Kajero 83084
Jen la rakonto pri la fruaj komencoj de la edzeca institucio. Ĝi regule progresis ekde la hazardaj kaj malrigoriĝitaj sekskunigadoj meze de la hordo, pasante tra multaj Ŝanĝiĝoj kaj adaptiĝoj, ĝis la apero de tiuj edziĝaj normoj, kiuj fine kulminis en la plenumado de pariĝoj, la unuiĝo de unu viro kaj unu virino por estigi hejmon de la plej alta socia ordo.
Edziĝo estis multfoje en danĝero, kaj la edziĝaj moroj larĝe ĉerpis en la subteno de la proprieto kaj religio; sed la reala influo, kiu ĉiam gardas edziĝon kaj la rezultantan familion estas la simpla kaj kunnaskita biologia fakto, ke viroj kaj virinoj povas pozitive ne vivi unuj sen aliaj, ĉu ili estas primitivaj sovaĝuloj aŭ la plej kleraj mortemuloj.
Kaŭzas de la seksa impulso ke egoista homo estas alkondukita tiri el si mem pli bonan ion ol besto. La seksa rilato de memfiero kaj egoista kontenteco implicas certajn konsekvencojn de abnegacio kaj garantas la ministradon de altruismaj devoj kaj multnombraj hejmaj responsecoj, kiuj profitas al la raso ASD ASD
Edzeco estas socia mekanismo destinita por reguligi kaj kontroli tiujn multajn homajn rilatojn, kiuj apartenas al la fizika fakto de ambaŭseksemeco. Kiel institucio edzeco funkcias en du direktoj:
1. En la reguligado de personaj rilatoj.
2. En la reguligado de idaro, heredeco, heredo kaj socia ordo, tiu estanta ĝia plej malnova kaj origina funkcio.
La familio, kiu naskiĝas de edzeco, estas mem stabiliga faktoro de la edzeca institucio kune kun la proprietaj moroj. Aliaj potencaj faktoroj de la edzeca stabileco estas fiereco, vantemo, galanteco kaj religiaj konvinkoj. Sed kvankam edziĝoj povas esti aprobiltaj aŭ malaprobitaj en la ĉieloj, ili ne okazas tie. La homa familio estas nete homa institucio, evolua taŭgaranĝo. Edzeco estas socia institucio, ne eklezia servo. Vere, religio devus potence influi ĝin sed ne devus entrepreni ekskluzive kontroli kaj reglamenti ĝin.
Origine primitiva edziĝo estis industria; kaj eĉ en modernaj tempoj ĝi estas ofte socia aŭ profita afero. Dank’al la influo de la Andidaj devenoj kaj kiel rezulto de progresanta civilizado, edziĝo malrapide fariĝas mutuala, romantika, gepatra, poezia, korinklina, etika, kaj eĉ idealisma. Tamen la selekto kaj tielnomataromantika amo verdire estis minimumaj en primitiva pariĝado. Dum fruaj tempoj edzo kaj edzino malofte estis kune; eĉ oftege ili ne manĝis kune. Sed ĉe la prahomoj, persona korinklino ne estis forte ligita al seksa ĉarmo; ili enamiĝis unu al alia antaŭ ĉio dank’al la komunaj vivo kaj laboro
Primitivaj edziĝoj ĉiam estis aranĝitaj de la gepatroj de la knabo kaj knabino. La transira stadio inter tiu kutimo kaj la tempoj de libera elekto estis okupita de la edziĝa mediacianto aŭ profesia svatisto. Tiuj svatistoj estis unue la barbiroj; pli poste la pastroj. Edziĝo estis origine grupa afero; sekve familia afero, nur freŝdate tio fariĝis individua aventuro.
Trudodevigado, ne allogado, estis la ektraktado de la primitiva edziĝo. En fruaj tempoj virino havis neniun seksan sinbridemon, nur seksaj malsuperecon enstampita pro la moroj. Same kiel la rabatako antaŭis komercon, same edziĝo kaptade antaŭis edziĝo kontrakte. Iuj virinoj interkonsentis sian kaptadon por eskapi la influon de la plej aĝaj viroj de sia tribo; ili preferis fali en la manojn de samaĝaj viroj de alia tribo. Tiu pseŭdo forrabo estis la transira stadio inter kaptado perforte kaj posta amindumado ĉarme.
Frua tipo de geedziĝofesto estis la parodio de forkuro, speco de fuĝa provludo, kiu iam estis komuna praktiko. Pli poste kvazaŭ kaptadi fariĝis parto de la regula geedziĝofesto. La supozata rezisto de moderna junulino kontraŭ “kaptado”, Ŝia hezitemo, ĉio tio estas restaĵoj de malnovaj kutimoj. Transpasi la sojlon portante la novedzinon estas svaga rememoraĵo de multaj malnovaj praktikoj, inter aliaj, tiu de la epoko de edzina rabo.
Plena libereco disponi pri si mem en edzeco longe estis rifuzita al virino, sed la plej inteligentaj virinoj ĉiam kapablis vanigi tiun restrikton per la inteligenta uzado de sia spiritvigleco. Viro kutime iniciatis la amindumadon, sed ne ĉiam. Virino iafoje oficiale, iafoje sekrete iniciatas edziĝon. Kaj samtempe, kiel progresis la civilizado, virinoj pli kaj pli partoprenis en ĉiuj fazoj de amindumado kaj geedziĝo.
Ama, romaneska pligrandigo kaj persona selekto en geedza amindumado estas Andida kontribuo al la mondaj rasoj. La rilatoj inter la seksoj favore evoluas, multaj progresantaj popoloj grade substituas iomete idealigitajn konceptojn de seksa allogo al tiuj malnovaj motivadoj de utileco kaj proprieto. Seksa impulso kaj sentoj de korinklino ekanstataŭis malvarmajn kalkulojn en la elekto de la vivgepartneroj.
Origine la gefianĉiĝoj utilis kiel geedziĝoj; kaj inter fruaj popoloj seksrilatoj estis ĝenerale akceptitaj dum la promesotempo. Fre Ŝdate, religio estigis seksan tabuon por la periodo inter gefianĉiĝoj kaj edziĝo.
La prahomoj malfidis amon kaj promesojn; ili opiniis ke daŭraj unuiĝoj devas esti garantiitaj per iu konkreta sekureco, proprietaĵo. Pro tio la aĉetada prezo de edzino estis konsiderata kiel garantiaĵo aŭ deponaĵo, kiun la edzo perdis okaze de divorco aŭ dizerto. Post kiam la aĉetada prezo de edzino estis pagita, multaj triboj permesis la edzon marki Ŝin per brulstampilo. Afrikanoj ankoraŭ aĉetas siajn edzinojn. Amsopiran edzinon aŭ edzinon de blanka viro ili komparas al kato, ĉar Ŝi nenion kostas.
La prezentadoj de eblaj fianĉinoj estis okazoj por vesti kaj ornami la filinojn por publika elmontrado kun la ideo de pli alta prezo por ili kiel edzinoj. Sed ne estis venditaj kiel bestoj - en la plej freŝdata triboj tiaj edzinoj ne estas translokeblaj. Nek estis ilia aĉeto ĉiam nur senpasie monigita transakcio; Servado aŭ pago estis ekvivalentaj por aĉeti edzinon. Se kromedezirinda viro ne povis pago por aĉeti sian edzinon, li povis estis adoptita kiel filo de la petro de la junulino, kaj tiam ili povis geedziĝi. Kaj se malriĉa viro serĉis edzinon kaj ne povis pagi la prezon postulitan de avara patro, la plejaĝuloj ofte faris premon por devigi la patron modifi siajn postulojn sub minaco de riski eblan aman fuĝon.
Samtempe, kiel progresis civilizado, patroj ne volis plu Ŝajni vendi siajn filinojn, kaj tiel, daŭrigante akcepti la aĉetan prezon de la novedzino, ili inaŭguris la kutimon doni al la paro donacojn, kies la voloro estis proksimume egala al la aĉeta prezo. Kaj pli poste, kiam oni ĉesas pagi por edzino, tiuj donacoj fariĝis la edzina doto.
La dota ideo devis Ŝajnigi la edzinan sendependecon, sugesti la malproksiman malapero de la tempoj de sklavaj edzinoj kaj posedantaj edzoj. Viro ne povis divorci dotitan edzinon sen repagi la tutan doton. En iuj triboj mutuala deponaĵo estis farita kun la gepatroj de ambaŭ edzino kaj edziĝinto kiel garantio okaze de dizerto de unu aŭ alia.; reale edza ligilo. Dum la periodo de transiro inter la aĉetokutimo kaj la dotokutimo, se la edzino estis aĉetata, la infanoj apartenis al la patro, se ne, ili apartenis al la familio de la edzino.
La geedziĝofesto naskiĝis de la fakto, ke la edziĝo estis origine komunuma afero, ne nur la finrealiĝado de decido de du individuoj. Pariĝado koncernis la grupon, estante ankaŭ persona funkcio.
Magio, ritaro kaj ceremonioj ĉirkaŭs la tutan vivon de la prahomoj, kaj edziĝo ne estis escepto. Samtempe, kiel progresis la civilizado, kiel pli serioze estis konsiderita la edziĝo, la geedziĝofesto pli kaj pli fariĝis vantomontra. Kiel hodiaŭ la iama edziĝo estis promona faktoro en proprieto, kaj do necesigis leĝan ceremonion, dum la socia statuso de naskiĝontaj infanoj postulis la plej larĝan reklamon. Prahomoj havis neniun arkivon, la geedziĝofesto konsekvenca devis kunvenigi multajn vidajn atestantojn.
En la komenco la nupto similis prefere al gefianĉiĝo kaj nur konsistis en publika intenca anonco kune vivi; pli poste ĝi konsistis en oficiala manĝo kune. En iuj triboj la gepatroj simple alkondukis ilian filinon al la edzo; en aliaj okazoj la ceremonio nur limiĝis al la oficiala inter Ŝanĝo de donacoj, post kio la novedzina patro donis Ŝin al la edzinĝo. Ĉe multaj levantenaj popoloj estis la kutimo eviti ĉiaj formalaĵoj, geedziĝo estis efektivigita per seksrilatoj. La ruĝa homo estis la unua por disvolvi la plej malsimplan celebradon el la geedziĝofestoj.
La infanomanko estis grande timigita, kaj ĉar sterileco estis atribuita al makinacioj de spiritoj, klopodoj por garanti fekundecon ankaŭ alkondukis asocii edziĝon kun iu magia aŭ religia ceremoniaro. kaj en tiu strebo por garanti feliĉan kaj fertilan edzecon, multaj magiaĵoj estis uzitaj; eĉ la astrologoj estis konsultitaj porkontroli la naskiĝ Ŝte-lon de ambaŭ kontraktantaj partoj. Estis epoko kiam la homa buĉofero estis regula trajto de ĉiuj edzecoj ĉe la riĉuloj.
Feliĉaj tagoj estis serĉitaj, kaj ĵaŭdo estis pli favore konsiderita; edziĝoj plenlune celebritaj estis rigardataj kiel escepte fortunaj. Estis kutimo ĉe multaj popoloj de Proksima Oriento ĵeti grajnojn sur la novgeedzinĝoj; tio estis magia rito supozata garanti fekundecon. Iuj orientaj popoloj uzis rizon tiucele.
Fajro kaj akvo estis ĉiam konsiderataj kiel la plej bonaj rimedoj kontraŭ fantomoj kaj spiritoj; pro tio fajroj kaj flamigitaj kandeloj, kaj ankaŭ baptaj aspergoj de sankta akvo, estis kutime rimarkeblaj sur la altaroj dum geedziĝoj. Dum longtempe estis la kutimo fiksi malveran edziĝan tagon kaj tiam subite prokrasti la eventon por tiel devojigi la fantomojn kaj spiritojn.
La incitetadoj kontraŭ la novgeedziĝintoj kaj la Ŝercludiloj faritaj dum la mielmonato estas ĉiuj vestiĝoj de tiuj malproksimaj epokoj kiam oni opinis, ke preferindas aperi mizera kaj ĝenata antaŭ la okuloj de la spiritoj por eviti eksciti ilian envion. La porto de la novedzina vualo estas vestiĝo de la tempoj kiam konsiderindis necesa maskovesti la novedzinon, tiel ke la fantomoj ne povu rekoni Ŝin kaj ankaŭ por kaŭi Ŝian belecon de antaŭ la okuloj de alie ĵaluzaj kaj enviaj spiritoj. Ĝuste antaŭ la geedziĝa ceremonio la piedoj de la edziĝinonto ne devis tuŝi la grundon. Eĉ en la dudeka jarcento estas ankoraŭ la kutimo laŭ la kristanaj moroj etendi tapi Ŝojn de la veturilo ĝis la altaro.
Unu el la plej malnovaj formoj de geedziĝa ceremonio konsistis akiri, ke pastro benu la liton por certigi la fekundecon de la unuiĝo; Tia praktiko okazis dum longe antaŭ ol iu ajn oficiala edziĝa ritaro estis starigita. Dum tiu periodo de evoluo de la edziĝaj moroj, oni konjektis, ke la gastoj de la nupto nokte vicumus tra la dormoĉambro, tiel fariĝantaj legaj vidintoj pri la konsumado de la unuiĝo.
La elemento Ŝanco, kiu, malgraŭ ĉiuj antaŭnuptaj provoj, malbone finiĝis, kondukis la primitivan homon serĉi la garantion de protektado kontraŭ edziĝa malsukceso sin turnante al la pastroj kaj magio. Kaj tiu movado rekte kulminis en la modernaj geedziĝaj ceremonioj en eklezio. Sed dum longe edziĝo estis ĝenerale agnoskita kiel konsistanta en la decidoj de la kontraktantaj gepatroj - pli poste de la paro- kaj dum la lastaj kvin jarcentoj eklezio kaj Ŝtato respondis pro la juridikcio kaj nun pretendas verdikti la edziĝojn.
En la frua historio pri edziĝo la fraŭlinoj apartenis al la viroj de la tribo. pli poste, virino havis nur edzon samtempe. Tiu praktiko de unu-viro-samtempe estis la unua paŭo por eviti la intermiksitecon de la hordo. Dum virino rajtis nur unu viron, Ŝia edzo povis laŭplaĉe rompi tiajn provizorajn rilatojn. Sed tiuj malprecize reglamentitaj asocioj estis la unua paŭo al parovivo kontraste kun la hordovivo. Dum tiu fazo de edziĝa disvolviĝo, la infanoj ĝenerale apartenis al la patrino.
La sekva paŭo en la pariĝada evoluo estis la grupa edziĝo. Tiu komunuma fazo de edziĝo devis interveni en la disvolviĝo de la familia vivo, ĉar la edziĝaj moroj ne estis ankoraŭ sufiĉe fortaj por permanentigi la parajn asociojn. La edziĝoj inter fratoj kaj fratinoj apartenis al tiu grupo; kvin fratoj de iu familio povis edziĝi kun kvin fratinoj de alia. En la tuta mondo la malprecizaj formoj de komunuma edziĝo grade evoluis al diverspecaj tipoj de grupa edziĝo. Kaj tiuj grupaj asocioj estis larĝe reglamentitaj perla totemaj moroj. Familia vivo malrapide kaj sekure disvolviĝis, ĉar la seksa kaj edziĝa regularo favoris la postvivon de la tribo mem certigante la postvivon de pli granda nombro da infanoj.
Grupaj edziĝoj progresive ĉesis pro la emerĝaj praktikoj de poligamio- poligamio kaj poliandrio - inter la plej evoluintaj triboj. Sed poliandrio neniam estis ĝenerala, ordinare limiĝantaj al reĝinoj kaj riĉaj virinoj; krome estis kutime familia afero, unu edzino por pluraj fratoj. Iafoje, kaŭze de ekonomiaj restriktoj interne klano, pluraj viroj devis kontentiĝi kun unu sola edzino. Eĉ tiam, la virino estis la edzino de unu sola, la aliaj estantaj svage toleritaj kiel “onkloj” de la grupa idaro.
La juda kutimo postulis, ke viro edziĝu kun la vidvino de sia mortiĝinta frato por “akirigi idaron al sia frato” Estis la kutimo por pli ol la duono de la malnova mondo. Tio estis vestiĝo de la tempo kiam edziĝo estis familia afero prefere ol individua asocio.
La poligineca institucio agnoskis, en diversaj epokoj, kvar specoj da edzinoj.
1. La laŭritaj aŭ leĝaj edzinoj.
2. Amataj kaj permesataj edzinoj.
3. Konkubinoj, publikaj edzinoj.
4. Sklavaj edzinoj.
Vera poligineco, laŭ kiu ĉiuj edzinoj havas egalan statuson kaj ĉiuj infanoj estas egalaj, estis maloftega. Kutime, eĉ en la pluralaj edziĝoj, la hejmo estis superigita de la ĉefa edzino, la statusa kompanino. Ŝi sola estis laŭrite edziniĝinta, kaj nur la infanoj de tia aĉetita aŭ dotita edzino povis heredi, escepte per speciala aranĝo kun Ŝi, la statusa edzino.
La statusa edzino ne necese estis la amata edzino kaj dum la fruaj tempoj Ŝi ĝenerale estis ne. La amata edzino, aŭ amanta, ne, aperis antaŭ ol la rasoj estis konsiderinde evoluintaj, pli speciale post la miksado de la evoluantaj triboj kun la Nodidoj kaj Adamidoj.
La tabua edzino - unu edzino kun leĝa statuso - kreis la morojn de konkubado. Laŭ tiuj moroj viro povis havi nur unu edzino, sed li povis konservi seksrilatojn kun iu ajn nombro da konkubinoj. Konkubado estis la saltotabulo por la poligamio, la unua movo foriĝanta de neta poligineco. La konkubinoj de la Judoj, Romanoj kaj Ĉinoj estis oftege la servantinoj de la edzino. Pli poste, kiel ĉe la Judoj, la leĝa edzino estis rigardita kiel la patrino de ĉiuj infanoj generitaj de la edzo.
La malnovaj tabuoj pri seksrilatoj kun graveda aŭ mamnutranta edzino grande tendencis kuraĝigi la poliginecon. Primitivaj virinoj frue maljuniĝis pro la oftaj gravedtempoj akompanataj de malagrabla laboro. (Tiaj super Ŝarĝitaj edzinoj sukcesis postvivi, nur dank’al la fakto, ke ĉiumonate ili estis dum unu semajno izolitaj kiam ili ne estis gravedaj.) Tia edzino ofte laciĝis naski infanojn, kaj petis la edzon prenu duan kaj plj junan edzinon, kapablan helpi naski infanojn kaj ankaŭ mastrumadi. La novaj edzinoj estis do ĝenerale ĝoje akceptitaj de la malnovaj; ekzistis neniun specon de seksa ĵaluzo.
La nombro da edzinoj estis limigita nur pro la kapableco de la viro ministri ilin. Kapablaj riĉuloj deziris grandan nombron da infanoj, sed la juninfana mortokvanto estis gravega, kial ĝi postulis grupon da edzinoj por akiri grandan familion. Multaj el tiuj pluralaj edzinoj estis simplaj laboristinoj, sklavaj edzinoj.
Homaj kutimoj evoluas, sed tre malrapide. La celo de Haremo estis konstrui fortan kaj nombran familion de samsango por subteni la tronon. Iam, iu ĉefo estis konvinkita, ke li ne devus havi haremon, ke devus kontentiĝi kun unu sola edzino; konsekvence li senprokraste forpetis sian haremon. La malkontentaj edzinoj rehejmeniris, kaj iliaj ofenditaj familioj kolere sin pelis sur lin kaj senprokraste mortigis lin.
Monogamio estas monopola, bona por tiuj kiuj atingas tiun dezirindan staton, sed ĝi tendencas al produkto de biologia angorego por tiuj kiuj ne estas samgrade fortunaj. Sed tute sendepende de la efiko sur la individuo, monogamio estas nete pli bona por la infanoj.
La plej frua monogamio estis kaŭzita al cirkonstancaro, malriĉeco. Monogamio estas kultura kaj socia, artefarita kaj kontraŭnatura, tio estas mala al la naturo de la evoluanta homo. Ĝi estis tute natura ĉe la plej puraj Nodidoj kaj Adamidoj, kaj reprezentis grandankulturan valoron ĉe ĉiuj evoluintaj rasoj.
La kaldeaj triboj agnoskis la rajton de edzino imponi antaŭnuptan promeson al sia edzo ne preni duan edzinon aŭ konkubinon; Grekoj kaj Romanoj favoris monogamiajn edziĝojn. La kulto pri la prapatroj ĉiam kuraĝigis la monogamion, same kiel la kristana eraro konsideri edziĝon kiel sakramenton. Eĉ la plialtiĝo de la vivnivelo konstante agis kontraŭ la plureco de edzinoj. En la tempo de la Mikaela veno sur Urantion praktike la tuta mondo estis atinginta la nivelon de teoria monogamio. Sed tiu pasiva monogamio ne signifas, ke homaro estas kutimiĝinta al la praktiko de reala gea edziĝo.
Celante al la monogama idealo de gea edziĝo, kiu post ĉio estas speco de monopola seksa asocio, la socio ne devas neglekti la neenvieblan situacion de tiuj malfeliĉaj geviroj kiun malsukcesis trovi lokon en tiu nova kaj plibonigita socia ordo, kvankaŭ farintaj kiel eble plej bone por kunagadi kaj konformiĝi al ĝiaj postuloj. Malsukcesi trovi partneron en la socia areno de la konkurenco povas esti kaŭzita de nesupereblaj malfacilaĵoj kaj nenombreblaj limigoj imponitaj de la kurantaj moroj. Vere, monogamio estas ideala por tiuj kiuj profitas de ĝi, sed ĝi neeviteble kaŭzas grandan angoregon ĉe tiuj kiuj estas lasitaj for en la malvarmeco de sola ekzisto.
Malplejmulto da malfiliĉuloj ĉiam devis suferi por, ke la plejmulto povu progresi dank’al la ekspansio de la moroj de evoluanta civilizado. Sed la favorita plejmulto ĉiam devus bonece kaj kondidere rigardi la malplej fortunajn kompanojn, kiuj devas pagi la prezon ne esti sukcisintaj esti akceptitaj en la rangoj de tiuj idealaj seksaj asocioj, kiuj permesas la kontentigon de ĉiuj biologiaj bezonoj kun la aprobo de la plej altaj moroj de progresanta socia evoluo.
Monogamio ĉiam estis, nun estas, kaj por ĉiam estos la idealisma celo de homa seksa evoluo. Tiu idealo de vera gea edzeco necesigas abnegacion, konsevence tre ofte ĝi malsukcesas ĉar unu aŭ ambaŭ el la kontraktantaj partoj estas mankantaj en tiu kulmino de ĉiuj homaj virtoj, la severmora sinregado.
Monogamio estas la faktoro de referenco kiu mezuras la progreson de socia civilizado sendepende de ĝia pure biologia evoluo. Monogamio ne estas necese bioogia aŭ natura, sed ĝi estas nemalhavebla al la senpera konservado kaj postadisvolviĝo de socia civilizado. Ĝi kontribuas al delikateco de sento, rafinaĵo de la morala karaktero kaj spirita kreskado, kiuj estas tute neeblaj en poligamio. Virino neniam povas iĝi ideala patrino kiam Ŝi estas konstante devigata eniri rivalecon por konservi la korinklinon de sia edzo.
Gea edzeco favoras kaj kuraĝigas tiun intiman komprenon kaj tiun efikan kunagadon, kiuj estas la plej bonaj faktoroj por la gepatra feliĉo, la infana bonstato kaj la socia efikeco. Edzeco, kiu komenciĝas en kruda trudodevigo, grade evoluis en belega institucio de sinkulturo, sinkontrolo, sinesprimo kaj sindaŭrigo.
Dum la frua evoluo de la edzaj moroj, edzeĉo estis loza unuiĝo, kiu povis laŭvole finiĝi, kaj la infanoj ĉiam sekvis la patrinon, la patrina-infana ligilo estas instinkta kaj funkciis sendepende de la disvolviĝa stadio de la moroj.
Inter la prapopoloj nur la duono de la edzecoj riveliĝis akcepteblaj. La plej ofta kaŭzo de separo estis la sterileco, kiu estis ĉiam riproĉita al la edzino; oni kredis, ke la seninfanaj edzinoj iĝis serpentoj en la mondo de la spiritoj. Laŭ la plej praaj moroj, divorco estis la vira apanaĵo, kaj tiuj normoj persistis ĝis dum la dudeka jarcento inter iuj popoloj.
Samtempe kiel evoluis la moroj, iuj triboj disvolvis du specojn de edzeco: la ordinara, kiu permesis divorcon, kaj la pastra edzeco, kiu malpermesis separon. La inaŭguro de la aĉeto kaj doto de la edzino, novenkondukante materian punon por eksedziĝo multe faris por malpliigi la separojn. Kaj, fakte, multaj modernaj unuiĝoj estas stabiligitaj dank’al tiu malnova faktoro pri proprieto.
La socia premo de komunuma statuso kaj proprietaj privilegioj ĉam estis potenca por persistigi la edzajn tabuojn kaj morojn. Dum eraoj edzeco estis konstante progresanta kaj troviĝas sur evoluinta nivelo en la moderna mondo, malgraŭ la fakto ke ĝi estas minace alsaltita de etendita Ŝatoperdo inter la popoloj, ĉe kiuj individua elekto - nova libereco - aperas pli grava. ASDASD
La nova kaj subita anstataŭo en la edziĝo de la plej malnova kaj de longe establita motivado de plej ideala sed ekstreme individuisma amsopira motivado, neeviteble alkondukis ĝian institucion fariĝi provizore nestabila. La homaj motivoj kontraŭ la edziĝo ĉiam nekontesteble transcendis la efektivan edziĝan moralon, kaj dum la dek naŭa kaj dudeka jarcentoj la okcidenta idealo pri edziĝo subite transpasis la egocentrajn sed parte kontrolitajn seksajn impulsojn de la rasoj. En socio la ĉeesto de granda nombro da gefraŭloj indikas provizoran disfalon aŭ transiron de la moroj.
La reala testo pri edziĝo estis dum la tutaj eraoj la kontinua intimeco, neevitebla en familia vivo. Du dorlotitaj kaj kaĵolitaj gejunuloj kaj edukitaj por atendi ĉiun indulgon kaj tutan kontentigon de sia vaneco kaj egoo, povas malfacile esperi grande sukcesi en edzeco kaj hejma konstruo - asocio de tuta vivo de abnegacio, kompromiso, sindonemo kaj neprofitcela dediĉo al la infana kulturo.
La alta grado de imago kaj nekredebla idealigo en la amindumado larĝe responsas pri la kreskado de la divorcaj tendencoj inter modernaj popoloj de Okcidento, ĉio tio komplikata pro la pli granda persona libereco de la virinoj kaj ilia ekonomia liberigado. Facila divorco, kiam ĝi rezultas de manko de sinregado aŭ adaptiĝo de normala personeco, revenigas rekte al tiuj krudaj sociaj stadioj el kiuj homo tiel freŝdate estas elirinta sekve de tiom da persona angoro kaj rasa sufero.
Sed kiel longe socio malsukcesos dece eduki infanojn kaj gejunulojn, kiel longe la socia ordo malsukcesos akirigi adekvatan preedziĝan edukadon al ili, kaj kiel longe la idealismo de malsaĝa kaj nematura junnularo devos esti la juĝanto de la eniro la edzecon, tiel longe la divorco daŭrigos superi. Kaj laŭmezure, kiel la socia grupo malsukcesos garanti preparadon por la edziĝo de la gejunuloj, sammezure devas funkcii la divorco kiel sekuriga valvo tiamaniere antaŭevitanta pli malbonajn situaciojn dum la epokoj de rapida kreskado de la evoluantaj moroj.
La prahomoj ŝajnas esti konsiderindaj edzecon preskaŭ tiel serioze kiel iuj hodiaŭaj popoloj. Ne Ŝajnas, ke multaj el la hastaj kaj malfeliĉaj edziĝoj de modernaj tempoj prezentas multe da plibonigo kompare kun la malnovaj praktikoj de kvalifiko de junaj geviroj por unuiĝi. La grava nekohereco de moderna socio konsistas en la ekzaltigita amo kaj la idealigita edzeco, dum ĝi malaprobas la zorgan ekzamenon de ambaŭ.
Edzeco kiu feliĉis en hejmo estas fakte la plej ekzaltiga homa institucio. sed ĝi estas esence homa, ĝi estus neniam devinta esti nomita kiel sakramento. La Setitaj pastroj faris ritaron kun la edziĝo; sed dum miloj da jaroj post Eden, pariĝado pludaŭris kiel pure socia kaj civila institucio.
La asimilado de homaj asocioj al diaj asocioj estas tre malbonvena. La unuiĝo de edzo kaj edzino en la rilato de edzeco kaj hejmo estas materia funkcio de la mortemuloj de la evoluantaj mondoj. Vere, fakte, granda parto da spirita progreso povas esti la konsekvenco de sinceraj klopodoj de edzo kaj edzino por progresi, sed tio ne signifas, ke edzeco estas nepre sakrala. Spirita progreso akompanas sinceran diligentadon al aliaj eblecoj de homa provado.
Edzeco povas vere esti komparita nek kun la rilato inter la Ĝustiganto kaj homo nek kun la frateco de Kristo Makael kaj la homa frataro. Praktike estas neniu kompareblo inter tiaj relation kaj la asocio de edzo kaj edzino. Kaj malfeliĉegas ke malveraj ideoj de la homoj pri tiuj rilatoj estas produktintaj tian konfuzon pri la edzeca statuso.
Ankaŭ malfeliĉas, ke iuj grupoj da mortemuloj estas konceptintaj edzecon kiel estanta konsumita per dia ago. Tiaj kredoj rekte kondukaj al la koncepto pri la nerompebleco de la edza stato sendepende de la cirkonstancoj aŭ deziroj de la kontraktantaj partoj. Sed la fakto mem, ke povas okazi la divorco, indikas ke Diaĵo ne partoprenas en tiaj unuiĝoj. Kiam Dio iam kunugis du aferojn aŭ personojn, ili restos tiel kunigitaj ĝis la dia volo dekretos ilian separon. Sed, koncerne la edzeco, kiu estas homa institucio, kiu asertos esprimi juĝon kaj distingi la edzecojn, kiuj estas unuigoj povantaj esti aprobitaj de la universaj superrigardistoj, kaj tiuj kiuj estas pure homaj pro ilia naturo kaj origino?
Tamen, estas edzeca idealo sur la ĉielaj sferoj. Sur la ĉefplanedo de ĉiu loka sistemo la Materiaj Filoj kaj Filinoj de Dio reprezentas la kulminon de la idealoj de unuiĝo de viro kaj virino, kiu havas kiel celo naskigi kaj eduki idaron en la edzecaj ligiloj. Post ĉio, la ideala morta edzeco estas humane sakrala.
Edzeco ĉiam estis kaj ankoraŭ estas la plejsupera revo de tempa idealeco de la homo. Kvankam tiu bela revo estas malofte komplete realigita, ĝi persistas kiel glora idealo, ĉiam altiranta porgresantan homaron al plej noblaj luktoj por la homa feliĉo. Sed junaj geviroj devus esti instruitaj pri la geedzecaj realaĵoj antaŭ ol esti ĵetitaj en la devigaj postuloj de la familia vivo; junulara idealigo devus esti moderigita per iu grado de preedza seniluziigo.
La junulara idealigo pri edzeco ne devus, tamen, esti malkuraĝigita; tiaj revoj konsistigas la videbligon la estontan celon de la familia vivo. Tiu sinteno estas stimula kaj ankaŭ utila kondiĉe, ke ĝi ne produktu nesenton por la realigado de la praktikaj kaj komunaj necesaĵoj de la edzeco kaj la rezultanta familia vivo.
La edzecaj idealoj estas freŝdate farintaj grandan progreson; Ĉe iuj popoloj virino praktike ĝuas egalajn rajtojn kun sia edzo. Almenaŭ laŭkoncepte, la familio fariĝas lojala asocio por eduki infanojn, akompanita de seksa fideleco. Sed eĉ tiu plej nova versio pri edzeco ne devas pretendi evolui ĝisekstreme kaj pretendi produkti reciprokan monopolon de kompleta personeco kaj individueco. Edzeco estas ne simple individuisma idealo; ĝi estas la evoluanta socia asocio de viro kaj virino, ekzistanta kaj funkcianta laŭ la kurantaj moroj, limigita de la tabuoj, kaj subtenita de la leĝoj kaj sociaj reglamentoj.
La geedziĝoj en la dudeka jarcento estas evoluintaj kompare kun tiuj de la estintaj epokoj, kvankam la hejma institucio nun suferas seriozan teston kaŭzitan de la problemoj tiel subite imponitaj al la socia organizo de la rapida pligrandigo de virinaj liberecoj, rajtoj tiel longe neitaj al ili dum la malrapida evoluo de la moroj de estintaj generacioj.
[Prezentita de la Ĉefo de serafoj postenigataj sur Urantio.]