Kajero 27
La unuarangaj superafoj estas la ĉielaj servantoj de la Diaĵoj sur la eterna Insulo de Paradizo. Neniam okazis, ke ili devojiĝis de la vojoj de lumo kaj rekteco. La deĵorlistoj estas kompletaj; de eterneco neniu el tiu ĉi grandioza multego perdiĝis. Tiuj ĉi altaj superafoj estas perfektaj estaĵoj, plejsuperaj laŭ perfekteco, sed ili ne estas absonidaj nek absolutaj. Estante de la esenco de perfekteco, tiuj ĉi infanoj de la Infinita Spirito interŝanĝeble kaj propravole laboras en ĉiuj fazoj de siaj multnombraj devoj. Ili ne funkcias grandskale ekster Paradizo, kvankam ili partoprenas en la diversaj jarmilaj kunvenoj kaj grupaj kunsidoj de la centra universo. Ili ankaŭ eliras kiel specialaj mesaĝistoj de la Diaĵoj, kaj ili grandnombre supreniras por fariĝi Teknikaj Konsilistoj.
La unuarangaj superafoj estas ankaŭ postenigitaj por komandi la serafajn multegojn ministrantajn sur mondoj izolitaj pro ribelo. Kiam Paradiza Filo disdonacas sin sur tia mondo, kompletigas sian mision, supreniras al la Universala Patro, estas akceptita kaj revenas kiel akreditita liberiganto de tiu ĉi izolita mondo, unuaranga superafo ĉiam estas nomumita de la ĉefoj de asigno por preni sur sin la komandon de la ministrantaj spiritoj deĵorantaj en la nove rekonkerita sfero. La superafoj en tiu ĉi speciala servo estas periode rotaciitaj. Sur Urantio la nuna “ĉefo de serafoj” estas la dua de tiu ĉi ordo deĵoranta de la tempoj de la disdonaco de Kristo Mikaelo.
De eterneco la unuarangaj superafoj servas sur la Insulo de Lumo, kaj iras por misioj de gvidado al la spacaj mondoj, sed ili funkcias laŭ sia nuna klasifiko nur de la alveno sur Paradizon de la Havonaj tempaj pilgrimantoj. Tiuj altaj anĝeloj nun ĉefe mininstras en la jenaj sep ordoj de servo:
1. Kondukantoj de adoro.
2. Majstroj de filizofio.
3. Konservistoj de scio.
4. Direktoroj de konduto.
5. Interpretantoj de etiko.
6. Cxefoj de asigno.
7. Instigantoj de ripozo.
Ne antaŭ ol la suprenirantaj pilgrimantoj efektive atingas Paradizan restadon, ke ili venas sub la rektan influon de tiuj ĉi superafoj, kaj tiam ili trapasas trejnan sperton sub la direkto de tiuj ĉi anĝeloj laŭ la inversa ordo de ilia prezentado. Tio estas, vi komencas vian Paradizan karieron sub la mentoreco de la instigantoj de ripozo kaj, post sinsekvaj periodoj kun la intervenantaj ordoj, finas tiun ĉi trejnan periodon kun la kondukantoj de adoro. Poste vi estas preta komenci la senfinan karieron de finatinginto.
La instigantoj de ripozo estas la inspektoroj de Paradizo, kiuj foriras de la centra Insulo ĝis la plej interna cirkvito de Havono, por tie kunlabori kun siaj kolegoj, la komplementoj de ripozo de la duaranga ordo de superafoj. La nura esencaĵo por ĝui Paradizon estas ripozo, dia ripozo; kaj tiuj ĉi instigantoj de ripozo estas la finaj instruistoj, kiuj pretigas la tempajn pilgrimantojn por ilia enkonduko al eterneco. Ili komencas sian laboron sur la fina atinga cirklo de la centra universo, kaj daŭrigas ĝin, kiam la pilgrimanto vekiĝas de la lasta transira dormo, la dormado kiu diplomigas spacan kreitaĵon por eniri la regnon de la eterneco.
Ripozo estas de sepobla naturo: estas la ripozo de dormo kaj de ludo ĉe la ordoj de malsupera vivo, de malkovro ĉe la pli altaj estaĵoj, kaj de adoro ĉe la plej altaj specoj de spirita personeco. Estas ankaŭ la normala ripozo de energia konsumado, la reŝargado de estaĵoj kun fizika aŭ spirita energio. Kaj tiam estas la transita dormo, la nekonscia dormo kiam enserafigita, kiam transiranta de unu sfero al alia. Tute malsama el ĉiuj ĉi estas la profunda dormo de metamorfozo, la transira ripozo de unu stadio de estado al alia, de unu vivo al alia, de unu stato de ekzisto al alia, la dormo kiu ĉiam akompanas transiron de efektiva universa statuso kontraste kun evoluo tra diversaj stadioj de iu ajn statuso.
Sed la lasta metamorfa dormo estas io pli ol tiuj antaŭaj transitaj dormoj, kiuj markis la sinsekvajn statusojn de atingo de la suprenira kariero; per ĝi la kreitaĵoj de tempo kaj spaco trairas la plej internajn randojn de la tempeco kaj spaceco por atingi loĝan statuson en la sentempaj kaj senspacaj loĝejoj de Paradizo. La instigantoj kaj komplementoj de ripozo estas same esencaj por tiuj ĉi transcendantaj metamorfozoj, kiel estas la serafoj kaj asociitaj estaĵoj por la morta postvivo de la mortema kreitaĵo.
Vi eniras la ripozon sur la finan Havonan cirkviton, kaj estas eterne resurektita sur Paradizo. Kaj dum vi tie spirite repersoneciĝos, vi tuj agnoskos la instiganton de ripozo, kiu bonvenigas vin sur la eternaj bordoj kiel la sama unuaranga superafo, kiu produktis vian finan dormon sur la plej interna cirkvito de Havono; kaj vi rememoros la lastan grandan fidopecon, kiam vi denove pretiĝis por konfidi la gardon de via identeco en la manojn de la Universala Patro.
La lasta tempa ripozo estis ĝuita; la lasta transira dormo estis spertita; nun vi vekiĝas al eterna vivo sur la bordoj de la eterna loĝejo. “Kaj ne plus estos dormo. La ĉeesto de Dio kaj lia Filo estas antaŭ vi, kaj vi eterne estas liaj servantoj; vi vidis lian vizaĝon, kaj lia nomo estas via spirito. Ne estos nokto tie; kaj ili ne bezonos lumon de la suno, ĉar la Granda Fonto-Centro donas al ili lumon; ili vivos por ĉiam. Kaj Dio viŝos ĉiujn larmojn de iliaj okuloj; ne plu estos morto, nek malĝojo nek ploro, ankaŭ ne plu estos doloro, ĉar la antaŭaj aferoj forpasis.
Tiu ĉi estas la grupo nomata de la ĉefa superafo, “la origina pratipa anĝelo”, por prezidi la organizadon de ĉiuj tri ordoj de tiuj ĉi anĝeloj — unuaranga, duaranga kaj triaranga. La superafoj kiel korpuso estas tute memregantaj kaj memreguligantaj krom pri la funkcioj de sia komuna ĉefo, la unua anĝelo de Paradizo, kiu ĉiam prezidas ĉiujn ĉi spiritajn personecojn.
La anĝeloj de asigno multe rilatas al la glorigitaj mortemuloj loĝantaj sur Paradizo, antaŭ ol ili estas akceptitaj en la Korpuso de la Finatingo. Studado kaj instruado ne estas la ekskluzivaj okupoj de la Paradizaj alvenintoj; servado ankaŭ ludas sian esencan rolon en la antaŭfinatingintaj edukaj spertoj de Paradizo. Kaj mi observis ke, kiam la suprenirantaj mortemuloj havas periodojn de libertempo, ili montras preferon fratiĝi kun la rezerva korpuso de la superafaj ĉefoj de asigno.
Kiam vi, mortemaj suprenirantoj, atingas Paradizon, viaj sociaj rilatoj koncernas multe pli ol kontakto kun multego da ekzaltitaj kaj diaj estaĵoj kaj kun konata amaso da glorigitaj kompanaj mortemuloj. Vi devas ankaŭ fratiĝi kun pli ol tri mil diversaj ordoj de Paradizaj Civitanoj, kun la diversaj grupoj de la Transcenduloj, kaj kun multaj aliaj specoj de Paradizaj loĝantoj, permanentaj kaj transiraj, kiuj ne estis rivelitaj sur Urantio. Post daŭra kontakto kun tiuj ĉi potencaj intelektoj de Paradizo, estas tre ripozige viziti la anĝelajn specoj de menso; ili rememorigas al la tempaj mortemuloj la serafojn, kun kiuj ili havis tiel longan kontakton kaj tian refreŝigan asocion.
Ju pli alte vi supreniras en la skalo de vivo, des pli da atento vi devas dediĉi al universa etiko. La etika konscio estas simple la agnosko de iu ajn individuo pri la rajtoj esence propraj al la ekzisto de ĉiuj aliaj individuoj. Sed la spirita etiko multe transcendas la morteman kaj eĉ la morontian koncepton pri personaj kaj grupaj rilatoj.
La etiko estis laŭregule instruita kaj adkvate lernita de la tempaj pilgrimantoj dum ilia longa supreniro ĝis la gloroj de Paradizo. Ju pli tiu ĉi kariero supreniranta internen disvolviĝas de la naskiĝaj mondoj de spaco, des pli la suprenirantoj daŭre aldonas grupon post grupo al sia ĉiam pli vasta cirklo de universa asociitoj. Ĉiu nova grupo de kolegoj renkontita aldonas unu plian nivelon de etiko agnoskenda kaj observenda, ĝis kiam la mortemuloj de supreniro atingas Paradizon, tiam ili reale bezonas iun por provizi helpeman kaj amikan konsilon pri etikaj interpretadoj. Ili ne bezonas esti instruitaj pri etiko, sed ili ja bezonas, ke tio, kion ili tiel pene lernis, estu adekvate interpretita al ili, dum ili estas kondukitaj vidalvide al la eksterordinara tasko kontakti kun tiom multe da novaj aferoj.
La interpretantoj de etiko estas netaksebla helpo al la Paradizaj alvenintoj helpante ilin alĝustiĝi al multaj grupoj de majestaj estaĵoj, dum tiu eventoplena periodo etendiĝanta de la akiro de loĝa statuso ĝis formala akcepto en la Korpuson de Mortemaj Finatingintoj. Multajn el la multaj specoj de Paradizaj Civitanoj la suprenirantaj pilgrimantoj jam renkontis sur la sep cirkvitoj de Havono. La glorigitaj mortemuloj ankaŭ ĝuis intiman kontakton kun la filoj trinitatigitaj de kreitaĵoj de la kuna korpuso sur la plej interna cirkvito de Havono, kie tiuj ĉi estaĵoj ricevas grandan parton de sia edukado. Kaj sur la aliaj cirkvitoj la supreniraj pilgrimantoj renkontis multajn nerivelitajn loĝantojn de la sistemo Paradizo-Havono, kiuj daŭrigas grupan trejnadon prepare al la nerivelitaj taskoj de la estonteco.
Ĉiuj ĉi ĉielaj kompanecoj estas senescepte reciprokaj. Kiel suprenirantaj mortemuloj vi ne nur profitas de tiuj ĉi sinsekvaj universaj kompanoj kaj tiaj multaj ordoj de ĉiam pli diaj asociitoj, sed vi ankaŭ transmetas al ĉiu el tiuj ĉi frataj estaĵoj ion de via propra personeco kaj sperto, kiu por ĉiam igas ĉiun el ili malsama kaj pli bona pro asocio kun supreniranta mortemulo el la evoluaj mondoj de tempo kaj spaco.
Jam plene instruitaj pri la etiko de Paradizaj rilatoj — nek sensignifaj formalaĵoj nek la diktaĵoj de artefaritaj kastoj sed pri ĝuste la esence propraj ecoj — la suprenirantaj mortemuloj trovas utila ricevi la konsiloj de la superafaj direktoroj de konduto, kiuj instruas al la novaj membroj de Paradiza societo la kutimojn de la perfekta konduto de la altaj estaĵoj loĝantaj sur la centra Insulo de Lumo kaj Vivo.
La harmonio estas la fundamenta noto de la centra universo, kaj detektebla ordo regas sur Paradizo. Konvena konduto estas esenca por progresi per la vojo de scio, per filozofio, ĝis la spiritaj altaĵoj de spontana adoro. Ekzistas dia tekniko por proksimiĝi al la Dieco; kaj la akiro de tiu ĉi tekniko devas atendi la alvenon de la pilgrimantoj sur Paradizon. Ĝia spirito estis donita sur la cirkloj de Havono, sed la finaj tuŝoj de la trejnado de la tempaj pilgrimantoj povas esti aplikitaj, nur kiam ili efektive atingis la Insulon de Lumo.
La tuta Paradiza konduto estas plene spontana, ĉiusence natura kaj libera. Sed ankoraŭ estas konvena kaj perfekta maniero fari aferojn sur la eterna Insulo, kaj la direktoroj de konduto estas ĉiam ĉe la flanko de la “fremduloj ene de la pordegoj” por instrui ilin, kaj tiel gvidi iliajn paŝojn kaj tiamaniere perfekte komfortigi ilin kaj samtempe kapabligi la pilgrimantojn eviti konfuzon kaj necertecon, kiuj alie estus neeviteblaj. Nur per tia aranĝo senfina konfuzo povas esti evitita; kaj konfuzo neniam aperas sur Paradizo.
Tiuj ĉi direktoroj de konduto reale servas kiel glorigitaj instruistoj kaj gvidantoj. Ili ĉefe okupiĝas pri instrui al la novaj mortemaj loĝantoj pri la preskaŭ senfina gamo de novaj situacioj kaj nefamiliaraj kutimoj. Malgraŭ la tuta longa preparo por ĝi kaj la longa vojaĝo al ĝi Paradizo restas neesprimeble stranga kaj neatendite nova por tiuj, kiuj finfine atingas loĝan statuson.
La superafaj konservistoj de scio estas la superaj “vivantaj epistoloj” konataj kaj legataj de ĉiuj, kiuj loĝas sur Paradizo. Ili estas la diaj registroj de vereco, la vivantaj libroj de reala scio. Vi aŭdis pri registroj en la “libro de vivo”. La konservistoj de scio estas ĝuste tiaj vivantaj libroj, registroj de perfekteco presitaj sur la eternaj tabuloj de dia vivo kaj plejsupera certeco. Ili reale estas vivantaj, aŭtomataj bibliotekoj. La fakto pri la universoj estas esence propraj al tiuj ĉi unuarangaj superafoj, efektive registritaj en tiuj ĉi anĝeloj; kaj estas ankaŭ esence neeble, ke malvero troviĝu en la menso de tiuj ĉi perfektaj kaj tute plenaj deponejoj de la vereco de eterneco kaj la inteligenteco de tempo.
Tiuj ĉi konservistoj kondukas neformalajn kursojn de instruado por la loĝantoj de la eterna Insulo, sed ilia ĉefa funkcio estas tiu de referenco kaj kontrolo. Ĉiu restadanto sur Paradizo povas laŭvole havi ĉe sia flanko la vivantan deponejon de la specifa fakto aŭ vero, kiun li deziras koni. Ĉe la norda ekstremaĵo de la Insulo estas disponeblaj la vivantaj trovantoj de scio, kiuj indikos la direktoron de la grupo tenanta la serĉatan informon, kaj tuj aperos la brilaj estaĵoj, kiuj estas ĝuste tio, kion vi deziras scii. Vi ne plu bezonas serĉadi iluminiĝon en finkopiitaj paĝoj; vi nun komunias kun vivanta inteligentulo vidalvide. Plejsuperan konon vi tiel akiras el la vivantaj estaĵoj, kiuj estas ĝiaj finaj konservistoj.
Kiam vi lokalizos la superafon, kiu estas ekzakte tio, kion vi deziras kontroli, vi trovos disponeblaj ĉiujn konatajn faktojn de ĉiuj universoj, ĉar tiuj ĉi konservistoj de scio estas la finaj kaj vivantaj resumoj de la vasta reto de la registantaj anĝeloj, ampleksante de la serafoj kaj sekonafoj de la lokaj universoj kaj superuniversoj ĝis la ĉefaj registrantoj de la triarangaj superafoj en Havono. Kaj tiu ĉi vivanta akumulado de scio estas aparta de la formalaj registroj de Paradizo, la kumula resumo de universala historio.
La saĝeco de vero originas de la dieco de la centra universo, sed scio, sperteca scio, grandparte komenciĝas en la kampoj de tempo kaj spaco — tial necesas konservi la vastajn universajn organizojn de la registrantaj serafoj kaj superafoj patronitaj de la Ĉielaj Registrantoj.
Tiuj ĉi unuarangaj superafoj, kiuj esence posedas universan scion, ankaŭ responsas pri ĝia organizado kaj klasifikado. Estigante sin kiel la vivantan referencan bibliotekon de la universaro, ili klasifikas scion en sep grandaj ordoj, ĉiu havanta ĉirkaŭ unu milionon da subsekcioj. La facileco, kun kiu la loĝantoj de Paradizo povas konsulti tiun ĉi vastan stokejon de scio, nur estas pro la libervolaj kaj saĝaj klopodoj de la konservistoj de scio. La konservistoj ankaŭ estas la ekzaltitaj instruistoj de la centra universo, libere disdonante sian vivantan trezoron al ĉiuj estaĵoj sur ĉiu el la Havonaj cirkvitoj, kaj ili estas abunde, kvankam nerekte, uzataj de la kortumoj de la Plejaĝuloj de Tagoj. Sed tiu ĉi vivanta biblioteko, kiu estas disponebla por la centra universo kaj la superuniversoj, ne estas alirebla al la lokaj kreaĵoj. Nur nerekte kaj reflektokapable la profitoj de Paradiza scio estas certigitaj por la lokaj universoj.
Post la plejsupera kontentigo de adoro estas la ekscita ĝojo de filozofio. Neniam vi supreniras tiel alte aŭ progresas tiel malproksime, ke ne restas mil misteroj postulantaj la uzon de filozofio en provita solvo.
La majstroj de filozofio de Paradizo ravas gvidi la mensojn de ĝiaj loĝantoj, kaj indiĝenaj kaj suprenirantaj, en la ekzaltiga serĉo provi solvi universajn problemojn. Tiuj ĉi superefaj majstroj de filozofio estas la “saĝuloj de la ĉielo”, la estaĵoj de saĝeco, kiuj utiligas la veron de scio kaj la faktojn de sperto en siaj klopodoj regi la nekonatecon. Kun ili la scio atingas la verecon kaj la sperto leviĝas ĝis saĝeco. Sur Paradizo la suprenirantaj personecoj de spaco spertas la altecojn de estado: ili havas scion; ili scias la veron; ili povas filozofii — pensi la veron; ili eĉ povas aspiri ampleksi la konceptojn pri la Plejlastulo, kaj provi kapti la teknikojn de la Absolutoj.
Ĉe la suda ekstremaĵo de la vasta Paradiza kampo la majstroj de filozofio kondukas ellaboritajn kursojn en la sepdek funkciaj sekcioj de saĝeco. Tie ili paroladas pri la planoj kaj celoj de Infiniteco, kaj aspiras kunordigi la spertojn kaj kolektigi la scion de ĉiuj, kiuj havas aliron al ilia saĝo. Ili disvolvis altan specialigitan konduton antaŭ diversaj universaj problemoj, sed iliaj finaj konkludoj estas ĉiam unuforma interkonsento.
Tiuj ĉi Paradizaj filozofoj instruas per ĉiu ebla metodo de instruado inkluzivantaj la superan grafean teknikon de Havono kaj iujn Paradizaj metodojn por komuniki informojn. Ĉiuj ĉi superaj teknikoj por doni scion kaj esprimi ideojn estas tute ekster la komprena kapablo de eĉ la plej alte disvolvita homa menso. Unu hora instruado sur Paradizo estus la ekvivalento de dek mil jaroj de la metodoj de memorado de vortoj de Urantio. Vi ne povas kompreni tiajn komunikajn teknikojn, kaj estas simple nenio en la mortemula sperto, kun kio ili povas esti komparataj, nenio kun kio ili povas esti paraleligitaj.
La majstroj de filozofio prenas plejsuperan plezuron doni sian interpretadon pri la universaro al tiuj estaĵoj, kiuj supreniris el la spacaj mondoj. Kaj dum la filozofio neniam povas esti fiksita en siaj konkludoj same kiel la faktoj de scio kaj la veroj de sperto, tamen kiam vi aŭskultos tiujn ĉi unuarangajn superafojn paroladi pri la nesolvitaj problemoj de eterneco kaj la faroj de la Absolutoj, vi sentos certan kaj daŭran kontentigon koncerne tiujn neregatajn temojn.
Tiuj ĉi intelektaj serĉadoj de Paradizo ne estas dissenditaj; la filozofio de perfekteco estas disponebla nur por tiuj, kiuj persone ĉeestas. La ĉirkaŭantaj kreaĵoj konas tiujn ĉi instruojn nur de tiuj, kiuj trapasis tiun ĉi sperton, kaj poste portis tiun ĉi saĝon al la spacaj universoj.
La adoro estas la plej alta privilegio kaj la unua devo de ĉiuj kreitaj inteligentuloj. La adoro estas la konscia kaj ĝoja ago rekoni kaj agnoski la veron kaj fakton de la intimaj kaj personaj rilatoj de la Kreintoj kun iliaj kreitaĵoj. La kvalito de adoro estas determinita de la profundo de kreitaĵa percepto; kaj ju pli la scio pri la infinita karaktero de la Dioj progresas, des pli la ago de adoro ampleksas ĉion, ĝis ĝi fine atingas la gloron de la plej alta sperteca ravo kaj la plej delikata plezuro konata de kreitaj estaĵoj.
Dum la Insulo de Paradizo enhavas iujn lokojn de adoro, ĝi estas pri ĝuste vasta sanktejo de dia servo. La adoro estas la unua kaj ĉefa pasio de ĉiuj, kiuj grimpas ĝis ĝiaj feliĉegaj bordoj — la spontana elmontro de la estaĵoj, kiuj sufiĉe lernis pri Dio por atingi lian ĉeeston. Cirklon post cirklo, dum la vojaĝo internen tra Havono, la adoro estas kreskanta pasio, ĝis sur Paradizo necesas direkti kaj ale regi ĝian esprimon.
La periodaj, spontanaj, grupaj kaj aliaj specialaj eksploroj de plejsupera adoro kaj spirita laŭdo ĝuataj sur Paradizo estas kondukitaj sub la gvidado de speciala korpuso de unuarangaj superafoj. Sub la direkto de tiuj ĉi konduktantoj de adoro tia omaĝo realigas la kreitaĵan celon de plejsupera kontentigo kaj finfaras la altaĵojn de perfekteco de sublima memesprimo kaj persona ĝuo. Ĉiuj unuarangaj superafoj ardas esti konduktantoj de adoro; kaj ĉiuj suprenirantaj estaĵoj ĝojus por ĉiam resti en la sinteo de adoro, se la ĉefoj de asigno periode ne disigus tiujn ĉi kuniĝojn. Sed neniu supreniranta estaĵo iam estas postulata engaĝi sin en taskojn de eterna servo, ĝis li atingis plenan kontenton en adoro.
La tasko de la konduktantoj de adoro estas instrui al la suprenirantaj kreitaĵoj kiel adori, tiel ke ili povu akiri tiun ĉi kontentigon de memesprimo kaj samtempe esti kapablaj atenti al la esencaj agadoj de la Paradiza reĝimo. Sen plibonigo de la adora tekniko necesus centoj da jaroj al averaĝa mortemulo atinginta Paradizon por akiri plenan kaj kontentigan esprimon al siaj emocioj de inteligenta aprezo kaj suprenira dankemo. La konduktantoj de adoro malfermas novajn kaj ĝis tiam nekonatajn vojojn de esprimo, por ke tiuj ĉi mirindaj infanoj de la utero de spaco kaj la akuŝdoloro de tempo povu akiri la plenajn kontentigojn de adoro en multe malpli da tempo.
Ĉiuj artoj de ĉiuj estaĵoj de la tuta universo, kiuj estas kapablaj intensigi kaj ekzalti la kapablojn de memesprimo kaj la transdonon de aprezo, estas uzataj laŭ sia plej alta kapablo en la adoro de Paradizaj Diaĵoj. La adoro estas la plej alta ĝojo de Paradiza ekzisto; ĝi estas la refreŝiga ludo de Paradizo. Kion la ludo faras por via elĉerpitaj menso sur tero, la adoro faros por viaj perfektigitaj animoj sur Paradizo. La maniero de adoro sur Paradizo estas komplete ekster la homa kompreno, sed ĝian spiriton vi povas ekaprezi eĉ sur tie ĉi sur Urantio, ĉar la spiritoj de la Dioj eĉ nun loĝas en vi, ŝvebas super vi, kaj instigas vin al vera adoro.
Estas difinitaj momentoj kaj lokoj por adori sur Paradizo, sed tiuj ĉi ne estas adekvataj por akomodi la ĉiam kreskantan superfluon de la spiritaj emocioj de la kreskanta inteligenteco kaj plivastiganta dieca agnosko fare de la brilaj estaĵoj de sperteca supreniro al la eterna Insulo. Neniam de la tempo de Grandfando la superafoj estis kapablaj plene akomodi la spiriton de adoro sur Paradizo. Ĉiam estas eksceso de adoreco laŭ la preparo al tio. Kaj tio ĉi estas, ĉar personecoj esence perfektaj neniam povas plene aprezi la grandegajn reagojn de spiritaj emocioj de estaĵoj, kiuj malrapide kaj pene vojiris supren ĝis Paradiza gloro de la profundaĵoj de la spirita mallumo de la malsuperaj mondoj de tempo kaj spaco. Kiam tiaj anĝeloj kaj tempaj mortemuloj atingas la ĉeeston de la Povoj de Paradizo, tiam okazas la esprimo de la akumulitaj emocioj de la epokoj, spektaklo miriganta la anĝelojn de Paradizo kaj produktanta la plejsuperan ĝojon de dia kontentigo ĉe la Paradizaj Diaĵoj.
Iafoje tuta Paradizo estas invadita de superema alfluo de spirita kaj adora esprimo. Ofte la adorkondukantoj ne povas kontroli tian fenomenon antaŭ la aperode la triobla luma fluktuado de la Diaĵa loĝejo, apero signifanta ke la dia koro de la Dioj estis plene kaj komplete kontentigita de la sincera adoro de la rezidantoj de Paradizo, la perfektaj civitanoj de gloro kaj la suprenirantaj kreitaĵoj de tempo. Kia triumfo de tekniko! Kia fruktado de la eternaj plano kaj celo de la Dioj kiam la inteligenta amo de la kreitaĵa infano donas plenan kontentigon al la infinita amo de la Kreinto Patro!
Post la atingo de la plejsupera kontentigo de pleneco de adoro vi estas kvalifikita por akcepto al la Korpuso de la Finatingo. La suprenira kariero estas preskaŭ finita, kaj la celebro de sepa jubileo prepariĝas. La unua jubileo markis la mortemulan konsenton kun la Pensa Ĝustiganto, kiam la intenco supervivi estis sigelita; la dua estis la vekiĝo en la morontia vivo; la tria estis la kunfandiĝo kun la Pensa Ĝustiganto; la kvara estis la vekiĝo en Havono; la kvina celebris la trovon de la Universala Patro; kaj la sesa jubileo estis la okazo de la Paradiza vekiĝo post la tempa dormo de fina transito. La sepa jubileo markas eniron en la mortemula finatinginta korpuso kaj la komenco de la servo de eterneco. La atingo de la sepa stadio de spirita konstato de finatinginto probable signos la celebradon de la unua el la jubileoj de eterneco.
Kaj tiel finiĝas la rakonto pri la Paradizaj superafoj, la plej alta ordo el ĉiuj ministrantaj spiritoj, tiuj estaĵoj kiuj, kiel universala klaso, ĉiam akompanas vin de la mondo de via origino, ĝis vi estas adiaŭitaj de la kondukantoj de adoro, kiam vi prononcas la Trinitatan ĵuron de eterneco, kaj estas varbigita en la Mortemula Korpuso de la Finatingo.
La senfina servo de la Paradiza Trinitato estas komenconta; kaj nun la finatinginto estas vidalvide kun la defio de Dio la Plejlastulo.
[Prezentita de Perfektiganto de Saĝo el Uverso.]