Kajero 92084
Homo posedis religion de natura origino kiel parto de sia evolua sperto longe antaŭ la sistemaj revelacioj okazintaj sur Urantio. Sed tiu religio de natura origino estis, en ĝi mem, la produkto de liaj superbestaj dotoj. Evolua religio malrapide aperis tra la tutaj jarmiloj de la sperteca kariero de la homaro dank’al la ofico de la jenaj influoj kiuj penetris la sovaĝulon, la barbaron kaj la civilizitan homon kaj agis en ili.
1. La asistanto de adoro - La apero en besta konscienco de superbastaj potencialoj por percepti realecon. Tio ĉi povus esti nomita la komenca instinkto de la homo kontraŭ la Diaĵo.
2. La asistanto de saĝeco - La evidentigo en adoranta menso de la tendenco direkti ĝian adoron al pli altaj kanaloj de esprimo kaj al ĉiam pli largaj konceptoj de diaĵa realeco.
3. La Sankta Spirito - estas la komenca supermensa doto, kaj ĝi certe aperas en ĉiuj sincerecaj homaj personecoj. Tiu ofico ĉe menso arde deziranta adoron kaj saĝecon kreas la kapablecon kompreni de si mem la postulaton pri homa postvivo, kaj en teologia koncepto kaj kiel sperto de reala kaj fakta personeco.
4. La kunordigita fonkciado de tiuj tri diaj helpantoj estas tute sufiĉa por eki kaj daŭrigi la kreskadon de evolua religio. Tiuj influoj estas pli poste pliigitaj de Pensaj Ĝustigantoj, serafoj kaj la Spirito de Vereco, kiuj ĉiuj akcelas la ritmon de religia disvolviĝo. Tiuj agantoj longe funkciis sur Urantio, kaj ili daŭrigos ĉiam kiam tiu planedo estos loĝata sfero. granda parto de la potencialo de tiuj diaj agantoj neniam ankoraŭ havis okazon esprimiĝi; multo estos rivelita en la estontaj eraoj samtempe kiel supreniros la religio de la mortemuloj, nivelon post nivelo, al la ĉielaj altanimecoj de morontia valoro kaj spirita vereco.
La evoluo pri la religio estis priskribita de fruaj timoj kaj fantomoj tra multaj sinsekvaj stadioj de disvolviĝo, inkluante tiujn penojn por unue devigi kaj sekve flatlogi la spiritojn. Tribaj fetiĉoj fariĝis totemoj kaj tribaj dioj; magiaj formuloj fariĝis modernaj preĝoj. Cirkumcidado, kiu unue estis oferdono, fariĝis higiena proceduro.
Religio progresis de natura adoro tra la kulto kontraŭ la fantomoj ĝis fetiĉismo tra la tuta sovaĝa infaneco de la rasoj. Aŭrore de la civilizado la homa raso farissiajn la plej mistikajn kaj simbolajn kredojn, dum nun, proksime de la matureco, homaro maturiĝas por aprezi realan religion kaj eĉ komencon de la revelacio pri la vereco mem.
Religio aperas kiel biologia mensa reago al spiritaj kredoj kaj al la medio; ĝi estas la lasta afero kiu devas perei aŭ Ŝanĝi en raso. En iu ajn erao religio estas socia alĝustigo al tio, kio estas mistera. Kiel socia institucio ĝi ampleksas ritojn, simbolojn, kultojn, skribaĵoj, altarojn, kapelojn kaj templojn. Sankta akvo, relikvoj, fetiĉoj, sorĉoj, pastraj vestoj, sonoriloj, tamburinoj kaj klerikaroj estas komunaj al ĉiuj religioj. Neeblas komplete malkunigi pure evoluintan religion el magio aŭ sorĉarto.
Mistero kaj potenco ĉiam stimulis religiajn sentojn kaj timojn, dum emocio ĉiam funkciis kiel potenca kondiĉanta faktoro en ilia disvolviĝo. Timo ĉiam estis la baza religia stimulo. Timo prilaboras la diojn de evolua religio kaj motivas religian ritaron de la primitivaj kredoj. Samtempe kiel progresas religio, timo estas modifita pro respektego, admiro, respekto kaj simpatio, kaj estas sekve kondiĉita de rimorso kaj pentado.
Popoloj de Azio instruis, ke “Dio estas grande timo”; tio estas la konsekvenco de evolua religio. Jesuo, la revelacio de la plej alta tipo de vivanta religio, proklamis ke “Dio estas amo.”
Religio estas la plej rigida kaj nefleksebla el ĉiuj homaj institucioj, sed ĝi malfrue adaptiĝas al Ŝanĝanta socio. Finfine religio interpretas la Ŝanĝantajn morojn, kiuj, iliavice, povas esti impresintaj de rivelaciita religio. Malrapide, sekure sed kontraŭstariĝante, religio (kulto) sekvas de proksime la saman vojon kiel la saĝeco - kono direktata de sperteca prudento kaj iluminata de dia revelacio.
Religio alkroĉiĝas al la moroj; tio kio estis estas malnova kaj supoze sakrala. Kaŭze de tiu kialo, kaj ne kaŭze de neniu alia, Ŝtonaj iloj longe persistis en la bronz- kaj fer-epokoj. Tiel tiu ekstrakto de skribaĵoj: Se vi faros al mi Ŝtonan altaron, vi ne konstruos ĝin per tajlitaj Ŝtonoj, ĉar, se vi uzas ilojn por fari ĝin, vi profanas ĝin.” Eĉ hodiaŭ la Hinduoj ekflamigas siajn altarajn fajrojn uzante primitivan frotadilon. Dum la religia evoluo ĉiam novaĵo estis konsiderita kiel sakrilegio. La sakramento ne devas konsisti el nova kaj manufakturita nutraĵo, sed el la plej primitivaj manĝaĵoj. “La perfajre tostiĝita viandaĵo kaj sengista pano servitaj kun amaraj herboj.” Ĉiuj tipoj de socia uzado kaj eĉ leĝaj proceduroj alkroĉiĝas al la malnovaj formoj.
Kiam moderna homo miras pri la fakto, ke multaj skribaĵoj de diferencaj religioj prezentas tion, kio Ŝajnas al li obscena, li devus paŭzi por konsideri, ke la estintaj generacioj timis elimini tion, kion iliaj prauloj rigardis kiel sankta kaj sakrala. Multe da tio, kion generacio povus konsideri kiel obscena, estis rigardita kiel parto de akceptitaj moroj, kaj eĉ kiel aprobitaj religiaj ritaroj de la antaŭaj generacioj. Multaj religiaj debatoj estis okazigitaj pro la senfinaj provoj por akordigi malnovajn sed kondamnindajn praktikojn kun nove progresinta prudento, por trovi akcepteblajn teoriojn por pravigi la ĉiamigon de kredpj en malnovaj kaj eksteruzaj kutimoj.
Tamen stultas provi tro subite akceli religian kreskadon. Raso aŭ nacio povas asimili en religio nur tion, kio estas konvene kohera kaj akordigebla kun ĝia nunaevolua statuso, konsiderante ĝian adaptiĝan genion. Sociaj, klimataj, politikaj kaj ekonomiaj kondiĉoj estas ĉiuj inluantaj por determini la fluon kaj progreson de religia evoluo. Socia moraleco ne estas determinata de la religio, tio estas de evolua religio; sed prefere la religiaj formoj estas imponitaj de la rasa moraleco.
Rasoj de homoj nur supraĵe akceptas fremdan kaj novan religion; ili fakte adaptas ĝin al siaj moroj kaj maljunaj pensmanieroj. Tio estas bone ilustrata per la ekzemplo de Novzelanda tribo, kies pastroj, post esti nominale akceptintaj Kristanismon, malkaŭe deklaris esti ricevintaj rekte de Gabriel revelaciojn, laŭ kiuj tiu tribo mem fariĝinta la elektata popolo de Dio estis permesita lasi liberan kuron al malrigoraj seksaj rilatoj kaj al siaj aliaj multaj kaj malnovaj kondamnindaj kutimoj. Kaj tuj ĉiuj el nove konvertitaj Kristanoj aliĝis al tiu nova kaj malpli deviga versio de Kristanismo.
Religio, iun tagon aŭ alia, estas sankciinta ĉiujn specojn de malaj kaj nekoheraj agmanieroj, aprobinta praktike ĉion, kio nun estas konsiderata kiel nemorala kaj malpia. Konscienco nek instruita per sperto nek helpita per racio, neniam estis, kaj neniam estos certa kaj nepra gvidanto por la homa konduto. Konscienco ne estas dia voĉo parolanta al la homa animo. Ĝi estas nur la tuta sumo de la morala kaj etika enteno de la moroj de la kuranta stadio de ekzisto; ĝi simple reprezentas la home konceptata idealo de reago en iuj donitaj cirkonstancoj.
La lernado de homa religio estas la ekzameno de la fosilhavaj sociaj stratumoj de estintaj eraoj. La moroj de la antropomorfaj dioj vere spegulas la moralon de la homoj, kiuj unue konceptis tiajn diaĵojn. Malnovaj religioj kaj mitologio fidele priskribas la kredojn kaj tradiciojn de popoloj de longe perditaj en la mallumo. Tiuj maljunaj kultaj praktikoj persistas flanke de pli novaj ekonomiaj kutimoj kaj sociaj evoluoj, kaj kompreneble, aperas krude nekoheraj. La restaĵoj de la kulto prezentas veran bildon de la rasaj religioj de la estinteco. Ĉiam memoru, la kultoj estas fonditaj ne por eltrovi la veron, sed prefere por promulgi ĝiajn kredojn.
Religio ĉiam larĝe estis afero de ritoj, ritaroj, observadoj, ceremonioj kaj dogmoj. Kutime ĝi estas makulita kun tiu ĉiam malordiganta eraro, la iluzio pri elekta popolo. Preĝkanto, inspiro, revelacio, favordono, pento, pentofero, mediacio, oferdono, preĝo, konfeso, adoro, transvivo post morto, sakramento, ritaro, redempto, interligo, malpureco, puriĝo, profetaĵo, origina peko - ĉiuj tiuj esencaj religiaj ideoj devenas de la fruaj tempoj de unuaj timoj pri la fantomoj.
Primitiva religio estas nek pli nek malpli ol la lukto por materia ekzisto etendi- ĝanta al la ekzisto transe de la tombo. La observadoj de tia kredo reprezentis la etendiĝo de la lukto por transvivi en la kampo de imaga mondo de spiritoj-fantomoj. Sed kiam vi havas la tentiĝon kritiki evoluan religion, atentu. Memoru, ke temas pri tio, kio okazis; historia fakto. Kaj krome memoru ke la povo de iu ideo kuŝas, ne en ĝia certeco aŭ ĝia vero, sed prefere en la vigleco de ĝia homa logpovo.
Evolua religio faras neniun disponon por transformiĝi aŭ korektiĝi; male al la scienco ĝi ne provizas al sia propra progresiva modifo. Evoluinta religio imponas la respekton ĉar ĝiaj adeptoj kredas, ĝi estas La Vereco; “la fido definitive transdonita al la sanktuloj” teorie devas esti fina kaj nepekipova. La kulto rezistas al la disvolviĝo, ĉar reala progreso estas certa modifi aŭ detrui la kulton mem, konsekvence revizado ĉiam devas esti imponita al ĝi.
Nur du influoj povas modifi kaj levi la dogmojn de natura religio: la premo de la malrapide evoluantaj moroj kaj la perioda iluminado de epoka revelacio. Kaj ne strangas ke progreso estis malrapida, ĉar en la maljunaj tagoj esti progresema kaj inventiva signifis esti mortigita kiel sorĉanto. La kulto malrapide evoluas tra la generaciaj epokoj kaj laŭ longe de cikloj. Sed ĝi progresas. Evolua kredo en fantomoj establis la bazon por filozofio de revelacia religio, kiu fine detruos la superstiĉon de sia origino.
Religio multmaniere handikapis socian disvolviĝon, sed sen religio estus akzistintaj nek daŭra moraleco nek etiko, neniu civilizacio valoranta la penon. Religio patrinumis multajn kampojn de nereligia kulturo: skulptarto devenas de la fabrikado de idoloj, arkitekturo en la konstruo de temploj, poezio en preĝkantoj, muziko en la adoraj kantoj, teatro en la ago por gvidi la spiritojn, kaj danco en la sezonaj festoj de adoro.
Sed altirante la atenton sur la fakto ke religio estas esenca por la disvolviĝo kaj antaŭ Ŝirmo de civilizado, necesas noti, ke natura religio multe ankaŭ kontribuis al la paralizo kaj handikapo de la civilizado mem, kiun ĝi krome ministris kaj kuraĝigis. Religio ĝenis la industriajn aktivecojn kaj ekonomian disvolviĝon; ĝi mal Ŝparis laboron kaj disipis kapitalon; ĝi ne ĉiam estis efika por la familio; ĝi ne adekvate kuraĝigis pacon kaj bonvolon; ĝi iafoje neglektis edukadon kaj prokrastis sciencon; ĝi malriĉigis vivon por laŭdire riĉigi morton. Evolua religio, homa religio, efektive kulpis pri ĉiuj tiuj eraroj, mankoj kaj multaj aliaj maltrafaĵoj; tamen, ĝi persistigis kulturan etikon, civiligitan moralecon kaj socian koherecon , kaj ebligis por la revelacia religio kompensi tiuj multnombrajn difektojn de evoluo.
Evolua religio estis tre elspeziga sed senkompare efika institucio de la homo. Homa religio praviĝas nur en la lumo de evolua civilizacio. Se homo ne estis la escendanta produkto de besta evoluo, tiam tia religia disvolviĝo estus sen pravigo.
Religio faciligis la akumuladon de kapitalo; ĝi kuraĝigis iujn specojn de laboro; la liberaj tempoj de la pastroj promociis arton kaj konon; la raso, finfine, multon gajnis kiel rezulto de tiuj fruaj eraroj en etika tekniko. La Ŝamanoj, honestaj kaj malhonestaj, estis terure multekostaj, sed ili estis indaj je ĉiuj tiuj elspezoj. La scioplenaj profesioj kaj la scienco mem malmergigp is el la parazitaj pastraroj. Religio kuraĝigis civilizadon kaj provizis socian kontinuecon; ĉiam ĝi estis la forto de morala polico. Religio provizis tiun homan disciplinon kaj sinregadon, kiuj ebligas saĝecon. Religio estas la efika skurĝo de evoluo, kiu senkompate kondukas apatia kaj suferanta homaro de ĝia natura stato de intelekta inerteco al kaj sur superajn nivelojn de racio kaj saĝeco.
Kaj tiu sakrala heredo de besta supreniro, la evolua religio, devas ĉiam esti subtiligita kaj nobligita dank’al la kontinua cenzuro de revelacia religio kaj la arda fajrego de aŭtentika scienco.
Tutlonge de la eraoj, la revelacioj de la religio estas ĉiam ekspansiaj kaj iom post iom pli klarigantaj . Estas la misio de revelacio selekti kaj cenzuri la sinsekvajn religiojn de evoluo. Sed se revelacio devas ekzalti kaj plialtigi la religiojn de revelacio, tiam devas tiaj diaj vizitoj priskribi instruojn, kiuj ne estas tro distance de la penso kaj reagoj de la epoko en kiu ili estas prezentataj. Tiel ĝi ĉiam devas esti kaj estas kontakte kun evoluo. Ĉiam devas la religio de revelacio esti limigita de kapableco kaj ricevemo de la homo.
Sed sendepende de Ŝajna konektado aŭ derivado, la revelaciaj religioj estas ĉiam karekterzataj per kredo en Diaĵo de fina valoro kaj en koncepto pri la postvivo de personeca identeco post morto.
Evolua religio estas sentimentala, ne logika. Ĝi estas homa reago kredi en hipoteza mondo de fantomoj-spiritoj - la homa sinkonscia kredo kaŭzita de la realigado pri la timo de la nekonataĵo. Revelanta religio estas proponata de la reale spirita mondo; ĝi estas la respondo de la superintelekta kosmo al la arda deziro de la homo kredi en, kaj dependi de la universaj Diaĵoj. Evolua religio priskribas la komplikajn provhezitojn de la homaro serĉanta la veron; revelanta religio estas tiu vero mem.
Okazis multaj eventoj de religia revelacio, sed nur kvin de epoka signifo. Ili okazis kiel sekvas:
1. La instruoj en Dalamatio. La vera koncepto pri la Unua Fonto-Centro estis unue promulgita sur Urantio de la korpaj centuloj de la personaro de Princo Kaligastia. Tiu kreskanta revelacio pri la Diaĵo daŭris dum pli ol tri cent mil jaroj ĝis kiam ĝi estis subite ĉesigita pro la planeda secesio kaj la interrompo de la instruada reĝimo. Escepte la laboro de Van, la influo de la Dalamatia revelacio estis praktike perdita por la tuta mondo. Eĉ la Nodidoj estis forgesintaj tiun veron en la epoko de la Adama alveno. El ĉiuj kiuj ricevis la instruojn de la centuloj, la ruĝa homo plej longe konservadis ilin, sed la ideo pri Granda Spirito estis nur nebula koncepto en la amerindiana religio kiam la kontakto kun Kristanismo grande klarigis kaj plifortigis ĝin.
2. La instruoj en Edeno. Adamo kaj Eva denove priskribis la koncepton pri la Patro de ĉiuj evoluaj popoloj. La renverso de la unua Edeno haltigis la fluon de la Adama revelacio antaŭ ol ĝi neniam plene komencis. Sed la abortitaj instruoj de Adamo estis daŭrigitaj de la Setitaj pastroj, kaj iuj el tiuj veroj neniam estis komplete perditaj por la mondo. La tuta tendenco de religia evoluo en Levanteno estis modifita de la instruoj de la Setitoj. Sed ĉirkaŭ 2500 a.K. homaro estis larĝe perdinta el la vido la revelacion patronitan dum la epoko de Edeno.
3. Melkicedek de Salem. Tiu helpema filo de Nebadon inaŭguris la trian revelacion pri vereco sur Urantio. La fundamentaj preceptoj de liaj instruoj estis konfido kaj fido. Li instruis konfidon en la ĉiopotenca bonvolo de Dio, kaj proklamis, ke fido estis la ago per kiu homoj meritis la Dian favoron. Liaj instruoj grade enmiksiĝis kun la kredoj kaj praktikoj de diverspecaj evoluaj religioj, kaj fine disvol-viĝis en tiuj teologiaj sistemoj validaj sur Urantio en la komenco de la unua miljaro post Kristo.
4. Jesuo de Nazareto. Kristo Mikael kvaran fojon prezentis sur Urantio la koncepton pri Dio kiel la Universala Patro, kaj ĝenerale tiu instruo persistis ĝis nun. La esenco de lia instruo estis amo kaj servado, la amema adoro kiun kreitaĵa filo memvole donas dankeme pro kaj responde al la amema servado de Dio lia Patro; La libere konsentita servado, kiun tiaj kreitaĵaj filoj disdonacas ĉe siaj fratoj en la ĝoja realigado ke, en tiu servado ili ankaŭ servas Dion la Patron.
5. La Urantiaj kajeroj. La kajeroj, kies tiu ĉi, konsistigas la plej freŝdatan prezenton de vero al la mortemuloj de Urantio. Tiuj kajeroj diferencas de ĉiuj antaŭaj revelacioj, ĉar ili ne estas la laboro de unu sola universa personeco, sed diverselementa prezento de multaj estoj. Sed neniam revelacio povas esti kompleta antaŭ ol atingi la Universalan Patron. Ĉiuj aliaj ĉielaj servadoj estas nur partaj, transiraj kaj praktike adaptitaj al lokaj kondiĉoj en tempo kaj spaco. Kvankam tiaj konfesoj povas eble damaĝi la senperajn forton kaj aŭtoritaton de ĉiuj revelacioj, la tempo alvenis sur Urantio kiam oportunas fari tiajn netajn deklarojn, eĉ riskante malplifortigi la estontajn influon kaj aŭtoritaton de tiu ĉi, la plej freŝdata el la revelacioj pri vereco al la mortemulaj rasoj de Urantio.
En evolua religio, la ekzisto de la dioj estas konceptita en la simileco de la homa bildo; en revelacia religio homoj lernas, ili estas la filoj de Dio - eĉ formitaj en la finita bildo de dieco; en la sintezitaj kredoj konsistantaj en la revelaciaj instruoj kaj la evoluaj produktoj, la koncepto pri Dio estas miksaĵo de:
1. La antaŭekzistantaj ideoj de la evoluaj kultoj.
2. La sublimaj idealoj de revelaciita religio.
3. La personaj vidpunktoj de la ĉefoj de la grandaj religioj, la profetoj kaj instuistoj de la homaro.
La plejmulto de la grandaj religiaj epokoj estis inaŭguritaj per la vivo kaj la instruoj de rimarkinda personeco; granda parto de la gravaj moralaj movoj de la historio originas el ĉefoj. Kaj homoj ĉiam emis respektegi la ĉefon, eĉ malavantaĝe de liaj instruoj, honori lian personecon, eĉ perdante el la vido la veraĵojn, kiujn li proklamis. Kaj tio ĉi ne estas sen kialo; en la koro de la evolua homo estas instinkta arda deziro de helpo devenanta de la ĉielo, de la transo. Tiu soifo estas destinita por anticipi la aperon sur tero de la Planeda Princo kaj postaj Materiaj Gefiloj. Sur Urantio homo estis senigita je tiuj superhomaj ĉefoj kaj estroj, kaj do li konstante serĉas kompensi tiun mankon duonkaŭante siajn homajn ĉefojn kun legendoj koncernantaj supernaturajn originojn kaj miraklajn karierojn.
Multaj rasoj konceptis siajn ĉefojn kiel estantaj naskitaj de virgulinoj; iliaj karieroj estas donaceme punktitaj kun miraklaj epizodoj, kaj ilia reveno estas ĉiam atendata de iliaj respektivaj grupoj. En Centra Azio la tribuloj ankoraŭ atendas la revenon de Ĝinĝis Ĥano; en Tibeto, Ĉinio kaj Hindio oni atendas Budhon; la Islamanoj atendas Mohamedon; ĉe la amerindianoj estis atendita Hesunanin Onamonalonton; ĉe la Hebreoj ĝenerale temis pri la reveno de Adamo kiel enkarnigita ĉefo. En Babilono la dio Marduk estis plui go de la legendo de Adamo, la ideo de Filo-de-Dio, la ligilo inter homo kaj Dio. Post la apero de Adamo sur tero,,tiel nomataj filoj de Dio estis komune inter la mondaj rasoj.
Sed sendepende de la superstiĉa timo, en kiu ili estis ofte tenitaj, restadas la fakto, ke tiuj instruistoj estis la apogpunktoj de tempa personeco, sur kiuj la leviloj de rivelita vero dependis por la progreso de la moraleco, filozofio kaj religio de la homaro.
Estis multaj centoj da religiaj ĉefoj dum la miliono da jaroj de la homa historio, de Onagar ĝis Guru Nanak. Dum tiu tempo okazis multaj flusoj kaj reflusoj de la tajdo de religia vero kaj spirita fido, kaj ĉiu renoviĝo de Urantia religio estis, en la estinteco, identigita kun la vivo kaj instruoj de religia ĉefo. Konsiderante la instruistoj de la freŝdataj tempoj, oni povas utile grupigi ilin en sep grandaj religiaj epokoj de post-adama historio sur Urantio.
1. La Setita periodo. La Setitaj pastroj, reaktivigitaj sub la direkto de Amosad, fariĝis la grandaj post-adamaj instruistoj. Ili efikis en la tutaj landoj de la Andidoj, kaj ilia influo persistis la plej longe ĉe la Grekoj, Sumerianoj kaj Hinduoj. Ĉe ĉi-lastaj ili pludaŭris ĝis la nunaj tempoj kiel Bramanoj de la hindua fido. La Setitoj kaj iliaj sekvantoj neniam komplete perdis la Adaman koncepton pri la Trinitato.
2. Erao de la Melkicedekaj misiistoj. Urantia religio grandmezure estis reaktivigita dank’al la klopodoj de tiuj instruistoj, kiuj estis komisiitaj de Makiventa Melkicedek, kiam li vivis kaj instruadis en Salemo preskaŭ du mil jaroj antaŭ Kristo. ASDASD
3. La pot-Melkicedeka erao. Kvankam Amenemope kaj Akenaton instruis ambaŭ dum tiu periodo, la rimarkinda religia genio de la post-Melkizezda eras estis la ĉefo de grupo de Levantenoj Beduenos kaj la fondinto de la hebrea religio - Moseo. Moseo instruis la momoteismon. LI diris: “aŭskultu, O Israelo, la Sinjoro nia Dio estas unika Dio.” “ La Sinjoro estas la Dio. Neniu estas flanke de li.” Li persistade serĉis ĉe sia popolo elradiki la postrestaĵojn de la fantoma kulto, eĉ preskribanta la mortpunon por ĝiaj praktikantoj. La Mosea monoteismo estis falsita de liaj sekvantoj, sed pli poste ili revenis al multaj el liaj instruoj. La nobleco de Moseo kuŝas en lia prudento kaj sagaceco. Aliaj homoj havis pli altajn konceptojn pri Dio, sed neniu homo sukcesis alkonduki tiel grandan nombron da homoj neniam adopti tiajn progresemajn kredojn.
4. La sesa jarcento antaŭ Kristo. Multaj homoj aperis por proklami la veron en tiu epoko, unu el la plej grandaj jarcentoj de religia manifestiĝo neniam konstatita sur Urantio. Inter tiuj homoj povus esti cititaj Gotamo, Konfuceo, Laŭzi, Zoroastro kaj la ĝainaj instruistoj. La instruoj de Gotamo larĝe disemiĝis en Azio, kaj Gotamo estas respektigita de milionoj da homoj kiel Budao. Konfuceo estis por la moraleco en Ĉinio kiel Platono estis por la greka filozofio, kaj kvankam iliaj respektivaj instruoj havis religiajn konsekvencojn, se strikte verdiri, nek unu nek alia estas religia instruisto; Laŭzi pli bone prezentis al si Dion en sia Tao ol Konfuceo en sia humaneco aŭ Platono en sia idealismo. Zoroastro, kvankam tre influita de la precipakoncepto de duobla spiritualismo, la bono kaj la malbono, samtempe nekontesteble ekzaltis la ideon pri unu eterna Diaĵo kaj plejlasta venko de lumo sur mallumo.
5. La unua jarcento post Kristo. Kiel religia instruisto, Jesuo de Nazareto komencis kun la kulto fondita de Johano la Baptisto kaj kiel eble plej malproksimiĝis de fastoj kaj praktikoj. Ekster Jesuo, Paŭlo de Tarso kaj Filo de Aleksandrio estis la plej grandaj instruistoj de tiu epoko. Iliaj konceptoj pri religio havis hegemonian rolon en la evoluo de tiu fido, kiu portas la nomon de Kristo.
6. La sesa jarcento post Kristo. Mohamedo fondis religion, kiu estis supera al multaj el la kredoj de tiu tempo. Temis pri protesto kontraŭ la sociaj postuloj de la eksterlandaj kredoj kaj kontraŭ la nekohereco de la religia vivo de lia propra popolo.
7. La dek kvina jarcento post Kristo. Tiu periodo atestis du religiajn movojn: la disrompon de la unueco de Kristanismo en Okcidento kaj la sintezon de nova religio en Oriento. En Eŭropo instituciigita Kristanisme estis atinginta tiun gradon de rigideco, kiu neakordigebligis la daŭrigon de la kreskado en la unueco. En Oriento la kombinitaj instruoj de Islamo, Hinduismo kaj Budaismo estis sintezitaj de Nanak kaj liaj sekvantoj en Sikismo, unu el la plej evoluintaj religioj de Azio.
La venonteco de Urantio estos sendube karakterizita per la apero de instruistoj de religiaj veroj - la Patreco de Dio kaj la frateco de ĉiuj kreitaĵoj. Sed necesas esperi, ke la ardaj kaj sinceraj klopodoj de tiuj estontaj profetoj estos direktitaj malpli al la plifortigo de interreligiaj bariloj kaj pli al la pliigo de la religia frateco de spirita adoro inter la multaj sekvantoj de la diferencaj intelektaj teologioj, kiuj tiel karakterizas Urantion de Satania.
La religioj de Urantio en la dekdua jarcento prezentas interesan skizon pri la socia evoluo de homa impulso de adoro. Multe da kredoj tre malmulte progresis de la tagoj de la fantoma kulto. Kiel klaso la Pigmeoj de Afriko havas neniun religian reagon, kvankam iuj el ili iomete kredas en ĉirkaŭaĵo de spiritoj. Ili estas hodiaŭ en la sama stato kiel estis la primitivulo, kiam komencis la religia evoluo. La baza kredo de primitiva religio estis transvivo post morto. La ideo adori personan Dion indikas progresintan evoluan disvolviĝon, eĉ la unuan stadio de revelacio. La Diakoj estas inaŭgurintaj nur la plej primitivajn religiajn praktikojn. La kompare freŝdataj Eskimoj kaj Amerindianoj havas tre mizerajnkonceptojn pri Dio; ili kredis en fantomoj kaj havis malprecizan ideon pri transvivo de iu ajn speco post morto. Nur hodiaŭ la aborigenoj de aŭstralio spertas timon pri fantomoj kaj mallumo kaj havas krudan respektegon kontraŭ prapatroj. La Zuluoj estas ĝuste inaŭgurantaj religion de fantoma timo kaj oferdono. Multaj triboj de Afriko, krom dank’al la laboro de kristanaj aŭ mohamedaj misiistoj, estas ankoraŭ en la fetiĉista stadio de religia evoluo. Sed kelkaj grupoj longe tenis al la ideo de monoteismo, kiel la iamaj Tracoj, kiuj ankaŭ kredis en senmorteco.
Sur Urantio evolua kaj revelacia religioj kunkune progresas dum ili miksiĝas kaj kunigas en la sistemoj de diversigita teologio trovitaj en la mondo dum la epokode la komponado de tiuj kajeroj. Tiuj religioj sur Urantio, la religioj de la dekdua jarcento povas esti prezentataj tiamaniere:
1. Hinduismo - la plej malnova.
2. La hebrea religio.
3. Budaismo.
4. La Konfuceaj instruoj.
5. La taoistaj kredoj.
6. Zoroastrismo.
7. Ŝhintoo.
8. Ĝainismo.
9. Kristanismo.
10. Islamo.
11. Sikismo - la plej freŝdata.
La plej progresintaj religioj de malnovaj epokoj estis Judaismo kaj Hinduismo, kaj ĉiu respektive grande influis la fluon de religia disvolviĝo en Oriento kaj Okcidento. Hinduoj kaj ankaŭ Hebreoj kredis, ke iliaj religioj estis inspiritaj kaj revelaciitaj, kaj ili kredis, ĉiuj aliaj estis dekadencaj formoj de la sola vera fido.
Hindio estas partigita en Hinduoj, Sikoj, Mohamedanoj kaj Ĝajnoj, ĉiu el ili priskribantaj Dion, homon kaj la universon laŭ siaj diverspecaj konceptoj. Ĉinio sekvas la taoistajn kaj la konfuseajn instruojn; Ŝintoo estas respektigita en Japano.
La grandaj internaciaj kaj interrasaj kredoj estas hebrea, budaa, kristana kaj islama. Budismo etendiĝas de Srilanko kaj Birmo tra Tibeto kaj Ĉinio ĝis Japano. ĝi montris adapteblecon al la moroj de multaj popoloj, kiun nur Kristanismo egalis.
La hebrea religio entenas la filozofian transiron de politeismo ĝis monoteismo; ĝi estas evolua ligilo inter la religioj de evoluo kaj la religioj de revelacio. La Hebreoj estis la sola okcidenta popolo kiu sekvis la evoluon de siaj fruaj dioj ĝis la Dio de revelacio. Sed vero neniam fariĝis tute akceptita antaŭ la tagoj de Jesaja, kiu iam denove instruis la miksitan ideon pri rasa diaĵo kombinita kun Universa Kreinto: O Sinjoro de Armeoj, Dio de Israelo, vi estas Dio, eĉ vi estas sola; vi faris ĉielon kaj teron.” Iam la postviva espero de la okcidenta civilizacio kuŝis en la sublimaj hebreaj konceptoj de boneco kaj la evoluintaj helenaj konceptoj de beleco.
Kristana religio estas la religio pri la vivo kaj instruoj de Kristo bazata sur la teologio de Judaismo, modifita sekve pro la asimilado de iuj zoroastriaj instruoj kaj greka filozofio, kaj formulita origine de tri individuoj: Filo, Petro kaj Paŭlo. Ĝi pasis tra multaj fazoj de evoluo de la epoko de Paŭlo kaj fariĝis tiel komplete okcidentigita, ke multaj ne-eŭropaj popoloj tre nature konsideras Kristanismon kiel stranga revelacio de stranga Dio kaj por fremduloj.
Islamo estas la religia-kultura ligilo inter Nord-Afriko, Levanteno kaj sudorienta Azio. Estis la juda teologio en rilato kun la postaj kristanaj instruoj, kiuj monoteigis Islamon. La sekvantoj de Mohamedo stumblis sur la progresemaj instruoj pri la Trinitato; ili ne sukcesis kompreni la doktrinon de tri diaj personecoj kaj unu sola Dieso. Ĉiam malfacilas instigi la evoluajn mensojn subite akcepti avangardanrevelacian veraĵon. Homo estas evolua kreitaĵo kaj entute devas akiri sian religion per evoluaj teknikoj.
En la estintaj tempoj la kulto kontraŭ la prauloj konsistigis decidan progreson en religia evoluo, sed estas ambaŭ mirinda kaj bedaŭrinda, ke tiu primitiva koncepto daŭrigas en Ĉinio, Japano kaj Hindio meze de tiom da relative pli evoluintaj konceptoj tiaj, kiaj Budismo kaj Hinduismo. En la Okcidento, praula kulto disvolviĝis en la respektego de naciaj dioj kaj respekto kontraŭ rasaj herooj. En la dudeka jarcento tiu naciisma religio de respektego kontraŭ la herooj faras sian aperon en la diverspecaj radikalaj kaj naciismaj sekularismoj, kiuj karakterizas multajn rasojn kaj naciojn de la Okcidento. Oni grandparte trovas tiun saman sintenon en la grandaj universitatoj kaj la plej gravaj industriaj komunumoj de la popoloj de angla lingvo. Ne tre diferenca de tiuj konceptoj estas la ideo laŭ kiu religio estas nur “partigita serĉado de la bona vivo.” La naciaj religioj estas nenion pli ol reveno al la frua kulto kontraŭ la romana imperiestro kaj al Ŝinto - kulto kontraŭ la Ŝtato en la imperiestra familio.
Religio neniam povas fariĝi scienca fakto. Filozofio povas, fakte, baziĝi sur scienca fundamento, sed religio ĉiam restos aŭ evolua aŭ revelacia, aŭ ebla kombinaĵo de ambaŭ, kiel ĝi estas en la nuna mondo.
Novaj religioj ne povas esti inventitaj, aŭ ili estas evoluintaj, aŭ ili estas subite revelaciitaj. Ĉiuj novaj evoluaj religioj estas simple progresantaj esprimoj de la maljunaj kredoj, novaj adaptiĝoj kaj alĝustigoj. La malnovaĵo ne ĉesas ekzisti; ĝi estas kuniĝita kun la novaĵo, kiel ekzemple Sikismo, kiu burĝonis kaj floris elirante el humtero kaj formoj, Hinduismo, Budismo, Islamo kaj aliaj samtempaj kultoj. Primitiva religio estis tre demokratia; la sovaĝulo facile pruntodonis kaj pruntopretis. Kaj nur kun la revelacia religio aperis egotismo de aŭtokratia kaj netolerema teologio.
La multnombraj religioj de Urantio estas ĉiuj bonaj laŭmezure, kiel ili kondukas homon al Dio kaj permesas al homo kompreni la Patron. Estas eraro por iu ajn grupo da religiuloj koncepti sian kredon kiel La Verecon; tiaj sintenoj evidentigas pli da teologia aroganteco, ke da certa fido. Ne estas sur Urantio religio, kiu povus ne profite lerni kaj asimili la plej bonajn el la veroj entenitaj en ĉiu el la aliaj, ĉar ĉiuj entenas parton de vero . Religiuloj pli bone devus pruntopreni la plej bonan en la vivanta spirita fido de siaj najbaruloj prefere ol denunci la plej malbonan en iliaj persistaj superstiĉoj kaj eksteruzaj ritaroj.
Ĉiuj tiuj religioj aperis kiel rezulto de varia intelekta respondo de la homo al sia idente spirita iniciato. Ili neniam povas esperi atingi unuformecon de kredoj, dogmoj kaj ritaroj - ili estas intelektaj; sed ili povas iam plenumi la unuecon en la aŭtentika adoro al la Patro de ĉiuj, ĉar adoro estas spirita, kaj por ĉiam verkonformas, ke spirite ĉiuj homoj estas egalaj.
Primitiva religio estis larĝe konscienco de materia valoro, sed civilizado plialtigas religiajn valorojn, ĉar vera religio estas sindonemo al la servado de signifoplenaj ka plejsuperaj valoroj. Samtempe kiel religio evoluas, etiko fariĝas la filozofio de moralo, kaj moraleco fariĝas la memdisciplino per la kriterioj de la plej altaj signifoj kaj plejsuperaj valoroj - diaj kaj spiritaj idealoj. Kaj tia religio fariĝas spontana kaj delikata devoteco, la vivanta sperto de la lojalceo de amo.
La kvalito de religio estas indikita per:
1. La nivelo de ĝiaj valoroj - ĝiaj dediĉoj.
2. La profundeco de ĝiaj signifoj - la individua sentivigo al la idealisma estimado de tiuj plej altaj valoroj.
3. La intenseco de ĝia dediĉo - la grado de sindonemo al tiuj diaj valoroj.
4. La senbrida progreso de la personeco sur tiu kosma vojo de idealisma spirita vivo, la plenumado de fileco kun Dio kaj senfine progresiva kosmaneco en la universo.
Religiaj signifoj progresas en la konscienco kiam la infano transportas siajn ideojn pri ĉiopotenco de siaj gepatroj ĝis Dio. Kaj la tute religia sperto de tia infano larĝe dependas de la rilato gepatroj-infano, se ĝi estis superita aŭ per timo aŭ per amo. Gesklavoj ĉiam sentis grandan malfacilecon por transporti sian mastran-timon en koncepton pri Dio-amo. Civilizacio, scienco kaj evoluintaj religioj devas liberigi homaron de tiuj timoj naskitaj de la angoro pri la naturaj fenomenoj. Kaj tiaŭaniere pli granda edifado devus liberigi la edukitajn mortemulojn de ĉiu dependeco kontraŭ peradoj en komuneco kun Diaĵo.
La interaj stadioj de idolkulta hezito en la respektega transmetado de la homa kaj videbla al la dia kaj nevidebla estas neeviteblaj, sed ili devus esti mallongigitaj per la konscienco de la faciliganta servado de la enloĝanta dia spirito. Tamen homo estis profunde influita, ne nur pro siaj konceptoj pri la Diaĵo, sed ankaŭ pro la karaktero de la herooj, kiujn li elektis honori. Tre malfeliĉas, ke tiuj kiuj estis alkondukitaj respektegi la dian kaj resurektitan Kriston krome neglektis la viron, la bravan kaj kuraĝan heroon - Jo Ŝua ben Jozef.
Moderna homo estas adekvate konscia pri religio, sed liaj kutimoj de adoro estas konfuzaj kaj diskredititaj pro lia akcelita socia metamorfozo kaj liaj neniam okazintaj sciencaj disvolviĝoj. Pripensantaj geviroj deziras redifini religion, kaj tiu postulo devigos religion retaksi sin.
Moderna homo estas konfrontita kun la tasko fari pli da realĝustigoj de homaj valoroj en nur unu genaracio ol estis faritaj en du mil jaroj. Kaj ĉio tio ĉi influas la socian konduton kontraŭ religio, ĉar religio estas vivmaniero samgrade kiel penstekniko.
Vera religio devas ĉiam esti samtempe la eterna fundamento kaj la gvidanta stelo de ĉiuj daŭraj civilizacioj.
[Prezentita de Melkicedeko de Nebadon.]