigi sian militan ĉefkvartiron.
Dank’al siaj firmal rilatoj kun la famkonata Melkicedek, Abrahamo posedis grandan avantaĝon sur la ĉirkaŭaj reĝetoj; ili cp iuj respektegis Melkicedek kaj senrajte timis Abrahamon. Abrahamo konis tiun timon kaj nur atendis oportunecon por ataki siajn najbarulojn, kaj tiu preteksto venis kiam iuj el tiuj ĉefoj pretendis rabataki la proprietaĵon de lia nevo Lot, kiu loĝis en Sodomo. aŭdinte tion, Abrahamo, je la kapo de siaj sep konfederaciitaj triboj, antaŭeniris sur la malamikaron. Lia propra apuda protektaro de 318 individuoj komandis la armeon entenantan pli ol 4 000, kiuj tiam atakis.
Kiam Melkicedek aŭdis pri la milita deklaro de Abrahamo, li eliris por lin malpersvadi, sed renkontis sian malnovan disĉiplon nur kiam tiu ĉi, venkinta, revenis de la batalo. Abrahamo asertis, ke la Dio de Salemo estis doninta al li la venkon sur siaj malamikoj, kaj insistis por doni dekonon de siaj militakiroj por la trezoro de Salemo, kaj li kunportis en sian ĉefkvartiron de Ĥebrono la aliajn naŭdek procentojn.
Post tiu batalo de Siddim, Abrahamo iĝis ĉefo de dua konfederacio de dek unu triboj, kaj ne nur li pagis la dismon al Melkicedek, sed li atentis, ke ĉiuj aliaj en tiu ĉirkaŭaĵo same agu. Liaj diplomataj kompromisoj kun la reĝo de Sodomo, kaj ankaŭ la timo, kiun li ĝenerale inspiris, provokis la fakton, ke la reĝo de Sodomo kaj aliuloj kuniĝis al la milita konfederacio de Ĥebrono. Abrahamo estis reale bone sur la vojo starigi potencan Ŝtaton en Palestino.
Abrahamo konjektis la konkeron de la tuta Kanaano. Lia determino estis nur malfortigita pro la fakto ke Melkicedek ne volis sankcii la entreprenon. Sed Abrahamo estis preskaŭ decidinta implikiĝi en la entrepreno kiam ekturmentis lin la penso ke li havis neniun filon por viceveni post li kiel estro de sia konjektita regno. Li aranĝis novan konferencon kun Melkicedek; kaj estis dum tiu interparolado ke la pastro de Salemo, la videbla Filo de Dio, persvadis Abrahamon forlasi sian projekton de materia konkerado kaj tempa suvereno favore al la spirita koncepto de la ĉiela regno.
Melkicedek klarigis al Abrahamo la malgravaĵon lukti kontraŭ la konfederacio de la Amoritoj, sed ankaŭ klarigis ke tiuj subevoluintaj klanoj certe suicidis pro siaj stultaj praktikoj, tiel ke post kelkaj generacioj ili estus tiel malfortigitaj, ke la posteularo de Abrahamo, intertempe grande pliigita, povus facile venki ilin.
Tiam Melkicedek fintraktis aliancon kun Abrahamo en Salemo. Li diris al Abrahamo: “Rigardu nun la ĉielojn kaj, se vi estas kapabla, kalkulu la stelojn; same multnombra estos via posteularo.” Kaj Abrahamo kredis Melkicedek, “kaj tio estis kalkulita al li kiel rekteco.” Tiam Melkicedek rakontis al Abrahamo la historion de la estonta okupado de Kanaano de lia posteularo post ĝia restado en Egiptio.
Tiu alianco de Melkicedek kun Abrahamo reprezentas la grandan Akordon de Urantio inter dieco kaj homaro, per kiu Dio konsentas fari ĉion, kaj homo akceptas kredi la promesojn de Dio kaj sekvi liajn instrukciojn. Ĝis tiu epoko, oni kredis, ke saviĝo povis esti garantiita nur dank’al laboroj - buĉoferoj kaj oferdonoj; nun, Melkicedek denove alportis al Urantio la bonan novaĵon ke la saviĝo, la favorode Dio, estas akirebla per fido. Sed tio evangelio de simpla fido en Dio estis tro evoluata; la Semidaj tribanoj poste preferis reveni al la maljunaj buĉoferoj kaj al la redempto de pekoj per la elverŝo de sango.
Ne estas longe post la estigo de tiu alianco ke Izaako, la filo de Abrahamo, naskiĝis konforme kun la promeso de Melkicedek. Post la naskiĝo de Izaako, Abrahamo serioze prenis sian aliancon kun Melkicedek, kaj iris al Salemo por ĝin skribe specifi. Estis okaze de tiu publikaj kaj oficiala akcepto de la alianco, ke li Ŝangp is sian nomon de Abramo en Abrahamo.
La plejmulto de la kredantoj de Salemo praktikis la cirkumcidon, kvankam ĝi neniam estis devigita de Melkicedek. Abrahamo ĉiam estis kontraŭiĝinta al cirkumcido, sed en tiu okazo li decidis soleni la eventon oficiale akceptante tiun riton kiel signo de ratifiki de la Salema alianco.
Estis sekve de tiu reala kaj publika forlaso de siaj personaj ambicioj favore al la pli larĝaj planoj de Melkicedek, ke la tri ĉielaj estoj aperis al li sur la ebenaĵo de Mamre. Tio estis reala apero, malgraŭ ĝia asocio kun la poste fabrikitaj rakontoj rilate al la natura detruo de Sodomo kaj Gomoro. Kaj tiuj legendoj pri la incidentoj de tiuj tagoj indikas kiel multe estis neevoluintaj moralo kaj etiko de tamen tiel freŝdataj tempoj.
Post la plenumado de la solena alianco, la reamikiĝo inter Abrahamo kaj Melkicedek estis kompleta. Abrahamo denove prenis sur sin la civilan kaj militan direktadon de la Salema kolonio, kiu dum ĝia apogeo kalkulis pli ol cent mil personoj regule subskribantaj por la dismo sur la listoj de la frataro de Melkicedek . Abrahamo grande plibonigis la templon de Salemo kaj provizis novajn tendojn por la tuta lernejo. Li ne nur etendis la disman sistemon, sed ankaŭ instituis multajn plibonigitajn metodojn por konduki la aferojn de la lernejo, krome grande kontribuanta al la pli bona administrado de la departemento de misia propagando. Li ankaŭ faris multe por plibonigi la gregojn kaj reorganizi la projektojn de la lakta socio de Salemo. Abrahamo estis lerta kaj efika aferisto, riĉulo por sia epoko; li ne estis ekscese pia, sed li estis tute sincera, kaj li kredis en Makivento Melkisedek.
Dum kelkaj jaroj Melkicedek daŭrigis instrui siajn studentojn kaj trejni la misiistojn de Salemo, kiuj penetris en ĉiujn ĉirkaŭaj triboj, ĉefe en Egiptio, Mezopotamio kaj Malgranda Azio. Kaj samtempe kiel pasis la jardekoj, tiuj instruistoj pli kaj pli malproksimiĝis de Salemo, kunportante la evangelion de Makivento kaj lian kredon kaj fidon en Dio.
La posteularo de Adamson, arigita sur la bordoj de la lago de Van, volonte aŭskultis la Hititajn instruistojn de la Salema kulto. Ekde tiu iama Andida centro, instruistoj estis senditaj al la malproksimaj regionoj de Eŭropo kaj Azio. Salemaj misiistoj penetris la tutan Eŭropon, eĉ ĝis la Britaj Insuloj. Unu grupo pasis tra la insuloj Faroeoj ĝis ĉe la Andidoj de Islando, dum aliaj traiiris Ĉinion kaj atingis la Japanojn de la orientaj insuloj. Vivo kaj spertoj de la geviroj, kiuj sin riskis fore de Salemo, Mezopotamio kaj lago Van por instruadi la tribojn de la orienta hemisfero, prezentas heroan ĉapitron en la analoj de la homa raso.
Sed la tasko estis tiel granda kaj la triboj estis tiel neevoluintaj, ke la rezultoj estis svagaj kaj malbone difinitaj. De generacio al la alia la Salema evangelio trovis destinon tie kaj tie ĉi, sed krom en Palestino, neniam kapablis la ideo pri unu sola Dio depostuli kontinuan fideleco de tuta tribo aŭ raso. Longe antaŭ la veno de Jesuo la instruoj de la fruaj misiistoj de Salemo estis ĝenerale submergitaj de la maljunaj kaj pli universaj superstiĉoj kaj kredoj. La origina evangelio de Melkicedek estis preskaŭ tute sorbita en la kredoj pri la Granda Patrino, la Suno kaj aliaj malnovaj kultoj.
Vi, kiuj hodiaŭ profitas de la avantaĝoj de la presarto, malmulte komprenas kiel malfacilis ĉiamigi veron dum tiuj pli fruaj tempoj; kiel facilis perdi el la vido novan doktrinon de generacio ĝis alia. Ĉiam estis la tendenco por nova religio esti sorbita en la pli malnova korpo de religia instruo kaj magia praktiko. Nova revelacio estas ĉiam estas infektita de la pli malnovaj evoluaj kredoj.
Estis malmulte post la detruo de Sodomo kaj Gomoro, ke Makivento decidis fini sian urĝan disdonacon sur Urantio. La decido de Melkicedek fini sian restadon en la karno estis influita de multnombraj kialoj, inter kiuj ĉefe estis la kreskanta emo de la ĉirkaŭaj triboj, kaj eĉ de liaj senperaj asociitoj, konsideri lin kiel duondion, rigardi lin kiel supernaturan eston, kiu fakte li estis; sed ili senrajte kaj per alte superstiĉa timo estis ekrespektegantaj lin. Krom tiuj kialoj, Melkicedek deziris forlasi la scenon de siaj teraj altivecoj sufiĉe longe antaŭ la morto de Abrahamo por sekurigi ke la vero pri unu kaj sola Dio forte estiĝus en la mensoj de liaj adeptoj. Konsekvence vesperon, post siaj deziresprimoj de bona nokto al siaj kompanoj, Makivento retiriĝis sub sia tendo. Kiam ili iris por alvoki lin la venontan matenon, li ne estis plu tie, ĉar liaj kunuloj estis prenintaj lin.
Estis granda aflikto por Abrahamo kiam Melkicedek tiel subite malaperis. Kvan- kam li estis plene avertinta siajn adeptojn, ke li devus iun tagon foriri kiel li venis, ili ne estis rezignitaj al la perdo de sia mirinda ĉefo. La granda organizo konstruita en Salemo preskaŭ malaperis , malgraŭ ol la tradicioj de tiu epoko estis tiuj sur kiuj Moseo apogis sin por konduki la Hebreojn ekster Egiption.
La perdo de Melkicedek produktis malĝojon en la koro de Abrahamo, kiun neniam plene superis. Li estis forlasinta Ĥebronon kiam li ĉesigis la ambicion konstrui materian regnon ; kaj nun, post la perdo de sia asoccito en la konstruado de la spirita regno, li foriris el Salemo, irante al la sudo por vivi proksime de siaj interesoj en Gerar.
Post la malapero de Melkicedek Abrahamo iĝis senpere timema kaj timida. Kiam li alvenis en Gerar, li ka Ŝis sian identecon, tiel ke Abimelek uzurpis lian edzinon. (malmulte da tempo post sia edziĝo kun Sara, Abrahamo iun nokton aŭdis pri komploto por lin mortigi kaj ekposedi lian brilan edzinon. Tiu timo fariĝis teruro por la aliparte brava kaj aŭdaca ĉefo; Dum sia tuta vivo li timis ke iu lin mortigu porekposedi lian edzinon. Kaj tio klarigas kial, trifoje, tiu brava viro montris realan kovardecon.)
Sed Abrahamo ne estis longe deturnita de sia misio kiel sekvanto de Melkicedek. Baldaŭ li faris konvertitojn inter la Fili Ŝtoj kaj la popolo de Abimelek, kaj faris traktaton kun ili. Inverse li estis infektita pro multaj el iliaj superstiĉoj, speciale pro iliaj praktikoj buĉoferi unuenakitajn filojn. Tiamaniere Abrahamo reiĝis granda estro en Palestino. Li estis repektegita de ĉiuj grupoj kaj honorita de ĉiuj reĝoj. Li estis la spirita ĉefo de ĉiuj ĉirkaŭaj triboj , kaj lis influo daŭrigis dum iu tempo post lia morto. Dum la lastaj jaroj de sia vivo li revenis unufoje ankoraŭ al Ĥebrono, la sceno de siaj fruaj aktivecoj kaj la loko, kie li estis laborinta en asocio kun Melkicedek. La lasta ago de Abrahamo estis sendi fidelajn servantojn al la urbo de sia frato, Nahor, landlime de Mezopotamio, por akiri virinon de sia propra popolo kiel edzino por sia filo Izaako. De longe la popolo de Abrahamo kutimis edziĝi inter gekuzoj. Kaj Abrahamo mortis havante fidon pri tiu kredo en Dio, kiuj li lernis de Melkicedek en la malaperitaj lernejoj de Salemo.
La sekvanta generacio malfacile komprenis la historion de Melkicedek; en malpli ol kvin cent jaroj multaj konsideris la tutan rakonton kiel miton. Izaako restis sufiĉe proksima de la instruoj de sia patro kaj riĉigis la evangelion de la Salema kolonio. Sed tio estis pli malfacila por Jakobo kompreni la signifon de tiuj tradicioj. Jozefo estis firma kredanto en Melkicedek, tial li estis larĝe konsiderita kiel revemulo de siaj fratoj. La honoroj donitaj al Jozefo en Egiptio estis ĉefe kaŭzitaj al la memoro de lia praavo Abrahamo. Al Jozefo estis oferita la militan komandon de la Egiptiaj armeoj, sed li estis tiel firme kredanta en la tradicioj de Melkicedek kaj la pli postaj instruoj de Abrahamo kaj Izaako, ke li elektis servadi kiel civila administranto, kredanta li povus pli bone tiel labori por la progreso de la ĉiela regno.
La instruo de Melkicedek estis kompleta kaj abunda, sed la rakonto pri tiu periodo Ŝajnis neebla kaj fantasta por la postaj Hebreaj pastroj, kvankam multaj havis iun komprenon pri tiuj okazaĵoj, almenaŭ ĝis la tempoj de la amase rearanĝo de la analoj de la Maljuna Testamento en Babilono.
Tio kion la analoj de la Malnova Testamento priskribas kiel interparoladoj inter Abrahamo kaj Dio reale estis konferencoj inter Abrahamo kaj Melkicedek. Pli poste skribistoj rigardis la terminon Melkicedek kiel sinonimon de Dio. La rakonto pri la multnombraj kontaktoj de Abrahamo kaj Sara kun “la anĝelo de la Sinjoro” referencas al iliaj multaj vizitoj ĉe Melkicedek.
La Hebreaj historioj pri Izaako, Jakobo kaj Jozefo estas multe pli fidindaj ol tiuj pri Abrahamo, kvankam ili ankaŭ entenas multajn diverĝojn kompare kun la faktoj, difekt Ŝanĝoj faritaj intence kaj neintece dum la epoko de la kompilado de tiuj analoj de la Hebreaj pastroj dum la kaptiteco en Babilono. Ketura ne estis edzino de Abrahamo; kiel Hagar Ŝi simple estis konkubino. Ĉiuj riĉaĵoj de Abrahamo estis donitaj al Izaak, la filo de Sara, la statusa edzino. Abrahamo ne estis tiel maljuna kiel indikas la analoj, kaj lia edzino estis multe pli juna. Tiuj aĝoj estis memdecide transformitaj por pravigi la postan supoze miraklan naskiĝo de Izaako.
La nacia egoo de la Judoj estis terure malaltigita pro la Babilonia mallibereco. En sia reago kontraŭ nacia malsupereco ili falis en la alian ekstremon de nacia kaj rasa egotismo, en kiu ili misformis kaj perversigis siajn tradiciojn por sin ekzalti supre deĉiuj rasoj kiel la elektatan popolon de Dio; kaj konsekvence ili zorge rearanĝis ĉiujn siajn analojn cele al la levo de Abrahamo kaj siaj aliaj ĉefoj alte supre de ĉiuj aliaj personoj, sen escepti Melkicedek mem. La Hebreaj skribistoj do detruis ĉiujn analojn de tiu esenca epoko, kiujn ili povis trovi,konservante nur la historion pri la renkonto de Abrahamo kaj melkicedek post la batalo de Siddim, kiu, laŭ ili, reliefigis grandan honoron sur Abrahamo.
Kaj tiamaniere, perdante el la vido Melkicedek, ili ankaŭ perdis el la vido la instruon de tiu helpanta Filo pri la spirita misio de la promesita disdonaca Filo. Ili tiel plene kaj komplete perdis el la vido la naturon de tiu misio, ke tre malmulte el ilia posteularo kapablis aŭ deziris agnoski kaj akcepti Mikael kiam li aperis sur tero kaj en la karno kiel Makivento estis anoncinta tion.
Sed unu el la verkistoj de la libro de Hebreoj komprenis la mision de Melkicedek, ĉar estas skribata: “Tiu Melkicedek, pastro de la Plej Altulo, estas ankaŭ reĝo de paco, sen patro, sen patrino, sen genealogio, havanta nek komencon de tagoj nek finon de vivo, sed similigita al Filo de Dio, li kontinue restas pastro.” Tiu verkisto signis Melkicedek kiel tipon de la posta disdonaco de Mikael, asertante ke Jesuo estis “pastro por ĉiam laŭ la ordeno de Melkicedek.” Malgraŭ ol tiu komparo ne estis tute feliĉa, litere veris ke Kristo ricevis provizoran titolon por Urantio “ laŭ la ordenoj de la dek du Provizoraj Administrantoj Melkicedekoj” oficantaj dum lia monda disdonaco.
Dum la jaroj de la Makivento enkarniĝo, Urantio estis administrita de dek unu Melkicedekoj. Kiam Makivento konsideris ke estis finita lia misio kiel helpanta Filo, li signalis tiun fakton al siaj dek unu asociitoj, kaj ili senpere preparis la teknikon per kiu li estus liberigita el la karno kaj reenoficigita en sian originan statuson kiel Melkicedekon. Kaj la trian tagon post sia malapero el Salemo, li aperis inter siaj dek unu kompanoj de la Urantia postenigo kaj reprenis sian interrompitan karieron kiel unu el la planedaj administrantoj de la 606 de Satania.
Makivento finis sian disdonacon kiel kreitaĵon de karno kaj sango ĝuste tiel subite kaj senceremonie kiel li estis komencinta ĝin. Nek lia apero nek lia foriro estis akompanitaj de iu ajn nekutima anonco aŭ demonstro; nek noma voĉo de resurekto nek fino de planeda liberigo markis lian aperon sur Urantio; temis pri helpanta disdonaco. Sed Makivento ne ĉesigis sian restadon en la karno de homaj estaĵoj ĝis kiam li estis regule liberigita de la Patro Melkicedek kaj estis informita, ke lia kelpanta disdonaco estis ricevinta la aprobon de la ĉefa instanco de Nebadon, Gabriel de Salvington.
Makivento Melkicedek daŭrigis preni grandan intereson en la aferoj de la posteuloj de tiuj homoj, kiuj kredis liajn instruojn kiam li estis en la karno. Sed la posteularo de Abrahamo tra Izaako kiel grupo miksita kun la Kenitoj estis la sola familio, kiu longe daŭrigis konservi iun klaran koncepton pri la instruoj de Salemo.
Tiu sama Melkicedek daŭrigis kunlabori dum la tuta periodo de dek naŭ sinsekvaj jarcentoj kun la multnombraj profetoj kaj vidantoj, tiamaniere penante konservi vivaj la verojn de Salemo ĝis la plenumado de la tempo kaj la apero sur terode Mikael.
Makivento daŭrigis kiel planeda administranto ĝis la tempo de la triumfo de Mikael sur Urantio. Poste li estis aldungita al la Urantia servado sur Jerusem kiel unu el la dudek kvar direktoroj, nur freŝdate estinta levita al la pozicio de persona ambasadoro de la Kreinto Filo sur Jerusem, kun la titolo de Vicadministranta Planeda Princo de Urantio. Ni kredas, ke kiel longe Urantio restos loĝata planedo, Makivento Melkicedek ne plene revenos al la devoj de sia ordeno de fileco, sed restos, parolante en terminoj de tempo, por ĉiam planeda servanto reprezentanta Kriston Mikael.
Ĉar temis pri helpanta disdonaco sur Urantio, aperas neniun analon pri la estonteco de Makivento. Tio povas signifi, ke la Melkicedekaro de Nebadon suferis la permanentan perdon de unu el siaj membroj. Fre Ŝdataj decidoj transmetitaj de la Plej Altuloj de Edentia, kaj pli poste konfirmitaj de la Plejaĝuloj de Tagoj de Uversa, forte sugestas ke tiu disdonaca Melkicedeko estas destinita por preni la lokon de la defalinta Planeda Princo, Kaligastia. Se niaj konjektoj pri tiu subjekto estas seneraraj, tute eblas ke Makivento Melkicedek povu denove persone aperi sur Urantio, kaj laŭ modifita maniero reokupi la taskon de la detronigita Planeda Princo, aŭ alimaniere aperi sur tero por ofici kiel Vicadministranta Planeda Princo reprezentanta Kriston Mikael, kiu nun fakte posedas la titolon de Planeda Princo de Urantio. Kvankam por ni la destino de Makivento ne estas tre klara, la eventoj kiuj freŝdate okazis forte sugestas, ke la antaŭcititaj konjektoj estas brobable ne foraj de la vero.
Ni bone komprenas kiamaniere, per sia triumfo sur Urantio, Mikael iĝis la sekvanto de Kaligastia kaj ankaŭ de Adamo; kiel li iĝis la Planeda Princo de Paco kaj la dua Adamo. Kaj nun ni vidas la titolon de Vicadministranta Planeda Princo de Urantio donitan al tiu Melkicedeko. Ĉu ankaŭ li estos nomita kiel Vicadministranta Materiala Filo de Urantio? aŭ, ĉu eblas ke neatendita kaj neniam vidita evento okazu tia, kia la reveno de Adamo kaj Eva aŭ iuj el iliaj posteuloj sur la planedon kiel reprezentantoj de Mikael kun la titoloj de Vicadministrantoj de la dua Adamo de Urantio?
Ĉiuj tiuj spekulativoj asociitaj al la certeco de estontaj aperoj de Magistraj kaj Instruistoj Filoj de la Trinitato, en konjunkcio kun la eksplicita promeso de la Kreinto Filo iam reveni, necertigas la estontecon de la planedo Urantio, kaj estigas ĝin unu el la plej interesaj kaj scivoligaj sferoj en la tuta universo de Nebadon. Tamen eblas ke, en estonta epoko, kiam Urantio alproksimiĝos al la erao de lumo kaj vivo, kiam la aferoj pri ribelo de Lucifero kaj la secesio de Kaligastia estos finfine juĝitaj, ni povos esti atestantoj pri la simultana ĉeesto sur Urantio de Makivento, Adamo, Eva kaj Krist Mikael, kaj ankaŭ de aŭ Magistra Filo aŭ eĉ Instruistoj Filoj de la Trinitato.
De longe superas la opinio de nia ordeno, laŭ kiu la ĉeesto de Makivento sur Jerusem en la Urantia direktoraro de la dudek kvar konsilistoj, estas sufiĉa pruvo por pravigi la kredon, ke li estas destinita por sekvi la mortemulojn de Urantio tra la universa plano de progreso kaj supreniro eĉ ĝis la Paradiza Finalecaro. Ni scias ke Adamo kaj Eva estas tiel destinitaj por akompani siajn terajn kompanojn en la Paradiza aventuro kiam Urantio estos stabiligita en la lumo kaj vivo.
Antaŭ malpli ol mil jaroj tiu sama Makivento Melkicedek, la iama saĝulo de Salemo, nevideble ĉeestis sur Urantio dum jarcenta periodo, aganta kiel rezidanto ĝenerala guberniestro de la planedo; kaj se la nuna sistemo de direktado pri la pla-daj aferoj daŭrigos, en iom pli ol mil jaroj li devos reveni por preni sur sin la saman funkcion.
Tia estas la historio de Makivento Melkicedek, unu el la plej unikaj inter ĉiuj eminentuloj kiuj estis ligitaj al la historio de Urantio, personeco kiu eble estas destinita por plenumi gravan rolon en la estonta sperto de via neregula kaj nekutima mondo.
[Prezentita de Melkicedeko de Nebadon.]