Kajero 91
La preĝo, kiel religia ago, evoluis el antaŭaj nereligiaj monologaj kaj dialogaj esprimoj. Kiam la homo atingis la memkonscion, okazis la neevitebla korolario de la konscio pri la aliuloj, la duobla potencialo de socia reago kaj agnosko pri Dio.
La plej fruaj preĝaj formoj ne estis adresitaj al la Diaĵo. Tiuj cxi esprimoj multe similis al tio, kion vi dirus al amiko, kiam vi komencas gravan entreprenon: “Esperu al mi bonsxancon.” La primitiva homo estis sklavigita de magio; la sxanco, bona aŭ malbona, penetris ĉiujn aferojn de la vivo. Unue, tiuj cxi petoj pri sxanco estis monologoj — nur maniero laŭte pensi por la servantoj de magio. Sekve, tiuj cxi kredantoj al la sxanco ricevis la subtenon de siaj amikoj kaj familioj, kaj baldaŭ iu formo de ceremonio estis plenumita, kiu inkluzivis la tutan klanon aŭ tribon.
Kiam la konceptoj pri fantomoj kaj spiritoj evoluis, tiuj cxi petoj fariĝis adresitaj al superhomoj, kaj kun la konscio pri dioj, tiaj esprimoj atingis la nivelojn de aŭtenta preĝo. Kiel ekzemplo de tio, cxe kelkaj aŭstraliaj triboj la preĝoj de primitiva religio antaŭis ilian kredon al spiritoj kaj superhomaj personecoj.
En Hindio, la tribo Todao nun observas tiun cxi praktikon preĝi al neniu aparte, ĝuste kiel faris la fruaj popoloj antaŭ la tempoj de religia konscieco. Sed, ĉe la Todaanoj, tio reprezentas regreson de ilia degeneranta religio gxis tiu cxi primitiva nivelo. La nuntempaj ritoj de la laktistoj-pastroj ne reprezentas religian ceremonion, ĉar tiuj cxi nepersonaj preĝoj kontribuas nenion al la konservado aŭ plibonigo de iuj ajn sociaj, moralaj aŭ spiritaj valoroj.
La antauxreligia preĝo estis parto de la manaaj praktikoj de la Melanezianoj, en la udaaj kredoj de la afrikaj pigmeoj kaj en la manituaj superstiĉoj de la nordamerikaj Indianoj. La gandaj triboj de Afriko nur freŝdate eliris el la manaa nivelo de preĝo. En tiu cxi frua evolua konfuzo homoj preĝas al dioj — lokajn kaj naciajn — al fetiĉoj, amuletoj, fantomoj kaj ordinaraj homoj.
La funkcio de la frua evolua religio estas konservi kaj pliigi la esencajn sociajn, moralajn kaj spiritajn valorojn, kiuj malrapide formiĝas. Tiu cxi misio de la religio ne estas konscie observata de la homaro, sed ĝi ĉefe efektiviĝas per la funkcio de preĝo. La praktiko de la preĝo reprezentas la neintencitan sed tamen pesonan kaj kolektivan klopodon de iu ajn grupo por certigi (efektivigi) tiun cxi konservadon de pli altaj valoroj. Sed sen la protekto de la preĝo, ĉiuj sanktaj tagoj rapide revenus al la statuso de simplaj ferioj.
La religio kaj ĝiaj periloj, de kiuj la ĉefa estas la preĝo, ligigxas nur kun valoroj, kiuj havas ĝeneralan socian agnoskon, grupan aprobon. Tial, kiam la primitiva homo provis kontentigi siajn malpli altnivelajn emociojn aŭ atingi siajn tute egoismajn ambiciojn, li estis senigita je la konsolo de religio kaj je la helpo de preĝo. Se la individuo celis plenumi ion kontraŭsocian, li estis devigita sercxi la helpon de nereligia magio, turni sin al sorĉistoj, kaj tiel esti senigita je la helpo de preĝo. La preĝo do tre frue fariĝis potenca instiganto de la socia evoluo, la morala progreso kaj la spirita atingo.
Sed la primitiva menso estis nek logika nek kohera. La fruaj homoj ne perceptis, ke materiaj aferoj ne apartenis al la kampo de la preĝo. Tiuj cxi simplaj animoj konstatis, ke mangxajxo, sxirmejo, pluvo, ĉasaĵo kaj aliaj materiaj posedaĵoj plibonigis la socian bonstaton, kaj tial ili komencis preĝi por tiuj cxi fizikaj benoj. Dum tio cxi konsistigis perversion de preĝo, ĝi kuraĝigis la klopodon plenumi tiujn cxi materiajn objektivojn per sociaj kaj etikaj agoj. Tia koruptado de la preĝo, kvankam malnobligante la spiritajn valorojn de popolo, tamen rekte altigis iliajn ekonomiajn, sociajn kaj etikajn morojn.
La preĝo estas nur monologo en la plej primitiva speco de menso. Ĝi frue fariĝas dialogo kaj rapide disvolviĝas ĝis la nivelo de grupa adorado. La preĝo signifas, ke la antauxmagiaj sorĉkantoj de la primitiva religio jam evoluis ĝis la nivelo, kiam la homa menso agnoskas la realecon de bonfaraj povoj aŭ estaĵoj, kiuj kapablas plibonigi la sociajn valorojn kaj pliigi moralajn idealojn, kaj plue, ke tiuj cxi influoj estas superhomaj kaj apartaj de la egoo de la memkonscia homo kaj de liaj kunaj mortemuloj. La vera preĝo do ne aperas, gxis la peranto de la religia ministrado estas konsiderata kiel persona.
La preĝo malmulte rilatas al animismo, sed tiaj kredoj povas ekzisti kun emerĝantaj religiaj sentoj. Multfoje la religio kaj la animismo havis tute apartajn originojn.
Por tiuj mortemuloj, kiuj ne estis liberigitaj de la primitiva sklaveco de timo, estas reala danĝero, ke ĉiuj preĝoj povu konduki al nesana senco pri peko, nepravigeblaj konvinkoj pri kulpeco, reala aŭ fantazia. Sed en la modernaj tempoj estas ne probable, ke multaj dediĉas sufiĉe da tempo pregxante por atingi tiuj nocaj remaĉadoj pri sia malindeco aŭ pekemo. La danĝeroj akompanantaj la distordon kaj la perversigon de la preĝo konsistas el nescio, superstiĉo, kristaligxo, malvigligxo, materialismo kaj fanatikismo.
La unuaj preĝoj estis simple vortigitaj esperoj, la esprimo de sinceraj deziroj. La preĝo poste fariĝis tekniko por akiri la kunlaboron kun la spiritoj. Kaj tiam gxi atingis la superan funkcion de religio helpi konservi ĉiujn dignajn valorojn.
Kaj la preĝo kaj la magio aperis rezulte de algxustigaj reagoj de la homo al la urantia medio. Sed krom tiu cxi ĝeneraligita rilato ili havas malmulton komunan. La preĝo ĉiam indikis pozitivan agon de la preĝanta egoo; ĝi ĉiam estis psika kaj foje spirita. La magio ĝenerale signifis provon manipuli la realon sen sxangxi la egoon de la manipulanto, la praktikanto de magio. Malgraŭ siaj sendependaj originoj la magio kaj la preĝo ofte estis interligitaj dum siaj pli malfruaj stadioj de disvolviĝo. La magio foje leviĝis per cela plialtigo ekde formuloj tra ritoj kaj sorĉkantoj ĝis la sojlo de la vera preĝo. La preĝo foje fariĝis tiel materialisma, ke ĝi degeneris al pseuxdomagia tekniko por eviti la malspezon de tiu klopodo, kiu estas postulata por solvi la urantiajn problemojn.
Kiam la homo lernis, ke preĝo ne povis devigi la diojn, tiam ĝi fariĝis pli peton, celon al favoro. Sed la plej vera preĝo estas fakte komuneco inter la homo kaj lia Farinto.
La apero de la ofera ideo en iu ajn religio neeviteble malpliigas la superan efikecon de vera preĝo, cxar la homoj celas anstatauxigi la donojn de la materiaj posedaĵoj per la dono de siaj propraj dediĉitaj voloj fari la volon de Dio.
Kiam la religio estas senigita je persona Dio, ĝiaj preĝoj movigxas al la niveloj de teologio kaj filozofio. Kiam la plej granda koncepto de religio pri Dio estas tiu de nepersona Diaĵo, kiel ekzemple en la panteisma idealismo, kvankam donante la bazon de iuj formoj de mistika komuneco, gxi riveliĝas fatala por la potenco de la vera preĝo, kiu ĉiam reprezentas la komunecon de la homo kun persona kaj supera estaĵo.
Dum la pli fruaj tempoj de la rasa evoluo kaj eĉ nuntempe, en la ĉiutaga sperto de la averaĝa mortemulo, la preĝo estas multe fenomeno de la rilato de la homo kun lia propra subkonscio. Sed estas ankaŭ kampo de preĝo, en kiu la intelekte vigla kaj spirite progresanta individuo pli aŭ malpli atingas kontakton kun la superkonsciaj niveloj de la homa menso, la kampo de la loĝanta Penso-Ĝustiganto. Krome, estas difinita spirita fazo de vera preĝo, kiu koncernas ĝian ricevon kaj agnoskon fare de la spiritaj fortoj de la universo, kaj kiu estas tute aparta de ĉiu homa kaj intelekta asocio.
La preĝo multe kontribuas al la disvolviĝo de la religia sento de evoluanta homa menso. Gxi estas potenca influo laboranta por malebligi la izoladon de la personeco.
La preĝo reprezentas teknikon asociitan kun la naturaj religioj de rasa evoluo, kiu ankaŭ formas parton de la spertecaj valoroj de la superaj religioj de bonega etiko, la religioj de revelacio.
La infanoj, lernante uzi la lingvon, emas laŭte pensi por parole esprimi siajn pensojn per vortoj, eĉ se neniu ĉeestas por aŭdi ilin. Kun la apero de krea imago ili montras tendencon konversacii kun imagaj kunuloj. Tiel floranta egoo celas konservi komunecon kun fikcia alia memo. Per tiu tekniko la infano frue lernas konverti siajn monologajn konversaciojn al pseuxdaj dialogoj, en kiuj tiu cxi alia memo replikas al liaj parolaj pensoj kaj deziresprimoj. Tre multe de la pensoj de plenkreskuloj mense daŭras laŭ konversacia formo.
La frua kaj primitiva formo de preĝo multe similis al duonmagiaj recitoj de la nunaj triboj de la Todanoj, preĝoj adresitaj al neniu speciale. Sed tiaj teknikoj depreĝo inklinasevolui en tipoj de dialoga interparolado pro la ekapero de la ideo pri alteregoo. En la tempo la alteregoa koncepto estas levita al supera statuso de dia digno, kaj preĝo kiel religia aganto estas aperinta. Tra multaj fazoj kaj dum longaj eraoj tiu primitiva tipo de preĝo estas destinita por evolui antaŭ ol atingi la nivelon de inteligenta kaj vera etika preĝo.
La maniero laŭ kiu ĝi estas konceptita de sinsekvaj generacioj de preĝantaj mortemuloj, la alteregoo evoluas kiel fantomoj, fetiĉoj kaj spiritoj ĝis la politeistaj dioj, kaj fine ĝis la Sola Dio, dia estaĵo enkorpiganta la plej altajn idealojn kaj la plej noblajn aspirojn de la preĝanta egoo. Tiel la preĝo funkcias kiel la plej potenca religia aganto en la konservado de la plej altaj valoroj kaj idealoj de tiuj kiuj preĝas. Ekde la momento de la konceptado pri alteregoo ĝis la apero de la koncepto de dia kaj ĉiela Patro, preĝo ĉiam estas socialigante, maraliganta kaj spiritiganta praktiko.
La simpla preĝo de la fido efektivigas potencan evoluon en homa sperto, per kiu la malnovaj konversacioj kun la fikciaj simboloj de la alteregoo de primitiva religio estas levitaj ĝis la nivelo de komuneco kun la spirito de la Infinito, ĝis la nivelo de sincera konscienco pri la realeco de la Eterna Dio kaj Paradiza Patro de ĉiu inteligenta kreado.
Escepte ĉio kio estas supermemo en la sperto pri preĝo, memorendas, la etika preĝo estas belega vojo por plialtigi egoon kaj plifortigi la memon por pli bona vivo kaj pli altaj plenumadoj. Preĝo instigas la homan egoon serĉi helpon en la du vojoj: Por materia helpo al la subkonscia ujo de la mortemula sperto, por inspiro kaj gvidado al la superkonsciaj limoj de kontakto inter la materia kaj la spirita, al la Mistera Monitoro.
Preĝo ĉiam estis kaj ĉiam estos duobla homa sperto: psikologia proceduro interasociita al spirita tekniko. Kaj tiuj du preĝaj funkcioj neniam povas esti disigitaj.
Klera preĝo devas agnoski ne nur eksteran kaj personan Dion sed ankaŭ enan kaj nepersonan Diecon, la enloĝantan Ĝustiganton. Tute konvenas ke homo, kiam li preĝas, penas kompreni la koncepton pri la Universala Patro sur la Paradizo;. Sed la plej efika tekniko por la plejparto de praktikaj celoj estos reveni al la koncepto de proksima alteregoo, ĝuste kiel la primitiva menso kutime faris, kaj tiam agnoski, ke la ideo pri tiu alteregoo evoluis de simpla fikcio ĝis la vero ke mortemula homo estas loĝata de Dio per la fakta ĉeesto de la Ĝustiganto. Tiel, tiu homo povas vidalvide paroli, kiel tio estis, kun reala, antentika kaj dia alteregoo, kiu liĝas lin kaj estas la vera ĉeesto kaj esenco de la vivanta Dio, la Universala Patro.
Neniu preĝo povas esti etika kiam la postulanto serĉas egoistan avantaĝon super siaj kunuloj. Egoista kaj materia preĝo estas neakordigebla kun la etikaj religioj fonditaj sur neprofitcela kaj dia amo. Ĉiu tia neetika preĝo regresas al la primitivaj niveloj de pse ŝda magio kaj estas malinda de evoluintaj civilizacioj kaj kleraj religioj. Egoista preĝo transpaŝas la spiriton de ĉiu etiko fondata sur amema justeco.
Preĝo neniam devas esti malnobligita ĝis fariĝi surogato al la ago. ĉiu etika preĝo estas stimulo por agi kaj gvidanto por progresi en la klopodoj de idealaj celoj kaj finatingo al supermemo.
En ĉiuj viaj preĝoj, estu justaj; ne atendu ke Dio montru partiecon, amu vin pli ol siajn aliajn infanojn, viajn amikojn, najbarulojn, eĉ malamikojn. Sed la preĝo de la naturaj kaj evoluintaj religioj ne estas unue etika kiel ĝi estas en la pli postaj revelaciitaj religioj. Ĉiu preĝo, aŭ individua aŭ grupa, povas esti aŭ egoista aŭ altruisma. Tio estas, la preĝo povas esti centrita sur la memo aŭ sur aliuloj. Kiam la preĝo serĉas nenion por tiu kiu preĝas nek iun ajn por siaj kunuloj, tiam tiaj sintenoj de la animo tendencas al la niveloj de vera adoro. Egoistaj preĝoj implicas konfesadojn kaj peticiojn kaj ofte konsistas en petoj por materiaj favoroj. Preĝo estas iom pli etika kiam ĝi okupiĝas pri pardono kaj serĉas saĝecon por kreskigi sinregadon.
Dum la neegoista tipo de preĝo estas plifirmigo kaj konsoligo, materialista preĝo estas kondamnita al la elrevoĝo kal la seniluziiĝo despli laŭmezure, kiel la sciencaj eltrovoj demontras, ke homo vivas en fizika universo de leĝo kaj ordo. La infaneco de individuo aŭ raso estas karakterizita de primitiva, egoista kaj materialista preĝo. Kaj, en iu mezuro, tiaj petoj estas efikaj, ĉar ili nevarie kondukas al klopodoj kaj premoj, kiuj kontribuas akiri la respondojn al tiaj preĝoj. La reala preĝo de fido ĉiam kontribuas progresigi la vivan teknikon, eĉ se tiaj petoj ne estas dignaj de spirita agnosko. Sed la spirite evoluinta persono devus esti tre singardema kiam ĝi provas senkuraĝigi la primitivan aŭ nematuran menson pri tiaj preĝoj.
Memoru, eĉ se preĝo ne Ŝanĝas Dion, ĝi oftege penumas grandajn kaj daŭrajn Ŝanĝojn ĉe tiu, kiu preĝas en fida kaj konfida atendo. Preĝo estis grande produktanta mensan pacon, ĝojegon, kvieton, kuraĝon, sinregadon kaj senpartiecon ĉe la geviroj de evoluantaj rasoj.
En la kulto de prapatroj, preĝo kondukas al la kulturado de prapatraj idealoj. Sed preĝo, kiel kulto evidentigita al la Diaĵo, transcendas ĉiujn aliajn tiajn praktikojn, ĉar ĝi kondukas al la kulturado de diaj idealoj. Same kiel la alteregoa koncepto pri la preĝo fariĝas plejsupera kaj dia, same la homaj idealoj estas konsekvence plialtigitaj de simple homaj al ĉielaj kaj diaj niveloj. Kaj la rezulto de ĉiu tia preĝo estas la plialtigo de homa karaktero kaj la profunda unuiĝo de homa personeco.
Sed preĝo ne bezonas ĉiam esti individua. Grupa aŭ kongregacia preĝo estas tre efika, ĉar ĝi estas alte socialiganta en siaj konsekvencoj. Kiam grupo engaĝas en komunuman preĝon por morala plialtigo kaj spirita kresko, tiaj devotaĵoj reagas sur la individuoj de la grupo; ĉiuj estas plibonigitaj dank’al tiu partopreno. Eĉ tuta urbo aŭ nacio povas esti helpita per tiaj preĝaj devotaĵoj. Konfeso, pentofaro kaj preĝo kondukis individuojn, urbojn kaj tutajn rasojn al potencaj klopodoj de reformo kaj kuraĝaj plenumadoj bravaĵo.
Se vi vere deziras transpasi la kutimon kritiki amikon, la plej rapida kaj plej certa maniero sukcesi tian kondutan Ŝanĝon estas preni kutimon ĉiutage dum via vivo preĝi por tiu persono. Sed la sociaj konsekvencoj de tiaj preĝoj larĝe dependas de du kondiĉoj:
1. La fakto preĝi por persono devas esti konita de tiu persono.
2. La persono kiu preĝas devus ekhavi profunde socian kontakton kun la persono por kiu ĝi preĝas.
Preĝo estas la tekniko per kiu, frue aŭ malfrue, ĉiu religio fariĝas institucio. Kaj kuntempe preĝo fariĝas asociita al multnombraj duarangaj agantoj, iuj utilaj, aliaj ja deleteraj tiaj, kiaj pastroj, sanktaj libroj, kultaj ritaroj kaj ceremoniaroj.
Sed la mensoj de pli grande spirita iluminado devus estis patciencaj kun, kaj tomeremaj kontraŭ tiuj malpli dotitaj intelektoj, kiuj arde deziras simbolismon por mobilizi sian malforte spiritan klarvidon. La fortulo ne devas mal Ŝate rigardi la malfortulon. Kiuj estas konsciaj pri Dio sen simbolismo ne devas rifuzi la favoran plenumadon de simbola servo al tiuj, kiuj trovas malfacile adori Diaĵon kaj respektegi verecon, belecon kaj bonecon sen formo kaj ritaro. En preĝadoro, la plejparto de mortemuloj imagas iun simbolon kiel objekton-celon de siaj devotaĵoj.
Preĝo ne povas havi rektan efikon sur iu ajn fizika ĉirkaŭaĵo, krom se ĝi rilatas kun la volo kaj agoj de la personaj spiritaj fortoj kaj materiaj superrigardistoj de regno. Kvankam ekzistas tre difinitaj limoj al la kampo de la preĝaj petoj, tiaj limoj ne egale aplikiĝas al la fido de tiuj kiuj preĝas.
Preĝo ne estas tekniko por resanigi realajn kaj organajn malsanulojn, sed ĝi enorme kontribuis al la ĝuado de prospera sano kaj al la resanigo de multnombraj mensaj, emociaj kaj nervozaj malsanoj. Eĉ okaze de realaj bakteriaj malsanoj, preĝo oftege aldonis al la efikeco de aliaj rimedaj proceduroj. Preĝo transformis multajn incitiĝemajn kaj plendantajn kriplulojn en parangonoj de pacienco kaj faris kun ili inspiran fonton por ĉiuj aliaj homaj malsanuloj.
kiel ajn malfacilas rekunigi la sciencan dubon pri la preĝa efikeco kun la ĉiam ĉeestanta bezono serĉi helpon kaj kondutgvidon de diaj fontoj, neniam forgesu, ke la sincera preĝo de fido estas potenca forto por promocii personan feliĉon, individuan sinregadon, socian harmonion, moralan progreson kaj spiritan plenumadon.
Eĉ kiel pure homa praktiko, kiel dialogo kun via alteregoo, Preĝo konsistigas unu el la plej efikaj ektraktadaj teknikoj al la realigado de tiuj neuzataj povoj, stokataj kaj konservataj en la nekonsciaj regnoj de la homa menso. Preĝo estas sana psikologia praktiko, malgraŭ ĝiaj religiaj implikadoj kaj ĝia spirita signifo. Estas fakto de la homa sperto, ke la plejmulto de la homoj, se ili estas sufiĉe malmilde premitaj, iel preĝos iun ajn helpofonton.
Ne estu pigra ĝis peti Dion solvi viajn malfacilaĵojn, sed neniam hezitu peti al li saĝecon kaj spiritan forton por gvidi kaj subteni vin dum vi mem rezolute kaj kuraĝe atakas la senperajn problemojn.
Preĝo estis nemalhavebla faktoro en la progreso kaj antaŭgardo de religia civilizado, kaj ĝi ankoraŭ alportos potencajn kontribuadojn por plialtigi kaj spiritecigi la socion, se tiuj kiuj preĝas faras tion en la lumo de sciencaj faktoj, filozofia saĝeco, intelekta sincereco kaj spirita fido. Preĝu kiej Jesuo instruis siajn disciplojn - honeste, neprofitcele, justece kaj sen dubi.
Sed la efikeco de preĝo, en la persona spirita sperto de tiu kiu preĝas neniel dependas de la intelekta kompreno de la kultanto, nek de la filozofia sagaceco, socia nivelo, kultura statuso aŭ aliaj mortemulaj sciadoj. La psikaj kaj spiritaj faktoroj akompanantaj la preĝon en la fido estas senperaj, personaj kaj spertecaj. Ekzista neniun alian teknikon, per kiu homo, sendepende de ĉiuj aliaj homaj plenumadoj, povas tiel efike kaj senpere alproksimiĝi sur la sojlon de tiu regno, en kiu li povas komuniki kun sia Faranto, kie la kreitaĵo ekkontaktas la realecon de la Kreinto, la enloĝanta Pensa Ĝustiganto.
Kiel tekniko por klerigi la konsciencon pri la ĉeesto de Dio, mistikismo estas tute laŭdinda, sed kiam tiaj praktikoj kondukas al socia izoleco kaj kulminas en religia fanatismo, ĝi estas tute riproĉinda. Tute tro ofte la trostreĉita mistikulo atribuas al sia inspiro tion, kio estas nur la senbrideco de la funda fundo de lia propra menso. La kontakto de la mortemula menso de persono kun ĝia enloĝanta Ĝustiganto, kvankam ofte favorita de fervora devoteco, estas pli ofte faciligita de tutkora kaj amema servado en neprofitcela ofico kontraŭ siaj kunuloj.
La grandaj religiaj intruistoj kaj la profetoj de pasintaj eraoj ne estis ekstreme mistikaj. Ili estis geviroj kiuj konis Dion kaj kiel eble plej bone servadis lin per neprofitcela ofico al siaj mortemulaj kunuloj. Ofte Jesuo aparte rilatis kun siaj apostoloj dum mallongaj periodoj por mediti kaj preĝi, sed la plej ganda parto de la tempo, li ilin konservis en servokontakto kun la homamasoj. La animo de la homo postulas spiritan ekzercadon kiel ankaŭ spiritan nutraĵon.
La religia ekstazo estas permesebla kiam ĝi rezultas de sanaj premisoj. Sed tiaj spertoj estas pli ofte la elkreskaĵo de pure emociaj influoj ol evidentigo de profunde spirita karaktero. Religiaj personoj ne devas rigardi ĉiun vivan psikan antaŭsenton kaj ĉiun emocian sperton kiel dian revelacion aŭ spiritan komunikadon. aŭtentika spirita ekstazo estas kutime asociita al granda ekstera kvieto kaj preskaŭ perfekta emocia kontrolo. Sed vera profeta vizio estas superpsikologia antaŭsento. Tiaj vizitadoj ne estas pseŭdohalucinoj, nek ezstazoj similaj al trancoj.
La homa menso povas efiki en respondo al tiel nomata inspiro kiam ĝi estas sentiva al la ekzaltiĝoj de la subkonscio aŭ al la stimuloj de la superkonscio. En ĉiu okazo aperas al la individuo, ke tiaj pliigos de la konscienca enhavo estas pli aŭ malpli fremda. Senmezura mistika entuziasmo kaj eksteriĝanta religia ekstazo ne estas la kvalifikoj de inspiro, supoze diaj kvalifikoj.
La praktika testo de ĉiuj tiuj strangaj religiaj spertoj de mistikismo, ekstazo kaj inspiro konsistas observi se tiuj fenomenoj alkondikas individuon:
1. Ĝui pli bonan kaj pli kompletan fizikan sanon.
2. Pli praktike kaj pli efike agi en sia mensa vivo.
3. Pli plene kaj ĝoje socialigi sian religian sperton.
4. Pli komplete spiritecigi sian ĉiutagan vivon fidele plenumante la ordinarajn devojn de la ekzisto de rutina mortemulo.
5. Plialtigi sian amon kaj sian taksadon pri vereco, beleco kaj boneco.
6. Konservi la kutime agnoskitajn sociajn, moralajn, etikajn kaj spiritajn valorojn.
7. Pliigi sian spiritan klarvidecon — konscion pri Dio.
Sed preĝo ne havas realan ligilon kun tiuj esceptaj religiaj spertoj. Kiam preĝo fariĝas tro estetika, kiam ĝi konsistas preskaŭ ekskluzive en bela kaj feliĉega kontemplado de paradiza dieco, ĝi perdas multon de ĝia socialiganta influo, kaj tendencas al mistikismo kaj la soleco de ĝiaj adeptoj. Estas iu danĝero asociita al eksceso de izolita preĝo, kiu estas korektita kaj malhelpita per grupa preĝo, komunumaj devotaĵoj.
Estas vere spontana aspekto de la preĝo, ĉar primitivulo ekpreĝiĝis longe antaŭ ol li havis klaran koncepton pri Dio. Frua homo kutimis preĝi en du diversaj situacioj. Kiam li estis en malespera mizerego, li sentis bezonon peti helpon; kaj kiam li jubilis, li cedis al la impulsa esprimo de ĝojo.
Preĝo ne estas evoluo de magio; ili ĉiu sendepende aperis. Magio estis provo por alĝustigi Diaĵon al situacioj; preĝo estas la klopodo por alĝustigi la personecon al la volo de Diaĵo. Vera preĝo estas morala kaj religia; magio estas nek morala nek religia.
Preĝo povas fariĝi establita kutimo; Multaj preĝas ĉar aliaj preĝas. Ankoraŭ aliuloj preĝas, ĉar ili timas, ke terura io okazu al ili se ili ne oferas siajn regulajn preĝpetojn.
Por iuj individuoj preĝo estas kvieta dankema esprimo; por aliaj kolektiva esprimo da laŭdoj, sociaj devotaĵoj; kelkafoje ĝi estas la imitado de religio de aliuloj, dum en vera preĝo estas la sincera kaj konfida komunikado de la spirita naturo de la kreitaĵo kun la ĉieesteco de la Ŝpiroto de la Kreinto.
Preĝo povas estis spontana esprimo de konscienco pri Dio aŭ sensignifa recitado de teologiaj formuloj. Ĝi povas esti la ekstatika laŭdo de animo konanta Dion aŭ la sklava obeemo de mortemulo turmentita pro la timo. Iafoje ĝi estas la patetika esprimo de spirita arda deziro, kaj kelkafoje la babilada klamado de piaj frazoj. Preĝo povas esti ĝoja laŭdo aŭ humila peto por pardono.
Preĝo povas esti la infaneca peto por neeblaĵo aŭ la matura preĝpeto por morala kreskado kaj spirita povo. Favorpeto povas esti peto de ĉiutaga pano aŭ povas enkorpigi sinceran deziron trovi Dion kaj fari lian volon. Ĝi povas esti plene egoista peto aŭ vera kaj belega gesto al la realigado de neprofitcela frataro.
Preĝo povas esti kolera krio por sin venĝi aŭ kompata propetado por siaj malamikoj. Ĝi povas estis la esprimo de espero Ŝanĝi Dion aŭ la potenca tekniko sin mem Ŝanĝi. Ĝi povas esti la lekema peto de perdita pekanto antaŭ supoze severa juĝisto aŭ la ĝoja esprimo de liberigita filo de la vivanta kaj mizerikorda ĉiela Patro.
Modernulo estas perpleksigita de la penso interparoladi kun Dio pri aferoj laŭ pure persona maniero. Multaj estas ĉesintaj regule preĝi; ili nur preĝas sub nekutimapremo- en la okazo de urĝo. Homo ne devus esti timigita paroli al Dio, sed nur spirite infaneca iu povus entrepreni persvadi aŭ pretendi Ŝanĝi Dion.
Sed reale preĝi atingigas la realecon. Eĉ kiam la aeraj fluoj estas suprenirantaj, neniu birdo povas ekflugi sen malfaldi siajn flugilojn. Preĝo levas homon, ĉar ĝi estas progresa tekniko per la uzado de la suprenirantaj spiritaj fluoj de la universo.
aŭtentika preĝo aldonas al la spirita kreskado, modifas sintenojn kaj havigi la kontentigon, kiu venas de komuneco kun dieco. Ĝi estas spontana ekapero de konscienco pri Dio.
Dio respondas al la homa preĝo donante al li pliigitan revelacion pri la vereco, plialtigitan taksadon pri la beleco kaj kreskigitan koncepton pri la boneco. Preĝo estas subjektiva gesto, sed ĝi kontaktas potencajn objektajn realaĵojn sur la spiritaj niveloj de la homa sperto; por homo ĝi estas signifa rimedo atingi superhomajn valorojn. ĝi estas la plej potenca stimulo de spirita kreskado.
Vortoj estas sen graveco por la preĝo; ili estas simple la intelekta kanalo, en kiu la rivero de spirita peto povas hazarde flui. La vorta valoro de preĝo estas pure memsugesta en individuaj devotaĵoj kaj sociosugestaj en grupaj devotaĵoj. Dio respondas al la anima sinteno, ne al la vortoj.
Preĝo ne estas tekniko por eskapi konflikton, sed prefere stimililo por kreski fronte al la konflikto. Preĝu nur por valoroj, ne por aferoj, nek por kontentigo.
Se vi deziras vin dediĉi al efika preĝo, vi devas memori pri la validaj leĝoj:
1. Vi devas plenumi la kondiĉojn por efika preĝo sincere kaj kuraĝe alfrontante la problemojn de la universa realeco. Vi devas posedi kosman rezistokapablon.
2. Vi devas esti honeste elĉerpinta la homan kapablecon home adaptiĝi. Vi devas esti estinta farema.
3. Al ĉiu mensa deziro kaj ĉiu anima soifo vi devas substitui la transformantan amplekson de la spirita kreskado. Vi devas esti spertinta pliigon de signifoj kaj plialtigon de valoroj.
4. Vi devas fari la sinceran elekton de la dia volo. Vi devas malaperigi la senmovan centron de la sendecideco.
5. Ne nur vi agnoskas la volon de la Patro, kaj vi elektas plenumi ĝin, sed vi estas trafinta senkondiĉan dediĉon kaj viglan sindonemon por efektive plenumadi la volon de la Patro.
6. Via preĝo estos ekskluzive direktita al la dia saĝeco por solvi la specifajn homajn problemojn renkontitajn en la supreniro al la Paradizo - la finatingo de la dia perfekteco.
7. Kaj vi devas havi fidon - la vivantan fidon.
[Prezentata de la ĉefo de la Mezvojuloj de Urantio.]