Kajero 89084
Primitivulo consideris sin Ŝuldigita kontraŭ la spiritoj, kiel bezonanta pentoferon. Laŭ la vidpunkto de la sovaĝuloj, en tuta justeco la spiritoj estus povintaj puntrudi al ili multe pli da malbon Ŝanco. Samtempe kiel pasis la tempo, tiu koncepto disvolviĝadis en la doktrino de peko kaj saviĝo. Oni konsideris, la animo estis sankciita venante en la mondon - origina peko. La animo devas esti reaĉetita, propeka kapro devas esti provizita. La kapoĉasisto, krom la kulta praktiko de krania adoro, rajtis provizi anstataŭanton por sia propra vivo, propeka individuo.
Sovaĝulo estis frue persvadita je la nocio, ke spiritoj tiras plejsuperan satisfakcion en la kontemplado de la mizero, suferado kaj humiligo de la homo. Unue, homo estis maltrankviliĝis nur pri la pekoj de malbona agmaniero, sed pli poste ili sorgis pri la pekoj de forgeso. kaj la tuta senpere posta sistemo de oferdono disvolviĝadis ĉirkaŭ tiuj du ideoj. Tiu nova ritaro koncernis la observadon de la favorigaj ceremonioj de oferdono. Primitivulo kredis, ke speciala io devas esti farita por gajni la favoron de la dioj; Sole progresinta civilizacio agnoskas egalhumoran kaj bonvolan Dion. Favoriga ago estis asekuro kontraŭ senpera malbonŝanco prefere ol investado en estonta feliĉego. Kaj la ritaroj evitado, ekzorco, trudodevigo kaj favoriga ago ĉiuj miksiĝas unuj en la aliajn.
Observado de tabuo estis homa klopodo por malebligi mal Ŝancon, singardi de ofendo kontraŭ la spiritoj fantomoj per la evitado de io. La tabuoj estis unue ne religiaj, sed ili frue akiris la sankcion de la fantomoj aŭ spiritoj, kaj kiam ili tiel estis plifortigitaj, ili faraĝis leĝofarantoj kaj instituciaj konstruantoj. La tabuo estas la fonto de ceremoniaj normoj kaj la praelemento de primitiva sinregado. Ĝi estis la plej frua formo de socia regulado kaj dum longa tempo la sola; ĝi ankoraŭ estas baza elemento de la reguliga strukturo de la socio.
En la sovaĝula menso, la respekto postulata de tiuj mapermesoj elzakte egalis lian timon kontraŭ la povoj, kiuj estis supozitaj respektigi ilin. Unue tabuoj naskiĝis de hazardaj spertoj de mal Ŝanco; pli poste ili estis proponitaj de ĉefoj kaj Ŝamanoj - fetiĉaj homoj kiuj estis supoze direktitaj de fantomoj spiritoj, eĉ de dioj. La timo kontraŭ la puno de spiritoj estas tiel grava en la menso de primitivulo, ke li iafoje mortas pro timo kiam li estas malobservinta tabuon, kaj tiu drama epizodo enorme plifortigas la influon de la tabuo en la menso de la postvivantoj.
Inter la plej fruaj malpermesoj estis restriktoj pri la alproprigoj de virinoj kaj aliaj proprietaĵoj. Samtempe kiel religio pli larĝe partoprenis en la evoluo de la tabuoj,la malpermesita artiklo estis konsiderita kiel malpura, sekve kiel malpia. La analoj de la Hebreoj estas plenaj de puraj kaj malpuraj, piaj kaj malpiaj mencioj, sed pri samspecaj kredoj, iliaj estis multe malpli embarasaj kaj ampleksaj ol estis tiuj de multaj aliaj popoloj.
La sep ordonoj de Dalamatia kaj Edeno, kiel ankaŭ la dek de la Hebreoj, estis precizaj tabuoj, ĉiuj esprimataj en la sama negativa formo, kiel estis la plej malnovaj malpermesoj. Sed tiuj plej novaj kodoj estis vere emancipigaj pro la fakto ke ili anstataŭis milojn da antaŭekzistantaj tabuoj. Krome, tiuj pli freŝdataj ordonoj finanalize promesis ion kompense de obeemo.
La fruaj tabuoj pri nutraĵo devenis de fetiĉismo kaj totemismo. La porko estis sakrala ĉe la Fenicoj, la bovino ĉe la Hindoj. La egipta tabuo pri porkaĵo pludaŭris pro la fido de Hebreoj kaj tiu de Islamo. Varianto pri la nutraĵa tabuo estis la kredo, ke graveda virino povis tiel multe pensi pri iu nutraĵo, ke kiam naskiĝus la infano, li estus la eĥo de tiu nutraĵo. Tia manĝaĵo estus tabua por la infano.
Baldaŭ manĝmanieroj tabuiĝis, kaj tiele aperis la malnova kaj moderna etiketo de manĝotablo. Kastsistemo kaj sociaj niveloj estas vestiĝaj restaĵoj de maljunaj malpermesoj. La tabuoj estis alte efikaj dum la socia organizado, sed ili estis terure pezaj; la negativa sistemo de malpermeso konservis ne nur utilajn kaj konstruigajn regulojn, sed ankaŭ eksteruzajn, ekskutimajn kaj neutilajn tabuojn.
Tamen neniu civilizata societo kapablus fari kritikan studon pri la prahomo sen tiuj malproksimaj kaj diversaj tabuoj, kaj tiuj ĉi estus neniam persistintaj sen la subteno sankciita de la primitiva religio. Multaj el tiuj esencaj faktoroj en la homa evoluo estis ekstreme multekostaj, kostis vastajn trezorojn de klopodo, sinofero kaj abnegacio, sed tiuj plenumadoj de sinregado estis la realaj Ŝtupoj sur kiuj homo grimpis la suprenirantan skalon de la civilizacio.
la timo pri hazardo kaj la teruro pri mal Ŝanco laŭlitere puŝis homon inventi la primitivan religion kiel supozatan garantion kontraŭ tiuj plagoj. Ekde magio kaj fantomoj la religio evoluis tra spiritoj kaj fetiĉoj ĝis tabuoj. Ĉiuj primitiva tribo havis sian arbon de malpermesa frukto, laŭlitere la pomo, sed figure konsistanta en milo da branĉoj peze pendantaj pro ĉiuj specoj da tabuoj. Kaj la malpermesa arbo ĉiam diris,: “Vi ne faros.”
Kiam la sovaĝula menso atingis la momenton kiam li imagis ambaŭ bonajn kaj malbonajn spiritojn, kaj kiam la tabuo ricevis la solenan sankcion de evoluanta religio, la sceno estis preta por la apero de la nova koncepto de peko. La ideo pri peko estis universale enoficigita en la mondo antaŭ ol aperis la revelaciata religio. Estis nur pro la koncepto pri peko ke natura morto fariĝis logika por la primitiva menso. Peko estis la malobeo de tabuo, kaj morto estis la puno de peko.
Peko estis rita ne racia; ago ne penso. Kaj tiu entuta koncepto pri peko estis konservata pro la persistaj tradicioj de Dilmun kaj la tagoj de preskaŭ paradizo sur tero. La tradicio pri Adamo kaj la Ĝardeno de Edeno ankaŭ estis kialo por la revo pri iama “ora erao” aŭrore de la rasoj. Kaj ĉio tio firmigis la postajn ideojn esprimatajn en la kredo laŭ kiu homo havis sian originon en speciala kreado, komencinta sian karieron en la perfekteco, kaj pro malobeoj kontraŭ tabuoj - peko - malvirtiĝinta en sian postan kompatindan situacion.
La kutima malobservo tabuon fariĝis malvirto; primitiva leĝo transformis malvirton ĝis krimo; religio transformis ĝin ĝis peko. Inter la fruaj triboj la malobeo tabuon estis krimo kombinata kun peko. Katastrofo por la tribo ĉiam estis konsiderata kiel puno por peko de la tribo. Por tiuj kiuj kredis, ke la prospero estis samranga kun la rekteco, la Ŝajna prospero de la malhonestuloj provokis tiom da zorgoj, ke necesis inventi inferon por puni la tabuajn malobeantojn; la nombro pri tiuj estontaj punaj lokoj variis de unu ĝis kvin.
La ideo pri konfeso kaj pardono frue aperis en primitiva religio. Homoj pardonpetis en publika kunveno por pekoj, kiuj ili intencis peki dum la sekvanta semajno. Konfeso estis simple rito de absolvo, ankaŭ publika anonco de malpuraĵo, ritaro por krii “malpura, malpura!” Tiam sekvis ĉiuj specoj de puriĝaj ritaroj. Ĉiuj iamaj popoloj praktikis tiujn sensensajn ceremoniojn. Multe da Ŝajne higienaj kutimoj de la fruaj triboj estis precipe ceremoniaj.
fordono alvenis kiel la sekvanta paŝo en religia evoluo; fasto estis komuna praktiko. Baldaŭ fariĝis la kutimo rezigni multajn formojn de fizika plezuro, speciale de seksa naturo. La ritaro de fasto estis profunde enradikigita en multaj malnovaj religioj kaj estis transigita al praktike ĉiuj modernaj teologiaj sistemoj de penso.
Ĝuste kiam barbarulo forlasis la mal Ŝparan praktikon bruli kaj enterigi la posedaĵojn kun la mortinto, ĝuste kiam la ekonomia strukturo de la rasoj ekformiĝis, tiu nova religia doktrino de fordono aperis, kaj dekoj da miloj da seriozaj animoj ekserĉi la malriĉecon . Proprieco estis konsiderata kiel spirita handikapo. Tiuj nocioj de la spiritaj danĝeroj pri la materia posedo estis larĝe persistigita en la epoko de Filo kaj Paŭlo, kaj de ili nete influis Eŭropan filozofion.
Malriĉeco ĝuste estis parto de la ritaro de karna humiligado, kiu malfeliĉe enkorpiriĝis en la skribaĵoj kaj instruoj de multaj religioj, interalie la kristanismo. Pentofaro estas la negativa formo de tiu ofte stulta ritaro de fordono. Sed ĉio tio ĉi instruis al la sovaĝulo sinregadon, kaj tio estis interesa progreso en la socia evoluo. Abnegacio kaj sinregado estis du el la plej grandaj sociaj gajnoj de frua evolua religio. Sinregado donis al homo novan filozofion pri vivo; ĝi instruis al li la arton pliigi lian vivofrakcion malpliigante la denominatoron de personaj postuloj prefere ol ĉiam kreskigi la numeratoron de egoistaj kontentiĝoj.
Tiuj maljunaj ideoj de memdisciplino ampleksis skurĝadon kaj ĉiuj specoj da fizika torturo. La pastroj de la patrinkulto estis speciale aktivaj por instrui la virton de fizika sufero, donantiĝe kiel ekzemploj per sia propra submetiĝo al la kastrado. La Hebreoj, Hinduoj kaj Budhanoj estis fervoraj adeptoj de fizika humiligo.
Dum la tutaj maljunaj tempoj tiumaniere homoj serĉis ekstraĵon de kreditoj sur la grandaj libroj de abnegacio prozorgitaj de iliaj dioj. Iam kutimis, kiam oni estis sub iu emocia streso, fari promesan de sinrezigno kaj memtorturo. En tiu tempo tiuj votoj prenis la formon de kontraktoj kun la dioj kaj, en tiu senco, reprezentis veran evoloucian progreson, pro tio ke la dioj estis supozataj fari difinitan ion inter Ŝanĝe de tiu memtorturo kaj penta humiliĝo de la karno. Votoj estis samtempe negativaj kajpozitivaj. Promesoj de tia noca kaj ekstrema naturo estas pli bone observitaj hodiaŭ inter iuj grupoj en Hindio.
Bone naturis, ke la kulto de fordono kaj humiligo atentu seksan kontentigon. La ĉasteca kulto naskiĝis kiel rito inter la soldatoj enirontaj la batalon; pli poste ĝi fariĝis la praktiko de “sanktuloj.” Tiu kulto toleris geedziĝon kiel pli malgranda malbono kompare kun la malĉastaĵo. Multaj el grandaj religioj de la mondo estis negative influitaj de tiuj malnovaj kultoj, sed neniu pli nete ol kristanismo. La Apostolo Paŭlo estis adepto de tiu kulto, kaj liaj personaj opinioj estas esprimataj en la instruoj, kiujn li enigis en la kristanan teologion: “Bonas por viro ne tuŝi virinon.” “Mi volus, ke ĉiuj viroj estu kiel mi mem.” “Konsekvence, mi diras al la gefraŭloj kaj gevidvoj, bonas por ili restadi kiel mi.” Paŭlo bone sciis, ke tiuj instruoj ne apartenis al la evangeliode Jesuo, kaj la agnosko de tio estas ilustrata per lia deklaro, “Mi diras tion ĉi pro permeso, ne pro ordono.” Sed Paŭlo estis alkondukita pro tiu kulto malestimi virinojn. Kaj la plej malbona de ĉio tio estas, ke liaj personaj opinij longe influis la instruojn de granda monda religio. Se la konsilo de la riparanto de tendoj kaj instruisto estus litere kaj universale observita, tiam la homa raso subite kaj malhonore malaperus. Krome, la miksaĵo de religio kun la malnova kulto de ĉasteco rekte kondukas al milito kontraŭ edziĝo kaj hejmo, vera bazo de socio kaj fundamenta institucio de homa progreso. Kaj ne mirindas, ke ĉiuj tiaj kredoj kuraĝigis la organizon de fraŭlaj klerikaroj en multaj religioj de diversaj popoloj.
Necesas iun tagon homo lernu ĝui liberecon sen trolibereco, nutraĵon sen glutemo, kaj plezuron sen diboĉo. Sinregado estas pli bona homa politiko de konduta regulo ol ekstrema abnegacio. Cetere Jesuo neniam instruis tiajn malprudentajn vidpunktojn al siaj adeptoj.
Oferdono kiel parto de religiaj devotaĵoj, kiel multaj aliaj adoraj ritaroj, ne havis simplan kaj unikan originon. La tendenco submetiĝi antaŭ la povo kaj adorkliniĝi en la ĉeesto de mistero estas antaŭprezentita en la submetiĝo de la hundo antaŭ sia mastro. Estas nur unu paŝo de la adora impulso ĝis la oferdona faro. Primitivulo mezuris la valoron de sia oferdono per la doloro, kiun li suferis. Kiam unue la ideo de oferdono ligiĝis al religia ceremoniaro, oni ne konsideris oferdonon neproduktivan de suferado. La unuaj oferdonoj konsistis en agoj tiaj, kiaj eltiri el si la harojn, tranĉostreki sian karnon, stumpigi sin, rompi al si la dentojn kaj tranĉi al si la fingrojn. samtempe kiel progresis la civilizado, tiuj krudaj konceptoj de oferdono estis levitaj al la nivelo de la ritaroj de memabnegacio, asketismo, fasto, seniĝo kaj, pli poste, de la kristana doktrino de sanktigo per la ĉagreno, sufero kaj penta humiligo de la karno.
Frue en la religia evoluo ekzistis du konceptoj pri la oferdono: la ideo de donaca oferdono, kiu kromsignifis la dankopreĝan sintenon, kaj la Ŝulda oferdono, kiu ampleksis la redemptan ideon. Pli poste disvoloviĝis la substitua nocio.
Ankoraŭ pli poste homo konceptis, ke lia oferdono de iu ajn naturo povis servi kiel masaĝisto ĉe la dioj; ĝi povis esti kiel agrabla gusto en la naztruoj de diaĵo. Tiookazigis incenson kaj aliajn estetikajn elementojn de oferdonaj ritaroj, kiuj disvolviĝis en la oferadaj festoj, fariĝantaj pli kaj pli ellaboritaj kaj ornamitaj.
Dum evoluis religio, la oferadaj ritaroj de akordiĝo kaj favordono anstataŭis la maljunajn metodojn de evitado, kvietigo kaj ekzorcismo.
La komenca ideo pri la oferdono estis tiu de neŭtraleca taksado elprenata de prapatraj spiritoj; nur pli poste disvoloviĝis la ideo de pentofero. Dum homo malproksimiĝis de la nocio de la evolua origino de la raso, dum la tradicioj pri la tagoj de la Planeda Princo kaj la restado de Adamo estis filtritaj far la tempo, la koncepto pri peko kaj origina peko tiel etendiĝis ke oferdono por akcidenta kaj persona peko evoluis en la doktrino de oferdono por la pentofero de rasa peko. La oferdona pentofero estis rimedo de tuta garantio, kiu kovris eĉ la rankoron kaj ĵaluzon de nekonata dio.
Ĉirkaŭita de multaj ofendiĝemaj spiritoj kaj avaraj dioj, primitivulo troviĝis vidalvida kun tia multego da kreditoraj diaĵoj, ke necesis ĉiuj pastroj, ritaroj kaj oferdonoj tra lia tuta vivtempo por nuligi lian spiritan Ŝuldon. La doktrino pri origina peko, aŭ rasa kulpeco, komencigis ĉiun personon kun serioza Ŝuldo kontraŭ la povoj de spiritoj.
Donacoj kaj koruptaĵoj estas donitaj al homoj; sed kiam ili estas prezen titaj al dioj, ili estas priskribitaj kiel estantaj konsekritaj, sakraligitaj; ili estas nomitaj oferdonoj. Fordono estis la negativa formo de favordona ago; oferdono fariĝis la pozitiva formo. La ago de favordono inkluzivis laŭdon, gloradon, flaton, kaj eĉ amuzaĵon. Kaj la vestiĝoj de tiuj pozitivaj praktikoj de la maljuna favordona kulto konsistigas la modernajn formojn de dia adoro. Hodiaŭaj formoj de adoro estas siple la realigado de tiuj malnovaj oferdonaj teknikoj de pozitiva favordono.
Oferbuĉi beston signifis multe pli por primitivulo ol tio povos neniam signifi por modernaj rasoj. Tiuj barbaroj konsideris la bestojn kiel sian realan kaj proksiman parencaron. Samtempe kiel pasis la tempo homo iĝis ruza en siaj oferdonoj, kaj li ĉesis prezenti siajn bestojn de laboro. Komence li buĉadis la plej bonan el ĉio, inkluzivante siajn malsovaĝigitajn bestojn.
Ne estis blufo kiam iu ĉefo en Egiptiopretendis, ke li estis oferinta: 113 433 sklavojn, 493 386 brutarkapojn, 88 boatojn, 2 756 orajn statuetojn, 331 702 ĵarojn da mielo kaj oleo, 228 380 ĵarojn da vino, 680 714 anserojn, 6 744 428 panbulojn kaj 5 740 352 sakojn da mono. Kaj por fari tion, li devis grande bezoni severege taksi siajn sklavigitajn regatojn.
Pro nura neceseco tiuj duonsovaĝuloj estis fine alkondukitaj manĝi la materian parton de siaj oferdonoj, la dioj ĝuintaj la animon de ili. Kaj tiu kutimo trovis rejustigan gracon je preteksto de la malnova sakrala manĝo, komuneca servo laŭ la moderna uzado.
La modernaj ideoj de frua kanibalismo estas tute malveraj; ĝi apartenis al la moroj de la frua socio. Kvankam ĝi estis tradicie abomena por moderna civilizacio, ĝi apartenis al la socia kaj religia strukturo de primitiva socio. Grupaj interesoj diktis la praktikon de kanibalismo. Ĝi disvolviĝis pro la neceseco kaj persistis kaŭze de la sklaveco de superstiĉo kaj nescio. Ĝi estis socia, ekonomia, religia kaj milita kutimo.
Frua homo estis kanibalo; li frandis homan karnon, kaj do li oferis ĝin kiel nutraĵan donacon al la spiritoj kaj siaj primitivaj dioj. Tial, ke fantomoj spiritoj estis simple modifitaj homoj, kaj ĉar nutraĵo estis la plej granda bezono de la homo, tiam nutraĵo devis ankaŭ estii la plej granda bezono de la spiritoj.
En la estinta tempo kanibalismo estis kvazaŭe universala inter la evoluantaj rasoj. Ĉiuj Sangikoj estis kanibaloj, sed origine ne la Andonidoj nek la Nodidoj nek la Adamidoj; same la Andidoj ne estis kanibaloj ĝis post siaj miksaĵoj kun la evoluaj rasoj.
La gusto por homa karno grandiĝis. Komenciĝinta pro la malsato, la amikeco, la venĝo aŭ la religia ritaro, manĝi homan karnon fariĝis kutima kanibalismo. Manĝi homaĵon postvenis kaŭze de la nutraĵa malabundeco, kvankam tio malofte estis la subkuŝanta kialo. La Eskimoj kaj fruaj Andonidoj, tamen, malofte estis kanibaloj krom dum la periodoj de malsatego; La ruĝaj homoj, speciale en Centr-Ameriko, estis kanibaloj. Estis iam ĝenerala praktiko por la praaj patrinoj mortigi kaj manĝi siajn proprajn infanojn por renovigi la perditan forton en akuŝado. En Kvinslando la unua infano estas ankoraŭ ofte tiel mortigita kaj vorita. Fre Ŝdate kanibalismo estis senhezite uzita de multaj triboj de Afriko kiel milita antaŭrimedo, speco de krueleco por terurigi iliajn najbarojn.
Iu kanibalismo rezultis de la degenerado de devenoj, kiuj en la estinta tempo estis superaj, sed ĝi esence superis inter la evoluaj rasoj. Manĝi homaĵon okazis kiam homoj spertis intensajn kaj asprajn emociojn pri siaj malamikoj. Manĝi homan karnon fariĝis parto de solena ceremonio de venĝo; oni kredis, ke tiamaniere fantomo povus esti detruita aŭ kunigita kun tiu de la manĝanto. Iam estis kredo ke sorĉistoj akiris siajn povojn manĝante homan karnon.
Iuj grupoj de homaĵaj manĝantoj volis manĝi nur individuojn de siaj propraj triboj, malvere spirita samsangeco kiu estis supozata intensigi triban solidarecon. Sed ili ankaŭ venĝeme manĝis malamikojn kun la ideo proprigi al si ilian forton. Manĝi la korpon de amiko aŭ triba kunulo estis konsiderita kiel honoro por lia animo, dum tio estis nur justa puno por malamiko tiel vorita. La sovaĝula menso ne pretendis koheri.
Ĉe iuj triboj maljunaj gepatroj serĉis esti manĝitaj de siaj infanoj; ĉe aliaj kutimis sin deteni manĝi proksimajn konatulojn; iliaj korpoj estis venditaj aŭ inter Ŝanĝitaj kontraŭ tiuj de fremduloj. Estis konsiderinda komerco de virinoj kaj infanoj, kiuj estis grasigitaj por buĉofero. Kiam malsano aŭ milito mankis por kontroli laĝantaron, la ekstraĵo estis senceremonie manĝita.
Kanibalismo progresive malaperis kaŭze de jenaj influoj:
1. Kelkafoje ĝi fariĝis komunuma ceremonio, kolektiva responseciĝo por puntrudi morton al individuo de la tribo. La sanga kulpeco ĉesas esti krimo kiam ĉiuj, la socio, partoprenis. La lasta kanibalisme en Azio estis manĝi ekzekutitajn krimulojn.
2. Fruege ĝi fariĝis religia ritaro, sed la pligrandiĝo de la timo al fantomoj ne ĉiam malpliigis ĝin .
3. Fine ĝi evoluis ĝis kiam nur iuj partoj aŭ organoj de la korpo estis manĝitaj, tiuj partoj supozataj enteni la animon aŭ porciojn de la spirito. Trinki sangon ordina-riĝis kaj kutimiĝis miksi la manĝeblajn partojn de la korpo kun drogoj.
4. Ĝi fariĝis limigita al viroj; virinoj ne estis malpermesitaj mani homan karnon.
5. Ĝi estis poste limigita al la ĉefoj, pastroj kaj Ŝamanoj.
6. Sekve ĝi tabuiĝis ĉe la evoluintaj triboj. La tabuo pri la kanibalismo naskiĝis en Dalamatia kaj malrapide dissemiĝis tra la mondo. La Nodidoj kuraĝigis kremacion kiel rimedo por lukti kontraŭ la kanibalismo, ĉar iam estis ordinara praktiko elterigi korpojn por ilin manĝi.
7. Buĉofero de homoj anoncis la finon de kanibalismo. Homa karno fariĝinta la nutraĵo de superaj viroj, la ĉefoj, ĝi estis fine rezervita por la ankoraŭ pli superaj spiritoj; kaj tiel la buĉoferoj de homoj efike haltis kanibalismon, escepte inter la plej malsuperaj triboj. Kiam buĉofero de homo estis plene starigita, kanibalismo tabuiĝis; homa karno estis nutraĵo nur por la dioj; homoj povis manĝi nur ceremonian pecon, sakramenton.
Fine bestaj anstataŭigoj fariĝis ĝenerala uzado por oferdonaj celoj, kaj eĉ inter la plej neevoluintaj triboj manĝi hundojn grande malpliigis kanibalismon. Hundo estis la unua malsovaĝigita besto, ĝi estis tenita en alta estimo kiel malsovaĝigita besto kaj kiel nutraĵo.
Homa buĉofero estis nerekta rezulto de kanibalismo kaj ankaŭ ĝia rimedo. Tiel provizi eskortojn da spiritoj al la mondo de spiritoj ankaŭ alkondukis al la malpliigo de kanibalismo, ĉar neniam estis kutimo manĝi tiujn mortintajn buĉoferojn. Neniu raso estis komplete sen praktiki homan buĉoferon laŭ iu formo kaj en iu epoko, eĉ se la Andonidoj, Nodidoj kaj Adamidoj malplej dependis de kanibalismo.
Homa buĉofero estis praktike universala; ĝi persistis en la religiaj kutimoj de la Ĉinoj, Hinduoj, Ekiptoj, Hebreoj, Mezopotamianoj, Grekoj, Romanoj kaj multaj aliaj popoloj, eĉ dum la freŝdataj tempoj ĉe la neevoluintaj triboj de Afriko kaj aŭstralio. La lastaj indianoj de Ameriko havis civilizacio kiu devenis de kanibalismo kaj, konsekvence, estis penetritaj de homa buĉofero, speciale en Centr- kaj Sud- Ameriko. La Kaldeanoj estis la unuaj por forlasi la buĉoferon de homoj en la ordinaraj cirkonstancoj, anstataŭiantaj al ili bestojn. Ĉirkaŭ antaŭ du milo jaroj sentema imperiestro en Japanio adoptigis statuetojn el argilo por anstataŭigi la homajn buĉoferojn, sed estas nur antaŭ malpli ol mil jaroj ke tiuj buĉoferoj malaperis en Nord-Eŭropo. Ĉe iuj neevoluintaj triboj, homa buĉofero ankoraŭ estas observita de volontuloj, kiel speco de religia aŭ ritara suicido. Ŝamano iam ordonis la buĉoferon de tre respektigita maljuna viro de iu tribo. La homoj ribelis; ili rifuzis obei. Post kio, la maljuna viro sin ekzekutigis de sia propra filo; la prauloj reale kredis tiujn kutimojn.
Ne estas pli tragika kaj patosa sperto en la racontoj ilustrantaj la kor Ŝirajn luktojn inter malnovaj religiaj kutimoj honoritaj de la daŭro kaj la malaj postuloj de progresanta civilizado, olla Hebrea historio de Jefteo kaj lia unika filino. Laŭ la ordinara kutimo, tiu bonintenca viro estis farinta stupidan voton, kontrakton kun la “dio de bataloj.” Li akceptis pagi iun prezon por venko super siaj malamikoj. Tiu prezokonsistis buĉoferi tiun, kiu ajn eliros el lia domo por renkonti lin kiam li rehejmeniros. Jefteo kredis ke unu el siaj fidelaj sklavoj venus tiel por lin saluti, sed troviĝis ke lia filino, lia unika infano eliris por lin bonvenigi hejme. Kaj tiel eĉ tiel freŝdate ĉe supoze civilizata popolo, tius bela fraŭlino, post du funebraj monatoj pri sia sorto, estis ja certe buĉoferita de sia patro, kaj kun la aprobo de siaj tribaj kunuloj. Kaj ĉio tio ĉi estis farita malgraŭ la rigoraj reguloj de Moseo kontraŭ la homa buĉofero. Sed la geviroj estas fanatikaj por fari stupidajn kaj neutilajn votojn, kaj la iamaj homoj konsideris tion kiel sakralajn promesojn.
En la estintaj tempoj, kiam nova konstruaĵo de iu graveco estis komencota, kutimis pereigi homan estaĵon kiel “fundamenta buĉofero.” Tio provizis fantomon spiriton por gardi kaj protekti la strukturon. Kiam la Ĉinoj pretiĝis al muldado de sonorilo, la kutimo dekretis la buĉoferon de malpleje unu junulino cele al la plibonigo de la sonorila sonkoloro; la elektita junulino estis ĵetita viva en la fandiĝantan metalon.
Longe estis la praktiko de multaj grupoj enmurigi vivajn sklavojn en gravajn murojn. Pli poste la nordaj triboj de Eŭropo anstataŭis tiun kutimon entombigi vivajn personojn en murojn de novaj konstruaĵoj per la enmurigo de ombro de pasanto. La Ĉinoj enmurigis la laborantojn mortintajn dum la konstruado de ĝi.
Reĝeto en Palestino, konstruante la murojn de Jeriko, “metis la fundamenton de ĝi sur Abiram, sian unuenaskitan filon, kaj metis ĝiajn pordojn sur Segub, sian plej junan filon.” Tiun tardan daton, ne nur tiu patro metis du el siaj filoj vivaj en la fundamentajn truojn de la urbaj pordoj, sed lia ago estas ankaŭ citata kiel “konforma al la parolo de la Sinjoro.” Moseo estis malpermesinta tiujn fudamentajn buĉoferojn de homoj, sed la Israelidoj revenis al ili baldaŭ post lia morto. En la dudekjarcentaj ceremonioj la fakto meti bagatelaĵojn kaj memoraĵojn en la angul Ŝtonon de nova konstruaĵo estas svaga memoraĵo de la primitivaj fundamentaj buĉoferoj de homoj.
Longe estis la kutimo de multaj popoloj dediĉi la unuajn fruktojn al la spiritoj. Kaj tiaj observadoj, nun pli aŭ malpli simbolaj, estas ĉiuj postrestaĵoj de la fruaj ceremonioj implikantaj buĉoferojn de homoj. La ideo oferi la unuenaskitan infanon kiel buĉoferon estis tre ofta ĉe la prahomoj, speciame ĉe la Fenicoj, kiuj estis la lastaj por ĝin forlasi. Por buĉofero kutimis diri, ‘vivo por vivo.” Nun vi diras por morto, “polvo refariĝas polvo.”
Spektaklo de Abrahamo devigita buĉoferi sian filon Izaak, kvankam Ŝokanta por civilizitaj puntiliemuloj, ne estis nova aŭ stranga ideo por la homoj de tiuj tagoj. Dum grandaj streĉitecoj, longe superis ĉe la patroj la praktiko buĉoferi siajn unuenaskitajn filojn. Multaj popoloj havas tradicion analogan al tiu historio, ĉar iam ekzistis universala kaj profunda kredo, ke necesis oferi homan buĉoferon kiam eksterordinara kaj nekutima afero okazis.
Moseo provis ĉesigi la homajn buĉoferojn inaŭgurante la elaĉetpagon kiel surogaton. Li starigis sisteman baremon, per kiu liaj homoj povis eviti la plej malbonajn rezultojn de siaj temeraraj kaj stultaj votoj. Landoj, bienoj kaj infanoj povis esti reaĉetitaj dank’al estigitaj honorarioj kaj pagendaj al pastraro. La grupoj kiuj ĉesisbuĉoferi siajn unuenakitajn baldaŭ posedis grandajn avantaĝojn rilate al malplej evoluintaj najbaraj, kiuj daŭrigis tiujn kruelegajn agojn. Multaj tiaj subevoluintaj triboj estis ne nur grande malplifortigitaj pro tiu perdo de filoj, sed eĉ la komanda sinsekvo estis ofte rompita.
Konsekvenco de la malapero de la buĉofero de infanoj estis la kutimo Ŝmiri per sango la fostojn de la domo por protekti la unuenaskitan infanon. Tio ofte estis farita rilate kun unu el la sakralaj festoj de la jaro, kaj tiu ceremonio iam estis kutima en la plejmulta parto de la mondi de Meksikio ĝis Egiptio.
Eĉ post kiam multaj grupoj estis ĉesintaj la ritaron mortigi infanojn, kutimis forlasi bebon en la dezerto aŭ en malgranda boato sur la akvo. Se la infano transvivis, oni opiniis, ke la dioj estis interagintaj por lin protekti, kiel en la tradicio pri Sargo, Moseo, Ciro kaj Romulo. Tiam venis la praktiko dediĉi la unuenaskitajn filojn kiel sakralajn aŭ oferdonaj, lasante ili kreski kaj ekzilante ilin prefere ol mortigi ilin; tio estis la origino de koloniado. La Romanoj aliĝis al tiu kutimo en sia sistemo de koloniado.
Multe da apartaj asocioj de seksa lozismo akompananta la primitivan kulton havis sian originon en rilato kun la homa buĉofero. En maljunaj tempoj, se virino renkontis kapoĉasistojn, Ŝi povis reaĉeti sian vivon sekse allasante sin . Pli poste, junulino konsekrita al dioj kiel oferdono, povis elekti reaĉeti sian vivon dediĉante por ĉiam sian korpon al la sakrala seksa servo de la templo; Tiamaniere Ŝi povis gajni la monon de sia redempto. La prahomoj konsideris tion kiel alte nobliganta havi seksajn rilatojn kun virino tiel engaĝita por reaĉeto de sia vivo. Tio estis religia ceremonio frekventi tiujn sakralajn junulinojn, kaj krome, tiu tuta ritaro provizis akcepteblan ekskuzon por ordinara seksa kontentiĝo. Tio estis subtila maniero de memmistifikado, kiun la junulinoj kaj iliaj partneroj delektiĝis kune praktiki. La moroj ĉiam malfruas en la evolua progreso de civilizado, provizante tiel sankcion al pli malnovaj kaj pli sovaĝaj seksaj praktikoj de evoluantaj rasoj.
Fine templa prostituado etendiĝis tra la tuta suda Eŭropo kaj Azio. La mono gajnita de la templaj prostituitinoj estis rigardata kiel sakrala de ĉiuj popoloj - altapreza donaco por la dioj. La plej superaj tipoj de virinoj plenigis la seksan negocon de la templo kaj dediĉis siajn gajnojn al ĉiaj specoj de sakralaj servoj kaj laboroj de publika profito. Multaj el la plej bonaj klasoj de virinoj kolektis siajn dotojn per provizora seksa servado en la temploj, kaj la plejmulto da viroj preferis havi tiajn virinojn kiel edzinojn.
Oferdona redempto kaj templa prostituado estis reale modifoj de homa buĉofero. Sekve venis la simulita buĉofero de filinoj. Tiu ceremonio konsistis en sangeltiro, akompanita de konsekrado por langdaŭra virgineco, kaj estis morala reago kontraŭ la pli malnova templa prostituado. En pli freŝdataj tempoj virgulinoj sin dediĉis al la konservado de la sakralaj fajroj en la temploj.
Homoj fine konceptis, ke la oferdono de korpa parto povis anstataŭi la pli malnovan kaj kompletan buĉoferon de homo. Fizika stumpigo estis ankaŭ konsiderita kiel akceptebla surogato. Haro, ungoj, sango, kaj eĉ fingroj kaj piedfingroj estis foroferataj. La malnova posta kaj preskaŭ universala ritaro de cirkumcidado devenisde la kulto de parta oferdono. Viroj estis cirkumciditaj; oni traboris la orelojn de la virinoj.
Poste oni kutimiĝis ligi prefere ol tranĉi la fingrojn. razi la kapon kaj tondi la haron estis ankaŭ formoj de religia devoteco. Demaskligo estis unue modifo de la ideo de homa buĉofero. trabori nazon kaj lipon estas ankoraj praktikita en Afriko, kaj tatuado estas artista evoluo de la pli fruaj krudaj strekcikatroj de la korpo.
Sekve de evoluantaj instruoj la oferdona kutimo estis asociita al la ideo de la interkonsento. Fine, la dioj estis konsideritaj kiel fintraktantaj realajn konsentojn kun homo; kaj tio ĉi estis grava paŝo en la stabiligado de religio. Leĝo, konsento anstataŭis Ŝancon, timon kaj superstiĉon.
Kiel longe lia koncepto pri Dio ne estis progresinta ĝis la nivelo, sur kiu la universaj kontrolistoj estis konsideritaj kiel indaj je konfido, homo neniam povis eĉ sonĝi kontrakti kun la Diaĵo. Kaj la unua ideo de la homo pri Dio estis tiel antropomorfa, ke li estis nekapabla koncepti fidindan Diaĵon ĝis kiam li mem iĝis relative fidinda, morala kaj etika.
Sed la ideo kontrakti interkonsenton kun la dioj fine okazis. Evolua homo fine akiris tian moralan dignon, ke li aŭdacis traktadi kun siaj dioj. Kaj tiel la traktado de oferdonoj grade transformiĝis en la intrigo de filozofia negoco de la homo kun Dio. Kaj ĉio tio reprezentis novan rimedon por protektiĝi kontraŭ la malbon Ŝanco aŭ, prefere, plibonigitan teknikon por pli certa akiro de prospero. Ne nutru la falsan ideon, ke tiuj fruaj oferdonoj estis senkialaj donacoj al la dioj, spontanaj oferoj de dankemo aŭ dankado; ili ne estis esprimoj de vera adoro.
Primitivaj formoj de preĝo estis nek pli nek malpli ol marĉandadoj kun la spiritoj, debato kun la dioj. Tio estis speco de inter Ŝanĝo en kiu pledado kaj persvado estis substituitaj al pli tuŝebla kaj multekosta afero. La komerca disvolviĝo de la rasoj estis encerbiginta la negocan spiriton kaj disvolviĝinta la inter Ŝanĝan ruzecon; kaj nun tiuj karakterizaĵoj ekaperis en homaj metodoj de kulto. Kaj same kiel iuj homoj estis pli bonaj komercistoj ol aliaj, sameiuj estis konsideritaj kiel pli bonaj prioroj ol aliaj. La preĝo de justa homo estis alte estimita. Justulo estis iu, kiu estis paginta ĉiujn siajn Ŝuldojn al la spiritoj, kiu estis plene plenuminta ĉiujn siajn devojn kontraŭ la dioj.
Frua preĝo estis apenaŭ adoro; ĝi estis marĉandita peto de sano, riĉeco kaj vivo. Kaj multvidpunkte preĝoj ne multe Ŝanĝis dum la eraoj. Ili ankoraŭ estas laŭte legitaj en la libroj, oficiale recititaj, kaj skribitaj por ilin meti en preĝradojn kaj ilin pendigi en arbojn, kie la blovo de la ventoj liberigos homon de la peno elspezi sian propran blovon.
La homa buĉofero, tra la tuta fluo de la ritara evoluo sur Urantio, progresis de la sanga procedo de kanibalismo ĝis superaj kaj pli simbolaj niveloj. La fruaj ritaroj de buĉofero produktis la plej tardajn ceremoniojn de sakramentoj. En pli freŝdataj tempoj nur la pastro sorbis pecon de la kanibalisma buĉofero aŭ guton de homa sango, kaj sekve la tuta ĉeestantaro sorbis tiun bestan surogaton. Tiuj fruaj ideoj pri elaĉetpa-go, redempto kaj interkonsentoj evoluis en nunaj sakramentaj servoj. Kaj tiu tuta ceremonia evoluo estigis potencan socialigantan influon.
Rilate kun la Patrino de Dio , en Meksikio kaj aliloke, sakramento de enhavanta kukojn kaj vinon estis fine uzita anstataŭ la karno kaj sango de la maljunaj homaj buĉoferoj. La Hebreoj longe praktikis tiun ritaron kiel parto de siaj ceremonioj de Pasko. Kaj estis de tiu ceremoniaro, ke la posta kristana versio de la sakramento prenis sian originon.
La malnovaj sociaj frataroj estis bazitaj sur la rito de sanga oferver Ŝo; la frua juda frateco estis afero de oferdona sango. Paŭlo ekkonstruis novan kristanan kulton sur “la sango de la eterna kuniĝo.” Kaj kvankam li neutile embarasis kristanismon per instruoj pri sango kaj oferdonoj, li definitive ĉesigis la doktrinojn pri redempto per buĉoferoj de homoj aŭ bestoj. Liaj teologiaj kompromisoj indikas ke eĉ revelacio devas submetiĝi al la progresiva kontrolo de la evoluo. Laŭ Paŭlo, Kristo iĝis la lasta kaj tutsufiĉa homa buĉofero; la dia Juĝisto estas nun plene kaj por ĉiam kontenta.
Kaj tiel, post longaj eraoj la kulto de la oferdono transformiĝis en la kulto de la sakramento. La sakramentoj de la modernaj religioj estas do la laŭleĝaj heredantoj de tiuj Ŝokantaj fruaj ceremonioj de homa buĉofero kaj la ankoraŭ pli fruaj kanibalaj ritaroj. Multaj kalkulas je sango por saviĝo, sed ĝi malpleje fariĝis metafora, simbola kaj mistika.
Prahomo opiniis havi favoron de Dio nur dank’al oferdono. Moderna homo devas disvolvi novajn teknikojn por akiri la memkonsciencon pri saviĝo. La konscienco pri peko persistas en la mortemula menso, sed la pensaj modeloj pri la saviĝo estas fariĝintaj ekskutimaj kaj arkaikaj. La realeco de la spirita bezono persistas, sed intelekta progreso detruis la maljunajn manierojn akiri pacon kaj konsolon por manso kaj animo.
Peko devas esti redifinita kiel decidita mallojaleco kontraŭ Diaĵo. Estas gradoj de mallojaleco: La parta lojaleco de sendecideco; la partigita lojaleco de konflikto; la nedaŭra lojaleco de indiferenteco kaj la morto de la lojaleco evidentigita en dediĉo al malpiaj idealoj.
Impreso aŭ sento de kulpeco estas la konscienco de malobservitaj moroj; Ne necese estas peko. Ne estas reala peko en la neĉeesto de konscia mallojaleco al Diaĵo.
La ebleco agnoski la senton de kulpeco estas signo de transcenda distingo por homaro. Ĝi ne signas homon kiel malbona, sed prefere distingas lin kiel kreitaĵo de potenciala grandanimeco kaj ĉiam-supreniranta gloro. Tia sento de malindeco estas la komenca stimulo, kiu devus rapide kaj sekure konduki al tiuj konkeradoj de la fido, kiuj transportas la la mortemulan menson sur la superbajn nivelojn de morala nobleco, kosma klarvideco, kaj spirita vivado; tiamaniere estas ĉiuj signifoj de homa ekzisto Ŝanĝitaj de la tempa al la eterna, kaj ĉiuj valoroj estas levitaj de la homa al la dia.
Konfesi pekon estas vira forpuŝo de mallojaleco, sed tio neniel malpliigas la spactempajn konsekvencojn de tiu mallojaleco. Sed konfesio - sincera agnosko de la peka naturo - estas esenca por religia kreskado kaj spirita progreso.
La pardono de la pekoj far Diaĵo estas la renovigo de lojalaj rilatoj sekve de periodo, kiam homo ekkonsciis pri la malfortiĝo de tiaj rilatoj, konsekvenco de konscia ribelo. La pardono ne devas esti serĉita, sed nur ricevita kiel la konscienco de renormaliĝo de lojalaj rilatoj inter la kreitaĵo kaj la Kreinto. Kaj ĉiuj lojalaj filoj de Dio estas feliĉaj, aprezas servadi kaj ĉiam progresas en la ascedo al la Paradizo.
[Prezentata de Brila Vesperstelo de Nebadon.]