Kajero 84084
Materia neceseco fondis edziĝon, seksa apetito plibeligis ĝin, religio sankciis kaj ekzaltis ĝin, Ŝtato postulis kaj reglamentis ĝin, dum en la freŝdataj tempoj la evoluanta amo ekpravigas kaj glorogas ĝin kiel la antaŭveninto kaj kreinto de la plej utila kaj sublima institucio de civilizacio, la hejmo. La konstruo de hejmo devus esti la centro kaj esenco de ĉiu eduka klopodo.
Pariĝado estas pure ago de sindaŭrigo asociita al diversaj gradoj de memkonten- tigo; edziĝo, hejma konstruado, estas larĝe afero de sinministrado, kaj implicas la evoluon de la socio. Socio mem estas la kuna strukturo da familiaj unuoj. Individuoj estas tre nedaŭraj kiel planedaj faktoroj - nur familioj estas kontinuecaj agantoj en socia evoluo. La familio estas la kanalo tra kiu la kultura rivero kaj sciada fluas de generacio ĝis la alia.
Hejmo estas fundamente sociologia institucio. Edziĝo naskiĝas de kunagado en sin ministrado kaj de asocio en sinĉiamigo, la elemento de memkontentigo estanta larĝe akcesora. Tamen, la hejmo ampleksas ĉiujn tri esencajn funkciojn de homa ekzisto, dum viva disvastigo igas ĝin la fundamentan homan institucion, kaj seksrilato metas ĝin supre de ĉiuj aliaj sociaj aktivecoj.
Edziĝo ne estis fondita sur seksrilatoj; ili estis tie akcesoraj. Edziĝo ne estis bezono de la prahomo, kiu libere sin fordonis al sia seksa apetito sen embarasiĝi kun la responsecoj de virino, infanoj kaj hejmo.
Virino, kaŭze de fizika kaj emocia alligiteco al sia idaro, dependas de la kunagado kun la viro, kaj tio puŝas Ŝin en la protektan rifuĝejon de edziĝo. Sed neniu biologia bezono kondukis viron en edziĝon - multe malpli lin restigis. Ne estis amo kiu unue allogigis edziĝon por la viro, sed unue la malsato allogis la sovaĝulon al la virino kaj la primitiva Ŝirmejo partigata kun Ŝiaj infanoj.
Edziĝo ne estis eĉ alkondukita per la konscia realigo pri la devigoj de seksrilatoj. Prahomo ne komprenis la rilaton inter seksa plezuro kaj la posta nakkiĝo de infano. Oni universale kredis, ke virgulino povis gravediĝi. La sovaĝulo frue konceptis la ideon, ke beboj estis faritaj en spiritlando, ke gravedeco estis la rezulto de la eniro de spirito, evoluanta fantomo, en la virinan korpon. Oni kredis, ke nutraĵo kaj ankaŭ malbona okulo povis fekundigi virgulinon aŭ fraŭlinon; kaj pli postaj kredoj konektis lakomencojn de vivo kun la spirado kaj kun la suna lumo.
Multaj fruaj popoloj asociis fantomojn kun la maro; konsekvence la virgulinoj estis grande limigitaj en siaj banadaj praktikoj; junulinoj estis multe pli timigitaj pro banado en maro dum alta tajdo, ol havi seksrilatojn. Kriplaj aŭ frunaskitaj infanoj estis konsiditaj kiel la idoj de bestoj, kiuj estas trovintaj la vojon por eniri virinan korpon sekve de nesingarda banado aŭ kaŭze de aktiveco de misinyensa spirito. Sovaĝuloj, kompreneble, ne kritikis la strangoladon de tiaj beboj naskiĝe.
La unua paŭo al klarigo venis kun la kredo, ke seksrilatoj malfermis al la fekunidiga fantomo la vojon por eniri la virinon. Homo eltrovis de, ke patro kaj patrino egale kontribuas de iliaj faktoroj de viva heredeco partoprenantaj en naskiĝo. Sed eĉ en la dudeka jarcento multaj gepatroj ankoraŭ klopodas por lasi siajn infanojn pli aŭ malpli nescii la originon de la homa vivo.
Baza familio estis garantiita dank’al la fakto, ke la reproduktanta funkcio estigas la rilaton inter patrino kaj infano. Patrina amo estas instinkta, ĝi ne naskiĝis de la moroj kiel la edziĝo. La patrina amo de ĉiuj mamuloj estas esence propra doto de la adjunktaj mens-spiritoj de la loka universo, kaj ĝia forto kaj sindonemo estas ĉiam rekte proporcia al la daŭro de la sendefenda infanaĝa periodo de la specio.
La patrina-infana rilato estas natura, forta kaj instinkta, kaj konsekvence devigis pravirinojn submetiĝi al multaj strangaj kondiĉoj kaj suferi nedireblajn afliktojn. Tiu deviga patrina amo estas la handikapiga sento, kiu ĉiam metis virinon en tiel malavantaĝegan pozicion dum siaj ĉiuj luktoj kun viro. Eĉ tiam, patrina instinkto en la homa specio ne estas nerezistebla; ĝi povas esti kontraŭita pro ambicio, egoismo kaj religiaj konvinkoj.
La patrina-infana asocio estas nek edziĝo nek hejmo, sed ĝi estas la kerno de kiu ambaŭ disvolviĝas. La granda progreso en la evoluo de pariĝado venis kiam tiu provizoraj asocioj sufiĉe longe daŭris por eduki la rezultantan idaron, ĉar tio konsistigas la hejmon.
Sendepende de la antagonismoj de tiuj fruaj geoj, malgraŭ la senfirmeco de ilia asocio, la Ŝancoj de postvivo estis grande plibonigitaj dank’al tiuj viraj-virinaj kuniĝoj. Eĉ krom familio kaj idaro, kunagadantaj viro kaj virino multvidpunkte estas multe pli superaj ol du viroj aŭ du virinoj. Tiu geado plibonigis la postvivon kaj estis la vera komenco de homa socio. La seksa divido de laboro ankaŭ agis por la komforto kaj pliigita feliĉo.
La periodaj hemoragioj de la virino kaj Ŝiaj pluaj sangoperdoj dum la akuŝado unue kredigis, ke la sango estas la kreinto de la infano (eĉ la anima sidejo) kaj donis originon al la koncepto de sangoligilo en la homaj rilatoj. Dum fruaj tempoj ĉiu idovico estis agnoskita en la virina deveno, ĉar ĝi estis la sola parto de heredeco, kiu estis tute certa.
La primitva familio, disvolviĝanta de la biologia instinkto de sanga ligilo inter patrino kaj infano, estis neeviteble matriarka, kaj multaj triboj daŭre restis je tiuaranĝo. La matriarkeco, estis la sola ebla transiro de la stadio de grupa edziĝo meze de la hordo ĝis la posta kaj plibonigita hejma vivo de poligamiaj kaj monogamiaj patriarkaj familioj . La matriarkeco estis natura kaj biologia, la patriarkeco estas socia, ekonomia kaj politika. La daŭreco de la matriarkeco inter la nord-amerikaj ruĝaj homoj estis unu el la ĉefaj kialoj, pro kiuj la krome progresemaj Irokezoj neniam starigis realan Ŝtaton.
Sub la matriarkaj moroj la edzina patrino ĝuis virtuale plejsuperan aŭtoritaton en la hejmo; eĉ la edzinaj fratoj kaj iliaj infanoj havis pli aktivan parton en la familia superrigardado ol la edzo. Patroj ofte estis renomitaj laŭ la nomoj de siaj propraj infanoj.
La tutunuaj rasoj, konsiderantaj la infanon kiel tute devenantan de la patrino, donis mulmulte da kredito al la patro. Ili kredis, ke la infanoj similis al patro kaŭze de la asocio, aŭ ke ili estis tiamaniere “markitaj” ĉar la patrino deziris tiun similecon kun la patro. Pli poste, dum la transiro de la matriarkeco al la patriarkeco, la patro prenis la tutan krediton por la infano, kaj multaj el la tabuoj pri graveda virino estis poste pligrandigitaj ĝis tien inkluzivi Ŝian edzon. La estonta patro ĉesis labori kiam alproksimiĝis la akuŝfinon, kaj ĝuste kiam okazis la naskiĝo, li enlitiĝis flanke de la edzino kaj restis por ripozi dum tri ĝis ok tagoj. La edzino povis starigi la sekvantan tagon kaj rekomenci pene labori, sed la edzo estis enlitigita por akcepti gratulojn; ĉio tio apartenis al la fruaj moroj destinitaj por estigi la patran rajton kontraŭ la infano.
Komence, estis la kutimo por viro iri al la familio de sia edzino, sed poste, kiam viro estis paginta ou laborinta por la prezo de la edziĝontino, li povis reveni kun sia edzino kaj siaj infanoj en sian propran tribon. La transiro de la matriarkeco al la patriarkeco klarigas la krome sensignifajn malpermesojn de iuj tipoj de gekuzaj edziĝoj, dum aliaj de simila parenceco estas aprobitaj.
Kun la fino de la ĉasadaj moroj, kiam bredado donis al viro kontrolon sur la ĉefa fonto de nutraĵo, la matriarkeco rapide malaperis. Ĝi malsukcesis simple ĉar ĝi ne povis konkurenci la plej freŝdatan patriarkecon. Virino ne povis plenumi la kombinatajn taskojn de gravedeco kaj praktiko de kontinua aŭtoritato kaj kreskiga hejma povo. La ekapero de la virinrabo kaj pli poste de la virinaĉeto hastigis la finon de la matriarkeco.
La eksterordinara Ŝanĝo de la matriarkeco al la patriarkeco estas unu el la plej radikalaj kaj kompletaj returniĝe modifoj neniam plenumita de la homa raso. Tiu returniĝo tuj alkondukis al pli granda socia esprimo kaj kreskiga familia aventuro.
Povas esti, ke la patrineca instinkto kondukis virinon al edzeco, sed estis la supera forto de la viro, kune kun la influo de la moroj, kiuj praktike devigis Ŝin resti edzigita. Pastorala vivo tendencis al kreado de nova sistemo de moroj, la patriarka tipo de familia vivo; kaj la bazo de familia unueco laŭ la bredadaj kaj fruaj agrokulturaj moroj estis la nediskutebla kaj arbitra aŭtoritato de la patro. Ĉiu socio, aŭ nacia aŭ familia, pasis tra la stadio de la aŭtokratia aŭtoritato de patriarka ordo.
La manko de ĝentileco kontraŭ la virinoj dum la epoko de la Malnova Testamento estas vera rebrilo de la moroj de la gardistoj de gregoj. Ĉiuj hebreaj patriarkoj estis gardistoj de gregoj, kiel tio estas montrata per la sentenco, “La Sinjoro estas mia Paŭtisto.”
Sed viro ne devas esti pli mallaŭdita por lia magra opinio pri virino dum la estontaj epokoj ol virino mem. Ŝi malsukcesis akiri socian agnoskon dum primitivaj tempoj, ĉar Ŝi plenumis neniun spektindan funkcion kaj ne estis heroa en la okazo de urĝo aŭ de krizo. Patrineco estis neta malavantaĝo en la ekzistada lukto; patrina amo hadikapis virinojn en la defendo de la tribo.
Primitivaj virinoj ankaŭ neintence kreis sian dependecon de la viroj ĉar ili admiris kaj aplaŭdis ilian batalemon kaj virecon. Tiu laŭdego de la militantoj plialtigis la viran egoon dum ĝi egale deprecis tiun de la virino kaj igis Ŝin pli dependa; militista uniformo ankoraŭ potence ekscitas la virinajn emociojn.
Inter la plej evoluintaj rasoj, virinoj ne estas tiel grandaj kaj tiel fortaj ol viroj. Ĉar virino estis pli malforta, Ŝi iĝis pli delikata; Ŝi frue lernis utiligi siajn seksajn ĉarmojn. Ŝi iĝis pli viglecatenta kaj konservema ol viro, kvankam iomete malpli profunda. Sur la batalkampo kaj por ĉasi viro estis supera kompare kun virino, sed hejme virino ĝenerale superis eĉ la plej pripitiva viro.
La gardisto de grego kalkulis kun sia brutaro por sin nutri, sed dum ĉiuj tiuj pastoralaj eraoj virino ankoraŭ devis provizi la vegetalan nutraĵon. Primitiva homo disdegnis la tute tro kvietan kaj tro senriskan kultivadon. Ankaŭ ekzistis malnova superstiĉo, laŭ kiu virinoj kreskigis pli bonajn plantojn; Ŝi estis patrinoj. Hodiaŭ en multaj neevoluintaj triboj viroj kuiras la viandon, la virinoj la legomojn, kaj kiam la primitivaj triboj de aŭstralio moviĝas, la virinoj neniam ektuŝas ĉasaĵon, dum viro neniam humiliĝus elradiki planton.
Virino devis ĉiam labori; malpleje ĝis la modernaj tempoj Ŝi estis reala produktristino. Viro ĝenerale elektis la plej facilan vojon, kaj tiu neegaleco ekzistis dum la tuta historio de la homa raso. Virino ĉiam portis ŝarĝojn, transportanta la familiajn posedaĵojn kaj prizoganta la infanojn, tiel lasanta liberaj la manojn de la viro por lukti kaj ĉasi.
La unua liberigo de la virino alvenis kiam viro konsentis plugi la grundon, konsentis fari tion, kio ĝis tiam estis konsiderita kiel la laboro de virino. Tio estis granda paŭo antaŭen kiam virseksaj kaptitoj ne estis mortigitaj sed sklavigitaj kiel agrokulturistoj. Tio provokis la liberiĝon de la virino tiel, ke Ŝi povis dediĉi pli da tempo por mastrumi kaj eduki infanojn.
La provianto de lakto por la beboj pli frue ebligis la demamigadon de ili, kaj do naski pli da infanoj, ĉar tiel la patrinoj estis liberigitaj de sia perioda kaj provizora sterileco, dum la uzado de bovina kaj kaprina lakto grande malpliigis juninfanan mortokvanton. Antaŭ la bredada stadio de la socio, patrinoj ĝenerale mamnutris siajn bebojn ĝis la aĝo de kvar kaj kvin jaroj.
Malpliiĝo de primitivaj militoj grande malgrandigis la malkonsistecon en la labora divido bazata sur sekso. Sed virinoj devis ankoraŭ plenumi realan laboron, dum viroj plenumadis gardostarantan devon. Tage aŭ nokte neniu kampadejo aŭ vilaĝo povis esti lasita sen Ŝirmado, sed eĉ tiu tasko estis reduktita dank’al la malsoviĝigo de la hundo. Ĝenerale, la veno de agrokulturo plialtigis la prestiĝon kaj socian pozicion de la virino; malpleje tio estis vera ĝis la tempo kiam viro mem iĝis agrokulturisto. Tuj post kiam viro mem ekplugis la grundon, sekvis granda plibonigo en metodoj de agrokulturo, kiuj daŭrigis dum la sinsekvaj generacioj. Ĉasante kaj militante virolernis la valoron de ororganizo, kaj li establis tiujn teknikojn en industrio kaj pli poste, kiam li prenis sur sin grandan parton de la virina laboro, li grande plibonigis Ŝiajn senkoheraj metodoj de laboro.
Ĝenerale, en iu ajn epoko la virina statuso estas justa kriterio de la evolua progreso de edzeco kiel socia institucio, dum la edzeca progreso mem sufiĉe precize mezuras la progresojn de la homa civilizado.
La virina statuso ĉiam estis socia paradokso; ĉiam virino kapablis lerte direkti viron; Ŝi ĉiam profitis el lia pli forta seksbezono por siaj propraj interesoj kaj sia propra progreso. Subtile ekspluatante siajn seksajn ĉarmojn, Ŝi ofte kapablis estigi superan povon sur viro, eĉ kiam Ŝi estis tenita de li en malnoblega sklaveco.
Kontraŭ viro primitiva virino ne estis amikino, amantino, amorantino kaj partnerino, pli ĝuste posedaĵo, servantino aŭ sklavino, pli poste, ekonomia partnerino, ludilo kaj portistino de infanoj. Tamen bonaj kaj kontentigaj seksrilatoj ĉiam necesigis kunagadon kaj elektan elementon de la virinoj, kaj tio ĉiam donis al la plej inteligentaj konsiderindan influon sur Ŝiaj senperaj kaj personaj pozicioj, sendepende de Ŝia situacio kiel sekso. Sed la fakto ke, en sia klopodo por malpezigi sian dependecon, virinoj konstante devis sin helpi per ruzeco, ne helpis forigi nefidon kaj suspekton de la viro kontraŭ ili.
La seksoj malfacilege sin interkomprenis unu la alian. Viro trovis malfacile kompreni virinon, konsideranta Ŝin per stranga miksaĵo de malklera nefido kaj timema fascino , se ne per suspekto kaj malestimo. Multaj tribaj kaj rasaj tradicioj datumigas la malfacilaĵon ĝis Eva, Pandora aŭ alia reprezentantino de la ina gento. Tiuj rakontoj ĉiam estis misformitaj por aperigi, ke virino alportis malbonon al viro; kaj ĉio tio indikas, ke antaŭlonge universala estis nefido kontral virino. El la kialoj invokitaj por pravigi senezdzecon de pastroj, la ĉefa estis la virina malnobleco. La fakto ke la plejmulto de supozataj sorĉistoj estis sorĉistinoj ne plibonigis la malnovan reputacion de la sekso.
Viroj longe konsideris virinojn kiel strangaj, eĉ nenormalaj. Ili eĉ kredis, ke ili ne havis animon; kaj konsekvence ili rifuzis nomi ilin. Dum la fruaj tempoj granda timo ekzistis pri la unua seksrilato kun virino; pro tio devenis la kutimo, pastro plenumu la komencan seksrilaton kun virgulino. Eĉ virina ombro estis prijuĝita dang”era.
Antaŭlonge la gravedeco estis ĝenerale konsiderita kiel danĝeriganta kaj malpuriganta virinon. Kaj multaj tribaj moroj dekretis, ke patrino devas submetiĝi al daŭraj purigaj ceremonioj post la naskiĝo de infano. Krom en la grupoj en kiuj la edzo partoprenis en la akuŝo, la estonta patrino estis evitita, lasita sola. La prahomoj eĉ evitis, ke infano naskiĝu en la domo. Fine, la maljunaj virinoj estis persmesitaj zorgi pri la patrino dum la akuŝo, kaj tiu praktiko donis originon al la profesio de akuŝistino. Dum la akuŝo, multaj stultaĵoj estis diritaj kaj faritaj por faciligi la akuŝfinon. Estis la kutimo aspergi la novnaskiton per sanktakvo por malhelpi la fantoman enmiksiĝon.
En la nemiksataj triboj, akuŝo estis kompare facila kaj daŭris nur du aŭ tri horojn; oni malofte renkontas tian facilecon inter la miksataj rasoj. Se virino mortis dum la akuŝo,speciale dum la akuŝfino de ĝemeloj, oni kredis, ke Ŝi estis kulpiĝinta pri adulto kun spirito. pli poste, la superaj triboj rigardis morton dum akuŝo kiel volo de ĉieli; tiaj patrinoj estis konsideritaj kiel pereintaj por nobla kaŭzo.
La supoza diskreteco de virino por vestiĝi kaj montri Ŝian korpon devenas de la morta timo estis observita ĝuste dum menstrua periodo. Esti tiel eltrovita estis grava peko, la malobeo de tabuo. Laŭ la moroj de la malnovaj tempoj, ĉiu virino, de sia pubereco ĝis sia menopaŭzo estis submetita al kompleta familia kaj socia kvaranteno plenan semajnon ĉiumonate. ĉio kion Ŝi tuŝis, sur kio Ŝi sidis aŭ kuŝis estis “makulita.” Estis dum longtempe la kutimo brutale bati ulinon post ĉiu monata periodo por eliri el Ŝia korpo la malbonan spiriton. Sed kiam virino estis transpasinta la menopaŭzon, Ŝi estis ĝenerale pli ministreme traktita; pli da rajtoj kaj privilegioj estis donitaj al Ŝi. Konsiderante ĉion tion, ne strangas ke virinoj estis malestimitaj. Eĉ la Grekoj asertis, la ina menstruo estis unu el la tri grandaj kaŭzoj de malpuraĵo, la du aliaj estantaj parkaĵo kaj ajlo.
Tiaj malnovaj nocioj estis stultaj, tamen ili estis profitdonaj, ĉar ili ĉiumonate donis al trostreĉitaj ulinoj, almenaŭ dum ilia juneco, semajnon por bonvena ripozo kaj profita meditado. Tiamaniere ili povis akrigi sian spiritviglecon por trakti kun siaj viraj asociitoj en ceteraj okazoj. Tiu virina kvaranteno ankaŭ protektis virojn kontraŭ la ekscesa seksa senbrideco, tiel nedirekte kontribuante limigi la loĝantaron kaj plialtigi la sinregadon.
Granda progreso estis farita kiam viro ne havis plu la rajton laŭplaĉe mortigi sian edzinon. Same estis paŭo antauen kiam virino povis havi propre siajn edzajn donacojn. Pli poste, Ŝi gajnis la leĝan rajton posedi, kontroli kaj eĉ disponi pri proprieto, sed dum longe Ŝi estis senigita je la rajto okupi funkcion en eklezio aŭ Ŝtato. Virino estis ĉiam traktita pli aŭ malpli kiel proprieto, kaj eĉ meze de la dudeka jarcento post kristo. Ŝi ne estas ankoraŭ gajninta mondskale sian liberigo de sia izoleco sub edza kontrolo. Eĉ ĉe la evoluintaj popoloj, la provado por protekti virinon estis ĉiam nevortigita aserto de supereco.
Sed primitivaj virinoj ne kompatis sur ili mem kiel iliaj pli freŝdate liberigitaj fratinoj estas alkutimiĝintaj fari. Ili estis, post ĉio, feliĉaj kaj kontentaj; ili ne aŭdacis imagi pli bonan aŭ diferencan ekzistan manieron.
Virino egalas viron por sinĉiamigi, sed en la asocio por sinkoservadi Ŝi laboras kun neta malavantaĝo, kaj tiu handikapo de neevitebla patrineco povas nur esti kompensita per la kleraj moroj de evoluanta civilizado kaj dank’al la kreskanta sento de la homo pri la akiro de senpartieco.
Samtempe kiel evoluis la socio, la seksaj normoj plialtiĝis inter virinoj, ĉar ili suferis pli pro la konsekvencoj de la transpaŭado de la seksaj moroj. La seksaj normoj de la homo tarde pliboniĝis kiel rezulto de la sento mem pri tiu senpartieco, kiun la civilizado postulas. Naturo konas neniun senpartiecon - ĝi suferigas la akuŝdolorojn nur al la virino.
La moderna ideo pri seksa egaleco estas bela kaj inda je ekspansianta civilizado, sed ĝi ne ekzistas en naturo. Kiam forto estas rajto, viro servutigas virinon; kiam justeco, paco kaj senpartieco superas, Ŝi grade eliras el sklaveco kaj mallumo. Ĝene-rale, la socia situacio de la virino evoluis inverse de la militisma grado en ĉiu nacio aŭ epoko.
Sed viro nek konscie nek intence proprigis al si la virinajn rajtojn kaj sekve grade kaj heziteme restituas ilin al Ŝi: ĉio tio estis nekonscia kaj ne pripensita epizodo de socia evoluo. Kiam la tempo reale venis por virino ĝui pluajn rajtojn, Ŝi akiris ilin, kaj tute sendepende de konscia konduto de la viro. Malrapide sed sekure Ŝanĝas la moroj por sekurigi tiujn sociajn alĝustigojn, kiuj apartenas al la kontinua evoluo de civilizacio. La progresantaj moroj malrapide alportis iomposioman plej bonan traktadon al virinoj; Triboj kiuj persistis en krueleco kantraŭ ili ne transvivis.
La Adamidoj kaj Nodidoj donis al virinoj kreskigan agnoskon, kaj tiuj grupoj kiuj estis influitaj de la Andidaj migradoj tendencis esti influitaj de la instruoj de Eden pri la virina pozicio en socio.
La fruaj Ĉinioj kaj la Grekoj traktadis virinon pli bone ol la plejmulto de la ĉirkaŭaj popoloj. Sed la Hebreoj estis ekscese nefidemaj kontraŭ Ŝi. Okcidente virino malfacile supreniris pro la Paŭlaj doktrinoj, kiuj estis kunligitaj al Kristanismo, kvankam Kristanismo progresigis la morojn imponante plej rigorajn seksajn devojn al viro. La aparta malnobligo ligata al la virina pozicio en Mahometismo preskaŭ malesperas, kaj ĝi estas eĉ pli malbona en la instruoj de pluraj aliaj religioj de Oriento.
Scienco, ne religio, reale emancipis virinon; estis la moderna uzino kiu larĝe liberigis Ŝin de la izoligo hejme. La fizikaj kapablecoj de la viro ne estis pli longe viva neceseco en la nova funkciigada mekanismo; scienco tiel modifis la vivkondiĉojn, ke la vira povo ne restis pli longe supera al la virina povo.
Tiuj Ŝanĝoj tendencis al la virina liberigo de hejma sklaveco, kaj ili alportis tiajn modifojn en Ŝia statuso, ke Ŝi ĝuis nun nivelon de persona libereco kaj seksa decido praktike egalaj al tiuj de viro. Iam virina valoro konsistis en Ŝia kapableco produkti nutraĵon, sed invento kaj riĉeco permesis al Ŝi krei novan mondon, en kiu funkcias - siaj sferoj de gracio kaj ĉarmo. Tiamaniere industrio gajnis sian nekonscian kaj neatenditan lukton por la socia kaj ekonomia emancipado de la virino. Kaj denove evoluo sukcesis plenumi tion, kion eĉ revelacio malsukcesis fari.
La reago de evoluintaj popoloj pri la maljustaj moroj regadantaj la virinan situacion en socio fakte estis kiel pendolo inter ekstremaĵoj. Ĉe la industriigitaj rasoj, Ŝi ricevis preskaŭ ĉiujn rajtojn, kaj ĝuis malŝarĝojn de multaj devoj tiaj, kiel militservo. Ĉiu faciligo en la ekzista lukto estis bondona por la virina liberigo, kaj Ŝi rekte profitis de ĉiu progreso al monogamio. La plej malfortaj ĉiam faras misproporciajn gajnojn dum ĉiu alĝustigoj de la moroj en la pregresa evoluo de socio.
En la idealoj de para edziĝo, virino fine gajnis agnoskon, dignecon, sendepen- decon, egalecon kaj edukadon, sed ĉu Ŝi montros sin digna pri tiu tuta nova kaj neniam vidita plenumado? Ĉu moderna virino respondos al tiu granda plenumado de socia liberigo per senokupeco, indiferenteco, sterileco kaj malfideleco? Hodiaŭ, en la dudeka jarcento, virino spertas la decidigan teston de sia longa monda ekzisto.
Virino estas egala partenrino de la viro en rasa reproduktado, pro tio Ŝia graveco estas tiel granda en la disvolviĝo de la rasa evoluo; konsekvence evoluo pli kaj pli laboris al la realigado de virinaj rajtoj. Sed estas grada diferenco inter virinaj rajtoj kaj viraj rajtoj. Virino ne povas pli disvolviĝi per la viraj rajtoj ol viro povas prosperi per virinaj rajtoj.
Ĉiu sekso havas sian propran disan sferon de ekzisto, kun siaj propraj rajtoj interne de tiu sfero. Se virino aspiras al fruktuzo de ĉiuj viraj rajtoj, pli malpli baldaŭ senkompata kaj senemocia konkurenco certe anstataŭos tiun kavalirecan kaj specialan konsideron, de kiu ĝuas nun multaj virinoj, kaj kiun ili estas tiel freŝdate akirintaj de la viroj.
Civilizado neniam povos nuligi la agmanieran disiĝon inter la seksoj. Eraon post erao Ŝanĝas la moroj sed neniam instinkto. Denaska patrina korinklino neniam permesos, ke emancipata virino iĝu serioze konkuranta de la viro en industrio. Por ĉiam ĉiu sekso restos plejsupera en sia propra kampo, kampoj determinataj per biologia diferencigo kaj mensa malsimileco.
Ĉiu sekso ĉiam havos sian propran specialan sferon, kvankam ili ĉiam reciproke partkovriĝos. Nur socie viroj kaj virinoj egalece alfrontiĝos.
La reproduktada bezono nepre kunigas virojn kaj virinojn por sindaŭrigo, sed sola, ĝi ne sufiĉas por certigi, ke ili restos kune en mutuala kunagado - la fondiĝo de hejmo.
Ĉiu sukcesa homa institucio ampleksas antagomismojn de personaj interesoj, kiuj estis alĝustigitaj al la harmonio de praktika laboro, kaj hejma kreado ne estas escepto.. Edziĝo, la bazo de hejma konstruo, estas la plej alta aperigo de tiu antagona kunagado, kiu tiel ofte karakterizas la kontaktojn inter naturo kaj socio. La konflikto estas neevitebla. Pariĝado estas imanenta, ĝi estas natura. Sed edziĝo ne estas biologia; ĝi estas sociologia. Pasio certigas, ke viro kaj virino kune pariĝos, sed la plej malforta parenca instinkto kaj la sociaj moroj ilin tenas kune.
Virseksulo kaj femalo estas, praktike konsideritaj, du disaj malsamecoj de la sama vivanta en kontinua kaj intima asocio. Iliaj vidpunktoj kaj reagoj pri la tuta vivo estas esence diferencaj; ili estas tute nekapablaj de reciproka kompleta kaj reala kompreno. Kompleta kompreno inter ambaŭ seksoj ne estas atingebla.
Virinoj Ŝajnas havi pli da intuicio ol viroj, sed ili ankaŭ Ŝajnas iomete malpli logikaj. Virino, tamen, ĉiam estis la morala standardistino kaj la spirita direktorino de homaro. La mano kiu balancas la lulilon ankoraŭ fratiĝas kun destino.
La diferencoj de naturo, reago, vidpunkto kaj penso inter viroj kaj virinoj, fore provoki maltrankvilon, devus samtempe individue kaj grupe esti konsideritaj kiel alte profitdonaj al homaro. Multe da ordoj de universaj kreitaĵoj estas kreitaj en du fazoj de personeca aperigo. Ĉe la mortemuloj, Materiaj Filoj kaj Midsoniduloj, tiu diferenco estas priskribita kiel virseksa kaj femala; ĉe serafoj, keruboj kaj Morontiaj Kompanoj, ĝi estis nomita pzitiva aŭ vigliniciatema kaj negativa aŭ deteniĝema. Tiaj duoblaj asocioj grande multobligas la adapteblecon kaj transpasas la esence proprajn limigojn, kiel iuj triunuecaj asocioj faras en la Paradiza-Havona sistemo.
Viroj kaj virinoj estas necesaj unuj al aliaj en siaj morontiaj kaj spiritaj kiel materiaj karieroj. La vidpunktaj diferencoj inter virseksuloj kaj femaloj persistas eĉ transe de la unua vivo kaj tra la tuta supreniro de la loka universo kaj superuniversoj. Kaj eĉ en Havona, la pilgrimantoj kiuj iam estis viroj kaj virinoj reciproke helpos en la Paradiza supreniro. Neniam, eĉ en la Finalicaro, la kreitaĵa metamorfozo iros sufiĉe fore por nuligi la personecajn tendencojn, kiujn la homoj nomas virseksulo kaj femalo; ĉiam tiuj du bazaj variantoj de la homa specio daŭrigos reciproke esti scivoligi, stimuli, kuraĝigi kaj helpi; ĉiam ili estos interligitaj por kunagadi en la solvo de kompleksaj universaj problemoj kaj en la superelstaro de multnombraj kosmaj malfacilaĵoj.
Neniam la seksoj povas reciproke plene kompreni, sed ili estas efektive komple- mentaj, kaj kvankam pli aŭ malpli persone antagona, ilia kunagado kapablas konservi kaj reprodukti socion. Edziĝo estas institucio destinita por akomodi la seksajn diferencojn, efektivigante la civilizadan daŭrigadon kaj la rasan reprodukton.
Edziĝo estas patrino de ĉiuj homaj institucioj, ĉar ĝi rekte kondukas al hejma fondiĝo kaj ĝia konservado, kiu estas la struktura socia bazo. La familio estas vive ligita al la mekanismo de memantaŭgardo, ĝi estas la sola espero de rasa ĉiamigo sub la civilizadaj moroj, dum samtempe ĝi efike provizas iujn alte kontentigajn formojn de memgratifiko. La familio estas la plej granda pure homa plenumado de la homo, ĉar ĝi kombinas la evoluon de la biologiaj rilatoj inter virseksulo kaj femalo kun la sociaj rilatoj de geedzoj.
Sekskunigado estas instinkta, infanoj estas natura rezulto, kaj tiel la familio aŭtomate formiĝas. kiaj estas la familioj de raso aŭ nacio, tia estas ĝia socio. Se la familioj estas bonaj, same la socio estas bona. La granda kultura stabileco de la Judaj kaj Ĉinaj popoloj kuŝas en la forto de iliaj familiaj grupoj.
Virina instinkto ami infanojn kaj zorgi pri ili konspiris por igi Ŝin aferinteresatinon en la promocio de edziĝo kaj frua familia vivo. Viro estis nur devigita okupiĝi pri la hejma konstruo pro la premo de la postaj moroj kaj sociaj konvencioj; li estis malrapida por interesiĝi al la starigo de edziĝo kaj hejmo, ĉar la seksfaro imponas al li neniun biologian konsekvencon.
Seksasocio estas natura, sed edziĝo estas socia kaj ĉiam estis reglamentita per la moroj. La moroj (religiaj, moralaj kaj etikaj) kune kun proprieto, orgojlo kaj galanteco stabiligas la instituciojn de edziĝo kaj familio. Kiam fluktuas la moroj, tiu fluktuado kuŝas en la stabileco de la hejma-edziĝa institucio. Antaŭeviro protektis virinon, ĉar Ŝi estis lia posedaĵo, kaj Ŝi obeis al li pro la sama kialo. Sendepende de siaj meritoj tiu sistemo provizis stabilecon. Nun, virino ne estis plu konsiderita kiel proprietaĵo, kaj novaj moroj manifestiĝas por stabiligi la edziĝan-hejman institucion:
1. La nova rolo de la religio - la instruo laŭ kiu estas esenca la gepatra sperto , la ideo naskigi kosmanojn, la plilarĝigita kompreno pri la privilegio de naskigo - doni filojn al la Patro.
2. La nova rolo de la scienco - pli kaj pli libervoliĝas la naskigo, submetita al la homa kontrolo. Malnovtempe la komprena manko garantis la naskiĝon de infanoj eĉ sen neniu speco de deziro.
3. La nova funkcio de plezuraj logoj - Tio ĉi establas novan faktoron en rasa postvivo; antaŭe homo lasis morti la nedeziritajn infanojn; modernuloj rifuzas naskigi ilin.
4. La plibonigo de gepatra instinkto. - Ĉiu generacio nun tendencas elimini el la rasa reproduktfluo tiujn individuojn, ĉe kiuj gepatra instinkto estas nesufiĉe forta por certigi la naskigon de infanoj, la potencialaj gepatroj de estonta generacio.
Sed la hejmo kiel institucio, asocio inter unu viro kaj unu virino, pli speciale datumas de la tagoj de Dalamatia, antaŭ proksimume duonmiliono da jaroj, ĉar la monogamiaj praktikoj de Andono kaj Fonta kaj de ilia senpera idaro estis forlasitaj de longe. Familia vivo, tamen, ne estis fiereca motivo antaŭ la epoko de la Nodidoj kaj la postaj Adamidoj. Adamo kaj Eva efektivigis daŭran influon sur la tuta homaro; estis la unua fojo en la monda historio oni observis virojn kaj virinojn flakon ĉe flanko laborantajn en la Ĝardeno. La Edena idealo, la kompleta familio kiel ĝardenistoj, estis nova ideo sur Urantio.
La frua familio estis parenca labora grupo, inkluzivanta la gesklavojn, ĉiuj vivantaj en sola loĝejo. Edziĝo kaj familia vivo ne ĉiam estis identaj, sed pronecesece ili estis strikte asociitaj. Virino ĉiam deziris la individuan familion, kaj fine Ŝi sukcesis.
Amo de idaro estas preskaŭ universala kaj neta postviva valoro. La prohomoj ĉiam rezignis la patrinajn interesojn por la bonstato de la infano; Eskima patrino eĉ ankoraŭ hodiaŭ lekaj sian bebon prefere ol ĝin lavi. Sed primitivaj patrinoj nutris siajn infanojn kaj zorgis pri ilin nur kiam ili estis tre junaj; laŭ la maniero de la bestoj, ili forigis ilin tuj kiam ili estis pligrandigintaj. Daŭraj kaj kontinuaj homaj asocioj neniam estis nur fonditaj sur biologia korinklino. La bestoj amas siajn idojn; homo - civiligita homo - amas la infanojn de siaj infanoj. Ju pli alta estas civilizacio, des pli estas granda la ĝojo de gepatroj pri la progreso kaj sukceso de la infanoj; tiamaniere naskiĝas la nova kaj plej alta realigado de la noma fiereco.
Ĉe la fruaj popoloj la bazo de grandaj familioj ne estis necese korinklina. Multaj infanoj estis deziritaj, ĉar:
1. Ili estis valoraj kiel laborantoj.
2. Ili estis asekuro por la maljuneco.
3. Filinoj povis esti venditaj.
4. Familia fiereco postulis noman etendiĝon.
5. Filoj provizis protekton kaj defendon.
6. Fantoma timo antaŭtimigis la solecon.
7. Iuj religioj postulis idaron.
Praulaj kultobservantoj rigardas la mankon de filoj kiel la plejsuperan katastrofon por la tempo kaj eterneco. Ili deziras super ĉio havi filojn por celebri en la funebraj ceremonioj kaj prezenti la postulatajn oferdonojn por la fantoma antaŭeniro tra la spiritlando.
Ĉe la fruaj sovaĝuloj, oni fruege komencis disciplini la infanojn ĝuste kiel faras la bestoj, kaj infano frue komprenis, ke malobeo signifas malsukceson aŭ eĉ morton. La civilizacio protektas la infanon kontraŭ la naturaj konsekvencoj de malprudenta kontuto, kaj tio multe kontribuas al moderna malobeemo.
La eskimaj infanoj disvolviĝas sen preskaŭ neniu disciplino kaj korekto, simple ĉar ili estas nature obeemaj kiel malgrandaj bestoj; la infanoj de la ruĝaj kaj flavaj homoj estas preskaŭ egale disciplinitaj. Sed en rasoj entenantaj Andidan heredecon, la infanoj ne estas tiel kvietaj; tiuj pli imagemaj kaj aventuraj gejunuloj bezonas pli da edukado kaj disciplino. Modernaj problemoj de infana edukado estas pli kaj pli malfaciligitaj kaŭze de:
1. La grava grado de de rasa miksado.
2. Artefarita kaj supraĵa edukado.
3. La neebleco de la infano klerigi sin imitante gepatrojn - gepatroj tiel ofte for de la familia sceno.
La malnovaj ideoj pri la familia disciplino estis biologiaj, devenantaj de la kompreno, ke gepatroj estis gekreintoj de la infana estaĵo. La evoluintaj idealoj de familia vivo alkondukas al la koncepto, laŭ kiu naski infanon en la mondon, anstataŭ doni iujn gepatrajn rajtojn, implicas la responsecon de homa ekzisto.
Civilizacio rigardas gepatrojn kiel prenanta sur sin ĉiujn devojn, la infano havanta ĉiujn rajtojn. Infana respekto kontraŭ siaj gepatroj ne rzultas de la kono pri la devigo implicita en gepatra naskigo, sed nature kreskas kiel rezulto de zorgo, edukado kaj korinklino, kiuj estas ame disdonitaj por helpi la infanon gajni la batalon de vivo. Veraj gepatroj estas devoligitaj en kontinua plenumado de servo, kiun la sagaca infano fine agnokas kaj Ŝatas.
En la nuna industria kaj urba epoko la edziĝa institucio evoluas laŭ novaj ekonomiaj normoj. Familia vivo pli kaj pli fariĝas multekosta, kaj infanoj, kiuj estis atuto, estas fariĝintaj ekonomiaj Ŝarĝoj. Sed la sekureco de civilizacio mem ankoraŭ baziĝas sur la kreskanta bonvolo de unu generacio por investi en la bonstato de la sekvanta kaj estontaj generacioj. ĉiu ajn provo por movigi gepatran responsecon al Ŝtato aŭ eklezio riveliĝos suicida por la bonstato kaj progreso de la civilizacio.
Edziĝo, infanoj kaj rezultanta familia vivo, estas stimulanto de la plej altaj potencialoj en la homa naturo, kaj simultane provizas la idealan eblecon esprimi tiujn stimulitajn atributojn de mortemula personeco. Familio certigas la biologian ĉiamigon de la homa specio. Hejmo estas la natura socia areno, en kiu la etiko de sanga fratosocio povas esti komprenita de la kreskantaj infanoj. La familio estas la fundamenta unuo de frateco, en kiu gepatroj kaj infanoj lernas tiujn lecionojn pri pacienco, altruismo, toleremo kaj indulgo, kiuj estas tiel esencaj por realigi la fratecon inter ĉiuj homoj.
Homa socio estus grande plibonigita se la civiligitaj rasoj pli ĝenerale revenus al la praktikoj de familia konsilio kiel la Andidoj. Ili ne konservis la patriarkan aŭ aŭtokratian formon de familia regado. Ili estis tre frataj kaj asociaj, libere kaj lojale diskutantaj ĉiun proponon kaj reglamenton de familia naturo. Ili estis ideale fratajen ĉiuj sia familia administrado. En ideala familio la gefila kaj gepatra korinklinoj estas ambaŭ pliigitaj dank’ al gefrata sindonemo.
Familia vivo estas la patro de vera moraleco, la prapatro de la lojaleca konscienco pri la devo. La devigaj asocioj de familia vivo stabiligas personecon kaj stimulas ĝian kreskadon dank’al la bezono de necesa alĝustigo al aliaj kaj diversaj personecoj. Sed eĉ pli, vara familio - bona familio - rivelas al la gepatraj naskigintoj la sintenon de la Kreinto kontraŭ siaj infanoj dum samtempe tiaj veraj gepatroj priskribas al siaj infanoj la unuan el longa serio de suprenirantaj riveladoj pri la amo de la Paradiza parenco de ĉiuj universaj infanoj.
La granda minaco kontraŭ la familia vivo estas la minaca alfluo de memkontentigo, la moderna plezura manio. La ĉefa instigo al edziĝo estis unue ekonomia; seksa altiro akcesora. Edziĝo, fondata sur memkonservado, alkondukis al memĉiamigo kaj kunestante provizis unu elplej dezirindaj formoj de memkontentigo. Temas pri la sola institucio de homa socio, kiu entenas ĉiujn tri el la grandaj instigoj por vivi.
Origine, proprieto estis la baza institucio de memkonservado, dum edziĝo funkciis kiel la sola institucio de memĉiamigo. Malgraŭ nutra kontentigo, ludo, humuro kaj perioda seksa plezuro estis rimedoj de memkontentigo, restas la fakto, ke la evoluantaj moroj malsukcesis establi iun ajn dintingan institucion de memkontentigo. Kaj kaŭzas de tiu malsukceso disvolvi specialigitajn teknikojn de plezuriga ĝuado, ke ĉiuj homaj institucioj estas tiel komplete penetritaj per tia plezura serĉado. La akumulado de posedaĵoj fariĝas rimedo por pliigi ĉiujn formojn de memkontentigo, dum edziĝo estas ofte konsiderita kiel nur plezura rimedo. Kaj tiu eksceso, tiu troe ĝeneraligita plezura manio, nun konsistigas la plej grandan minacon neniam starigitan kontraŭ la socia evolua institucio de la familia vivo, la hejmo.
La violkolora raso enkondukis novan kaj sole neperfekte realigitan partikularon en la sperton de homaro - la ludan instinkton kune kun la humura senco. Tio modere ekzistis ĉe la Sangikoj kaj Andidoj, sed la Adamida deveno altigis tiun primitivan inklinon ĝis potencialo de plezuro, nova kaj glorigita formo de memkontentigo. La baza tipo de memkontentigo, krom ĝissate manĝi, estas sekskontentigo, kaj tiu formo de sensa plezuro estis multege plifortigita per la miksaĵo de la Sangikoj kaj la Andidoj.
Reala danĝero ekzistas en la kombinado de senpacienco, scivolo, aventuro kaj plezurema propreco de la postanditaj rasoj. La anima malsato ne povas est kontentigita per fizikaj plezuroj; la amo kontraŭ hejmo kaj infanoj ne estas pliigita per la celado de nesaĝa plezuro. Eĉ elĉerpante la riĉofontojn de arto, koloro, sono, ritmo, muziko kaj plibeliĝo de la persono, vi ne povas esperi per tio plialtigi la animon aŭ nutri la spiriton. Vaneco kaj modo ne povas servi por hejmon starigi kaj infanon eduki; orgojlo kaj rivaleco estas senpovaj por plialtigi la transvivajn kvalitojn de sinsekvaj generacioj.
Progresantaj ĉielaj estaĵoj ĉiuj ĝuas ripozon kaj oficon de la retrovidaj direktoroj. Ĉiuj klopodoj por akiri sanan distraĵon kaj sin okupi pri tonusaltiga ludo estas bonaj; refre Ŝiga dormo, ripozo, distraĵoj, ĉiuj tiuj tempopasigoj malhelpantaj la monotonecan enuon indas. Konkursaj ludoj, fabelaj rakontoj, kaj eĉ la gusto pri la bona nutraĵopovas servi kiel formoj de memkontentigo. (Kiam vi uzas salon por gustumi vian nutraĵon, haltigu vin por konsideri ke, dum unu miliono da jaroj, homo povis akiri salon nur mergante sian nutraĵon en cindrojn.)
Distriĝu homo, trovu plezuron laŭ mil kaj unu manieroj la homa raso; esploru ĉiujn formojn de leĝa memkontentigo evolua homaro, la fruktoj de la longa biologia lukto supren. Homo estas bone meritinta iujn el siaj nunaj ĝojoj kaj plezuroj. Sed bone konsideru la destinan celon! Fakte plezuroj estas suicidaj se ili sukcesas detrui la proprieton, kiu estas fariĝinta la institucio de memkonservado; kaj memkontentigoj estos fakte kostintaj fatalan prezon se ili provokas la disfalon de edziĝo, la dekadencon de la familia vivo kaj la detruon de la hejmo - plejsupera evolua akiro de la homo kaj transviva espero de la civilizacio.
[Prezentita de la Ĉefo de serafoj postenigataj sur Urantio.]