Kajero 91084
Preĝo, kiel religia perado, evoluis ekde antaŭaj nereligiaj monologaj kaj dialogaj esprimoj. Kiam la homo atingis la memkonscion, okazis la neevitebla korolario de la konscio de la aliuloj, la duobla potencialo de socia reago kaj agnosko de Dio.
La plej fruaj preĝaj formoj ne estis adresitaj al la Diaĵo. Tiuj esprimo multe similis al tiuj, kiuj vi estus dirintaj al amiko riskante vin en gravan entreprenon. “Deziru por mi bon Ŝancon.” Primitivulo estis sklavulo de magio; Ŝanco, bona aŭ malbona, sorbigis ĉiujn aferojn de la vivo. Unue, tiuj petoj de Ŝanco estis monologoj - ĝuste maniero laŭte pensi de la servantoj de magio. Sekve, tiuj kredantoj en la Ŝanco sekurigis al si la helpon de siaj amikoj kaj familioj, kaj baldaŭ iu formo de ceremonio estis plenumita, kiu inkluzivis la tutan klanon aŭ tribon.
Kiam la konceptoj pri fantomoj kaj spiritoj evoluis, tiuj petoj fariĝis superhomaj diskursoj; kaj kun la konscio pri dioj, tiaj esprimoj atingis la nivelojn de aŭtentika preĝo. KIel ekzemplo, inter iuj triboj de aŭstralio, preĝoj de primitiva religio antaŭis ilian kredon en spiritoj kaj superhomaj personecoj.
En Hindio, la tribo Toda nun observadas tiun praktikon de preĝo al neniu speciale, ĝuste kiel faris la fruaj popoloj antaŭ la epoko de religia konscienco. Nur, ĉe la Todanoj, tio reprezentas regreson de ilia degeneranta religio al tiu primitiva nivelo. Ĉe la Todanoj la nunaj preĝoj de la laktistoj pastroj ne reprezentas religian ceremonion, ĉar tiuj nepersonaj preĝoj neniel kontribuas al la konservado aŭ plialtigo de iuj ajn sociaj, moralaj aŭ spiritaj valoroj.
Prereligia preĝo partoprenis en la manaaj praktikoj de la Melanezianoj, en la udaaj kredoj de la afrikanaj Pigmeoj kaj en la manituaj superstiĉoj de la nord-amerikanaj Indianoj. La bagandaaj triboj de Afriko estas nur freŝdate elirintaj el la manaa nivelo de preĝo. En tiu frua evolua konfuzo homoj preĝas diojn - lokajn kaj naciajn - fetiĉojn, amuletojn, fantomojn, kaj ordinarajn homojn.
La funkcio de la frua evolua religio estas konservi kaj altigi la esencajn sociajn, moralajn kaj spiritajn valorojn, kiuj malrapide formiĝas. Tiu religia misio estas ne konscie observita de homaro, sed ĝi ĉefe efektiviĝas per la preĝa funkcio. La praktiko de la preĝo reprezentas la senintencan klopodon, sed tamen personan kaj kolektivan, de iu ajn grupo por sekurigi (efektivigi) tiun konservadon de plej altajvaloroj. Sed sen la protekto de la preĝo, ĉiuj sanktaj tagoj rapide reprenus la statuson de simplaj feriaj tagoj.
La religio kaj ĝiaj peradoj, de kiuj la ĉefa estas preĝo, estas interligitaj nur kun valoroj, kiuj havas ĝeneralan socian agnoskon, grupan aprobon. Tial, kiam primitivulo provis kontentigi siajn malplej noblajn emociojn aŭ siajn tute egoistajn ambiciojn, li estis senigita je la konsolo de religio kaj je la helpo de preĝo. Se la individuo serĉis plenumi kontraŭsocian aferon, li estis devigita serĉi la helpon de nereligia magio, sin per sorĉantoj helpi, kaj tiel esti senigita je la helpo de preĝo. Preĝo, do, fruege fariĝis potenca iniciatinto de socia evoluo, morala progreso kaj spirita plenumado.
Sed la primitiva menso estis nek logika nek kohera. Fruaj homoj ne perceptis, ke materiaj aferoj ne apartenis al la kampo de la preĝo. Tiuj simplaj animoj konstatis, ke nutraĵo, Ŝirmejo, pluvo, ĉasaĵo kaj aliaj materiaj posedaĵoj plibonigis la socian bonstaton, kaj do ili ekpreĝis por tiuj fizikaj benoj. Dum tiu farmaniero konsistigis perversion de preĝo, ĝi kuraĝigis la penon por realigi tiujn materiajn objektivojn per sociaj kaj etikaj agoj. Tia malnobligo de la preĝo, kvankam malnobligante la spiritajn valorojn de popolo, tamen rekte levis iliajn ekonomiajn, sociajn kaj etikajn morojn.
Preĝo estas nur monologo en la plej primitiva tipo de menso. Ĝi unue fariĝas dialogo kaj rapide disvolviĝas ĝis la nivelo de grupa adoro. Preĝi signifas, ke la premagiaj sorĉalvokoj de primitiva religio estas evoluintaj ĝis la nivelo kiam la homa menso agnoskas la realecon de profitdonaj povoj aŭ estaĵoj, kiuj estas kapablaj altigi la sociajn valorojn kaj kreskigi moralajn idealojn, kaj krome, ke tiuj influoj estas superhomaj kaj distingeblaj de la egoo de la sinkonscia persono kaj de ĝiaj mortemulaj gekunuloj. Konsekvence, aŭtentika preĝo ne aperas dum la aganto de religia perado ne estas konsiderita kiel persona.
Preĝo estas malmulte asociita al animismo, sed tiaj kredoj povas kunekzisti kun emerĝaj religiaj sentoj. Oftege, religio kaj animismo havis tute diferencajn originojn.
Por tiuj mortemuloj kiuj ne estis liberigitaj de la pirimitiva sklaveco de timo, reale danĝeras, ke ĉiu ajn preĝo konduku al morbida senco de peko, senbazaj konvinkoj de kulpeco, reala aŭ imaga. Sed en la modernaj tempoj ne penseblas ke multaj dediĉas sufiĉan tempon por finfine alveni al tiuj nocaj remaĉadoj pri sia malindeco aŭ senmorameco. La danĝeroj ligitaj al malekvilibro kaj perversio de preĝo kuŝas en nescio, superstiĉo, kirstaligado, senfortiĝo, materialismo kaj fanatikismo.
La unuaj preĝoj estis simple parolitaj deziroj, sinceraj deziresprimoj. Preĝo sekve fariĝis tekniko por akiri kunagadon de la spiritoj, kaj tiam atingis superan funkcion de religio helpanta konservi ĉiujn indajn valorojn.
Ambaŭ preĝo kaj magio aperis kiel rezulto de reagoj de homa alĝustigo al medio de Urantio. Sed escepte tiu ĝenerala rilato, ili havas malmulte komune. Preĝo ĉiam indikis pozitivan agon en la nomo de la preĝanta egoo; ĉiam ĝi estis psika kaj iafoje spirita. Magio ĝenerale signifis provon por manipuli realecon sen mituŝi la egoon de la manipulisto, la magia adepto. Malgraŭ siaj sendependaj originoj, magio kaj preĝoofte estis interligitaj dum siaj postaj stadioj de disvolviĝo. Kelkafoje, per sia cela nobleco, magio leviĝis ekde formuloj tra ritaroj kaj sorĉelvokoj ĝis la sojlo de vera preĝo. Preĝo iafoje fariĝis tiel materialista, ke ĝi degeneris en pse ŝdomagia tekniko de evitado, la konsumo de postulitaj klopodoj por solvi la problemojn de Urantio.
Kiam homo lernis, ke preĝo ne povis devigi la diojn, tiam ĝi fariĝis pli peton, strebadon al favoro. Sed la plej aŭtentika preĝo estas reale komuneco inter homo kaj lia Farinto.
La apero de la oferdona ideo en iu ajn religion neeviteble malgrandigas la superan efikecon de vera preĝo, pro tio ke homoj serĉas substituii la oferdonojn de materiaj popsedaĵoj al la oferdono de siaj propraj dediĉaj voloj fari la volon de Dio.
Kiam religio estas sen persona Dio, ĝiaj preĝoj estas transponitaj sur nivelojn de teologio kaj filozofio. Kiam, en religio, la koncepto pri supera Dio estas tiu de nepersona Diaĵo, kiel ekzemple en la panteista idealismo, tia koncepto, kvankam provizanta la bazon de iuj formos de mistika komuneco, riveliĝas fatalapor la potenco de vera preĝo, kiu ĉiam reprezentas komunecon de la homo kun persona kaj supera estaĵo.
Dum la tutunuaj tempoj de la rasa evoluo, kaj eĉ nun, en la ĉiutaga sperto de la averaĝa mortemulo, preĝo estas grande rilata fenomeno de la homo kun lia propra subkonscio. Sed ekzistas ankaŭ kampo de preĝo, en kiu la intelekte vigla kaj spirite progresema individuo pli aŭ malpli ekkontaktiĝas kun la superkonsciaj niveloj de la homa menso, la kampo de la enloĝanta Ĝustiganto de Penso. Krome, estas difinita spirita fazo de vera preĝo, kiu koncernas ĝian ricevokontrolon kaj agnoskon far la spiritaj fortoj de la universo, kaj kiu estas tute distingebla el ĉiu homa kaj intelekta asocio.
Preĝo grande kontribuas al la disvolviĝo de la religia sento de evoluanta homa menso. Temas pri potenca influo laboranta por antaŭeviti izoladon de personeco.
Preĝo reprezentas teknikon asociitan al la naturaj religioj de rasa evoluo, kiu ankaŭ formas parton de la spertecaj valoroj de la superaj religioj de etika eminenteco, la religioj de Revelacio.
Kiam unue ili lernas uzi la lingvon, la infanoj inklinas laŭte pensi por parole esprimi siajn pensojn, eĉ se neniu ĉeestas por ili aŭdi. aŭrore de sia imago, ili montras tendencon konversi kun imagaj kunuloj. Tiamaniere ekkreskanta egoo serĉas sin teni en komuneco kun fikcia alteregoo. Per tiu tekniko la infano frue lernas konverti siajn monologajn konversaciojn en pse ŝdaj dialogoj, en kiuj tiu alteregoo replikas al liaj parolaj pensoj kaj deziresprimoj. Multege da adoltaj pensoj mense daŭras laŭ konversacia formo.
La frua kaj primitiva formo de preĝo multe similis al duonmagiaj recitoj de la nunaj triboj de la Todanoj, preĝoj adresitaj al neniu speciale. Sed tiaj teknikoj depreĝo inklinasevolui en tipoj de dialoga interparolado pro la ekapero de la ideo pri alteregoo. En la tempo la alteregoa koncepto estas levita al supera statuso de dia digno, kaj preĝo kiel religia aganto estas aperinta. Tra multaj fazoj kaj dum longaj eraoj tiu primitiva tipo de preĝo estas destinita por evolui antaŭ ol atingi la nivelon de inteligenta kaj vera etika preĝo.
La maniero laŭ kiu ĝi estas konceptita de sinsekvaj generacioj de preĝantaj mortemuloj, la alteregoo evoluas kiel fantomoj, fetiĉoj kaj spiritoj ĝis la politeistaj dioj, kaj fine ĝis la Sola Dio, dia estaĵo enkorpiganta la plej altajn idealojn kaj la plej noblajn aspirojn de la preĝanta egoo. Tiel la preĝo funkcias kiel la plej potenca religia aganto en la konservado de la plej altaj valoroj kaj idealoj de tiuj kiuj preĝas. Ekde la momento de la konceptado pri alteregoo ĝis la apero de la koncepto de dia kaj ĉiela Patro, preĝo ĉiam estas socialigante, maraliganta kaj spiritiganta praktiko.
La simpla preĝo de la fido efektivigas potencan evoluon en homa sperto, per kiu la malnovaj konversacioj kun la fikciaj simboloj de la alteregoo de primitiva religio estas levitaj ĝis la nivelo de komuneco kun la spirito de la Infinito, ĝis la nivelo de sincera konscienco pri la realeco de la Eterna Dio kaj Paradiza Patro de ĉiu inteligenta kreado.
Escepte ĉio kio estas supermemo en la sperto pri preĝo, memorendas, la etika preĝo estas belega vojo por plialtigi egoon kaj plifortigi la memon por pli bona vivo kaj pli altaj plenumadoj. Preĝo instigas la homan egoon serĉi helpon en la du vojoj: Por materia helpo al la subkonscia ujo de la mortemula sperto, por inspiro kaj gvidado al la superkonsciaj limoj de kontakto inter la materia kaj la spirita, al la Mistera Monitoro.
Preĝo ĉiam estis kaj ĉiam estos duobla homa sperto: psikologia proceduro interasociita al spirita tekniko. Kaj tiuj du preĝaj funkcioj neniam povas esti disigitaj.
Klera preĝo devas agnoski ne nur eksteran kaj personan Dion sed ankaŭ enan kaj nepersonan Diecon, la enloĝantan Ĝustiganton. Tute konvenas ke homo, kiam li preĝas, penas kompreni la koncepton pri la Universala Patro sur la Paradizo;. Sed la plej efika tekniko por la plejparto de praktikaj celoj estos reveni al la koncepto de proksima alteregoo, ĝuste kiel la primitiva menso kutime faris, kaj tiam agnoski, ke la ideo pri tiu alteregoo evoluis de simpla fikcio ĝis la vero ke mortemula homo estas loĝata de Dio per la fakta ĉeesto de la Ĝustiganto. Tiel, tiu homo povas vidalvide paroli, kiel tio estis, kun reala, antentika kaj dia alteregoo, kiu liĝas lin kaj estas la vera ĉeesto kaj esenco de la vivanta Dio, la Universala Patro.
Neniu preĝo povas esti etika kiam la postulanto serĉas egoistan avantaĝon super siaj kunuloj. Egoista kaj materia preĝo estas neakordigebla kun la etikaj religioj fonditaj sur neprofitcela kaj dia amo. Ĉiu tia neetika preĝo regresas al la primitivaj niveloj de pse ŝda magio kaj estas malinda de evoluintaj civilizacioj kaj kleraj religioj. Egoista preĝo transpaŝas la spiriton de ĉiu etiko fondata sur amema justeco.
Preĝo neniam devas esti malnobligita ĝis fariĝi surogato al la ago. ĉiu etika preĝo estas stimulo por agi kaj gvidanto por progresi en la klopodoj de idealaj celoj kaj finatingo al supermemo.
En ĉiuj viaj preĝoj, estu justaj; ne atendu ke Dio montru partiecon, amu vin pli ol siajn aliajn infanojn, viajn amikojn, najbarulojn, eĉ malamikojn. Sed la preĝo de la naturaj kaj evoluintaj religioj ne estas unue etika kiel ĝi estas en la pli postaj revelaciitaj religioj. Ĉiu preĝo, aŭ individua aŭ grupa, povas esti aŭ egoista aŭ altruisma. Tio estas, la preĝo povas esti centrita sur la memo aŭ sur aliuloj. Kiam la preĝo serĉas nenion por tiu kiu preĝas nek iun ajn por siaj kunuloj, tiam tiaj sintenoj de la animo tendencas al la niveloj de vera adoro. Egoistaj preĝoj implicas konfesadojn kaj peticiojn kaj ofte konsistas en petoj por materiaj favoroj. Preĝo estas iom pli etika kiam ĝi okupiĝas pri pardono kaj serĉas saĝecon por kreskigi sinregadon.
Dum la neegoista tipo de preĝo estas plifirmigo kaj konsoligo, materialista preĝo estas kondamnita al la elrevoĝo kal la seniluziiĝo despli laŭmezure, kiel la sciencaj eltrovoj demontras, ke homo vivas en fizika universo de leĝo kaj ordo. La infaneco de individuo aŭ raso estas karakterizita de primitiva, egoista kaj materialista preĝo. Kaj, en iu mezuro, tiaj petoj estas efikaj, ĉar ili nevarie kondukas al klopodoj kaj premoj, kiuj kontribuas akiri la respondojn al tiaj preĝoj. La reala preĝo de fido ĉiam kontribuas progresigi la vivan teknikon, eĉ se tiaj petoj ne estas dignaj de spirita agnosko. Sed la spirite evoluinta persono devus esti tre singardema kiam ĝi provas senkuraĝigi la primitivan aŭ nematuran menson pri tiaj preĝoj.
Memoru, eĉ se preĝo ne Ŝanĝas Dion, ĝi oftege penumas grandajn kaj daŭrajn Ŝanĝojn ĉe tiu, kiu preĝas en fida kaj konfida atendo. Preĝo estis grande produktanta mensan pacon, ĝojegon, kvieton, kuraĝon, sinregadon kaj senpartiecon ĉe la geviroj de evoluantaj rasoj.
En la kulto de prapatroj, preĝo kondukas al la kulturado de prapatraj idealoj. Sed preĝo, kiel kulto evidentigita al la Diaĵo, transcendas ĉiujn aliajn tiajn praktikojn, ĉar ĝi kondukas al la kulturado de diaj idealoj. Same kiel la alteregoa koncepto pri la preĝo fariĝas plejsupera kaj dia, same la homaj idealoj estas konsekvence plialtigitaj de simple homaj al ĉielaj kaj diaj niveloj. Kaj la rezulto de ĉiu tia preĝo estas la plialtigo de homa karaktero kaj la profunda unuiĝo de homa personeco.
Sed preĝo ne bezonas ĉiam esti individua. Grupa aŭ kongregacia preĝo estas tre efika, ĉar ĝi estas alte socialiganta en siaj konsekvencoj. Kiam grupo engaĝas en komunuman preĝon por morala plialtigo kaj spirita kresko, tiaj devotaĵoj reagas sur la individuoj de la grupo; ĉiuj estas plibonigitaj dank’al tiu partopreno. Eĉ tuta urbo aŭ nacio povas esti helpita per tiaj preĝaj devotaĵoj. Konfeso, pentofaro kaj preĝo kondukis individuojn, urbojn kaj tutajn rasojn al potencaj klopodoj de reformo kaj kuraĝaj plenumadoj bravaĵo.
Se vi vere deziras transpasi la kutimon kritiki amikon, la plej rapida kaj plej certa maniero sukcesi tian kondutan Ŝanĝon estas preni kutimon ĉiutage dum via vivo preĝi por tiu persono. Sed la sociaj konsekvencoj de tiaj preĝoj larĝe dependas de du kondiĉoj:
1. La fakto preĝi por persono devas esti konita de tiu persono.
2. La persono kiu preĝas devus ekhavi profunde socian kontakton kun la persono por kiu ĝi preĝas.
Preĝo estas la tekniko per kiu, frue aŭ malfrue, ĉiu religio fariĝas institucio. Kaj kuntempe preĝo fariĝas asociita al multnombraj duarangaj agantoj, iuj utilaj, aliaj ja deleteraj tiaj, kiaj pastroj, sanktaj libroj, kultaj ritaroj kaj ceremoniaroj.
Sed la mensoj de pli grande spirita iluminado devus estis patciencaj kun, kaj tomeremaj kontraŭ tiuj malpli dotitaj intelektoj, kiuj arde deziras simbolismon por mobilizi sian malforte spiritan klarvidon. La fortulo ne devas mal Ŝate rigardi la malfortulon. Kiuj estas konsciaj pri Dio sen simbolismo ne devas rifuzi la favoran plenumadon de simbola servo al tiuj, kiuj trovas malfacile adori Diaĵon kaj respektegi verecon, belecon kaj bonecon sen formo kaj ritaro. En preĝadoro, la plejparto de mortemuloj imagas iun simbolon kiel objekton-celon de siaj devotaĵoj.
Preĝo ne povas havi rektan efikon sur iu ajn fizika ĉirkaŭaĵo, krom se ĝi rilatas kun la volo kaj agoj de la personaj spiritaj fortoj kaj materiaj superrigardistoj de regno. Kvankam ekzistas tre difinitaj limoj al la kampo de la preĝaj petoj, tiaj limoj ne egale aplikiĝas al la fido de tiuj kiuj preĝas.
Preĝo ne estas tekniko por resanigi realajn kaj organajn malsanulojn, sed ĝi enorme kontribuis al la ĝuado de prospera sano kaj al la resanigo de multnombraj mensaj, emociaj kaj nervozaj malsanoj. Eĉ okaze de realaj bakteriaj malsanoj, preĝo oftege aldonis al la efikeco de aliaj rimedaj proceduroj. Preĝo transformis multajn incitiĝemajn kaj plendantajn kriplulojn en parangonoj de pacienco kaj faris kun ili inspiran fonton por ĉiuj aliaj homaj malsanuloj.
kiel ajn malfacilas rekunigi la sciencan dubon pri la preĝa efikeco kun la ĉiam ĉeestanta bezono serĉi helpon kaj kondutgvidon de diaj fontoj, neniam forgesu, ke la sincera preĝo de fido estas potenca forto por promocii personan feliĉon, individuan sinregadon, socian harmonion, moralan progreson kaj spiritan plenumadon.
Eĉ kiel pure homa praktiko, kiel dialogo kun via alteregoo, Preĝo konsistigas unu el la plej efikaj ektraktadaj teknikoj al la realigado de tiuj neuzataj povoj, stokataj kaj konservataj en la nekonsciaj regnoj de la homa menso. Preĝo estas sana psikologia praktiko, malgraŭ ĝiaj religiaj implikadoj kaj ĝia spirita signifo. Estas fakto de la homa sperto, ke la plejmulto de la homoj, se ili estas sufiĉe malmilde premitaj, iel preĝos iun ajn helpofonton.
Ne estu pigra ĝis peti Dion solvi viajn malfacilaĵojn, sed neniam hezitu peti al li saĝecon kaj spiritan forton por gvidi kaj subteni vin dum vi mem rezolute kaj kuraĝe atakas la senperajn problemojn.
Preĝo estis nemalhavebla faktoro en la progreso kaj antaŭgardo de religia civilizado, kaj ĝi ankoraŭ alportos potencajn kontribuadojn por plialtigi kaj spiritecigi la socion, se tiuj kiuj preĝas faras tion en la lumo de sciencaj faktoj, filozofia saĝeco, intelekta sincereco kaj spirita fido. Preĝu kiej Jesuo instruis siajn disciplojn - honeste, neprofitcele, justece kaj sen dubi.
Sed la efikeco de preĝo, en la persona spirita sperto de tiu kiu preĝas neniel dependas de la intelekta kompreno de la kultanto, nek de la filozofia sagaceco, socia nivelo, kultura statuso aŭ aliaj mortemulaj sciadoj. La psikaj kaj spiritaj faktoroj akompanantaj la preĝon en la fido estas senperaj, personaj kaj spertecaj. Ekzista neniun alian teknikon, per kiu homo, sendepende de ĉiuj aliaj homaj plenumadoj, povas tiel efike kaj senpere alproksimiĝi sur la sojlon de tiu regno, en kiu li povas komuniki kun sia Faranto, kie la kreitaĵo ekkontaktas la realecon de la Kreinto, la enloĝanta Pensa Ĝustiganto.
Kiel tekniko por klerigi la konsciencon pri la ĉeesto de Dio, mistikismo estas tute laŭdinda, sed kiam tiaj praktikoj kondukas al socia izoleco kaj kulminas en religia fanatismo, ĝi estas tute riproĉinda. Tute tro ofte la trostreĉita mistikulo atribuas al sia inspiro tion, kio estas nur la senbrideco de la funda fundo de lia propra menso. La kontakto de la mortemula menso de persono kun ĝia enloĝanta Ĝustiganto, kvankam ofte favorita de fervora devoteco, estas pli ofte faciligita de tutkora kaj amema servado en neprofitcela ofico kontraŭ siaj kunuloj.
La grandaj religiaj intruistoj kaj la profetoj de pasintaj eraoj ne estis ekstreme mistikaj. Ili estis geviroj kiuj konis Dion kaj kiel eble plej bone servadis lin per neprofitcela ofico al siaj mortemulaj kunuloj. Ofte Jesuo aparte rilatis kun siaj apostoloj dum mallongaj periodoj por mediti kaj preĝi, sed la plej ganda parto de la tempo, li ilin konservis en servokontakto kun la homamasoj. La animo de la homo postulas spiritan ekzercadon kiel ankaŭ spiritan nutraĵon.
La religia ekstazo estas permesebla kiam ĝi rezultas de sanaj premisoj. Sed tiaj spertoj estas pli ofte la elkreskaĵo de pure emociaj influoj ol evidentigo de profunde spirita karaktero. Religiaj personoj ne devas rigardi ĉiun vivan psikan antaŭsenton kaj ĉiun emocian sperton kiel dian revelacion aŭ spiritan komunikadon. aŭtentika spirita ekstazo estas kutime asociita al granda ekstera kvieto kaj preskaŭ perfekta emocia kontrolo. Sed vera profeta vizio estas superpsikologia antaŭsento. Tiaj vizitadoj ne estas pseŭdohalucinoj, nek ezstazoj similaj al trancoj.
La homa menso povas efiki en respondo al tiel nomata inspiro kiam ĝi estas sentiva al la ekzaltiĝoj de la subkonscio aŭ al la stimuloj de la superkonscio. En ĉiu okazo aperas al la individuo, ke tiaj pliigos de la konscienca enhavo estas pli aŭ malpli fremda. Senmezura mistika entuziasmo kaj eksteriĝanta religia ekstazo ne estas la kvalifikoj de inspiro, supoze diaj kvalifikoj.
La praktika testo de ĉiuj tiuj strangaj religiaj spertoj de mistikismo, ekstazo kaj inspiro konsistas observi se tiuj fenomenoj alkondikas individuon:
1. Ĝui pli bonan kaj pli kompletan fizikan sanon.
2. Pli praktike kaj pli efike agi en sia mensa vivo.
3. Pli plene kaj ĝoje socialigi sian religian sperton.
4. Pli komplete spiritecigi sian ĉiutagan vivon fidele plenumante la ordinarajn devojn de la ekzisto de rutina mortemulo.
5. Plialtigi sian amon kaj sian taksadon pri vereco, beleco kaj boneco.
6. Konservi la kutime agnoskitajn sociajn, moralajn, etikajn kaj spiritajn valorojn.
7. Pliigi sian spiritan klarvidecon — konscion pri Dio.
Sed preĝo ne havas realan ligilon kun tiuj esceptaj religiaj spertoj. Kiam preĝo fariĝas tro estetika, kiam ĝi konsistas preskaŭ ekskluzive en bela kaj feliĉega kontemplado de paradiza dieco, ĝi perdas multon de ĝia socialiganta influo, kaj tendencas al mistikismo kaj la soleco de ĝiaj adeptoj. Estas iu danĝero asociita al eksceso de izolita preĝo, kiu estas korektita kaj malhelpita per grupa preĝo, komunumaj devotaĵoj.
Estas vere spontana aspekto de la preĝo, ĉar primitivulo ekpreĝiĝis longe antaŭ ol li havis klaran koncepton pri Dio. Frua homo kutimis preĝi en du diversaj situacioj. Kiam li estis en malespera mizerego, li sentis bezonon peti helpon; kaj kiam li jubilis, li cedis al la impulsa esprimo de ĝojo.
Preĝo ne estas evoluo de magio; ili ĉiu sendepende aperis. Magio estis provo por alĝustigi Diaĵon al situacioj; preĝo estas la klopodo por alĝustigi la personecon al la volo de Diaĵo. Vera preĝo estas morala kaj religia; magio estas nek morala nek religia.
Preĝo povas fariĝi establita kutimo; Multaj preĝas ĉar aliaj preĝas. Ankoraŭ aliuloj preĝas, ĉar ili timas, ke terura io okazu al ili se ili ne oferas siajn regulajn preĝpetojn.
Por iuj individuoj preĝo estas kvieta dankema esprimo; por aliaj kolektiva esprimo da laŭdoj, sociaj devotaĵoj; kelkafoje ĝi estas la imitado de religio de aliuloj, dum en vera preĝo estas la sincera kaj konfida komunikado de la spirita naturo de la kreitaĵo kun la ĉieesteco de la Ŝpiroto de la Kreinto.
Preĝo povas estis spontana esprimo de konscienco pri Dio aŭ sensignifa recitado de teologiaj formuloj. Ĝi povas esti la ekstatika laŭdo de animo konanta Dion aŭ la sklava obeemo de mortemulo turmentita pro la timo. Iafoje ĝi estas la patetika esprimo de spirita arda deziro, kaj kelkafoje la babilada klamado de piaj frazoj. Preĝo povas esti ĝoja laŭdo aŭ humila peto por pardono.
Preĝo povas esti la infaneca peto por neeblaĵo aŭ la matura preĝpeto por morala kreskado kaj spirita povo. Favorpeto povas esti peto de ĉiutaga pano aŭ povas enkorpigi sinceran deziron trovi Dion kaj fari lian volon. Ĝi povas esti plene egoista peto aŭ vera kaj belega gesto al la realigado de neprofitcela frataro.
Preĝo povas esti kolera krio por sin venĝi aŭ kompata propetado por siaj malamikoj. Ĝi povas estis la esprimo de espero Ŝanĝi Dion aŭ la potenca tekniko sin mem Ŝanĝi. Ĝi povas esti la lekema peto de perdita pekanto antaŭ supoze severa juĝisto aŭ la ĝoja esprimo de liberigita filo de la vivanta kaj mizerikorda ĉiela Patro.
Modernulo estas perpleksigita de la penso interparoladi kun Dio pri aferoj laŭ pure persona maniero. Multaj estas ĉesintaj regule preĝi; ili nur preĝas sub nekutimapremo- en la okazo de urĝo. Homo ne devus esti timigita paroli al Dio, sed nur spirite infaneca iu povus entrepreni persvadi aŭ pretendi Ŝanĝi Dion.
Sed reale preĝi atingigas la realecon. Eĉ kiam la aeraj fluoj estas suprenirantaj, neniu birdo povas ekflugi sen malfaldi siajn flugilojn. Preĝo levas homon, ĉar ĝi estas progresa tekniko per la uzado de la suprenirantaj spiritaj fluoj de la universo.
aŭtentika preĝo aldonas al la spirita kreskado, modifas sintenojn kaj havigi la kontentigon, kiu venas de komuneco kun dieco. Ĝi estas spontana ekapero de konscienco pri Dio.
Dio respondas al la homa preĝo donante al li pliigitan revelacion pri la vereco, plialtigitan taksadon pri la beleco kaj kreskigitan koncepton pri la boneco. Preĝo estas subjektiva gesto, sed ĝi kontaktas potencajn objektajn realaĵojn sur la spiritaj niveloj de la homa sperto; por homo ĝi estas signifa rimedo atingi superhomajn valorojn. ĝi estas la plej potenca stimulo de spirita kreskado.
Vortoj estas sen graveco por la preĝo; ili estas simple la intelekta kanalo, en kiu la rivero de spirita peto povas hazarde flui. La vorta valoro de preĝo estas pure memsugesta en individuaj devotaĵoj kaj sociosugestaj en grupaj devotaĵoj. Dio respondas al la anima sinteno, ne al la vortoj.
Preĝo ne estas tekniko por eskapi konflikton, sed prefere stimililo por kreski fronte al la konflikto. Preĝu nur por valoroj, ne por aferoj, nek por kontentigo.
Se vi deziras vin dediĉi al efika preĝo, vi devas memori pri la validaj leĝoj:
1. Vi devas plenumi la kondiĉojn por efika preĝo sincere kaj kuraĝe alfrontante la problemojn de la universa realeco. Vi devas posedi kosman rezistokapablon.
2. Vi devas esti honeste elĉerpinta la homan kapablecon home adaptiĝi. Vi devas esti estinta farema.
3. Al ĉiu mensa deziro kaj ĉiu anima soifo vi devas substitui la transformantan amplekson de la spirita kreskado. Vi devas esti spertinta pliigon de signifoj kaj plialtigon de valoroj.
4. Vi devas fari la sinceran elekton de la dia volo. Vi devas malaperigi la senmovan centron de la sendecideco.
5. Ne nur vi agnoskas la volon de la Patro, kaj vi elektas plenumi ĝin, sed vi estas trafinta senkondiĉan dediĉon kaj viglan sindonemon por efektive plenumadi la volon de la Patro.
6. Via preĝo estos ekskluzive direktita al la dia saĝeco por solvi la specifajn homajn problemojn renkontitajn en la supreniro al la Paradizo - la finatingo de la dia perfekteco.
7. Kaj vi devas havi fidon - la vivantan fidon.
[Prezentata de la ĉefo de la Mezvojuloj de Urantio.]