Kajero 82
La geedziĝo — pariĝo — kreskas el dusekseco. La geedziĝo estas la reaga alĝustigo de la homa al tia dusekseco, dum la familia vivo estas la sumo rezultanta de ĉiuj tiaj evoluaj kaj adaptaj alĝustigoj. La geedzigxo estas daŭra; ĝi ne estas esense propra al la biologia evoluo, sed ĝi estas la bazo de ĉiuj sociaj evoluoj, kaj estas do certa pri dauxra ekzisto sub iu ajn formo. La geedziĝo donis al la homaro la hejmon, kaj la hejmo estas la kroniganta gloro de la tute longa kaj peniga evolua lukto.
Kvankam la religiaj, sociaj kaj edukaj institucioj estas cxiuj esencaj por la postvivo de la kultura civilizacio, la familio estas la ĉefa civilizilo. Infano lernas la plimulton de la esencajxoj de la vivo el sia familio kaj siaj najbaroj.
La homoj de la pasintaj tempoj ne posedis tre riĉan socian civilizacion, sed ili fidele kaj efike transdonis tion, kion ili havas, al la sekva generacio. Kaj vi devus agnoski, ke la plimulto de tiuj cxi civilizacioj de la pasinteco daŭre evoluis kun strikta minimumo de aliaj instituciaj influoj, ĉar la hejmo efike funkciis. Hodiaŭ la homaj rasoj posedas riĉan socian kaj kulturan heredon, kaj ĝi estu sagxe kaj efike transdonita al sekvaj generacioj. La familio kiel eduka institucio devas esti konservita.
Malgraŭ la personeca abismo inter viroj kaj virinoj, la seksa impulso sufiĉas por garantii ilian kuniĝon por la reproduktado de la specio. Tiu cxi instinkto efike kaj longe funkciis, antaŭ ol la homoj spertis multe de tio, kio pli poste estis nomata amo, sindonemo kaj geedza fideleco. La pariĝo estas denaska inklino, kaj la geedziĝo estas ĝia evolua socia postefiko.
La seksaj intereso kaj deziro ne estis dominantaj pasioj cxe la primitivaj popoloj; ili simple konsideris ilin evidentajn. La tuta reprodukta sperto estis sen imaga plibeligo. La tre absorba sekspasio de la pli alte civilizitaj popoloj estis ĉefe kaŭzita de rasaj miksadoj, precipe kiam la evolua naturo estis stimulita de la asocia imago kaj la aprezado de beleco fare de la Nodidoj kaj Adamidoj. Sed tiu cxi andida heredo estis sorbita de la evoluantaj rasoj en tiom limigita kvanto, ke ĝi ne sukcecis havigi al ili sufiĉan memregadon de la bestaj pasioj tiel stimulitaj kaj ekscititaj de la doto de pli arda konscieco pri sekso kaj pli fortaj deziroj pariĝi. El cxiuj evoluaj rasoj, la ruĝa homo havis la plej alta seksa kodo.
La reguligo pri sekso rilate al geedigxo indikas:
1. La relativan progreson de la civilizacio. La civilizacio pli kaj pli postulis, ke seksumado estu permesita per utilaj manieroj kaj konforme al la moroj.
2. La kvanton da andida sango en iu ajn popolo. Meze de tiaj grupoj seksumado fariĝis la esprimado kaj de la plej altaj kaj de la malplej altaj kaj de fizikaj kaj de emociaj naturoj.
La sangikaj rasoj havis normalan bestan pasion, sed ili montris malmulte da imago aŭ aprezado de la beleco kaj fizika allogeco de la mala sekso. Tio, kion oni nomas seksallogo, praktike forestas eĉ ĉe la nuntempaj primitivaj rasoj; tiuj cxi nemiksitaj popoloj havas klaran pariĝan instinkton sed nesufiĉan seksan allogon por kaŭzi seriozajn problemojn postulantajn socian regadon.
La parigxa instinkto estas unu el la plej dominaj fortoj fizike pelanta la homajn estaĵojn; ĝi estas la sola emocio kiu, sub la sxajno de individua kontentigo, efike trompas la egoisman homon metante la bonstaton kaj ĉiamigon de la raso multe super la individua komforto kaj persona libereco de respondeco.
Kiel institucio la geedzigxo, de siaj fruaj komenciĝoj ĝis la modernaj tempoj, priskribas la socian evoluon de la biologia inklino ĉiamigi sin. La ĉiamigo de la evoluanta homa specio estas certigita de la cxeesto de tiu cxi rasa pariĝa instigo, impulso kiu estas loze nomata seksa allogo. Tiu cxi granda biologia impulso fariĝas la instiga centro por ĉiaj asociitaj instinktoj, emocioj kaj kutimoj — fizikaj, intelektaj moralaj kaj sociaj.
Ĉe la sovaĝuloj la provizado de mangxajxoj estis la instiga motivado, sed kiam la civilizacio sekurigas abundajn mangxajojn, la seksa impulso plurfoje fariĝas dominanta instigo, kaj tial ĉiam bezonas socian reguligon. Ĉe bestoj la instinkta periodeco bridas la pariĝan inklinon, sed cxar la homo estas tiel multe memreganta estaĵo, la seksa deziro ne estas tute perioda; tial farigxas necese, ke la socio trudu memregadon al la individuo.
Neniu homa emocio aŭ instigo, kiam ĝi estas senbrida kaj tro indulga, povas produkti tiom da damagxoj kaj ĉagrenoj kiel tiu cxi potenca seksa impulso. La inteligenta submetiĝo de tiu impulso al la regulidoj de la socio estas la plejsupera testo de la efektiveco de iu ajn civilizacio. La memregado, ĉiam pli da memregado, estas la ĉiam kreskanta postulo de antauxeniranta homaro. La sekreteco, malsincereco kaj hipokriteco povas kasxi seksajn problemojn, sed ili ne povas havigi solvojn, nek ili antauxenigas la etikon.
La rakonto pri la evoluo de geedzigxo estas simple la historio pri la seksa regado sub la premo de sociaj, religiaj kaj civilaj limigoj. La naturo apenaux agnoskas individuojn; ĝi ne konas la tiel nomata moralo; ĝi nure kaj ekskluzive interesiĝas pri la reproduktado de la specio. La naturo konvinke insistas pri la reproduktado, sed gxi indiferente lasas la socion zorgi pri la solvado de la konsekvencaj problemoj, tiel kreante porĉiaman kaj gravan problemon por la evoluanta homaro. Tiu cxi socia konflikto konsistas en la senfina milito inter la bazaj instinktoj kaj la evoluanta etiko.
Inter la fruaj rasoj estis malmulte aŭ neniu reguligo pri la rilatoj inter seksoj. Pro tiu cxi seksa senbrideco ekzistis neniu prostituado. Hodiaŭ, la Pigmeoj kaj aliaj subevoluintaj grupoj havas neniun geedzigxan institucion; studado de tiuj cxi popoloj rivelas la simplajn pariĝajn kutimojn sekvatajn de la primitivaj rasoj. Sed ĉiuj antikvaj popoloj ĉiam devus esti studitaj kaj juĝitaj laux la moralaj normoj de la moroj de siaj propraj tempoj.
La liberaj seksrilatoj neniam estis bone konsiderataj super la nivelo de kruda sovaĝeco. Tuj kiam sociaj grupoj komencis formiĝi, geedzigxaj kodoj kaj limigoj komencis disvolviĝi. La pariĝo tiel progresis tra amaso da transiroj de stato de preskaŭ kompleta seksa senbrideco ĝis la dudekajarcentaj normoj de relative kompleta seksa limigo.
Dum la plej fruaj stadioj de triba disvolviĝo la moroj kaj limigaj tabuoj estis tre krudaj, sed ili ja konservis la seksojn apartaj — tio favoris trankvilon, ordon kaj industrion — kaj la longa evoluo de geedzigxo kaj hejmo tiam komenciĝis. La seksaj kutimoj pri vestado, ornamado kaj religiaj praktikoj originis en tiuj cxi fruaj tabuoj, kiuj difinis la kampon de seksaj liberecoj, kaj tiel fine kreis konceptojn pri malvirto, krimo kaj peko. Sed estis longe la kutimo portempe suspendi ĉiujn seksajn limigojn dum la festaj tagoj, precipe la unuan de Majo.
La virinoj cxiam estis submetitaj al pli limigaj tabuoj ol viroj. La fruaj moroj permesis la saman gradon de seksa libereco al frauxlaj virinoj kiel al frauxlaj viroj, sed oni ĉiam postulis al la edzinoj, ke ili estu fidelaj al siaj edzoj. La primitiva geedzigxo lasis multajn seksajn liberecojn al la viroj, sed ĝi ja tabuigis plian seksan senbridecon por la edzino. Edzinigxintaj virinoj ĉiam portis iun markon, kiu distingigis ilin kiel apartan klason, ekzemple hararangxo, vestajxo, vualo, izolado, ornamo kaj ringoj.
La geedzigxo estas la institucia respondo de la socia organismo al la porĉiama biologia tensio de la sencxesa instigo de la homo reproduktiĝi — memdisvastigo. La pariĝo estas universale natura, kaj dum la socio evoluis de la simpleco ĝis la komplekseco, estis koresponda evoluo de la pariĝaj moroj, la genezo de la geedzigxa institucio. Kie ajn la socia evoluo progresis ĝis la stadio, cxe kiu la moroj estas generitaj, la geedzigxo trovigxos kiel evoluanta institucio.
Ĉiam estis, kaj ĉiam estos du apartaj regnoj pri geedzigxo: la moroj, la leĝoj reguligantaj la eksterajn aspektojn de pariĝo, kaj la alie sekretaj kaj personaj rilatoj inter viroj kaj virinoj. Ĉiam la individuo estis ribelema kontraŭ la seksaj reguligoj truditaj de la socio; kaj jen estas la kialo pri tiu epoklonga seksa problemo: la memkonservado estas individua, sed gxi estas dauxrigita de la grupo; la memcxiamigo estas socia, sed gxi estas garantiita de la individua impulso.
La moroj, se respektitaj, havas ampleksan povon restrikti kaj regi la seksan instigon, kiel tio montrigxis inter ĉiuj rasoj. La geedzigxaj normoj ĉiam estis vera indikilo de la nuna povo de la moroj kaj la funkcia integreco de la civila registaro. Sed la fruaj seksaj kaj parigxaj moroj estis amaso da nekoheraj kaj krudaj reguligoj. La gepatroj, la infanoj, la parencoj kaj la socio ĉiuj havis konfliktajn interesojn en la geedzigxaj reguligoj. Sed malgraŭ ĉio cxi, tiuj rasoj, kiuj plialtigis kaj praktikis geedzigxon, evoluis al pli altaj niveloj, kaj postvivis per kreskantaj nombroj.
Dum la primitivaj tempoj la geedzigxo estis la prezo de socia rango; la posedo de edzino estis insigno de distingo. La sovaĝulo konsideris sian nuptotagon kiel markantan sian eniron en respondeco kaj vireco. Dum iu epoko la geedzigxo estis konsiderata kiel socia devo; dum alia, kiel religia devigo; kaj dum ankoraŭ alia, kiel politika postulo por provizi la sxtaton per civitanoj.
Multaj fruaj triboj postulis heroaĵojn de sxtelado kiel kvalifikon por geedzigxi; postaj popoloj anstataŭis tiujn atakojn per atletaj konkursoj kaj konkuraj ludoj. La venkintoj en tiuj cxi konkursoj ricevis la unuan prezon — la elekton inter la edzinigxontaj junulinoj. Ĉe la kapoĉasistoj junulo ne povis edziĝi, gxis li posedis almenaŭ unu kapon, kvankam tiaj kranoj foje estis aĉeteblaj. Kiam malkreskis la aĉeto de virinoj, ili estis gajnitaj per konkursoj de enigmoj, praktiko kiu ankoraŭ postvivas en multaj grupoj de la nigra homo.
Kun la antauxeniranta civilizacio, kelkaj triboj konfidis la severajn geedzigxajn testojn pri vira eltenemo en la manojn de virinoj; ili tiel povis favori la virojn de sia elekto. Tiuj cxi geedziĝaj testoj inkluzivis lertecon ĉasi, batali kaj kapablon zorgi pri familio. La edzigxonto estis postulata vivi en la familio de la edzinigxonto dum almenaŭ unu jaro por vivi kaj labori tie kaj pruvi, ke li estis inda je la virino, kiun li deziris.
La kvalifikoj de edzino estis la kapablo plenumi malfacilajn laborojn kaj naski infanojn. Ŝi estis postulata plenumi iun agrikulturan laboron ene de antauxfiksita tempo. Kaj se sxi naskis infanon antaŭ la geedziĝo, sxi estis des pli valora; sxia fekundeco estis tiel garantiita.
La fakto, ke la antikvaj popoloj konsideris gxin kiel malhonoro, aux ecx peko, ne esti geedzigxinta, klarigas la originon de infanaj geedziĝoj; cxar oni devis geedzigxi, ju pli frue des pli bone. Oni ankaŭ ĝenerale kredis, ke negeedzigxintaj personoj ne povis eniri la spiritlandon, kaj tio estis plia instigo por geedzigi infanojn, eĉ je la naskiĝo, kaj foje antaŭ, depende de la sekso. La prauloj opiniis, ke eĉ la mortintoj devas geedziĝi. La unuaj svatistoj estis dungitaj por negoci geedziĝojn por la forpasintaj individuoj. Unu gepatroj aranĝus kun tiuj cxi perantoj por efektivigi la edziĝon de mortinta filo kun mortinta filino de alia familio.
Ĉe la pli postaj popoloj la pubereco estis la kutima aĝo de geedziĝo, sed tio cxi prokrastigxis rekte proporcie al la progreso de la civilizacio. Frue en la socia evoluo estigxis apartaj kaj gefrauxlaj ordenoj kaj de viroj kaj de virinoj; ili estis starigitaj kaj konservitaj de individuoj, al kiuj pli-malpli mankis la normala seksa impulso.
Multaj triboj permesis al membroj de la reganta grupo havi seksrilatojn kun la fianĉino, jxus antaŭ ol sxi estis donacota al sia edzo. Ĉiu el tiuj cxi viroj donis donacon al la fraŭlino, kaj tio estis la origino de la kutimo doni geedziĝajn donacoj. Cxe kelkaj grupoj oni atendis, ke junulino gajnu sian doton, kiu konsistis el la donacoj ricevitaj kiel rekompenco por sxiaj seksaj servoj en la ekspoziciejo de la edzinigxonto.
Kelkaj triboj edzigis la junajn virojn kun la vidvinoj kaj maljunaj virinoj, kaj kiam poste ili vidviĝis, oni permesis al ili edziĝi kun la junaj knabinoj, tiel certiĝante ke, laux la tiama esprimo, ke ambaux gepatroj ne malsagxe agus, kiel ili opiniis estus la kazo, se du gejunuloj rajtus pariĝi. Aliaj triboj limigis la pariĝojn al samaĝaj grupoj. Estis tiu limigo de geedziĝo al iuj aĝgrupoj, kiu devenis la ideoj de incesto. (En Hindio eĉ nun estas neniu agxaj limigoj pri edziĝo.)
Laŭ kelkaj moroj la vidvineco estis tre timinda, cxar vidvinoj estis mortigitaj aŭ rajtis mortigi sin sur la tombo de sia edzo, ĉar ili devis iri al la spiritlando kun siaj edzinoj. La postvivanta vidvino estis preskaŭ senescepte riprocxita pro la morto de sia edzo. En iuj triboj ili estis vive forbruligitaj. Se vidvino plu vivis, sxia vivo estis dauxra funebro kaj neeltenebla socia restrikto, ĉar la regeedziĝo estis ĝenerale malaprobita.
En antikvaj tempoj multaj praktikoj, nun konsiderataj kiel malmoralaj, estis kuraĝigitaj. Primitivaj edzinoj ne malofte tre fieris pri la seksrilatoj de sia edzo kun aliaj virinoj. La cxasteco ĉe junulinoj estis granda malhelpo por geedziĝo; la naskado de infano antaŭ la geedziĝo multe pliigis la dezirindecon de junulino kiel edzino, ĉar la viro estis certa pri la fekundeco de sia kompanino.
Multaj primitivaj triboj sankciis provan geedzigxon, ĝis la virino gravediĝis, post kiam la kutima geedziĝa ceremonio okazis; en aliaj grupoj la nupto ne estis festita ĝis la naskiĝo de la unua infano. Se edzino estis sterila, sxi devis esti reaĉetita de siaj gepatroj, kaj la geedziĝo estis nuligita. La moroj postuloj, ke ĉiu paro havu infanojn.
Tiuj cxi primitivaj provaj geedzigxoj estis tute liberaj de sxajna senbrideco; ili estis simple sinceraj testoj de fekundeco. La kontraktantaj individuoj permanente geedziĝis, tuj kiam la fertileco estis konstatita. Kiam la modernaj paroj geedziĝas, pensante pri oportuna divorco funde de sia menso, se ili ne estas plene kontentaj pri sia geedza vivo, ili fakte kontraktas provan geedzigxon, kaj tio estas multe sub la honestaj aventuroj de siaj malpli civilizitaj prapatroj.
La gedziĝo cxiam havis proksimajn ligojn kaj kun proprieto kaj kun religio. La proprieto estis la stabiligo de la geedzigxo; la religio, ĝia moraligilo.
La primitiva geedziĝo estis investo, ekonomia spekulado; ĝi estis pli komerca afero ol flirta afero. La antikvuloj geedziĝis por la avantagxo kaj la bonstato de la grupo; tial iliaj geedziĝoj estis planitaj kaj aranĝitaj de la grupo, iliaj gepatroj kaj pliagxuloj. Kaj ke la proprieta moro estis efika por stabiligi la geedzigxan institucion estis konfirmita per la fakto, ke la geedzigxo estis pli permanenta cxe la fruaj triboj ol ĉe multaj modernaj popoloj.
Dum la civilizacio antauxeniris kaj la privata proprieto akiris plian agnoskadon en la moroj, la sxtelado fariĝis la granda krimo. La adultado estis agnoskita kiel formo de sxtelado, malobservo de la proprietaj rajtoj de la edzo; ĝi ne estas do specife menciita en la pli fruaj kodoj kaj moroj. La virino komenciĝis kiel proprieto de sia patro, kiu transmetis sian rajton al sxia edzo, kaj ĉiuj legalizitaj seksrilatoj kreskis el tiuj cxi antaŭekzistantaj proprietaj rajtoj. La Malnova Testamento traktas virinojn kiel formon de proprieto; la Korano instruas ilian malsuperecon. La viro rajtis pruntedoni sian edzinon al amiko au gasto, kaj tiu cxi kutimo ankoraŭ validas cxe iuj popoloj.
La moderna seksa ĵaluzo ne estas denaska; ĝi estas produkto de la evoluantaj moroj. La primitiva homo ne estis ĵaluza pri sia edzino; li simple gardis sian proprieton. La kialo por pli strike bridi la seksumadon de la edzino ol tiu de la edzo estis kaŭzita de la fakto, ke sxia geedzigxa malfideleco implicis la idaron kaj la heredon. Tre frue en la marsxo de la civilizacio la eksterleĝa infano farigxis malbonfama. Unue nur la virino estis punita pro la adulto; poste la moroj ankaŭ dekretis la punon de sxia partnero, kaj dum longaj epokoj la ofendita edzo aŭ la protektanta patro havis la plenan rajton mortigi la viran krimulon. La modernaj popoloj konservas tiujn cxi morojn, kiuj permesas tiel nomatajn krimojn de honoro sub la neskribita legxo.
Ĉar la ĉasteca tabuo originis de fazo de la proprietaj moroj, ĝi unue aplikiĝis al la edziĝintaj virinoj sed ne al la fraŭlaj knabinoj. Pli poste la ĉasteco estis pli postulita de la patro ol de la svatiĝanto; virgulino estis komerca aktivo por la patro — sxi valoris pli altan prezon. Ju pli la cxasteco estis postulita, des pli estis la kutimo pagi al la patro fianĉan kotizon kiel agnosko por la servo konvene eduki cxastan fiancxinon por la edziĝonto. Kiam la ideo pri la ina ĉasteco estis adoptita, ĝi havis tian influon sur la rasoj, ke ĝi fariĝis la kutimo lauxvorte enkaĝigi la junulinojn, efektive malliberigi ilin dum jaroj, por garantii ilian virgecon. Kaj tiel la pli freŝdataj normoj kaj virgecaj testoj aŭtomate originigis la klasojn de profesiaj amoristinoj; ili estis la forĵetitaj fianĉinoj, tiuj virinoj kiuj ne estis agnokitaj kiel virgulinoj fare de la patrinoj de la svatiĝantoj.
Tre frue la sovaĝuloj observis, ke rasa miksado plibonigis la kvaliton de la idoj. Ne estis, ke la samsangeco estis ĉiam malbona, sed ke la malsamsangeco estis ĉiam relative pli bona; do la moroj tendencis kristaliĝi restriktante la seksrilatoj inter proksimaj parencoj. Oni agnoskis, ke la malsamsangeco multe pliigis la selektan oportunecon por la evoluaj variado kaj antauxenigo. La malsamsangaj individuoj estis pli diverstalentaj, kaj havis pli grandan kapablon postvivi en malamika mondo; la samsanguloj, kun iliaj moroj, iom post iom malaperis. Tio cxi plene estis malrapida disvolvigxo; la sovaĝulo ne konscie rezonis pri tiaj problemoj. Sed la postaj kaj progresantaj popoloj ja, kaj ili ankaŭ observis, ke la ĝenerala malforteco foje rezultis de ekscesa samsangeco.
Kvankam la samsangeco de bona brancxo foje rezultigis la formiĝon de fortaj triboj, la sensaciaj kazoj de la malbonaj rezultoj de la samsangeco de heredaj difektuloj pli fortege impresis la homan menson rezultigante, ke la antauxenirantaj moroj pli kaj pli formulis tabuojn kontraŭ ĉiuj geedziĝoj inter proksimaj parencoj.
La religio longe estis efika obstaklo kontraŭ malsamsangaj geedziĝoj; multaj religiaj instruoj malpermesis geedziĝon ekster fido. La virino favoris la kutimon al endogamia geedzigxo; la viro al ekzogamia. La proprieto ĉiam influis la geedziĝon, kaj foje, klopodante konservi proprieton ene de klano, moroj ekaperis devigante la virinojn elekti edzojn ene de la triboj de siaj patroj. Tiaj reguligoj kondukis al granda multobligo de geedziĝoj inter gekuzoj. Samsanga parigxo ankaŭ estis praktikita klopodante konservi metiajn sekretojn; kompetentaj laboristoj celis konservi la scion pri sia metio ene de la familio.
La superaj grupoj, kiam izolitaj, ĉiam revenis al samsangaj pariĝoj. La Nodidoj dum pli ol cent kvindek mil jaroj estis unu el la grandaj endogamiaj grupoj. La plej freŝdataj endogamiaj moroj estis ege influitaj de la tradicioj de la violkolora raso, en kiuj la pariĝoj unue devige okazis inter gefratoj. Kaj geedziĝoj inter gefratoj estis oftaj en frua Egiptio, Sirio, Mezopotamio, kaj tra cxiuj landoj iam okupitaj de la Andidoj. La Egiptoj longe praktikis geedziĝojn inter gefratoj klopodante konservi la reĝan sangon pura, kutimo kiu persistis eĉ pli longe en Persio. Inter la Mezopotamianoj, antaŭ la epoko de Abrahamo, la geedziĝoj inter gekuzoj estis devigaj. Kuzoj havis prioritatajn rajtojn por geedziĝi kun siaj kuzinoj. Abrahamo mem edziĝis kun sia duonfratino, sed tiaj unuiĝoj ne plu estis permesitaj sub la postaj moroj de la Judoj.
La unua movo for de geedziĝoj inter gefratoj okazis sub la moroj de pluraj edzinoj, ĉar la fratino-edzino arogante dominus la alian aux aliajn edzinojn. Kelkaj tribaj moroj malpermesis la geedziĝon kun la vidvino de mortinta frato, sed postulis al la vivanta frato generi infanojn por sia forpasinta frato. Ne estas biologia instinkto kontraŭ iu ajn grado de samsanga geedzigxo; tiaj limigoj plene estas afero de tabuoj.
La malsamsanga geedzigxo fine dominis, ĉar ĝi estis favoritaj de viroj; preni edzinon el ekstere garantis pli grandan liberecon rilate al la gebopatroj. La familiareco generas malestimon; tiel, kia la elemento de individua elekto komencis domini pariĝon, fariĝis la kutimo elekti partnerojn el ekster sia tribo.
Multaj triboj fine malpermesis edziĝojn interne de la klano; aliaj limigis sekskun- igadojn al iuj kastoj. La tabuo kontraŭ edziĝo kun virino de sia propra totemo naskis la kutimon Ŝteli la virinojn de la najbaraj triboj. Pli poste edziĝoj estis reglamentitaj pli laŭ la teritoria restadejo ol laŭ la sangligilo. Estis multaj stadioj en la evoluo de endogamio ĝis la modernaj praktikoj de ekzogamio. Eĉ post la tabuo vid-al-vide al endogamiaj edziĝoj por la plejparto de la homaro, ĉefoj kaj reĝoj estis permesitaj edziĝi kun proksima persono de ilia parencaro por konservi la reĝan sangon koncentrita kaj pura. La moroj ĝenerale permesis al suverenaj estroj iujn troliberecoj pri seksaj aferoj.
La ĉeesto de la plej malfruaj Andidaj popoloj multe faris por kreskigi la deziron de la sangikaj rasoj pariĝi ekstere de siaj propraj triboj. Sed la ekzogamio ne povis superregi kiel longe najbaraj grupoj ne estis lernintaj kune vivi en relativa paco.
Ekzogamio mem estis paca faktoro; intertribaj edziĝoj malgravigis la malamikecojn. Ekzogamio kondukis al la triba kunordigado kaj militaj aliancoj; ĝi fariĝis superrega ĉar ĝi alportis pliigon de forto; ĝi estis konstruemulinoj de nacioj. Ekzogamio estis ankaŭ grande favorita pro la multobligo de la komercaj kontaktoj; aventuro kaj esplorado kontribuis al la etendiĝo de la pariĝadaj limigoj kaj grande faciligis la krucigitan fekundigadon de kulturaj rasoj.
La alie neklarigeblaj senkonsekvencoj de la rasaj edzaj moroj estas larĝe kaŭzitaj de ekzogamia kutimo kaj ĝia akompano de Ŝtelo kaj aĉetado de virinoj de fremdaj triboj, ĉio tio rezultanta en miksaĵo de diferencaj tribaj moroj. La tabuoj respektantaj endogamion estis sociologiaj, ne biologiaj, kaj tio estas bone ilustrita per la tabuoj pri la edziĝoj interne de la parencaro, kiuj inkluzivis multajn gradojn de rilatoj kun la boparencaroj, okazoj ne kuntenantaj neniun sangorilaton.
Hodiaŭ estas neniu pura raso en la mondo. La fruaj kaj originaj evoluaj popoloj de koloro havas nur ankoraŭ du reprezentajn rasojn, la flavan kaj la nigran; kaj eĉ tiuj du rasoj esta multe miksataj kun la malaperitaj koloraj popoloj. Kvankam la tiel-nomata blanka raso precipe devenas de la malnova blua homo, ĝi estas miksata pli aŭ malpli kun ĉiuj aliaj rasoj, kiel estas ankaŭ la ruĝa homo de Amerikoj.
El la ses koloraj sangikaj rasoj, tri estis unuarangaj kaj tri estis duarangaj. Kvankam la unuarangaj rasoj - blua, ruĝa kaj flava - multrilate estis superaj al la tri duarangaj popoloj, endus memori, ke tiuj duarangaj rasoj havis multajn dezirindajn trajtojn, kiuj estus konsiderinde plialtigintaj la unuarangajn popolojn se iliaj familioj estus absorbitaj.
La nunaj antaŭjuĝoj kontraŭ “mestizoj”, “hibridoj” kaj “malalttardoj” prezentiĝas ĉar la hibridigo de la modernaj rasoj plejofte okazas inter la nekontesteble malsuperaj familioj de la koncernitaj rasoj. Ankaŭ vi akiras neakcepteblan idaron kiam la degeneritaj familioj de la sama raso interedziĝas.
Se la nunaj rasoj de Urantio povus esti liberitaj de la plago de sia plej malalta tavolo de degeneritaj, kontraŭsociaj, malspritulaj kaj eksigitaj specimenoj, ekzistus malmulte da obĵetoj por limigita rasa unuiĝo. Kaj se tiaj rasaj miksaĵoj povus okazi meze de la plej altaj tipoj de pluraj rasoj, ankoraŭ malpli da obĵetoj povus esti faritaj.
Hibridigo de superaj kaj malsimilaj familioj estas la sekreto de la kreado de novaj kaj pli fortikaj rasoj. Kaj tio estas vera por la vegetalaj, bestaj kaj homaj specioj. Hibridigo pliigas viglecon kaj ampliksigas la fekundecon. Rasaj miksiĝoj de la averaĝaj aŭ superaj tavoloj de diverspecaj popoloj grande kreskigis la kreopovan potencialon, kiel tio estas montrata en la nuna loĝantaro de la Usono de Ameriko. Kiam tiaj pariĝadoj okazas inter la malplej evoluintaj aŭ malsuperaj tavoloj, krepoveco estas malpliigita, kiel tio estas montrata ĉe la nunaj popoloj de suda Hindio.
Rasa miksiĝo grande kontribuas al la subita apero de novaj karakterizaĵoj, kaj se tia hibridigo estas la unuiĝo de superaj familioj, tiam tiuj novaj karakterizaĵoj ankaŭ estos superaj trajtoj.
Ĉiam kiam la nunaj rasoj estos tiel super Ŝaĝitaj kun malsuperaj kaj degeneritaj familioj, la granskale rasaj miksiĝoj estos tre malprofita, sed multaj el la obĵetoj pri tiaj spertoj estas bazataj sur sociaj kaj kulturaj antaŭjuĝoj prefere ol sur biologiaj konsideroj. Eĉ inter malsuperaj devenoj, la hibridaj ofte estas plibonigitaj kompare kun sia praparencaro. Hibridigo plibonigas la speciojn, dank’al la rolo de la nerecesivaj genoj. Rasaj miksiĝoj multobligas la probablecon de pli larĝa nombro de la dezirindaj nerecesivaj ĉe la hibrida estaĵo.
Dum la pasintaj cent jaroj sur Urantio pli da rasaj hibridigoj okazis ol dum miloj da jaroj. La danĝero de krudaj malharmonioj kiel rezulto de hibridigo de homaj rasoj estis grande troigitaj. La ĉefaj problemoj de “mestizoj” estas kaŭzitaj de sociaj antaŭjuĝoj.
La eksperimentado de Pitcairn miksi la blankan kaj polinezian rasojn riveliĝis sufiĉe bona, ĉar la blankaj viroj kaj la polineziaj virinoj devenis de sufiĉe bonaj rasaj familioj. Hibridigo inter la plej altaj tipoj de la blanka, ruĝa kaj flava rasoj sepere alportus en ekziston multajn novajn kaj bilogie efikajn karakterizaĵojn. Tiuj tri gentoj apartenas al la unuarangaj sangikaj rasoj. Miksiĝoj de la blanka kaj nigra rasoj ne estas tiel dezirindaj pri siaj senperaj rezultoj, nek estas tia mulata idaro tiel obĵetebla kiel socia kaj rasa antaŭjuĝo serĉus aperigi ĝin. Fizike, tiaj blankaj-nigraj mestizoj estas bonegaj specimenoj de homaro, malgraŭ sia iometa malsupereco en iuj aliaj kampoj.
Kiam unuaranga sangika raso amalgamiĝas kun duaranga sangika raso, tiu lasta estas konsiderinde plibonigita koste de la unua. Kaj malgrandskale - etendigita sur longaj tempaj periodoj, tia oferada kontribuo de la unuarangaj rasoj al la plibonigo de la duarangaj grupoj prezentas malmulte da serioza domaĝo. Biologie, la duarangaj Sangikoj estis en iuj fakoj superaj al la unuarangaj rasoj.
Post ĉio, la reala danĝero de la homa specio troviĝas pli en la senmezura multobligo de la malsuperaj kaj degeneritaj familioj de diverspecaj civilizitaj gentoj ol en iuj supozata danĝero de ilia rasa hibridigo.
[Prezentita de la Ĉefo de serafoj postenigataj sur Urantio.]